Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 6. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1850.

Bild:
<< vorherige Seite

den röhrd se jümmer üm. 'Moder,' säd Marleenken, 'Broder sitt vör de Döhr un süht ganß witt uut un hett enen Appel in de Hand, ik heb em beden he schull my den Appel gewen, awerst he antwöörd my nich, do wurr my ganß grolich.' 'Gah nochmaal hen,' säd de Moder, 'un wenn he dy nich antworden will, so gif em eens an de Oren.' Do güng Marleenken hen un säd 'Broder, gif my den Appel.' Awerst he sweeg still, do gaf se em eens up de Oren, do feel de Kopp herünn, doräwer vörschrock se sik un füng an to wenen un to roren, un löp to erer Moder un säd 'ach, Moder, ik hebb mynem Broder den Kopp afslagen,' un weend un weend un wull sik nich tofteden gewen. 'Marleenken,' säd de Moder, 'wat hest du dahn! awerst swyg man still, dat et keen Mensch maarkt, dat is nu doch nich to ännern; wy willen em in Suhr kaken.' Do nöhm de Moder den lüttjen Jung un hackd em in Stücken, ded de in den Putt un kaakd em in Suhr. Marleenken awerst stünn daarby un weend un weend, un de Tranen füllen all in den Putt un se bruukden goor keen Solt.

Do köhm de Vader to Huus un sett't sik to Disch un säd 'wo is denn myn Sähn?' Do droog de Moder ene groote groote Schöttel up mit Swartsuhr, un Marleenken weend un kunn sich nich hollen. Do säd de Vader wedder 'wo is denn myn Sähn?' 'Ach,' säd de Moder, 'he is äwer Land gaan, na Mütten erer Grootöhm: he wull door wat blywen.' 'Wat dait he denn door? un heft my nich maal Adjüüs sechd!' 'O he wull geern hen un bed my of he door wol sos Wäken blywm kunn; he is jo woll door uphawen.' 'Ach,' säd de Mann, 'my is so recht trurig, dat

den röhrd se jümmer üm. ‘Moder,’ säd Marleenken, ‘Broder sitt vör de Döhr un süht ganß witt uut un hett enen Appel in de Hand, ik heb em beden he schull my den Appel gewen, awerst he antwöörd my nich, do wurr my ganß grolich.’ ‘Gah nochmaal hen,’ säd de Moder, ‘un wenn he dy nich antworden will, so gif em eens an de Oren.’ Do güng Marleenken hen un säd ‘Broder, gif my den Appel.’ Awerst he sweeg still, do gaf se em eens up de Oren, do feel de Kopp herünn, doräwer vörschrock se sik un füng an to wenen un to roren, un löp to erer Moder un säd ‘ach, Moder, ik hebb mynem Broder den Kopp afslagen,’ un weend un weend un wull sik nich tofteden gewen. ‘Marleenken,’ säd de Moder, ‘wat hest du dahn! awerst swyg man still, dat et keen Mensch maarkt, dat is nu doch nich to ännern; wy willen em in Suhr kaken.’ Do nöhm de Moder den lüttjen Jung un hackd em in Stücken, ded de in den Putt un kaakd em in Suhr. Marleenken awerst stünn daarby un weend un weend, un de Tranen füllen all in den Putt un se bruukden goor keen Solt.

Do köhm de Vader to Huus un sett’t sik to Disch un säd ‘wo is denn myn Sähn?’ Do droog de Moder ene groote groote Schöttel up mit Swartsuhr, un Marleenken weend un kunn sich nich hollen. Do säd de Vader wedder ‘wo is denn myn Sähn?’ ‘Ach,’ säd de Moder, ‘he is äwer Land gaan, na Mütten erer Grootöhm: he wull door wat blywen.’ ‘Wat dait he denn door? un heft my nich maal Adjüüs sechd!’ ‘O he wull geern hen un bed my of he door wol sos Wäken blywm kunn; he is jo woll door uphawen.’ ‘Ach,’ säd de Mann, ‘my is so recht trurig, dat

