Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Achtes Buch. Stifftung des Gothischen,
Beylegung vieler Kostbarkeiten, begraben: hernach aber das Wasser wieder zu sei-
nem gewöhnlichen Lauf gelassen. Die Gothen erwehlten an seine Stelle Ataul-
phum,
seiner Gemahlin Bruder, einen Printzen von trefflichen Gaben. Er war
nicht eben groß von Person, aber wohl gemacht: Hertz und Verstand leuchteten
ihm gleich aus den Augen herfür 4: und wenn man glauben darff, was oro-
sivs
von ihm schreibet 5, so hat er Anfangs gar den grossen Vorsatz gehabt,
sich Meister vom Römischen Reich zu machen, und es das Gothische zu nen-
nen; als er aber, bey mehrerer Erfahrung, die Nation der Gothen für eine sol-
che Ausführung noch zu rohe gefunden, seinen Ehrgeitz gemäßiget. Er setzte
die Anstalt gegen Sicilien nicht fort: sondern scheinet vielmehr neue Tracta-
ten mit Honorio fürgenommen zu haben. iornandes und der autor
miscellae
schreiben, er habe Rom noch einmal heimgesuchet: wovon aber
andere historici nichts wissen wollen 6.

Die Vandalen,
Sveven u. Ala-
nen dringen in
Spanien ein.

XXX. Bey den bisherigen Verwüstungen der Römischen Provintzen
war Spanien noch immer verschonet geblieben: aber ietzo fanden die Teut-
schen auch den Weg übers Pyrenäische Gebürge, darüber kein Teutscher Feind,

seit
[Beginn Spaltensatz] cum opibus totius Italiae, quas in praeda diripue-
rat, exinde, ut dictum est, per Siciliam in Afri-
cam, quietam patriam, transire disponit. Cu-
ius, quia non est liberum quodcunque homo sine
nutu dei disposuerit, fretum illud horribile ali-
quantas naues submersit, plurimas conturbauit.
Qua aduersitate repulsus Alaricus, dum secum
quid ageret deliberaret: subito immatura morte
praeuentus, rebus excessit humanis. Quem nimia
dilectione lugentes, Barentinum amnem, iuxta
Consentinam ciuitatem, de alueo suo deriuant.
Nam bic fluuius a pede montis iuxta urbem dila-
psus fluit unda salutifera. Huius ergo in medio
alueo, collecto captiuorum agmine, sepulturae lo-
cum effodiunt, in cuius foueae gremio Alaricum,
cum multis opibus, obruunt, rurfusque aquas in
suum alueum reducentes, ne a quoquam quando-
que locus cognosceretur, fossores omnes intereme-
runt.
Die Land-Carten setzen einen geringen Fluß
Arentin, nahe bey Cosenze, in Calabria cite-
riori,
welches vielleicht derjenige ist, den ior-
nandes
meynet.
4 iornandes c. 31. Mortuo Alarico, Ve-
segothi regnum Ataulfo, eius consanguineo, & for-
ma & mente conspicuo, tradunt. Nam erat
quamuis non adeo proceritate staturae formatus,
quantum pulchritudine corporis, uultuque deco-
rus. Qui, suscepto regno, reuertens iterum ad Ro-
mam, si quid primum remanserat, more locusta-
rum erasit, nec tantum priuatis diuitiis Italiam
spoliauit, imo & publicis, imperatore Honorio ni-
hil resistere praeualente, cuius & germanam,
[Spaltenumbruch] Placidiam, Theodosii imperatoris ex altera uxo-
re filiam, urbe captiuam abduxit, quam tamen
ob generis nobilitatem, formaeque pulchritudi-
nem, & integritatem castitatis attendens, in Fo-
roliuii Aemiliae ciuitate, suo matrimonio legitime
copulauit, ut gentes, hac societate comperta, quasi
adunata Gothis republica, efficacius terrerentur.
Honoriumque augustum, quamuis opibus exbau-
stum, tamen quasi cognatum grato animo dere-
linquens, Gallias tendit: ubi cum aduenisset, ui-
cinae gentes perterritae, in suis se finibus coepe-
runt continere, quae dudum crudeliter Gallias in-
festassent, tam Franci, quum Burgundiones. Nam
Vandali, & Alani, quos supra diximus, permis-
su principum Romanorum, utraque Pannonia re-
sedere: nec ibi ob metum Gothorum, arbitrantes
tutum fore si reuerterentur, ad Gallias transiere.
