Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Sechstes Buch. Geschichte der Teutschen
Herrschafft der Ost-Gothen, die sich bißher nur längst dem Ponto Euxino
erstrecket, höher gegen Norden heraus geführet. Er hat die Erulos, unter
ihrem Fürsten Alarico, bezwungen 2, und sich auch an die Wenden gewaget.
Diese gehören mit unter den Namen der Sarmaten, und mögen sich vormals bis
an die Ost-See ausgebreitet haben, die daher beym ptolomaeo sinus
Venedicus
genennet wird 3. iornandes meldet, daß zu seiner Zeit der
Name der Wenden drey Völcker, nemlich die eigentlich so genannten Wenden,
die Slaven und Anten, in sich begrieffen habe 4. Diese Völcker sind nachmahls

zur
umbringen lassen, wirfft er L. IX. ep. 1. vor: Nam
& hoc nobilitati uestrae fuisset adiectum, si inter
Hasdingorum stirpem retinuissetis Amali sanguinis
purpuream dignitatem.
Eben dieser König rühmet
L. II. ep. 25. die Historie der Gothen, so cassi-
odorvs
aufgesetzet, von welcher wir aber ietzo
nur des iornandis kurtzen Begrief haben, und
sagt unter andern: Iste Amalos generis sui claritati
restituit: euidenter ostendens, in decimam septimam
progeniem stirpem nos habere regalem.
Und man
müste noch ietzt vor selbiges Geschlecht Hochachtung
haben, wenn die aus demselben entsprossenen Printzen
alle des Königes Theodorici Lehren, daß ein Printz
die Hoheit seines Stammes durch gleichmäßige Tu-
genden an den Tag legen müsse, beobachtet. Denn
derselbe schreibet L. IV. ep. 39. an seinen Anverwand-
ten, Theodahatum, über dessen Geitz und Ungerech-
tigkeit war geklaget worden: Amali sanguinis uirum
non decet uulgare desiderium.
2 iornandes c. 23. Gothorum rege Ge-
berich rebus excedente humanis, post temporis ali-
quod spatium Ermanaricus, nobilissimus Amalorum,
in regno successit, qui multas ac bellicosissimas
Arctoas gentes perdomuit & suis parere legibus
fecit. Quem merito nonnulli Alexandro Magno
comparauere maiores. Habebat siquidem, quos
domuerat,
Gothos, Scythas, Thuidos in Aunxis,
Vasinabroncas, Merens, Mordensimnis, Caris,
Rocas, Tadzans, Athual, Nauego, Bubegen-
tas, Coldas, & cum tantorum seruitio charus
baberetur, non passus est, nisi & gentem Erulorum,
quibus praeerat Alaricus, magna ex parte truci-
datam, reliquam suae subigeret ditioni. Nam
praedicta gens, Ablauio historico referente, iuxta
Maeotidas paludes habitans in locis stagnantibus,
quos Graeci Ele uocant, Eruli nominati sunt, quanto
uelox, eo amplius superbissima. Nulla siquidem
erat tunc gens, quae non leuem armaturam in acie
sua ex ipsis elegerint. Sed quamuis uelocitas eorum
ab aliis saepe bellantibus non euacuaretur, Gothorum
tamen stabilitati sabiacuit, & tarditati; fecitque
causa fortunae, ut & ipsi inter reliquas gentes
Getarum regi Ermanarico seruierint.
Die Namen
der Volcker, die beym iornande in dieser Stelle
[Spaltenumbruch] vorkommen, sind so verderbt, daß bey den wenigsten
eine Spuhr, wie sie eigentlich geheissen, zu
finden.
3 ptolomaevs L. III. c. 5. Tenent Sarma-
tiam gentes maximae, VENEDAE, PER TO-
TVM VENEDICVM SINVM.
Et super
Daciam Peucini, & Bastarnae, & qui totum
Maeotidis latus tenent, Iazyges ac Roxolani, &
qui interiores sunt iis Hamaxobii, & Alauni Scy-
thae. Minores autem gentes tenent Sarmatiam,
penes Vistulam quidem fluuium, sub Venedis Gy-
thones & Phynni, post Bulanes, sub quibus Phrun-
gundiones, post Auariui, iuxta caput Vistulae
amnis. Sub bis Ombrones, post Anatophracti,
post Burgiones, post Arsyetae, post Sobori, post
Piengitae, & Bessi penes Carpatum montem. Iis
omnibus orientaliores sunt SVB VENEDIS
quidem iterum GALINDAE, & SVDENI,
& Stauani usque ad Alaunos.
ptolemaevs

wirfft zwar auch in diesen Worten die Völcker, deren
er gedencket, sehr unter einander, doch hat hart-
knoch
im alten und neuen Preußen. P. I.
c.
