Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Wentzel, Johann Christoph: Aulici Pii Et Felicis Imago. Bautzen, 1713.

Bild:
<< vorherige Seite
nächste Seite >>

cum inventuros esse credant. Videte, quibus divortiis a se invicem abeant Nu-
minis divini, terrenorumque principum aulae. In his saepe, si non risu, con-
temtu tamen & aversatione excipitur verae pietatis studium: in illa damnas est,
& odio omnium expositus, qui pietate neglecta, regiam vitiorum viam ingredi-
tur. Sane, si nihil in Hoffmanno laudari posset, praeter unicam illam virtu-
tum omnium principem ac reginam, Pietatem, dignus tamen esset, quem o-
mnes scholarum Rectores Panegyricis suis & encomiorum publicorum solenni-
tate, concelebrarent. O felices scholarum Doctores, qui vere Gottfriedi audi-
unt! sed o & infelicissimos, qui ut novi quidam Theomakhoi, congestis criminum
vel impietatis montibus, nefandum Deo moliuntur bellum. Certe Magistri illi,
qui in curriculo suo scholastico id unice agunt, ut vel famam atque auram po-
pularem, quam unice captant, vel Junonem monetam, ut cum antiquitate
loquar, sibi concilient, susque deque habita numinis sanctissimi gloria, reique
publicae commodis ac salute, vix aliud sibi polliceri poterunt, quam, ut apud
seram quoque posteritatem ignominia publica differantur, & ab omnibus cla-
dem vel calamitatem Josephi, ut cum sacro oraculo loquar, serio & sero aesti-
mantibus, modis sua nequitia dignis, vapulent.

Quae deinde Davides cum impietate jungit, cor perversum scilicet &
detrectationes occultas, atque quasi cuniculatim jactas, quibus aliqui amicorum
innocuorum famam, ausu abominande, quid? quod ethnicis etiam inviso & exe-
crabili, lacerare solent, illa omnia, ut cauda quaedam draconis, impietatisque
appendix foedissima, a vita, moribus & oonversatione Hoffmanni nostri non
propius, ac ipsa detestabilis eotum mater, remota erant. Rejicit porro en-
theus ille Psaltes eorum malitiam, qui astutam vapido gestant sub pectore vulpem,
in domo mea illum, inquit, non tolero. Nec Hoffmannus noster turpissimam hanc
fallaciam in pectore suo tolerabat. Mem nistis, Patroni Optimi Maximi, quod
in schediasmate, quo VOS ad cohonestanda haec parentalia invitabam, beato Vi-
ro lilia quaedam sacraverim. Et annon vel solo candore suo, qui sine pari erat
& exemplo, id floris ornamentum merebatur. Non diffiteor, esse hoc nostro
aevo, qui execrandum animi sui nigrorem, simulato quodam & in labiis natante
candore, palliare didicerint, ut recte cum Poeta conqueraris:

Saepe etenim occuluit picta sese hydra sub herba
Et nivea irrepsit furialis lilia verinis.

Sed
b 2

cum inventuros eſſe credant. Videte, quibus divortiis à ſe invicem abeant Nu-
minis divini, terrenorumque principum aulæ. In his ſæpe, ſi non riſu, con-
temtu tamen & averſatione excipitur veræ pietatis ſtudium: in illa damnas eſt,
& odio omnium expoſitus, qui pietate neglecta, regiam vitiorum viam ingredi-
tur. Sane, ſi nihil in Hoffmanno laudari poſſet, præter unicam illam virtu-
tum omnium principem ac reginam, Pietatem, dignus tamen eſſet, quem o-
mnes ſcholarum Rectores Panegyricis ſuis & encomiorum publicorum ſolenni-
tate, concelebrarent. O felices ſcholarum Doctores, qui vere Gottfriedi audi-
unt! ſed ò & infelicisſimos, qui ut novi quidam Θεομάχοι, congeſtis criminum
vel impietatis montibus, nefandum Deo moliuntur bellum. Certe Magiſtri illi,
qui in curriculo ſuo ſcholaſtico id unice agunt, ut vel famam atque auram po-
pularem, quam unice captant, vel Junonem monetam, ut cum antiquitate
loquar, ſibi concilient, ſusque deque habita numinis ſanctiſſimi gloria, reique
publicæ commodis ac ſalute, vix aliud ſibi polliceri poterunt, quam, ut apud
ſeram quoque poſteritatem ignominia publica differantur, & ab omnibus cla-
dem vel calamitatem Joſephi, ut cum ſacro oraculo loquar, ſerio & ſero æſti-
mantibus, modis ſua nequitia dignis, vapulent.