Sed mox a Galliis, quas ante non multum tem-
pus occupassent, fugientes, Hispania se reclusere,
adhuc memores ex relatione maiorum suorum,
quid dudum Geberich, rex Gothorum, genti suae
praestitisset incommodi, uel quomodo eos uirtute
sua patrio solo expulisset. Tali ergo casu Galliae
Ataulfo patuere uenienti. Confirmato ergo Go-
this regno in Galliis, Hispanorum casu coepit do-
lere, eosque deliberans a Vandalorum incursibus
eripere, per suas opes Barcinonam cum certis fide-
libus delectis, plebeque imbelli, interiores Hispa-
nias introiuit, ubi saepe cum Vandalis decertans,
tertio anno postquam Gallias Hispaniasque domu-
isset, occubuit, gladio ilio persoratus Vernulfi, de
cuius solitus erat ridere statura. Post eius mor-
tem Regerius rex constituitur, sed & ipse suorum

[Ende Spaltensatz]
fraude
5
6

Achtes Buch. Stifftung des Gothiſchen,
Beylegung vieler Koſtbarkeiten, begraben: hernach aber das Waſſer wieder zu ſei-
nem gewoͤhnlichen Lauf gelaſſen. Die Gothen erwehlten an ſeine Stelle Ataul-
phum,
ſeiner Gemahlin Bruder, einen Printzen von trefflichen Gaben. Er war
nicht eben groß von Perſon, aber wohl gemacht: Hertz und Verſtand leuchteten
ihm gleich aus den Augen herfuͤr 4: und wenn man glauben darff, was oro-
sivs
von ihm ſchreibet 5, ſo hat er Anfangs gar den groſſen Vorſatz gehabt,
ſich Meiſter vom Roͤmiſchen Reich zu machen, und es das Gothiſche zu nen-
nen; als er aber, bey mehrerer Erfahrung, die Nation der Gothen fuͤr eine ſol-
che Ausfuͤhrung noch zu rohe gefunden, ſeinen Ehrgeitz gemaͤßiget. Er ſetzte
die Anſtalt gegen Sicilien nicht fort: ſondern ſcheinet vielmehr neue Tracta-
ten mit Honorio fuͤrgenommen zu haben. iornandes und der autor
miſcellae
ſchreiben, er habe Rom noch einmal heimgeſuchet: wovon aber
andere hiſtorici nichts wiſſen wollen 6.

Die Vandalẽ,
Svevẽ u. Ala-
nen dringen in
Spanien ein.

XXX. Bey den bisherigen Verwuͤſtungen der Roͤmiſchen Provintzen
war Spanien noch immer verſchonet geblieben: aber ietzo fanden die Teut-
ſchen auch den Weg uͤbers Pyrenaͤiſche Gebuͤrge, daruͤber kein Teutſcher Feind,

ſeit
[Beginn Spaltensatz] cum opibus totius Italiae, quas in praeda diripue-
rat, exinde, ut dictum eſt, per Siciliam in Afri-
cam, quietam patriam, transire diſponit. Cu-
ius, quia non eſt liberum quodcunque homo ſine
nutu dei diſpoſuerit, fretum illud horribile ali-
quantas naues ſubmerſit, plurimas conturbauit.
Qua aduerſitate repulſus Alaricus, dum ſecum
quid ageret deliberaret: ſubito immatura morte
praeuentus, rebus exceſſit humanis. Quem nimia
dilectione lugentes, Barentinum amnem, iuxta
Conſentinam ciuitatem, de alueo ſuo deriuant.
Nam bic fluuius a pede montis iuxta urbem dila-
pſus fluit unda ſalutifera. Huius ergo in medio
alueo, collecto captiuorum agmine, ſepulturae lo-
cum effodiunt, in cuius foueae gremio Alaricum,
cum multis opibus, obruunt, rurfusque aquas in
ſuum alueum reducentes, ne a quoquam quando-
que locus cognoſceretur, foſſores omnes intereme-
runt.
Die Land-Carten ſetzen einen geringen Fluß
Arentin, nahe bey Coſenze, in Calabria cite-
riori,
welches vielleicht derjenige iſt, den ior-
nandes
meynet.