<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <p><pb facs="#f0353" n="271"/>
den röhrd se jümmer üm. &#x2018;Moder,&#x2019; säd Marleenken, &#x2018;Broder sitt vör de Döhr un süht ganß witt uut un hett enen Appel in de Hand, ik heb em beden he schull my den Appel gewen, awerst he antwöörd my nich, do wurr my ganß grolich.&#x2019; &#x2018;Gah nochmaal hen,&#x2019; säd de Moder, &#x2018;un wenn he dy nich antworden will, so gif em eens an de Oren.&#x2019; Do güng Marleenken hen un säd &#x2018;Broder, gif my den Appel.&#x2019; Awerst he sweeg still, do gaf se em eens up de Oren, do feel de Kopp herünn, doräwer vörschrock se sik un füng an to wenen un to roren, un löp to erer Moder un säd &#x2018;ach, Moder, ik hebb mynem Broder den Kopp afslagen,&#x2019; un weend un weend un wull sik nich tofteden gewen. &#x2018;Marleenken,&#x2019; säd de Moder, &#x2018;wat hest du dahn! awerst swyg man still, dat et keen Mensch maarkt, dat is nu doch nich to ännern; wy willen em in Suhr kaken.&#x2019; Do nöhm de Moder den lüttjen Jung un hackd em in Stücken, ded de in den Putt un kaakd em in Suhr. Marleenken awerst stünn daarby un weend un weend, un de Tranen füllen all in den Putt un se bruukden goor keen Solt.</p><lb/>
        <p>Do köhm de Vader to Huus un sett&#x2019;t sik to Disch un säd &#x2018;wo is denn myn Sähn?&#x2019; Do droog de Moder ene groote groote Schöttel up mit Swartsuhr, un Marleenken weend un kunn sich nich hollen. Do säd de Vader wedder &#x2018;wo is denn myn Sähn?&#x2019; &#x2018;Ach,&#x2019; säd de Moder, &#x2018;he is äwer Land gaan, na Mütten erer Grootöhm: he wull door wat blywen.&#x2019; &#x2018;Wat dait he denn door? un heft my nich maal Adjüüs sechd!&#x2019; &#x2018;O he wull geern hen un bed my of he door wol sos Wäken blywm kunn; he is jo woll door uphawen.&#x2019; &#x2018;Ach,&#x2019; säd de Mann, &#x2018;my is so recht trurig, dat
</p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[271/0353] den röhrd se jümmer üm. ‘Moder,’ säd Marleenken, ‘Broder sitt vör de Döhr un süht ganß witt uut un hett enen Appel in de Hand, ik heb em beden he schull my den Appel gewen, awerst he antwöörd my nich, do wurr my ganß grolich.’ ‘Gah nochmaal hen,’ säd de Moder, ‘un wenn he dy nich antworden will, so gif em eens an de Oren.’ Do güng Marleenken hen un säd ‘Broder, gif my den Appel.’ Awerst he sweeg still, do gaf se em eens up de Oren, do feel de Kopp herünn, doräwer vörschrock se sik un füng an to wenen un to roren, un löp to erer Moder un säd ‘ach, Moder, ik hebb mynem Broder den Kopp afslagen,’ un weend un weend un wull sik nich tofteden gewen. ‘Marleenken,’ säd de Moder, ‘wat hest du dahn! awerst swyg man still, dat et keen Mensch maarkt, dat is nu doch nich to ännern; wy willen em in Suhr kaken.’ Do nöhm de Moder den lüttjen Jung un hackd em in Stücken, ded de in den Putt un kaakd em in Suhr. Marleenken awerst stünn daarby un weend un weend, un de Tranen füllen all in den Putt un se bruukden goor keen Solt. Do köhm de Vader to Huus un sett’t sik to Disch un säd ‘wo is denn myn Sähn?’ Do droog de Moder ene groote groote Schöttel up mit Swartsuhr, un Marleenken weend un kunn sich nich hollen. Do säd de Vader wedder ‘wo is denn myn Sähn?’ ‘Ach,’ säd de Moder, ‘he is äwer Land gaan, na Mütten erer Grootöhm: he wull door wat blywen.’ ‘Wat dait he denn door? un heft my nich maal Adjüüs sechd!’ ‘O he wull geern hen un bed my of he door wol sos Wäken blywm kunn; he is jo woll door uphawen.’ ‘Ach,’ säd de Mann, ‘my is so recht trurig, dat

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde im Rahmen des Moduls DTA-Erweiterungen (DTAE) digitalisiert. Weitere Informationen …

Wikisource: Bereitstellung der Texttranskription und Auszeichnung in Wikisource-Syntax. (2015-05-11T18:40:00Z) Bitte beachten Sie, dass die aktuelle Transkription (und Textauszeichnung) mittlerweile nicht mehr dem Stand zum Zeitpunkt der Übernahme aus Wikisource entsprechen muss.
Universitäts- und Landesbibliothek Düsseldorf: Bereitstellung der Bilddigitalisate (2015-05-11T18:40:00Z)
Sandra Balck, Benjamin Fiechter: Bearbeitung der digitalen Edition. (2016-06-03T14:12:00Z)

Weitere Informationen:

Anmerkungen zur Transkription:




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1850
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1850/353
Zitationshilfe: Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 6. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1850, S. 271. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen01_1850/353>, abgerufen am 22.11.2024.