Finen, Eberhard: Kläglicher Sterbe-Wunsch Pauli als Ein Wunsch eines Hohen in der Welt. Braunschweig, 1706.
sum qvoque & victoriosum Principem, nec gloriosissimo Fratri concedentem qvicqvam! Ecce bellum ejus & in bello pugnas, in pugnis victoriam, in victoria mortem, qvin potius in morte victoriam. Verum est, Hunc non in campo stantem, sed decumbentem in lecto decertasse: non obviam iisse morti, sed eam exspectasse: solum coeleste, non item civile consecutum esse tropaeum. Sed aliis forte modis Hic eminere videtur. Etenim in praeliando multis ictibus tentatus, caesus est; Ille uno concidit: Hic diu sensit plagas inflictas, Ille ne sensit qvidem: vicit Hic solo spiritu, cum langveret corpus & deficeret: vicit nullo milite extra se stipatus, sed intra se omnia habens auxilia: obiit ita victor, ut ipsi impetrarit sibi, ipse jam fruatur & fruiturus usque sit, pro qvo decertavit: nec modo Heroibus bellicis, sed Christianis omnibus singulare praebuit exemplum pari virtute divina & fidendi & dimicandi & pervincendi. Ita duo illi beatissimi Fratres certant de relata gloria: qvam litem dirimere non est nostrum. Id potius nostri jam muneris & facultatis est, ut agnitis & celebratis eorum laudibus atque meritis, gratulemur iis reportatos illos honores eminentissimos: ut dolorem ex eorum decessu pectoribus nostris illatum consolemur illis Celsissimis Ducibus, qvi divina gratia supersunt, utque his diuturnam incolumitatem devotissimo studio exorare nitamur. Ac facile jacturam illam solatur unus Serenissimus Princeps ac Dominus, Dominus ANTONIUS ULRICUS, Patriae Paterac Dominus noster Clementissimus. Hic qvamdiu viribus integris gubernaculo reipublicae praesidet, clavumque regit; non fluctuabimus in undis & tempestatibus, non submergemur in profundum, non allidemus ad scopulos, non haerebimus in syrtibus atqve vadis; sed vel in medio pelago tanqvam in portu coelo tranqvillissimo versabimur. Utinam Principi tam sapienti, tam magnanimo, tam clementi immortalitatem vota nostra conciliare possent! Qvod cum humanae vitae ratio non sinat, hoc tamen relinqvitur integrum, ut longius aevum, ut seram placidamque senectutem ad annos vel paternos vel Nestoreos devotissime Serenitati Ejus comprecemur. Vivat ergo Dux Maximus, ex agnatorum decurtatis annis longaevitatis incrementum capiat, & vires, qvas ex inopinato ante annum casu recepit, sum qvoque & victoriosum Principem, nec gloriosissimo Fratri concedentem qvicqvam! Ecce bellum ejus & in bello pugnas, in pugnis victoriam, in victoria mortem, qvin potius in morte victoriam. Verum est, Hunc non in campo stantem, sed decumbentem in lecto decertasse: non obviam iisse morti, sed eam exspectasse: solùm coeleste, non item civile consecutum esse tropaeum. Sed aliis forte modis Hic eminere videtur. Etenim in praeliando multis ictibus tentatus, caesus est; Ille uno concidit: Hic diu sensit plagas inflictas, Ille ne sensit qvidem: vicit Hic solo spiritu, cum langveret corpus & deficeret: vicit nullo milite extra se stipatus, sed intra se omnia habens auxilia: obiit ita victor, ut ipsi impetrarit sibi, ipse jam fruatur & fruiturus usque sit, pro qvo decertavit: nec modo Heroibus bellicis, sed Christianis omnibus singulare praebuit exemplum pari virtute divina & fidendi & dimicandi & pervincendi. Ita duo illi beatissimi Fratres certant de relata gloria: qvam litem dirimere non est nostrum. Id potius nostri jam muneris & facultatis est, ut agnitis & celebratis eorum laudibus atque meritis, gratulemur iis reportatos illos honores eminentissimos: ut dolorem ex eorum decessu pectoribus nostris illatum consolemur illis Celsissimis Ducibus, qvi divina gratia supersunt, utque his diuturnam incolumitatem devotissimo studio exorare nitamur. Ac facile jacturam illam solatur unus Serenissimus Princeps ac Dominus, Dominus ANTONIUS ULRICUS, Patriae Paterac Dominus noster Clementissimus. Hic qvamdiu viribus integris gubernaculo reipublicae praesidet, clavumque regit; non fluctuabimus in undis & tempestatibus, non submergemur in profundum, non allidemus ad scopulos, non haerebimus in syrtibus atqve vadis; sed vel in medio pelago tanqvam in portu coelo tranqvillissimo versabimur. Utinam Principi tam sapienti, tam magnanimo, tam clementi immortalitatem vota nostra conciliare possent! Qvod cum humanae vitae ratio non sinat, hoc tamen relinqvitur integrum, ut longius aevum, ut seram placidamque senectutem ad annos vel paternos vel Nestoreos devotissime Serenitati Ejus comprecemur. Vivat ergo Dux Maximus, ex agnatorum decurtatis annis longaevitatis incrementum capiat, & vires, qvas ex inopinato ante annum casu recepit, <TEI> <text> <body> <div> <p><pb facs="#f0074"/> sum qvoque & victoriosum Principem, nec gloriosissimo Fratri concedentem qvicqvam! Ecce bellum ejus & in bello pugnas, in pugnis victoriam, in victoria mortem, qvin potius in morte