Quæ deinde Davides cum impietate jungit, cor perverſum ſcilicet &
detrectationes occultas, atque quaſi cuniculatim jactas, quibus aliqui amicorum
innocuorum famam, auſu abominande, quid? quod ethnicis etiam inviſo & exe-
crabili, lacerare ſolent, illa omnia, ut cauda quædam draconis, impietatisque
appendix fœdiſſima, a vita, moribus & oonverſatione Hoffmanni noſtri non
propius, ac ipſa deteſtabilis eotum mater, remota erant. Rejicit porro en-
theus ille Pſaltes eorum malitiam, qui aſtutam vapido gestant ſub pectore vulpem,
in domo mea illum, inquit, non tolero. Nec Hoffmannus noſter turpiſſimam hanc
fallaciam in pectore ſuo tolerabat. Mem niſtis, Patroni Optimi Maximi, quod
in ſchediaſmate, quo VOS ad cohoneſtanda hæc parentalia invitabam, beato Vi-
ro lilia quædam ſacraverim. Et annon vel ſolo candore ſuo, qui ſine pari erat
& exemplo, id floris ornamentum merebatur. Non diffiteor, eſſe hoc noſtro
ævo, qui execrandum animi ſui nigrorem, ſimulato quodam & in labiis natante
candore, palliare didicerint, ut recte cum Poëta conqueraris:

Sæpe etenim occuluit picta ſeſe hydra ſub herba
Et nivea irrepſit furialis lilia verinis.

