Döpler, Jacob: Theatrum poenarum, Suppliciorum Et Executionum Criminalium, Oder Schau-Platz/ Derer Leibes und Lebens-Straffen. Bd. 1. Sonderhausen, 1693.

imagines praeparentur, tantum tamen abfuit, ut duritie, quam secum attulerant, posita tractabiles se manibus nostris praebuerint, ut jussis potius contra iverint, vixque adeo judicare liceat, asperioresne acceperimus, an a nobis iterum abire jubeamus. Et primus quidem ex Arresto ob aes, quo obrutus prorsus erat, alie num indicto perfide discessit, postquam vociferationibus Stentoreis noctis a Deo hominum quieti datu silentium iterum irerum que contra rot Serenissima interdicta, praefracte rupisset. Sequentes quartuor insuper habitis iisdem Edictis nostris, intermitten das esse a Studiosis vociferationes, invasionesque innocentium nocturnas, nisi relegari ex Academia nostra velint, clamoribus non solum Cyclopicis totum oppidum misere inquietarunt, sed verberibus quoque affectis, & fuste nefandum in modum percussis obviis commilitonibus defendendi digladiandique necessitatem imposuerunt. Quod crimen in illis hoc magis nefandum, quod post factcum deprehensi, Arrestoque adstricti insciis, quorum intereat nosse, omnes ex urbe aufngerint. Ultimus tandem nobis, cum mandato potentissimi Patriae Patris instructi ante annum, & quod excurrit, in extirpando, qui Pennalismi vel veteris foetus, vel novi pater, caput iterum exeruerat, NATIONALISMO occuparemur, non proterve solum se opposuit, sed commilitiones quoque ad excitandum contra superiores omnes tumultum longe insolentissimum inter principes non postremus sollicita vit & induxit. Sed ut & jam dicti artifices terram, quae mollis affusis aquis, atque ad opus idonea reddi non potest, abjiciunt: ita & nos intractabiles hos homines in officina Musarum nostra ferre amplius nec possumus nec volumus. Nixi igitur partim autoritate, qua pollemus, partim confirmata a

imagines praeparentur, tantum tamen abfuit, ut duritie, quam secum attulerant, posita tractabiles se manibus nostris praebuerint, ut jussis potius contra iverint, vixque adeo judicare liceat, asperioresne acceperimus, an à nobis iterum abire jubeamus. Et primus quidem ex Arresto ob aes, quo obrutus prorsus erat, aliè num indicto perfide discessit, postquam vociferationibus Stentoreis noctis à Deo hominum quieti datũ silentium iterum irerum que contra rot Serenissima interdicta, praefractè rupisset. Sequentes quartuor insuper habitis iisdem Edictis nostris, intermitten das esse à Studiosis vociferationes, invasionesque innocentium nocturnas, nisi relegari ex Academia nostra velint, clamoribus non solum Cyclopicis totum oppidum miserè inquietarunt, sed verberibus quoque affectis, & fuste nefandum in modum percussis obviis commilitonibus defendendi digladiandique necessitatem imposuerunt. Quod crimen in illis hoc magis nefandum, quod post factcum deprehensi, Arrestoque adstricti insciis, quorum intereat nosse, omnes ex urbe aufngerint. Ultimus tandem nobis, cum mandato potentissimi Patriae Patris instructi ante annum, & quod excurrit, in extirpando, qui Pennalismi vel veteris foetus, vel novi pater, caput iterum exeruerat, NATIONALISMO occuparemur, non protervè solum se opposuit, sed commilitiones quoque ad excitandum contra superiores omnes tumultum longè insolentissimum inter principes non postremus sollicita vit & induxit. Sed ut & jam dicti artifices terram, quae mollis affusis aquis, atque ad opus idonea reddi non potest, abjiciunt: ita & nos intractabiles hos homines in officina Musarum nostra ferre amplius nec possumus nec volumus. Nixi igitur partim autoritate, qua pollemus, partim confirmata à