1. §. 10. sich diese Stelle zu Nutze zu machen ge-
suchet. plinivs hat bereits hist. nat. L. IV. c. 13.
gedacht: Quidam haec habitari ad Vistulam usque
fluuium a Sarmatis, Venedis, Scirris & Hirris
tradunt.
4 iornandes l. c. Post Erulorum caedem
idem Ermanaricus in Venetos arma commouit, qui
quamuis armis disperiti, sed numerositate pollentes
primo resistere conabantur. Sed nihil ualet multi-
tudo in bello, praesertim ubi & multitudo armata
aduenerit. Nam bi, ut initio expositionis, uel
catalogo gentis dicere coepimus, ab una stirpe exorti,
tria nunc nomina reddidere,
i. e. Veneti, Antes,
Sclaui: qui quamuis nunc, ita facientibus peccatis
nostris, ubique saeuiunt, tamen tunc omnes Erma-
narici imperiis seruiebant.
Weil hier der Wenden
gedacht wird, wollen wir den merckwürdigen locum
aus dem procopio hersetzen: de bello Goth.
L. III. c. 14. p. 313. Hi populi, Sclaueni inquam,
& Antae, non uni parent uiro, sed ab antiquo in
populari imperio uitam agunt, ac propterea utilita-
tes & damna apud ipsos in commune uocari solent.
Aliarum etiam rerum fere omnium ratio ab utrisque

[Ende Spaltensatz]
bar-

Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen
Herrſchafft der Oſt-Gothen, die ſich bißher nur laͤngſt dem Ponto Euxino
erſtrecket, hoͤher gegen Norden heraus gefuͤhret. Er hat die Erulos, unter
ihrem Fuͤrſten Alarico, bezwungen 2, und ſich auch an die Wenden gewaget.
Dieſe gehoͤren mit unter den Namen der Sarmaten, und moͤgen ſich vormals bis
an die Oſt-See ausgebreitet haben, die daher beym ptolomaeo ſinus
Venedicus
genennet wird 3. iornandes meldet, daß zu ſeiner Zeit der
Name der Wenden drey Voͤlcker, nemlich die eigentlich ſo genannten Wenden,
die Slaven und Anten, in ſich begrieffen habe 4. Dieſe Voͤlcker ſind nachmahls

zur
umbringen laſſen, wirfft er L. IX. ep. 1. vor: Nam
& hoc nobilitati ueſtrae fuiſſet adiectum, ſi inter
Hasdingorum ſtirpem retinuiſſetis Amali ſanguinis
purpuream dignitatem.
Eben dieſer Koͤnig ruͤhmet
L. II. ep. 25. die Hiſtorie der Gothen, ſo cassi-
odorvs
aufgeſetzet, von welcher wir aber ietzo
nur des iornandis kurtzen Begrief haben, und
ſagt unter andern: Iſte Amalos generis ſui claritati
reſtituit: euidenter oſtendens, in decimam ſeptimam
progeniem ſtirpem nos habere regalem.
Und man
muͤſte noch ietzt vor ſelbiges Geſchlecht Hochachtung
haben, wenn die aus demſelben entſproſſenen Printzen
alle des Koͤniges Theodorici Lehren, daß ein Printz
die Hoheit ſeines Stammes durch gleichmaͤßige Tu-
genden an den Tag legen muͤſſe, beobachtet. Denn
derſelbe ſchreibet L. IV. ep. 39. an ſeinen Anverwand-
ten, Theodahatum, uͤber deſſen Geitz und Ungerech-
tigkeit war geklaget worden: Amali ſanguinis uirum
non decet uulgare deſiderium.