Sed
b 2
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div type="fsOtherPublication" n="1">
        <p><pb facs="#f0011" n="11"/><hi rendition="#aq">cum inventuros e&#x017F;&#x017F;e credant. Videte, quibus divortiis à &#x017F;e invicem abeant Nu-<lb/>
minis divini, terrenorumque principum aulæ. In his &#x017F;æpe, &#x017F;i non ri&#x017F;u, con-<lb/>
temtu tamen &amp; aver&#x017F;atione excipitur veræ pietatis &#x017F;tudium: in illa damnas e&#x017F;t,<lb/>
&amp; odio omnium expo&#x017F;itus, qui pietate neglecta, regiam vitiorum viam ingredi-<lb/>
tur. Sane, &#x017F;i nihil in <hi rendition="#i">Hoffmanno</hi> laudari po&#x017F;&#x017F;et, præter unicam illam virtu-<lb/>
tum omnium principem ac reginam, <hi rendition="#i">Pietatem,</hi> dignus tamen e&#x017F;&#x017F;et, quem o-<lb/>
mnes &#x017F;cholarum Rectores Panegyricis &#x017F;uis &amp; encomiorum publicorum &#x017F;olenni-<lb/>
tate, concelebrarent. O felices &#x017F;cholarum Doctores, qui vere Gottfriedi audi-<lb/>
unt! &#x017F;ed ò &amp; infelicis&#x017F;imos, qui ut novi quidam</hi> &#x0398;&#x03B5;&#x03BF;&#x03BC;&#x03AC;&#x03C7;&#x03BF;&#x03B9;, <hi rendition="#aq">conge&#x017F;tis criminum<lb/>
vel impietatis montibus, nefandum Deo moliuntur bellum. Certe Magi&#x017F;tri illi,<lb/>
qui in curriculo &#x017F;uo &#x017F;chola&#x017F;tico id unice agunt, ut vel famam atque auram po-<lb/>
pularem, quam unice captant, vel Junonem monetam, ut cum antiquitate<lb/>
loquar, &#x017F;ibi concilient, &#x017F;usque deque habita numinis &#x017F;ancti&#x017F;&#x017F;imi gloria, reique<lb/>
publicæ commodis ac &#x017F;alute, vix aliud &#x017F;ibi polliceri poterunt, quam, ut apud<lb/>
&#x017F;eram quoque po&#x017F;teritatem ignominia publica differantur, &amp; ab omnibus cla-<lb/>
dem vel calamitatem Jo&#x017F;ephi, ut cum &#x017F;acro oraculo loquar, &#x017F;erio &amp; &#x017F;ero æ&#x017F;ti-<lb/>
mantibus, modis &#x017F;ua nequitia dignis, vapulent.</hi></p><lb/>
        <p> <hi rendition="#aq">Quæ deinde Davides cum impietate jungit, <hi rendition="#i">cor perver&#x017F;um</hi> &#x017F;cilicet <hi rendition="#i">&amp;<lb/>
detrectationes occultas, atque qua&#x017F;i cuniculatim jactas,</hi> quibus aliqui amicorum<lb/>
innocuorum famam, au&#x017F;u abominande, quid? quod ethnicis etiam invi&#x017F;o &amp; exe-<lb/>
crabili, lacerare &#x017F;olent, illa omnia, ut cauda quædam draconis, impietatisque<lb/>
appendix f&#x0153;di&#x017F;&#x017F;ima, a vita, moribus &amp; oonver&#x017F;atione <hi rendition="#i">Hoffmanni</hi> no&#x017F;tri non<lb/>
propius, ac ip&#x017F;a dete&#x017F;tabilis eotum mater, remota erant. Rejicit porro en-<lb/>
theus ille P&#x017F;altes eorum malitiam, <hi rendition="#i">qui a&#x017F;tutam vapido gestant &#x017F;ub pectore vulpem,<lb/>
in domo mea illum,</hi> inquit, <hi rendition="#i">non tolero.</hi> Nec <hi rendition="#i">Hoffmannus</hi> no&#x017F;ter turpi&#x017F;&#x017F;imam hanc<lb/>
fallaciam in pectore &#x017F;uo tolerabat. Mem ni&#x017F;tis, <hi rendition="#i">Patroni Optimi Maximi,</hi> quod<lb/>
in &#x017F;chedia&#x017F;mate, quo VOS ad cohone&#x017F;tanda hæc parentalia invitabam, <hi rendition="#i">beato Vi-<lb/>
ro</hi> lilia quædam &#x017F;acraverim. Et annon vel &#x017F;olo candore &#x017F;uo, qui &#x017F;ine pari erat<lb/>
&amp; exemplo, id floris ornamentum merebatur. Non diffiteor, e&#x017F;&#x017F;e hoc no&#x017F;tro<lb/>
ævo, qui execrandum animi &#x017F;ui nigrorem, &#x017F;imulato quodam &amp; in labiis natante<lb/>
candore, palliare didicerint, ut recte cum Poëta conqueraris:</hi> </p><lb/>
        <cit>
          <quote>
            <lg type="poem">
              <l> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">Sæpe etenim occuluit picta &#x017F;e&#x017F;e hydra &#x017F;ub herba</hi> </hi> </l><lb/>
              <l> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">Et nivea irrep&#x017F;it furialis lilia verinis.</hi> </hi> </l>
            </lg>
          </quote>
          <bibl/>
        </cit><lb/>
        <fw place="bottom" type="sig"><hi rendition="#aq">b</hi> 2</fw>
        <fw place="bottom" type="catch"> <hi rendition="#aq">Sed</hi> </fw><lb/>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[11/0011] cum inventuros eſſe credant. Videte, quibus divortiis à ſe invicem abeant Nu- minis divini, terrenorumque principum aulæ. In his ſæpe, ſi non riſu, con- temtu tamen & averſatione excipitur veræ pietatis ſtudium: in illa damnas eſt, & odio omnium expoſitus, qui pietate neglecta, regiam vitiorum viam ingredi- tur. Sane, ſi nihil in Hoffmanno laudari poſſet, præter unicam illam virtu- tum omnium principem ac reginam, Pietatem, dignus tamen eſſet, quem o- mnes ſcholarum Rectores Panegyricis ſuis & encomiorum publicorum ſolenni- tate, concelebrarent. O felices ſcholarum Doctores, qui vere Gottfriedi audi- unt! ſed ò & infelicisſimos, qui ut novi quidam Θεομάχοι, congeſtis criminum vel impietatis montibus, nefandum Deo moliuntur bellum. Certe Magiſtri illi, qui in curriculo ſuo ſcholaſtico id unice agunt, ut vel famam atque auram po- pularem, quam unice captant, vel Junonem monetam, ut cum antiquitate loquar, ſibi concilient, ſusque deque habita numinis ſanctiſſimi gloria, reique publicæ commodis ac ſalute, vix aliud ſibi polliceri poterunt, quam, ut apud ſeram quoque poſteritatem ignominia publica differantur, & ab omnibus cla- dem vel calamitatem Joſephi, ut cum ſacro oraculo loquar, ſerio & ſero æſti- mantibus, modis ſua nequitia dignis, vapulent. Quæ deinde Davides cum impietate jungit, cor perverſum ſcilicet & detrectationes occultas, atque quaſi cuniculatim jactas, quibus aliqui amicorum innocuorum famam, auſu abominande, quid? quod ethnicis etiam inviſo & exe- crabili, lacerare ſolent, illa omnia, ut cauda quædam draconis, impietatisque appendix fœdiſſima, a vita, moribus & oonverſatione Hoffmanni noſtri non propius, ac ipſa deteſtabilis eotum mater, remota erant. Rejicit porro en- theus ille Pſaltes eorum malitiam, qui aſtutam vapido gestant ſub pectore vulpem, in domo mea illum, inquit, non tolero. Nec Hoffmannus noſter turpiſſimam hanc fallaciam in pectore ſuo tolerabat. Mem niſtis, Patroni Optimi Maximi, quod in ſchediaſmate, quo VOS ad cohoneſtanda hæc parentalia invitabam, beato Vi- ro lilia quædam ſacraverim. Et annon vel ſolo candore ſuo, qui ſine pari erat & exemplo, id floris ornamentum merebatur. Non diffiteor, eſſe hoc noſtro ævo, qui execrandum animi ſui nigrorem, ſimulato quodam & in labiis natante candore, palliare didicerint, ut recte cum Poëta conqueraris: Sæpe etenim occuluit picta ſeſe hydra ſub herba Et nivea irrepſit furialis lilia verinis. Sed b 2

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/360150
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/360150/11
Zitationshilfe: Wentzel, Johann Christoph: Aulici Pii Et Felicis Imago. Bautzen, 1713, S. 11. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/360150/11>, abgerufen am 21.11.2024.