4 iornandes c. 31. Mortuo Alarico, Ve-
ſegothi regnum Ataulfo, eius conſanguineo, & for-
ma & mente conſpicuo, tradunt. Nam erat
quamuis non adeo proceritate ſtaturae formatus,
quantum pulchritudine corporis, uultuque deco-
rus. Qui, ſuſcepto regno, reuertens iterum ad Ro-
mam, ſi quid primum remanſerat, more locuſta-
rum eraſit, nec tantum priuatis diuitiis Italiam
ſpoliauit, imo & publicis, imperatore Honorio ni-
hil reſiſtere praeualente, cuius & germanam,
[Spaltenumbruch] Placidiam, Theodoſii imperatoris ex altera uxo-
re filiam, urbe captiuam abduxit, quam tamen
ob generis nobilitatem, formaeque pulchritudi-
nem, & integritatem caſtitatis attendens, in Fo-
roliuii Aemiliae ciuitate, ſuo matrimonio legitime
copulauit, ut gentes, hac ſocietate comperta, quaſi
adunata Gothis republica, efficacius terrerentur.
Honoriumque auguſtum, quamuis opibus exbau-
ſtum, tamen quaſi cognatum grato animo dere-
linquens, Gallias tendit: ubi cum adueniſſet, ui-
cinae gentes perterritae, in ſuis ſe finibus coepe-
runt continere, quae dudum crudeliter Gallias in-
feſtaſſent, tam Franci, quum Burgundiones. Nam
Vandali, & Alani, quos ſupra diximus, permiſ-
ſu principum Romanorum, utraque Pannonia re-
ſedere: nec ibi ob metum Gothorum, arbitrantes
tutum fore ſi reuerterentur, ad Gallias tranſiere.
Sed mox a Galliis, quas ante non multum tem-
pus occupaſſent, fugientes, Hiſpania ſe recluſere,
adhuc memores ex relatione maiorum ſuorum,
quid dudum Geberich, rex Gothorum, genti ſuae
praeſtitiſſet incommodi, uel quomodo eos uirtute
ſua patrio ſolo expuliſſet. Tali ergo caſu Galliae
Ataulfo patuere uenienti. Confirmato ergo Go-
this regno in Galliis, Hiſpanorum caſu coepit do-
lere, eosque deliberans a Vandalorum incurſibus
eripere, per ſuas opes Barcinonam cum certis fide-
libus delectis, plebeque imbelli, interiores Hiſpa-
nias introiuit, ubi ſaepe cum Vandalis decertans,
tertio anno poſtquam Gallias Hiſpaniasque domu-
iſſet, occubuit, gladio ilio perſoratus Vernulfi, de
cuius ſolitus erat ridere ſtatura. Poſt eius mor-
tem Regerius rex conſtituitur, ſed & ipſe ſuorum

[Ende Spaltensatz]
fraude
5
6
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0402" n="368"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Achtes Buch. Stifftung des Gothi&#x017F;chen,</hi></fw><lb/>
Beylegung vieler Ko&#x017F;tbarkeiten, begraben: hernach aber das Wa&#x017F;&#x017F;er wieder zu &#x017F;ei-<lb/>
nem gewo&#x0364;hnlichen Lauf gela&#x017F;&#x017F;en. Die Gothen erwehlten an &#x017F;eine Stelle <hi rendition="#aq">Ataul-<lb/>
phum,</hi> &#x017F;einer Gemahlin Bruder, einen Printzen von trefflichen Gaben. Er war<lb/>
nicht eben groß von Per&#x017F;on, aber wohl gemacht: Hertz und Ver&#x017F;tand leuchteten<lb/>
ihm gleich aus den Augen herfu&#x0364;r <note xml:id="FN402_04_01" next="#FN402_04_02" place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes</hi></hi> c. 31. <hi rendition="#i">Mortuo Alarico, Ve-<lb/>
&#x017F;egothi regnum Ataulfo, eius con&#x017F;anguineo, &amp; for-<lb/>
ma &amp; mente con&#x017F;picuo, tradunt. Nam erat<lb/>
quamuis non adeo proceritate &#x017F;taturae formatus,<lb/>
quantum pulchritudine corporis, uultuque deco-<lb/>
rus. Qui, &#x017F;u&#x017F;cepto regno, reuertens iterum ad Ro-<lb/>
mam, &#x017F;i quid primum reman&#x017F;erat, more locu&#x017F;ta-<lb/>
rum era&#x017F;it, nec tantum priuatis diuitiis Italiam<lb/>
&#x017F;poliauit, imo &amp; publicis, imperatore Honorio ni-<lb/>