2 iornandes c. 23. Gothorum rege Ge-
berich rebus excedente humanis, poſt temporis ali-
quod ſpatium Ermanaricus, nobiliſſimus Amalorum,
in regno ſucceſſit, qui multas ac bellicoſiſſimas
Arctoas gentes perdomuit & ſuis parere legibus
fecit. Quem merito nonnulli Alexandro Magno
comparauere maiores. Habebat ſiquidem, quos
domuerat,
Gothos, Scythas, Thuidos in Aunxis,
Vaſinabroncas, Merens, Mordenſimnis, Caris,
Rocas, Tadzans, Athual, Nauego, Bubegen-
tas, Coldas, & cum tantorum ſeruitio charus
baberetur, non paſſus eſt, niſi & gentem Erulorum,
quibus praeerat Alaricus, magna ex parte truci-
datam, reliquam ſuae ſubigeret ditioni. Nam
praedicta gens, Ablauio hiſtorico referente, iuxta
Maeotidas paludes habitans in locis ſtagnantibus,
quos Graeci Ele uocant, Eruli nominati ſunt, quanto
uelox, eo amplius ſuperbiſſima. Nulla ſiquidem
erat tunc gens, quae non leuem armaturam in acie
ſua ex ipſis elegerint. Sed quamuis uelocitas eorum
ab aliis ſaepe bellantibus non euacuaretur, Gothorum
tamen ſtabilitati ſabiacuit, & tarditati; fecitque
cauſa fortunae, ut & ipſi inter reliquas gentes
Getarum regi Ermanarico ſeruierint.
Die Namen
der Volcker, die beym iornande in dieſer Stelle
[Spaltenumbruch] vorkommen, ſind ſo verderbt, daß bey den wenigſten
eine Spuhr, wie ſie eigentlich geheiſſen, zu
finden.
3 ptolomaevs L. III. c. 5. Tenent Sarma-
tiam gentes maximae, VENEDAE, PER TO-
TVM VENEDICVM SINVM.
Et ſuper
Daciam Peucini, & Baſtarnae, & qui totum
Maeotidis latus tenent, Iazyges ac Roxolani, &
qui interiores ſunt iis Hamaxobii, & Alauni Scy-
thae. Minores autem gentes tenent Sarmatiam,
penes Viſtulam quidem fluuium, ſub Venedis Gy-
thones & Phynni, poſt Bulanes, ſub quibus Phrun-
gundiones, poſt Auariui, iuxta caput Viſtulae
amnis. Sub bis Ombrones, poſt Anatophracti,
poſt Burgiones, poſt Arſyetae, poſt Sobori, poſt
Piengitae, & Beſſi penes Carpatum montem. Iis
omnibus orientaliores ſunt SVB VENEDIS
quidem iterum GALINDAE, & SVDENI,
& Stauani usque ad Alaunos.
ptolemaevs

wirfft zwar auch in dieſen Worten die Voͤlcker, deren
er gedencket, ſehr unter einander, doch hat hart-
knoch
im alten und neuen Preußen. P. I.
c.
1. §. 10. ſich dieſe Stelle zu Nutze zu machen ge-
ſuchet. plinivs hat bereits hiſt. nat. L. IV. c. 13.
gedacht: Quidam haec habitari ad Viſtulam usque
fluuium a Sarmatis, Venedis, Scirris & Hirris
tradunt.
4 iornandes l. c. Poſt Erulorum caedem
idem Ermanaricus in Venetos arma commouit, qui
quamuis armis diſperiti, ſed numeroſitate pollentes
primo reſiſtere conabantur. Sed nihil ualet multi-
tudo in bello, praeſertim ubi & multitudo armata
aduenerit. Nam bi, ut initio expoſitionis, uel
catalogo gentis dicere coepimus, ab una ſtirpe exorti,
tria nunc nomina reddidere,
i. e. Veneti, Antes,
Sclaui: qui quamuis nunc, ita facientibus peccatis
noſtris, ubique ſaeuiunt, tamen tunc omnes Erma-
narici imperiis ſeruiebant.
Weil hier der Wenden
gedacht wird, wollen wir den merckwuͤrdigen locum
aus dem procopio herſetzen: de bello Goth.
L. III. c. 14. p. 313. Hi populi, Sclaueni inquam,
& Antae, non uni parent uiro, ſed ab antiquo in
populari imperio uitam agunt, ac propterea utilita-
tes & damna apud ipſos in commune uocari ſolent.
