Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Weber, Michael: Christliche Trawr- und Leichpredigt. [Nürnberg], 1647.

Bild:
<< vorherige Seite

lamentabilealterum simul accendit. Heu quam ad atrox verbum hae-
sito stupeoq;! Circumscripsi enim magis jacturam nostran,
quam dixi. Quid mirun stupere me, qui flumini, quo vicina
om nia contremiscunt, sum proximus? Sed vulnera profun-
diora tacendo fiunt, & excitati tristi conscientia dolores,
nisi spumam ejecerint, sua ipsorum mole magis ingrave-
scunt. Dicam igitur. Qui CORNELII funus carminelugu-
bri, lamentatione publica nuper prosecutus est, ei proxi-
mus fuit. Etia mnum dissimulo? Levamentum calamita-
tem confiteri. VIXIT SAUBERTUS. Quod vixisse dico,
hoc est in Libitinae censum redactum me ipsum & Musas
meas, reno vatum pristinum exgenitoris obitum Iuctum.
Hujus manibus e sacro fonte levatus sum; hujus cura, fide
ac diligentia, postquam parentem meum fatalis necessitas
duxit, velut ab interitu retractus sum. Non blanditiis, non
promissis, sed reipsa fidem coluit, quam in sanctissimo lo-
co promiserat. Nunquam aedes per fastidiun clausae, vel ad-
misso suspensa spes, vel indigo dilatum auxilium. Semper
fa cilis, humanus, promptus & paratus, extra familiam na-
tum ut proprium diligebat. Haec defecerunt, abeierunt,
occiderunt omnia; factus sum orphanorum infelicissi-
mus. Quid vero? In Libitinae censum ego redactus? utinan
sic esset! utinam sim ul in me Fati crudelitas impetum fe-
cisset! Nunc, quod omnium miserrimum est, post hunc
alterum patrem, post tantum benefactorem meum, desti-
tutus alienissimo aetatis meae tempore, vivo. Nec me quis
in tanto luctu meo interpellet, velam bitiosum dicat. Juro
per aram illam, ad quam primum in me beneficium con-
tulit, per sanctissimos illos manes, publici & privati dolo-
ris numina neminem inter mortales fuisse, qui plus impu-
tare mihi potueris: & jam merito dubitare me, num for-
tuna patronum similem conciliatura sit. Ad quos enim
confugiam? Nondum

Ditis

lamentabilealterum ſimul accendit. Heu quàm ad atrox verbum hæ-
ſito ſtupeoq;! Circumſcripſi enim magis jacturam noſtrã,
quàm dixi. Quid mirũ ſtupere me, qui flumini, quo vicina
om nia cõtremiſcunt, ſum proximus? Sed vulnera profun-
diora tacendo fiunt, & excitati triſti conſcientiâ dolores,
niſi ſpumam ejecerint, ſuâ ipſorum mole magis ingrave-
ſcunt. Dicam igitur. Qui CORNELII funus carminelugu-
bri, lamentatione publicâ nuper proſecutus eſt, ei proxi-
mus fuit. Etia mnum diſſimulo? Levamentum calamita-
tem confiteri. VIXIT SAUBERTUS. Quod vixiſſe dico,
hoc eſt in Libitinæ cenſum redactum me ipſum & Muſas
meas, reno vatum priſtinum exgenitoris obitum Iuctum.
Hujus manibus è ſacro fonte levatus ſum; hujus curâ, fide
ac diligentiâ, poſtquam parentem meum fatalis neceſſitas
duxit, velut ab interitu retractus ſum. Non blanditiis, non
promiſſis, ſed reipsâ fidem coluit, quam in ſanctiſſimo lo-
co promiſerat. Nunquam ædes per faſtidiũ clauſæ, vel ad-
miſſo ſuſpenſa ſpes, vel indigo dilatum auxilium. Semper
fa cilis, humanus, promptus & paratus, extra familiam na-
tum ut proprium diligebat. Hæc defecerunt, abîerunt,
occiderunt omnia; factus ſum orphanorum infeliciſſi-
mus. Quid verò? In Libitinæ cenſum ego redactus? utinã
ſic eſſet! utinam ſim ul in me Fati crudelitas impetum fe-
ciſſet! Nunc, quod omnium miſerrimum eſt, poſt hunc
alterum patrem, poſt tantum benefactorem meum, deſti-
tutus alieniſſimo ætatis meæ tempore, vivo. Nec me quis
in tanto luctu meo interpellet, velam bitioſum dicat. Juro
per aram illam, ad quam primum in me beneficium con-
tulit, per ſanctiſſimos illos manes, publici & privati dolo-
ris numina neminem inter mortales fuiſſe, qui plus impu-
tare mihi potueris: & jam meritò dubitare me, num for-
tuna patronum ſimilem conciliatura ſit. Ad quos enim
confugiam? Nondum

