Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. Bd. 1. Berlin, 1812.

den Kop af, gaet so weder na't Hof. Den Ko-
ningh vraeghde hem, of het bestelt was? antwoor-
de ja. Men vraeghde hem; hoe hy't bestelt had?
Seyde aldus: ik nam den eenen by syn Beenen,
en ick slveger den ander met, dat hy doodt ter
Aerden viel, en den anderen heb ick met de selfde
Munt betaelt En die ick by de Beenen had, half
doodt zynde, smeet ick met sulcken Kracht tegen een
Boom, dat den Boom wel ses Voet uyt de Aerde
vloogh. De Vreughd was seer groot, ende men
hielt hem voor de grootste in't Hof. Hy maeck-
ten hem wederom gereed, en den Adel van't Hof
met hem, en daer toe een braef Heyrleger, daer
hy Oversten van sou zyn. Syn Afscheyd geno-
men hebbende, vingh't derde Stuck aen. Liet het
Leger marcheeren, ende hy volghde te Paerd. Maer
alsoo hy noyt een Paerd gereden hadde, wist hen
qualyk in Postuur te houden. Gekomen zynde op
de Plaets daer de Vyandt was, laet hy het Leger
in Batalie stellen, hem wierd doe geboodschapt,
dat het alles in Order was. Wist niet, hoe hy't
Paerd soude wenden. Treckt aen de verkeerde Zy-
de des Tooms, en geeft het Paerd de Sporen, so
dat het met een volle Galop na de Vyand liep.
En alsoo hy den Toom van het Paerd niet vast en
hield, greep hy onderwegen een houte Kruys, dat
onder afbrack, en hield het soo vast in den Arm.
Den Vyand hem siende, meende dat het de Duy-
vel was, ende begonden te vluchten, en die't niet
ontkomen en kosten, verdronken: staken hare Sche-
pen van de Wal af ende voeren soo wegh. Hy
quam met den Zegen wederom by syn Adeldom,
en't heele Leger, die hy zyn Victorie verhaelde, en
hoe de Vyanden heel in Routen geslagen waren.
Hy komt by den Koningh, en verhaelt syn Victo-
rie, die hem bedanckten. Voorts doet hy hem uyt-
roepen voor Navolger en Nazaat tot de Kroon.
Den Trouwdagh vast gestelt zynde, maken daertoe
groote Preparatien. Den Trouw gehouden heb-
bende, was hy in groot Annsien, en altyd naest den
Koningh. 't Geviel, dat Kobisje meest alle Nach-
ten droomde, als dat hy noch aen de Naaybank
sat, en hem quam altydt noch het een of't ander

den Kop af, gaet ſo weder na't Hof. Den Ko-
ningh vraeghde hem, of het beſtelt was? antwoor-
de ja. Men vraeghde hem; hoe hy't beſtelt had?
Seyde aldus: ik nam den eenen by ſyn Beenen,
en ick ſlveger den ander met, dat hy doodt ter
Aerden viel, en den anderen heb ick met de ſelfde
Munt betaelt En die ick by de Beenen had, half
doodt zynde, ſmeet ick met ſulcken Kracht tegen een
Boom, dat den Boom wel ſes Voet uyt de Aerde
vloogh. De Vreughd was ſeer groot, ende men
hielt hem voor de grootſte in't Hof. Hy maeck-
ten hem wederom gereed, en den Adel van't Hof
met hem, en daer toe een braef Heyrleger, daer
hy Overſten van ſou zyn. Syn Afſcheyd geno-
men hebbende, vingh't derde Stuck aen. Liet het
Leger marcheeren, ende hy volghde te Paerd. Maer
alſoo hy noyt een Paerd gereden hadde, wiſt hen
qualyk in Poſtuur te houden. Gekomen zynde op
de Plaets daer de Vyandt was, laet hy het Leger
in Batalie ſtellen, hem wierd doe geboodſchapt,
dat het alles in Order was. Wiſt niet, hoe hy't
Paerd ſoude wenden. Treckt aen de verkeerde Zy-
de des Tooms, en geeft het Paerd de Sporen, ſo
dat het met een volle Galop na de Vyand liep.
En alſoo hy den Toom van het Paerd niet vaſt en
hield, greep hy onderwegen een houte Kruys, dat
onder afbrack, en hield het ſoo vaſt in den Arm.
Den Vyand hem ſiende, meende dat het de Duy-
vel was, ende begonden te vluchten, en die't niet
ontkomen en koſten, verdronken: ſtaken hare Sche-
pen van de Wal af ende voeren ſoo wegh. Hy
quam met den Zegen wederom by ſyn Adeldom,
en't heele Leger, die hy zyn Victorie verhaelde, en
hoe de Vyanden heel in Routen geſlagen waren.
Hy komt by den Koningh, en verhaelt ſyn Victo-
rie, die hem bedanckten. Voorts doet hy hem uyt-
roepen voor Navolger en Nazaat tot de Kroon.
Den Trouwdagh vaſt geſtelt zynde, maken daertoe
groote Preparatien. Den Trouw gehouden heb-
bende, was hy in groot Annſien, en altyd naeſt den
Koningh. 't Geviel, dat Kobisje meeſt alle Nach-
ten droomde, als dat hy noch aen de Naaybank
ſat, en hem quam altydt noch het een of't ander