Aliarum etiam rerum fere omnium ratio ab utrisque

[Ende Spaltensatz]
bar-
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0276" n="242"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Sech&#x017F;tes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen</hi></fw><lb/>
Herr&#x017F;chafft der O&#x017F;t-Gothen, die &#x017F;ich bißher nur la&#x0364;ng&#x017F;t dem <hi rendition="#aq">Ponto Euxino</hi><lb/>
er&#x017F;trecket, ho&#x0364;her gegen Norden heraus gefu&#x0364;hret. Er hat die <hi rendition="#aq">Erulos,</hi> unter<lb/>
ihrem Fu&#x0364;r&#x017F;ten <hi rendition="#aq">Alarico,</hi> bezwungen <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes</hi></hi> c. 23. <hi rendition="#i">Gothorum rege Ge-<lb/>
berich rebus excedente humanis, po&#x017F;t temporis ali-<lb/>
quod &#x017F;patium Ermanaricus, nobili&#x017F;&#x017F;imus Amalorum,<lb/>
in regno &#x017F;ucce&#x017F;&#x017F;it, qui multas ac bellico&#x017F;i&#x017F;&#x017F;imas<lb/>
Arctoas gentes perdomuit &amp; &#x017F;uis parere legibus<lb/>
fecit. Quem merito nonnulli Alexandro Magno<lb/>
comparauere maiores. Habebat &#x017F;iquidem, quos<lb/>
domuerat,</hi> Gothos, Scythas, Thuidos in Aunxis,<lb/>
Va&#x017F;inabroncas, Merens, Morden&#x017F;imnis, Caris,<lb/>
Rocas, Tadzans, Athual, Nauego, Bubegen-<lb/>
tas, Coldas, <hi rendition="#i">&amp; cum tantorum &#x017F;eruitio charus<lb/>
baberetur, non pa&#x017F;&#x017F;us e&#x017F;t, ni&#x017F;i &amp; gentem Erulorum,<lb/>
quibus praeerat Alaricus, magna ex parte truci-<lb/>
datam, reliquam &#x017F;uae &#x017F;ubigeret ditioni. Nam<lb/>
praedicta gens, Ablauio hi&#x017F;torico referente, iuxta<lb/>
Maeotidas paludes habitans in locis &#x017F;tagnantibus,<lb/>
quos Graeci Ele uocant, Eruli nominati &#x017F;unt, quanto<lb/>
uelox, eo amplius &#x017F;uperbi&#x017F;&#x017F;ima. Nulla &#x017F;iquidem<lb/>
erat tunc gens, quae non leuem armaturam in acie<lb/>
&#x017F;ua ex ip&#x017F;is elegerint. Sed quamuis uelocitas eorum<lb/>
ab aliis &#x017F;aepe bellantibus non euacuaretur, Gothorum<lb/>
tamen &#x017F;tabilitati &#x017F;abiacuit, &amp; tarditati; fecitque<lb/>
cau&#x017F;a fortunae, ut &amp; ip&#x017F;i inter reliquas gentes<lb/>
Getarum regi Ermanarico &#x017F;eruierint.</hi></hi> Die Namen<lb/>
der Volcker, die beym <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornande</hi></hi></hi> in die&#x017F;er Stelle<lb/><cb/>
vorkommen, &#x017F;ind &#x017F;o verderbt, daß bey den wenig&#x017F;ten<lb/>
eine Spuhr, wie &#x017F;ie eigentlich gehei&#x017F;&#x017F;en, zu<lb/>
finden.</note>, und &#x017F;ich auch an die Wenden gewaget.<lb/>
Die&#x017F;e geho&#x0364;ren mit unter den Namen der Sarmaten, und mo&#x0364;gen &#x017F;ich vormals bis<lb/>
an die O&#x017F;t-See ausgebreitet haben, die daher beym <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ptolomaeo</hi></hi> &#x017F;inus<lb/>
Venedicus</hi> genennet wird <note place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ptolomaevs</hi></hi> L. III. c. 5. <hi rendition="#i">Tenent Sarma-<lb/>
tiam gentes maximae, <hi rendition="#g">VENEDAE, PER TO-<lb/>
TVM VENEDICVM SINVM.</hi> Et &#x017F;uper<lb/>
Daciam Peucini, &amp; Ba&#x017F;tarnae, &amp; qui totum<lb/>
Maeotidis latus tenent, Iazyges ac Roxolani, &amp;<lb/>
qui interiores &#x017F;unt iis Hamaxobii, &amp; Alauni Scy-<lb/>
thae. Minores autem gentes tenent Sarmatiam,<lb/>