hil re&#x017F;i&#x017F;tere praeualente, cuius &amp; germanam,<lb/><cb/>
Placidiam, Theodo&#x017F;ii imperatoris ex altera uxo-<lb/>
re filiam, urbe captiuam abduxit, quam tamen<lb/>
ob generis nobilitatem, formaeque pulchritudi-<lb/>
nem, &amp; integritatem ca&#x017F;titatis attendens, in Fo-<lb/>
roliuii Aemiliae ciuitate, &#x017F;uo matrimonio legitime<lb/>
copulauit, ut gentes, hac &#x017F;ocietate comperta, qua&#x017F;i<lb/>
adunata Gothis republica, efficacius terrerentur.<lb/>
Honoriumque augu&#x017F;tum, quamuis opibus exbau-<lb/>
&#x017F;tum, tamen qua&#x017F;i cognatum grato animo dere-<lb/>
linquens, Gallias tendit: ubi cum adueni&#x017F;&#x017F;et, ui-<lb/>
cinae gentes perterritae, in &#x017F;uis &#x017F;e finibus coepe-<lb/>
runt continere, quae dudum crudeliter Gallias in-<lb/>
fe&#x017F;ta&#x017F;&#x017F;ent, tam Franci, quum Burgundiones. Nam<lb/>
Vandali, &amp; Alani, quos &#x017F;upra diximus, permi&#x017F;-<lb/>
&#x017F;u principum Romanorum, utraque Pannonia re-<lb/>
&#x017F;edere: nec ibi ob metum Gothorum, arbitrantes<lb/>
tutum fore &#x017F;i reuerterentur, ad Gallias tran&#x017F;iere.<lb/>
Sed mox a Galliis, quas ante non multum tem-<lb/>
pus occupa&#x017F;&#x017F;ent, fugientes, Hi&#x017F;pania &#x017F;e reclu&#x017F;ere,<lb/>
adhuc memores ex relatione maiorum &#x017F;uorum,<lb/>
quid dudum Geberich, rex Gothorum, genti &#x017F;uae<lb/>
prae&#x017F;titi&#x017F;&#x017F;et incommodi, uel quomodo eos uirtute<lb/>
&#x017F;ua patrio &#x017F;olo expuli&#x017F;&#x017F;et. Tali ergo ca&#x017F;u Galliae<lb/>
Ataulfo patuere uenienti. Confirmato ergo Go-<lb/>
this regno in Galliis, Hi&#x017F;panorum ca&#x017F;u coepit do-<lb/>
lere, eosque deliberans a Vandalorum incur&#x017F;ibus<lb/>
eripere, per &#x017F;uas opes Barcinonam cum certis fide-<lb/>
libus delectis, plebeque imbelli, interiores Hi&#x017F;pa-<lb/>
nias introiuit, ubi &#x017F;aepe cum Vandalis decertans,<lb/>
tertio anno po&#x017F;tquam Gallias Hi&#x017F;paniasque domu-<lb/>
i&#x017F;&#x017F;et, occubuit, gladio ilio per&#x017F;oratus Vernulfi, de<lb/>
cuius &#x017F;olitus erat ridere &#x017F;tatura. Po&#x017F;t eius mor-<lb/>
tem Regerius rex con&#x017F;tituitur, &#x017F;ed &amp; ip&#x017F;e &#x017F;uorum</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">fraude</hi></hi></fw><cb type="end"/></note>: und wenn man glauben darff, was <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">oro-<lb/>
sivs</hi></hi></hi> von ihm &#x017F;chreibet <note xml:id="FN402_05_01" next="#FN402_05_02" place="foot" n="5"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>, &#x017F;o hat er Anfangs gar den gro&#x017F;&#x017F;en Vor&#x017F;atz gehabt,<lb/>
&#x017F;ich Mei&#x017F;ter vom Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Reich zu machen, und es das Gothi&#x017F;che zu nen-<lb/>
nen; als er aber, bey mehrerer Erfahrung, die Nation der Gothen fu&#x0364;r eine &#x017F;ol-<lb/>
che Ausfu&#x0364;hrung noch zu rohe gefunden, &#x017F;einen Ehrgeitz gema&#x0364;ßiget. Er &#x017F;etzte<lb/>
die An&#x017F;talt gegen Sicilien nicht fort: &#x017F;ondern &#x017F;cheinet vielmehr neue Tracta-<lb/>
ten mit <hi rendition="#aq">Honorio</hi> fu&#x0364;rgenommen zu haben. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes</hi></hi></hi> und der <hi rendition="#aq">autor<lb/>
mi&#x017F;cellae</hi> &#x017F;chreiben, er habe Rom noch einmal heimge&#x017F;uchet: wovon aber<lb/>