victoriam. Verum est, Hunc non in campo stantem, sed decumbentem in lecto decertasse: non obviam iisse morti, sed eam exspectasse: solùm coeleste, non item civile consecutum esse tropaeum. Sed aliis forte modis Hic eminere videtur. Etenim in praeliando multis ictibus tentatus, caesus est; Ille uno concidit: Hic diu sensit plagas inflictas, Ille ne sensit qvidem: vicit Hic solo spiritu, cum langveret corpus & deficeret: vicit nullo milite extra se stipatus, sed intra se omnia habens auxilia: obiit ita victor, ut ipsi impetrarit sibi, ipse jam fruatur & fruiturus usque sit, pro qvo decertavit: nec modo Heroibus bellicis, sed Christianis omnibus singulare praebuit exemplum pari virtute divina & fidendi & dimicandi & pervincendi. Ita duo illi beatissimi Fratres certant de relata gloria: qvam litem dirimere non est nostrum.</p> <p>Id potius nostri jam muneris & facultatis est, ut agnitis & celebratis eorum laudibus atque meritis, gratulemur iis reportatos illos honores eminentissimos: ut dolorem ex eorum decessu pectoribus nostris illatum consolemur illis Celsissimis Ducibus, qvi divina gratia supersunt, utque his diuturnam incolumitatem devotissimo studio exorare nitamur. Ac facile jacturam illam solatur unus Serenissimus Princeps ac Dominus, Dominus ANTONIUS ULRICUS, Patriae Paterac Dominus noster Clementissimus. Hic qvamdiu viribus integris gubernaculo reipublicae praesidet, clavumque regit; non fluctuabimus in undis & tempestatibus, non submergemur in profundum, non allidemus ad scopulos, non haerebimus in syrtibus atqve vadis; sed vel in medio pelago tanqvam in portu coelo tranqvillissimo versabimur. Utinam Principi tam sapienti, tam magnanimo, tam clementi immortalitatem vota nostra conciliare possent! Qvod cum humanae vitae ratio non sinat, hoc tamen relinqvitur integrum, ut longius aevum, ut seram placidamque senectutem ad annos vel paternos vel Nestoreos devotissime Serenitati Ejus comprecemur. Vivat ergo Dux Maximus, ex agnatorum decurtatis annis longaevitatis incrementum capiat, & vires, qvas ex inopinato ante annum casu recepit, </p> </div> </body> </text> </TEI> [0074]
sum qvoque & victoriosum Principem, nec gloriosissimo Fratri concedentem qvicqvam! Ecce bellum ejus & in bello pugnas, in pugnis victoriam, in victoria mortem, qvin potius in morte victoriam. Verum est, Hunc non in campo stantem, sed decumbentem in lecto decertasse: non obviam iisse morti, sed eam exspectasse: solùm coeleste, non item civile consecutum esse tropaeum. Sed aliis forte modis Hic eminere videtur. Etenim in praeliando multis ictibus tentatus, caesus est; Ille uno concidit: Hic diu sensit plagas inflictas, Ille ne sensit qvidem: vicit Hic solo spiritu, cum langveret corpus & deficeret: vicit nullo milite extra se stipatus, sed intra se omnia habens auxilia: obiit ita victor, ut ipsi impetrarit sibi, ipse jam fruatur & fruiturus usque sit, pro qvo decertavit: nec modo Heroibus bellicis, sed Christianis omnibus singulare praebuit exemplum pari virtute divina & fidendi & dimicandi & pervincendi. Ita duo illi beatissimi Fratres certant de relata gloria: qvam litem dirimere non est nostrum.
Id potius nostri jam muneris & facultatis est, ut agnitis & celebratis eorum laudibus atque meritis, gratulemur iis reportatos illos honores eminentissimos: ut dolorem ex eorum decessu pectoribus nostris illatum consolemur illis Celsissimis Ducibus, qvi divina gratia supersunt, utque his diuturnam incolumitatem devotissimo studio exorare nitamur. Ac facile jacturam illam solatur unus Serenissimus Princeps ac Dominus, Dominus ANTONIUS ULRICUS, Patriae Paterac Dominus noster Clementissimus. Hic qvamdiu viribus integris gubernaculo reipublicae praesidet, clavumque regit; non fluctuabimus in undis & tempestatibus, non submergemur in profundum, non allidemus ad scopulos, non haerebimus in syrtibus atqve vadis; sed vel in medio pelago tanqvam in portu coelo tranqvillissimo versabimur. Utinam Principi tam sapienti, tam magnanimo, tam clementi immortalitatem vota nostra conciliare possent! Qvod cum humanae vitae ratio non sinat, hoc tamen relinqvitur integrum, ut longius aevum, ut seram placidamque senectutem ad annos vel paternos vel Nestoreos devotissime Serenitati Ejus comprecemur. Vivat ergo Dux Maximus, ex agnatorum decurtatis annis longaevitatis incrementum capiat, & vires, qvas ex inopinato ante annum casu recepit,
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
| URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/finen_sterbewunsch_1707 |
| URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/finen_sterbewunsch_1707/74 |
| Zitationshilfe: | Finen, Eberhard: Kläglicher Sterbe-Wunsch Pauli als Ein Wunsch eines Hohen in der Welt. Braunschweig, 1706, S. . In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/finen_sterbewunsch_1707/74>, abgerufen am 04.12.2024. |