penes Vi&#x017F;tulam quidem fluuium, &#x017F;ub Venedis Gy-<lb/>
thones &amp; Phynni, po&#x017F;t Bulanes, &#x017F;ub quibus Phrun-<lb/>
gundiones, po&#x017F;t Auariui, iuxta caput Vi&#x017F;tulae<lb/>
amnis. Sub bis Ombrones, po&#x017F;t Anatophracti,<lb/>
po&#x017F;t Burgiones, po&#x017F;t Ar&#x017F;yetae, po&#x017F;t Sobori, po&#x017F;t<lb/>
Piengitae, &amp; Be&#x017F;&#x017F;i penes Carpatum montem. Iis<lb/>
omnibus orientaliores &#x017F;unt <hi rendition="#g">SVB VENEDIS</hi><lb/>
quidem iterum <hi rendition="#g">GALINDAE, &amp; SVDENI,</hi><lb/>
&amp; Stauani usque ad Alaunos.</hi> <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ptolemaevs</hi></hi></hi><lb/>
wirfft zwar auch in die&#x017F;en Worten die Vo&#x0364;lcker, deren<lb/>
er gedencket, &#x017F;ehr unter einander, doch hat <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">hart-<lb/>
knoch</hi></hi></hi> <hi rendition="#fr">im alten und neuen Preußen</hi>. <hi rendition="#aq">P. I.<lb/>
c.</hi> 1. §. 10. &#x017F;ich die&#x017F;e Stelle zu Nutze zu machen ge-<lb/>
&#x017F;uchet. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">plinivs</hi></hi></hi> hat bereits <hi rendition="#aq">hi&#x017F;t. nat. L. IV. c.</hi> 13.<lb/>
gedacht: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Quidam haec habitari ad Vi&#x017F;tulam usque<lb/>
fluuium a Sarmatis, Venedis, Scirris &amp; Hirris<lb/>
tradunt.</hi></hi></note>. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes</hi></hi></hi> meldet, daß zu &#x017F;einer Zeit der<lb/>
Name der Wenden drey Vo&#x0364;lcker, nemlich die eigentlich &#x017F;o genannten Wenden,<lb/>
die Slaven und Anten, in &#x017F;ich begrieffen habe <note xml:id="FN276_04_01" next="#FN276_04_02" place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes</hi></hi> l. c. <hi rendition="#i">Po&#x017F;t Erulorum caedem<lb/>
idem Ermanaricus in Venetos arma commouit, qui<lb/>
quamuis armis di&#x017F;periti, &#x017F;ed numero&#x017F;itate pollentes<lb/>
primo re&#x017F;i&#x017F;tere conabantur. Sed nihil ualet multi-<lb/>
tudo in bello, prae&#x017F;ertim ubi &amp; multitudo armata<lb/>
aduenerit. Nam bi, ut initio expo&#x017F;itionis, uel<lb/>
catalogo gentis dicere coepimus, ab una &#x017F;tirpe exorti,<lb/>
tria nunc nomina reddidere,</hi> i. e. <hi rendition="#i">Veneti, Antes,<lb/>
Sclaui: qui quamuis nunc, ita facientibus peccatis<lb/>
no&#x017F;tris, ubique &#x017F;aeuiunt, tamen tunc omnes Erma-<lb/>
narici imperiis &#x017F;eruiebant.</hi></hi> Weil hier der Wenden<lb/>
gedacht wird, wollen wir den merckwu&#x0364;rdigen <hi rendition="#aq">locum</hi><lb/>
aus dem <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">procopio</hi></hi></hi> her&#x017F;etzen: <hi rendition="#aq">de bello Goth.<lb/>
L. III. c. 14. p. 313. <hi rendition="#i">Hi populi, Sclaueni inquam,<lb/>
&amp; Antae, non uni parent uiro, &#x017F;ed ab antiquo in<lb/>
populari imperio uitam agunt, ac propterea utilita-<lb/>
tes &amp; damna apud ip&#x017F;os in commune uocari &#x017F;olent.<lb/>
Aliarum etiam rerum fere omnium ratio ab utrisque</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">bar-</hi></hi></fw><cb type="end"/>
</note>. Die&#x017F;e Vo&#x0364;lcker &#x017F;ind nachmahls<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">zur</fw><lb/><note xml:id="FN275_01_02" prev="#FN275_01_01" place="foot" n="1">umbringen la&#x017F;&#x017F;en, wirfft er <hi rendition="#aq">L. IX. ep.</hi> 1. vor: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Nam<lb/>