andere <hi rendition="#aq">hi&#x017F;torici</hi> nichts wi&#x017F;&#x017F;en wollen <note xml:id="FN402_06_01" next="#FN402_06_02" place="foot" n="6"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>.</p><lb/>
          <note place="left">Die Vandale&#x0303;,<lb/>
Sveve&#x0303; u. Ala-<lb/>
nen dringen in<lb/>
Spanien ein.</note>
          <p><hi rendition="#aq">XXX.</hi> Bey den bisherigen Verwu&#x0364;&#x017F;tungen der Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Provintzen<lb/>
war Spanien noch immer ver&#x017F;chonet geblieben: aber ietzo fanden die Teut-<lb/>
&#x017F;chen auch den Weg u&#x0364;bers Pyrena&#x0364;i&#x017F;che Gebu&#x0364;rge, daru&#x0364;ber kein Teut&#x017F;cher Feind,<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">&#x017F;eit</fw><lb/><note xml:id="FN401_03_02" prev="#FN401_03_01" place="foot" n="3"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">cum opibus totius Italiae, quas in praeda diripue-<lb/>
rat, exinde, ut dictum e&#x017F;t, per Siciliam in Afri-<lb/>
cam, quietam patriam, transire di&#x017F;ponit. Cu-<lb/>
ius, quia non e&#x017F;t liberum quodcunque homo &#x017F;ine<lb/>
nutu dei di&#x017F;po&#x017F;uerit, fretum illud horribile ali-<lb/>
quantas naues &#x017F;ubmer&#x017F;it, plurimas conturbauit.<lb/>
Qua aduer&#x017F;itate repul&#x017F;us Alaricus, dum &#x017F;ecum<lb/>
quid ageret deliberaret: &#x017F;ubito immatura morte<lb/>
praeuentus, rebus exce&#x017F;&#x017F;it humanis. Quem nimia<lb/>
dilectione lugentes, Barentinum amnem, iuxta<lb/>
Con&#x017F;entinam ciuitatem, de alueo &#x017F;uo deriuant.<lb/>
Nam bic fluuius a pede montis iuxta urbem dila-<lb/>
p&#x017F;us fluit unda &#x017F;alutifera. Huius ergo in medio<lb/>
alueo, collecto captiuorum agmine, &#x017F;epulturae lo-<lb/>
cum effodiunt, in cuius foueae gremio Alaricum,<lb/>
cum multis opibus, obruunt, rurfusque aquas in<lb/>
&#x017F;uum alueum reducentes, ne a quoquam quando-<lb/>
que locus cogno&#x017F;ceretur, fo&#x017F;&#x017F;ores omnes intereme-<lb/>
runt.</hi></hi> Die Land-Carten &#x017F;etzen einen geringen Fluß<lb/><hi rendition="#aq">Arentin,</hi> nahe bey <hi rendition="#aq">Co&#x017F;enze,</hi> in <hi rendition="#aq">Calabria cite-<lb/>
riori,</hi> welches vielleicht derjenige i&#x017F;t, den <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ior-<lb/>
nandes</hi></hi></hi> meynet.<note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[368/0402] Achtes Buch. Stifftung des Gothiſchen, Beylegung vieler Koſtbarkeiten, begraben: hernach aber das Waſſer wieder zu ſei- nem gewoͤhnlichen Lauf gelaſſen. Die Gothen erwehlten an ſeine Stelle Ataul- phum, ſeiner Gemahlin Bruder, einen Printzen von trefflichen Gaben. Er war nicht eben groß von Perſon, aber wohl gemacht: Hertz und Verſtand leuchteten ihm gleich aus den Augen herfuͤr 4: und wenn man glauben darff, was oro- sivs von ihm ſchreibet 5, ſo hat er Anfangs gar den groſſen Vorſatz gehabt, ſich Meiſter vom Roͤmiſchen Reich zu machen, und es das Gothiſche zu nen- nen; als er aber, bey mehrerer Erfahrung, die Nation der Gothen fuͤr eine ſol- che Ausfuͤhrung noch zu rohe gefunden, ſeinen Ehrgeitz gemaͤßiget. Er ſetzte die Anſtalt gegen Sicilien nicht fort: ſondern ſcheinet vielmehr neue Tracta- ten mit Honorio fuͤrgenommen zu haben. iornandes und der autor miſcellae ſchreiben, er habe Rom noch einmal heimgeſuchet: wovon aber andere hiſtorici nichts wiſſen wollen 6. XXX. Bey den bisherigen Verwuͤſtungen der Roͤmiſchen Provintzen war