Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.Neundtes Buch. Geschichte der Teutschen, gewartet9 , und von den verschiedenen Söhnen, die sich damals um den Königbefunden. Auf den Müntzen, die man von Attila erdichtet10 , hat man ihm fast keine grossen [Beginn Spaltensatz]
lum pocillatori redderet. Sedenti autem Attilae, ex more, qui conuiuio intererant, pocula suscipi- entes, & post salutationem degustantes, honorem exhibebant. Vni cuique uero unus pocillator ad- erat, quem pincerna Attilae exeunte, introire suo ordine oportuit. Secundo sedente, & reliquis deinceps ad hunc modum honore affectis, Attilas nos ex Thracum instituto, ad parium poculorum certamen prouocauit. Tum omnibus salutationis honore delato, pincernae recesserunt. Mensae uero iuxta Attilae mensam erant erectae, excipi- endis tribus & quatuor, aut etiam pluribus con- uiuis idoneae, quorum unusquisque poterat, mi- nime transgressis sedium ordinibus, cultello, ex ferculis, quod sibi libitum erat, desumere. De- inde primus in medium accessit Attilae minister, discum carnibus plenum ferens. Post ipsum, qui reliquis ministrabant panem & opsonia mensis apposuerunt. Sed caeteris quidem barbaris, & nobis coena omni eduliorum genere referta & in- structa, praeparata erat, & in discis argenteis reposita, Attilae in quadra lignea, & nihil prae- ter carnes. Moderatum pariter in omnibus reli- quis sese praebebat. Conuiuis aurea & argentea pocula, quibus bibebant, suppeditabantur, Atti- lae poculum erat ligneum. Frugalis admodum il- lius uestis, nihil, quo ab aliorum uestibus digno- sci posset, habebat, nisi quod erat pura & imper- mixta. Neque eius ensis erat aliqua illustri ele- gantia conspicuus, neque calceorum barbarorum ligamina, neque eius equi fraena, ut reliquorum Scytharum, auro, aut lapidibus, & aliis huius- modi pretiosis gemmis erant ornata. Vt opsonia primorum ferculorum fuere consumta, surreximus, neque prius quisquam nostrum, ad sedem suam est reuersus, quam sibi traditam pateram uini plenam, seruato quem supra diximus ritu, Atti- lam saluum & incolumem precatus, ebibisset. Eo ad hunc modum honore culto, sedimus. Tum noua fercula cuique mensae sunt illata, quae alia con- tinebant esculenta, ex quibus ubi omnes, quoad satis esset, comedissent, modo quo supra, in pe- des erecti, ebibito calice, sedes nostras repetiui- [Spaltenumbruch] mus. Adueniente uespere, sublatis epulis, duo ui- ri Scythae coram Attila prodierunt, & uersus a se factos, quibus eius uictorias, & bellicas uirtu- tes canebant, recitarunt. In quos conuinae ocu- los uultusque desixerunt. Et alii quidem uersibus delectabantur, aliis bellorum recordatio animos exsuscitabat, aliis manabant lachrymae, quorum aetas affecta reddiderat corpus effoetum, & imbe- cillum, ex quo eorum pugnandi ardor & cupidi- tas quiescere cogebatur. Post cantus & carmina, Scytha nescio quis, mente captus, absurda & pro- digiosa, nec sani sensus quicquam habentia, reso- nans, & deblatterans, risum omnibus commouit. Postremo Zerchon Maurusius introiuit. Edecon enim illi persuaserat, ut ad Attilam ueniret, omnem operam & studium pollicitus, quo uxorem recuperaret. Hanc enim cum illi Bleda studeret, in barbarorum regione acceperat, quam in Scy- thia, ab Attila ad Aetium dono missus, relique- rat. Sed hac spe frustratus est, quia Attilas illi succensuit, quod ad sua emigrasset. Itaque tunc arrepta festiuitatis occasione progressus, & forma & habitu, & pronuntiatione & uerbis confuse ab eo praelatis, modo Ausoniorum, modo Hunno- rum, modo Gothorum linguam intermiscens, omnes laetitia & hilaritate effudit, & effecit, ut in risum, qui sedari & extingui non poterat, prorumperent. Sed Attilas semper eodem uultu, omnis mutationis expers, & immotus permansit, neque quicquam facere, aut dicere, quod iocum aut hilaritatem prae se ferret, conspectus est: praeterquam quod iuniorem ex filiis introeuntem, & aduentantem, nomine Irnach, placidis & lae- tis oculis est intuitus, & cum gena traxit. Ego uero cum admirarer Attilam, reliquos suos libe- ros parui facere, ad hunc solum aduertere, & animum adiicere, unus ex barbaris, qui prope me sedebat, & Latinae linguae usum habebat, fide prius accepta, me nihil eorum quae dicerentur euulgaturum, dixit, uates Attilae uaticinatos esse, eius genus, quod alioquin interiturum erat, ab hoc puero restauratum iri. Vt uero conuiui- um ad multam noctem ferunt, minime diutius [Ende Spaltensatz] nobis 9 10 11
Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen, gewartet9 , und von den verſchiedenen Soͤhnen, die ſich damals um den Koͤnigbefunden. Auf den Muͤntzen, die man von Attila erdichtet10 , hat man ihm faſt keine groſſen [Beginn Spaltensatz]
lum pocillatori redderet. Sedenti autem Attilae, ex more, qui conuiuio intererant, pocula ſuſcipi- entes, & poſt ſalutationem deguſtantes, honorem exhibebant. Vni cuique uero unus pocillator ad- erat, quem pincerna Attilae exeunte, introire ſuo ordine oportuit. Secundo ſedente, & reliquis deinceps ad hunc modum honore affectis, Attilas nos ex Thracum inſtituto, ad parium poculorum certamen prouocauit. Tum omnibus ſalutationis honore delato, pincernae receſſerunt. Menſae uero iuxta Attilae menſam erant erectae, excipi- endis tribus & quatuor, aut etiam pluribus con- uiuis idoneae, quorum unusquisque poterat, mi- nime transgreſſis ſedium ordinibus, cultello, ex ferculis, quod ſibi libitum erat, deſumere. De- inde primus in medium acceſſit Attilae miniſter, diſcum carnibus plenum ferens. Poſt ipſum, qui reliquis miniſtrabant panem & opſonia menſis appoſuerunt. Sed caeteris quidem barbaris, & nobis coena omni eduliorum genere referta & in- ſtructa, praeparata erat, & in diſcis argenteis repoſita, Attilae in quadra lignea, & nihil prae- ter carnes. Moderatum pariter in omnibus reli- quis ſeſe praebebat. Conuiuis aurea & argentea pocula, quibus bibebant, ſuppeditabantur, Atti- lae poculum erat ligneum. Frugalis admodum il- lius ueſtis, nihil, quo ab aliorum ueſtibus digno- ſci poſſet, habebat, niſi quod erat pura & imper- mixta. Neque eius enſis erat aliqua illuſtri ele- gantia conſpicuus, neque calceorum barbarorum ligamina, neque eius equi fraena, ut reliquorum Scytharum, auro, aut lapidibus, & aliis huius- modi pretioſis gemmis erant ornata. Vt opſonia primorum ferculorum fuere conſumta, ſurreximus, neque prius quisquam noſtrum, ad ſedem ſuam eſt reuerſus, quam ſibi traditam pateram uini plenam, ſeruato quem ſupra diximus ritu, Atti- lam ſaluum & incolumem precatus, ebibiſſet. Eo ad hunc modum honore culto, ſedimus. Tum noua fercula cuique menſae ſunt illata, quae alia con- tinebant eſculenta, ex quibus ubi omnes, quoad ſatis eſſet, comediſſent, modo quo ſupra, in pe- des erecti, ebibito calice, ſedes noſtras repetiui- [Spaltenumbruch] mus. Adueniente ueſpere, ſublatis epulis, duo ui- ri Scythae coram Attila prodierunt, & uerſus a ſe factos, quibus eius uictorias, & bellicas uirtu- tes canebant, recitarunt. In quos conuinae ocu- los uultusque deſixerunt. Et alii quidem uerſibus delectabantur, aliis bellorum recordatio animos exſuſcitabat, aliis manabant lachrymae, quorum aetas affecta reddiderat corpus effoetum, & imbe- cillum, ex quo eorum pugnandi ardor & cupidi- tas quieſcere cogebatur. Poſt cantus & carmina, Scytha neſcio quis, mente captus, abſurda & pro- digioſa, nec ſani ſenſus quicquam habentia, reſo- nans, & deblatterans, riſum omnibus commouit. Poſtremo Zerchon Mauruſius introiuit. Edecon enim illi perſuaſerat, ut ad Attilam ueniret, omnem operam & ſtudium pollicitus, quo uxorem recuperaret. Hanc enim cum illi Bleda ſtuderet, in barbarorum regione acceperat, quam in Scy- thia, ab Attila ad Aëtium dono miſſus, relique- rat. Sed hac ſpe fruſtratus eſt, quia Attilas illi ſuccenſuit, quod ad ſua emigraſſet. Itaque tunc arrepta feſtiuitatis occaſione progreſſus, & forma & habitu, & pronuntiatione & uerbis confuſe ab eo praelatis, modo