Ditis
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div type="fsEpicedia" n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0226"/>
lamentabile<hi rendition="#aq">alterum &#x017F;imul accendit. Heu quàm ad atrox verbum hæ-<lb/>
&#x017F;ito &#x017F;tupeoq;! Circum&#x017F;crip&#x017F;i enim magis jacturam no&#x017F;tra&#x0303;,<lb/>
quàm dixi. Quid miru&#x0303; &#x017F;tupere me, qui flumini, quo vicina<lb/>
om nia co&#x0303;tremi&#x017F;cunt, &#x017F;um proximus? Sed vulnera profun-<lb/>
diora tacendo fiunt, &amp; excitati tri&#x017F;ti con&#x017F;cientiâ dolores,<lb/>
ni&#x017F;i &#x017F;pumam ejecerint, &#x017F;uâ ip&#x017F;orum mole magis ingrave-<lb/>
&#x017F;cunt. Dicam igitur. Qui CORNELII funus carminelugu-<lb/>
bri, lamentatione publicâ nuper pro&#x017F;ecutus e&#x017F;t, ei proxi-<lb/>
mus fuit. Etia mnum di&#x017F;&#x017F;imulo? Levamentum calamita-<lb/>
tem confiteri. VIXIT SAUBERTUS. Quod vixi&#x017F;&#x017F;e dico,<lb/>
hoc e&#x017F;t in Libitinæ cen&#x017F;um redactum me ip&#x017F;um &amp; Mu&#x017F;as<lb/>
meas, reno vatum pri&#x017F;tinum exgenitoris obitum Iuctum.<lb/>
Hujus manibus è &#x017F;acro fonte levatus &#x017F;um; hujus curâ, fide<lb/>
ac diligentiâ, po&#x017F;tquam parentem meum fatalis nece&#x017F;&#x017F;itas<lb/>
duxit, velut ab interitu retractus &#x017F;um. Non blanditiis, non<lb/>
promi&#x017F;&#x017F;is, &#x017F;ed reipsâ fidem coluit, quam in &#x017F;ancti&#x017F;&#x017F;imo lo-<lb/>
co promi&#x017F;erat. Nunquam ædes per fa&#x017F;tidiu&#x0303; clau&#x017F;æ, vel ad-<lb/>
mi&#x017F;&#x017F;o &#x017F;u&#x017F;pen&#x017F;a &#x017F;pes, vel indigo dilatum auxilium. Semper<lb/>
fa cilis, humanus, promptus &amp; paratus, extra familiam na-<lb/>
tum ut proprium diligebat. Hæc defecerunt, abîerunt,<lb/>
occiderunt omnia; factus &#x017F;um orphanorum infelici&#x017F;&#x017F;i-<lb/>
mus. Quid verò? In Libitinæ cen&#x017F;um ego redactus? utina&#x0303;<lb/>
&#x017F;ic e&#x017F;&#x017F;et! utinam &#x017F;im ul in me Fati crudelitas impetum fe-<lb/>
ci&#x017F;&#x017F;et! Nunc, quod omnium mi&#x017F;errimum e&#x017F;t, po&#x017F;t hunc<lb/>
alterum patrem, po&#x017F;t tantum benefactorem meum, de&#x017F;ti-<lb/>
tutus alieni&#x017F;&#x017F;imo ætatis meæ tempore, vivo. Nec me quis<lb/>
in tanto luctu meo interpellet, velam bitio&#x017F;um dicat. Juro<lb/>
per aram illam, ad quam primum in me beneficium con-<lb/>
tulit, per &#x017F;ancti&#x017F;&#x017F;imos illos manes, publici &amp; privati dolo-<lb/>
ris numina neminem inter mortales fui&#x017F;&#x017F;e, qui plus impu-<lb/>
tare mihi potueris: &amp; jam meritò dubitare me, num for-<lb/>
tuna patronum &#x017F;imilem conciliatura &#x017F;it. Ad quos enim<lb/>
confugiam? Nondum</hi><lb/>
<fw type="catch" place="bottom"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Ditis</hi></hi></fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[0226] lamentabilealterum ſimul accendit. Heu quàm ad atrox verbum hæ- ſito ſtupeoq;! Circumſcripſi enim magis jacturam noſtrã, quàm dixi. Quid mirũ ſtupere me, qui flumini, quo vicina om nia cõtremiſcunt, ſum proximus? Sed vulnera profun- diora tacendo fiunt, & excitati triſti conſcientiâ dolores, niſi ſpumam ejecerint, ſuâ ipſorum mole magis ingrave- ſcunt. Dicam igitur. Qui CORNELII funus carminelugu- bri, lamentatione publicâ nuper proſecutus eſt, ei proxi- mus fuit. Etia mnum diſſimulo? Levamentum calamita- tem confiteri. VIXIT SAUBERTUS. Quod vixiſſe dico, hoc eſt in Libitinæ cenſum redactum me ipſum & Muſas meas, reno vatum priſtinum exgenitoris obitum Iuctum. Hujus manibus è ſacro fonte levatus ſum; hujus curâ, fide ac diligentiâ, poſtquam parentem meum fatalis neceſſitas duxit, velut ab interitu retractus ſum. Non blanditiis, non promiſſis, ſed reipsâ fidem coluit, quam in ſanctiſſimo lo- co promiſerat. Nunquam ædes per faſtidiũ clauſæ, vel ad- miſſo ſuſpenſa ſpes, vel indigo dilatum auxilium. Semper fa cilis, humanus, promptus & paratus, extra familiam na- tum ut proprium diligebat. Hæc defecerunt, abîerunt, occiderunt omnia; factus ſum orphanorum infeliciſſi- mus. Quid verò? In Libitinæ cenſum ego redactus? utinã ſic eſſet! utinam ſim ul in me Fati crudelitas impetum fe- ciſſet! Nunc, quod omnium miſerrimum eſt, poſt hunc alterum patrem, poſt tantum benefactorem meum, deſti- tutus alieniſſimo ætatis meæ tempore, vivo. Nec me quis in tanto luctu meo interpellet, velam bitioſum dicat. Juro per aram illam, ad quam primum in me beneficium con- tulit, per ſanctiſſimos illos manes, publici & privati dolo- ris numina neminem inter mortales fuiſſe, qui plus impu- tare mihi potueris: & jam meritò dubitare me, num for- tuna patronum ſimilem conciliatura ſit. Ad quos enim confugiam? Nondum Ditis

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/346672
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/346672/226
Zitationshilfe: Weber, Michael: Christliche Trawr- und Leichpredigt. [Nürnberg], 1647, S. . In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/346672/226>, abgerufen am 11.12.2024.