&amp; hoc nobilitati ue&#x017F;trae fui&#x017F;&#x017F;et adiectum, &#x017F;i inter<lb/>
Hasdingorum &#x017F;tirpem retinui&#x017F;&#x017F;etis Amali &#x017F;anguinis<lb/>
purpuream dignitatem.</hi></hi> Eben die&#x017F;er Ko&#x0364;nig ru&#x0364;hmet<lb/><hi rendition="#aq">L. II. ep.</hi> 25. die Hi&#x017F;torie der Gothen, &#x017F;o <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">cassi-<lb/>
odorvs</hi></hi></hi> aufge&#x017F;etzet, von welcher wir aber ietzo<lb/>
nur des <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandis</hi></hi></hi> kurtzen Begrief haben, und<lb/>
&#x017F;agt unter andern: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">I&#x017F;te Amalos generis &#x017F;ui claritati<lb/>
re&#x017F;tituit: euidenter o&#x017F;tendens, in decimam &#x017F;eptimam<lb/>
progeniem &#x017F;tirpem nos habere regalem.</hi></hi> Und man<lb/>
mu&#x0364;&#x017F;te noch ietzt vor &#x017F;elbiges Ge&#x017F;chlecht Hochachtung<lb/>
haben, wenn die aus dem&#x017F;elben ent&#x017F;pro&#x017F;&#x017F;enen Printzen<lb/>
alle des Ko&#x0364;niges <hi rendition="#aq">Theodorici</hi> Lehren, daß ein Printz<lb/>
die Hoheit &#x017F;eines Stammes durch gleichma&#x0364;ßige Tu-<lb/>
genden an den Tag legen mu&#x0364;&#x017F;&#x017F;e, beobachtet. Denn<lb/>
der&#x017F;elbe &#x017F;chreibet <hi rendition="#aq">L. IV. ep.</hi> 39. an &#x017F;einen Anverwand-<lb/>
ten, <hi rendition="#aq">Theodahatum,</hi> u&#x0364;ber de&#x017F;&#x017F;en Geitz und Ungerech-<lb/>
tigkeit war geklaget worden: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Amali &#x017F;anguinis uirum<lb/>
non decet uulgare de&#x017F;iderium.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[242/0276] Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen Herrſchafft der Oſt-Gothen, die ſich bißher nur laͤngſt dem Ponto Euxino erſtrecket, hoͤher gegen Norden heraus gefuͤhret. Er hat die Erulos, unter ihrem Fuͤrſten Alarico, bezwungen 2, und ſich auch an die Wenden gewaget. Dieſe gehoͤren mit unter den Namen der Sarmaten, und moͤgen ſich vormals bis an die Oſt-See ausgebreitet haben, die daher beym ptolomaeo ſinus Venedicus genennet wird 3. iornandes meldet, daß zu ſeiner Zeit der Name der Wenden drey Voͤlcker, nemlich die eigentlich ſo genannten Wenden, die Slaven und Anten, in ſich begrieffen habe 4. Dieſe Voͤlcker ſind nachmahls zur 1 2 iornandes c. 23. Gothorum rege Ge- berich rebus excedente humanis, poſt temporis ali- quod ſpatium Ermanaricus, nobiliſſimus Amalorum, in regno ſucceſſit, qui multas ac bellicoſiſſimas Arctoas gentes perdomuit & ſuis parere legibus fecit. Quem merito nonnulli Alexandro Magno comparauere maiores. Habebat ſiquidem, quos domuerat, Gothos, Scythas, Thuidos in Aunxis, Vaſinabroncas, Merens, Mordenſimnis, Caris, Rocas, Tadzans, Athual, Nauego, Bubegen- tas, Coldas, & cum tantorum ſeruitio charus baberetur, non paſſus eſt, niſi & gentem Erulorum, quibus praeerat Alaricus, magna ex parte truci- datam, reliquam ſuae ſubigeret ditioni. Nam praedicta gens, Ablauio hiſtorico referente, iuxta Maeotidas paludes habitans in locis ſtagnantibus, quos Graeci Ele uocant, Eruli nominati ſunt, quanto uelox, eo amplius ſuperbiſſima. Nulla ſiquidem erat tunc gens, quae non leuem armaturam in acie ſua ex ipſis elegerint. Sed quamuis uelocitas eorum ab aliis ſaepe bellantibus non euacuaretur, Gothorum tamen ſtabilitati ſabiacuit, & tarditati; fecitque cauſa fortunae, ut & ipſi inter reliquas gentes Getarum regi Ermanarico ſeruierint. Die Namen der Volcker, die beym iornande in dieſer Stelle vorkommen, ſind ſo verderbt, daß bey den wenigſten eine Spuhr, wie ſie eigentlich geheiſſen, zu finden. 