Spanien noch immer verſchonet geblieben: aber ietzo fanden die Teut- ſchen auch den Weg uͤbers Pyrenaͤiſche Gebuͤrge, daruͤber kein Teutſcher Feind, ſeit 3 4 iornandes c. 31. Mortuo Alarico, Ve- ſegothi regnum Ataulfo, eius conſanguineo, & for- ma & mente conſpicuo, tradunt. Nam erat quamuis non adeo proceritate ſtaturae formatus, quantum pulchritudine corporis, uultuque deco- rus. Qui, ſuſcepto regno, reuertens iterum ad Ro- mam, ſi quid primum remanſerat, more locuſta- rum eraſit, nec tantum priuatis diuitiis Italiam ſpoliauit, imo & publicis, imperatore Honorio ni- hil reſiſtere praeualente, cuius & germanam, Placidiam, Theodoſii imperatoris ex altera uxo- re filiam, urbe captiuam abduxit, quam tamen ob generis nobilitatem, formaeque pulchritudi- nem, & integritatem caſtitatis attendens, in Fo- roliuii Aemiliae ciuitate, ſuo matrimonio legitime copulauit, ut gentes, hac ſocietate comperta, quaſi adunata Gothis republica, efficacius terrerentur. Honoriumque auguſtum, quamuis opibus exbau- ſtum, tamen quaſi cognatum grato animo dere- linquens, Gallias tendit: ubi cum adueniſſet, ui- cinae gentes perterritae, in ſuis ſe finibus coepe- runt continere, quae dudum crudeliter Gallias in- feſtaſſent, tam Franci, quum Burgundiones. Nam Vandali, & Alani, quos ſupra diximus, permiſ- ſu principum Romanorum, utraque Pannonia re- ſedere: nec ibi ob metum Gothorum, arbitrantes tutum fore ſi reuerterentur, ad Gallias tranſiere. Sed mox a Galliis, quas ante non multum tem- pus occupaſſent, fugientes, Hiſpania ſe recluſere, adhuc memores ex relatione maiorum ſuorum, quid dudum Geberich, rex Gothorum, genti ſuae praeſtitiſſet incommodi, uel quomodo eos uirtute ſua patrio ſolo expuliſſet. Tali ergo caſu Galliae Ataulfo patuere uenienti. Confirmato ergo Go- this regno in Galliis, Hiſpanorum caſu coepit do- lere, eosque deliberans a Vandalorum incurſibus eripere, per ſuas opes Barcinonam cum certis fide- libus delectis, plebeque imbelli, interiores Hiſpa- nias introiuit, ubi ſaepe cum Vandalis decertans, tertio anno poſtquam Gallias Hiſpaniasque domu- iſſet, occubuit, gladio ilio perſoratus Vernulfi, de cuius ſolitus erat ridere ſtatura. Poſt eius mor- tem Regerius rex conſtituitur, ſed & ipſe ſuorum fraude 5 6 3 cum opibus totius Italiae, quas in praeda diripue- rat, exinde, ut dictum eſt, per Siciliam in Afri- cam, quietam patriam, transire diſponit. Cu- ius, quia non eſt liberum quodcunque homo ſine nutu dei diſpoſuerit, fretum illud horribile ali- quantas naues ſubmerſit, plurimas conturbauit. Qua aduerſitate repulſus Alaricus, dum ſecum quid ageret deliberaret: ſubito immatura morte praeuentus, rebus exceſſit humanis. Quem nimia dilectione lugentes, Barentinum amnem, iuxta Conſentinam ciuitatem, de alueo ſuo deriuant. Nam bic fluuius a pede montis iuxta urbem dila- pſus fluit unda ſalutifera. Huius ergo in medio alueo, collecto captiuorum agmine, ſepulturae lo- cum effodiunt, in cuius foueae gremio Alaricum, cum multis opibus, obruunt, rurfusque aquas in ſuum alueum reducentes, ne a quoquam quando- que locus cognoſceretur, foſſores omnes intereme- runt. Die Land-Carten ſetzen einen geringen Fluß Arentin, nahe bey Coſenze, in Calabria cite- riori, welches vielleicht derjenige iſt, den ior- nandes meynet.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/402
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 368. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/402>, abgerufen am 17.06.2024.