Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 3. Aufl. Bd. 2. Göttingen, 1837.

wier to Diske sittet, do seh de Künig 'du hast den Dieck twaren ferrig, awerst ik kann die mine Dochter noch nie giewen, du most eest nau eins dohen.' 'Wat is dat den?' frögte de Künigssuhn. He hedde so en grot Berg, do würen luter Dorenbuske anne, de mosten olle afhoggen weren, un bowen up moste he en grot Schlott buggen, dat moste so wacker sien, ase't nu en Menske denken kunne, un olle Jngedömse, de in den Schlott gehorden, de mösten der olle inne sien. Do he nu den annern Morgen up steit, do gav ünne de Künig en glesernen Exen, un en gleseren Boren mie, et mott awerst um sess Uhr ferrig sien. Do he an den eersten Dorenbuske mit de Exen an hogget, do gieng se so kurt un so klein, dat de Stücker rund um ünne herfloen, un de Boren kunn he auck nig brucken. Do war he gans bedröwet, un toffte (wartete) up sine Leiweste, op de nie keime, un ünn ut der Naud hülpe. Ase't do Middag is, do kummet se, und bringet wat to etten, do geit he ehr in de Möte (entgegen), un vertellt ehr olles, un ett wat, un lett sik von ehr lusen, un schloppet in. Do nümmet se wier den Knupp, un schlett domit up de Eere un segd 'Arweggers, herut!' Do kummet wier so viel Eerdmännekens, un froget wat ehr Begeren wür? Do seh se 'in Tied von drei Stunnen müttet ju de gansen Busk afhoggen, un bowen uppe den Berge do mot en Schlott stohen, dat mot so wacker sien, ase't nu ener denken kann, un olle Jngedömse muttet do inne sien. Do gienge se hünne, un boen ehre Verwanschap up, dat se helpen sullen, un ase de Tied umme was, do was alles ferrig. Do kümmet se to der Künigsdochter, un segget dat, un de Künigsdochter nümmet

wier to Diske sittet, do seh de Kuͤnig ‘du hast den Dieck twaren ferrig, awerst ik kann die mine Dochter noch nie giewen, du most eest nau eins dohen.’ ‘Wat is dat den?’ froͤgte de Kuͤnigssuhn. He hedde so en grot Berg, do wuͤren luter Dorenbuske anne, de mosten olle afhoggen weren, un bowen up moste he en grot Schlott buggen, dat moste so wacker sien, ase’t nu en Menske denken kunne, un olle Jngedoͤmse, de in den Schlott gehorden, de moͤsten der olle inne sien. Do he nu den annern Morgen up steit, do gav uͤnne de Kuͤnig en glesernen Exen, un en gleseren Boren mie, et mott awerst um sess Uhr ferrig sien. Do he an den eersten Dorenbuske mit de Exen an hogget, do gieng se so kurt un so klein, dat de Stuͤcker rund um uͤnne herfloen, un de Boren kunn he auck nig brucken. Do war he gans bedroͤwet, un toffte (wartete) up sine Leiweste, op de nie keime, un uͤnn ut der Naud huͤlpe. Ase’t do Middag is, do kummet se, und bringet wat to etten, do geit he ehr in de Moͤte (entgegen), un vertellt ehr olles, un ett wat, un lett sik von ehr lusen, un schloppet in. Do nuͤmmet se wier den Knupp, un schlett domit up de Eere un segd ‘Arweggers, herut!’ Do kummet wier so viel Eerdmaͤnnekens, un froget wat ehr Begeren wuͤr? Do seh se ‘in Tied von drei Stunnen muͤttet ju de gansen Busk afhoggen, un bowen uppe den Berge do mot en Schlott stohen, dat mot so wacker sien, ase’t nu ener denken kann, un olle Jngedoͤmse muttet do inne sien. Do gienge se huͤnne, un boen ehre Verwanschap up, dat se helpen sullen, un ase de Tied umme was, do was alles ferrig. Do kuͤmmet se to der Kuͤnigsdochter, un segget dat, un de Kuͤnigsdochter nuͤmmet