3 ptolomaevs L. III. c. 5. Tenent Sarma- tiam gentes maximae, VENEDAE, PER TO- TVM VENEDICVM SINVM. Et ſuper Daciam Peucini, & Baſtarnae, & qui totum Maeotidis latus tenent, Iazyges ac Roxolani, & qui interiores ſunt iis Hamaxobii, & Alauni Scy- thae. Minores autem gentes tenent Sarmatiam, penes Viſtulam quidem fluuium, ſub Venedis Gy- thones & Phynni, poſt Bulanes, ſub quibus Phrun- gundiones, poſt Auariui, iuxta caput Viſtulae amnis. Sub bis Ombrones, poſt Anatophracti, poſt Burgiones, poſt Arſyetae, poſt Sobori, poſt Piengitae, & Beſſi penes Carpatum montem. Iis omnibus orientaliores ſunt SVB VENEDIS quidem iterum GALINDAE, & SVDENI, & Stauani usque ad Alaunos. ptolemaevs wirfft zwar auch in dieſen Worten die Voͤlcker, deren er gedencket, ſehr unter einander, doch hat hart- knoch im alten und neuen Preußen. P. I. c. 1. §. 10. ſich dieſe Stelle zu Nutze zu machen ge- ſuchet. plinivs hat bereits hiſt. nat. L. IV. c. 13. gedacht: Quidam haec habitari ad Viſtulam usque fluuium a Sarmatis, Venedis, Scirris & Hirris tradunt. 4 iornandes l. c. Poſt Erulorum caedem idem Ermanaricus in Venetos arma commouit, qui quamuis armis diſperiti, ſed numeroſitate pollentes primo reſiſtere conabantur. Sed nihil ualet multi- tudo in bello, praeſertim ubi & multitudo armata aduenerit. Nam bi, ut initio expoſitionis, uel catalogo gentis dicere coepimus, ab una ſtirpe exorti, tria nunc nomina reddidere, i. e. Veneti, Antes, Sclaui: qui quamuis nunc, ita facientibus peccatis noſtris, ubique ſaeuiunt, tamen tunc omnes Erma- narici imperiis ſeruiebant. Weil hier der Wenden gedacht wird, wollen wir den merckwuͤrdigen locum aus dem procopio herſetzen: de bello Goth. L. III. c. 14. p. 313. Hi populi, Sclaueni inquam, & Antae, non uni parent uiro, ſed ab antiquo in populari imperio uitam agunt, ac propterea utilita- tes & damna apud ipſos in commune uocari ſolent. Aliarum etiam rerum fere omnium ratio ab utrisque bar- 1 umbringen laſſen, wirfft er L. IX. ep. 1. vor: Nam & hoc nobilitati ueſtrae fuiſſet adiectum, ſi inter Hasdingorum ſtirpem retinuiſſetis Amali ſanguinis purpuream dignitatem. Eben dieſer Koͤnig ruͤhmet L. II. ep. 25. die Hiſtorie der Gothen, ſo cassi- odorvs aufgeſetzet, von welcher wir aber ietzo nur des iornandis kurtzen Begrief haben, und ſagt unter andern: Iſte Amalos generis ſui claritati reſtituit: euidenter oſtendens, in decimam ſeptimam progeniem ſtirpem nos habere regalem. Und man muͤſte noch ietzt vor ſelbiges Geſchlecht Hochachtung haben, wenn die aus demſelben entſproſſenen Printzen alle des Koͤniges Theodorici Lehren, daß ein Printz die Hoheit ſeines Stammes durch gleichmaͤßige Tu- genden an den Tag legen muͤſſe, beobachtet. Denn derſelbe ſchreibet L. IV. ep. 39. an ſeinen Anverwand- ten, Theodahatum, uͤber deſſen Geitz und Ungerech- tigkeit war geklaget worden: Amali ſanguinis uirum non decet uulgare deſiderium.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/276
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 242. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/276>, abgerufen am 16.07.2024.