Auſoniorum, modo Hunno- rum, modo Gothorum linguam intermiſcens, omnes laetitia & hilaritate effudit, & effecit, ut in riſum, qui ſedari & extingui non poterat, prorumperent. Sed Attilas ſemper eodem uultu, omnis mutationis expers, & immotus permanſit, neque quicquam facere, aut dicere, quod iocum aut hilaritatem prae ſe ferret, conſpectus eſt: praeterquam quod iuniorem ex filiis introeuntem, & aduentantem, nomine Irnach, placidis & lae- tis oculis eſt intuitus, & cum gena traxit. Ego uero cum admirarer Attilam, reliquos ſuos libe- ros parui facere, ad hunc ſolum aduertere, & animum adiicere, unus ex barbaris, qui prope me ſedebat, & Latinae linguae uſum habebat, fide prius accepta, me nihil eorum quae dicerentur euulgaturum, dixit, uates Attilae uaticinatos eſſe, eius genus, quod alioquin interiturum erat, ab hoc puero reſtauratum iri. Vt uero conuiui- um ad multam noctem ferunt, minime diutius [Ende Spaltensatz] nobis 9 10 11
<TEI> <text> <body> <div n="1"> <div n="2"> <p><pb facs="#f0460" n="426"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen,</hi></fw><lb/> gewartet<note xml:id="FN460_09_01" next="#FN460_09_02" place="foot" n="9"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>, und von den verſchiedenen Soͤhnen, die ſich damals um den Koͤnig<lb/> befunden.</p><lb/> <p>Auf den Muͤntzen, die man von <hi rendition="#aq">Attila</hi> erdichtet<note xml:id="FN460_10_01" next="#FN460_10_02" place="foot" n="10"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>, hat man ihm faſt keine<lb/> menſchliche Geſtalt gegeben. Und was die Gemuͤths-Beſchaffenheiten an-<lb/> betrifft, ſtellen ihn die neueren insgemein ſo wild vor, als wenn er ſich ſelbſt<lb/> aus ſeiner Grauſamkeit Ehre gemacht, und ſich unter andern ſeltſamen Ti-<lb/> teln, auch eine <hi rendition="#fr">Geiſſel Gottes</hi> genennet<note xml:id="FN460_11_01" next="#FN460_11_02" place="foot" n="11"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>. Dieſen ſetzen wir die Abbildung<lb/> entgegen, welche uns <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes,</hi></hi></hi> vielleicht aus <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">prisci</hi></hi></hi> Hiſtorie entleh-<lb/> net, hinterlaſſen. Er war kurtz von Perſon, hatte breite Schultern, einen<lb/> <fw place="bottom" type="catch">groſſen</fw><lb/><note next="#FN459_08_03" xml:id="FN459_08_02" prev="#FN459_08_01" place="foot" n="8"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">lum pocillatori redderet. Sedenti autem Attilae,<lb/> ex more, qui conuiuio intererant, pocula ſuſcipi-<lb/> entes, & poſt ſalutationem deguſtantes, honorem<lb/> exhibebant. Vni cuique uero unus pocillator ad-<lb/> erat, quem pincerna Attilae exeunte, introire<lb/> ſuo ordine oportuit. Secundo ſedente, & reliquis<lb/> deinceps ad hunc modum honore affectis, Attilas<lb/> nos ex Thracum inſtituto, ad parium poculorum<lb/> certamen prouocauit. Tum omnibus ſalutationis<lb/> honore delato, pincernae receſſerunt. Menſae<lb/> uero iuxta Attilae menſam erant erectae, excipi-<lb/> endis tribus & quatuor, aut etiam pluribus con-<lb/> uiuis idoneae, quorum unusquisque poterat, mi-<lb/> nime transgreſſis ſedium ordinibus, cultello, ex<lb/> ferculis, quod ſibi libitum erat, deſumere. De-<lb/> inde primus in medium acceſſit Attilae miniſter,<lb/> diſcum carnibus plenum ferens. Poſt ipſum, qui<lb/> reliquis miniſtrabant panem & opſonia menſis<lb/> appoſuerunt. Sed caeteris quidem barbaris, &<lb/> nobis coena omni eduliorum genere referta & in-<lb/> ſtructa, praeparata erat, & in diſcis argenteis<lb/> repoſita, Attilae in quadra lignea, & nihil prae-<lb/> ter carnes. Moderatum pariter in omnibus reli-<lb/> quis ſeſe praebebat. Conuiuis aurea & argentea<lb/> pocula, quibus bibebant, ſuppeditabantur, Atti-<lb/> lae poculum erat ligneum. Frugalis admodum il-<lb/> lius ueſtis, nihil, quo ab aliorum ueſtibus digno-<lb/> ſci poſſet, habebat, niſi quod erat pura & imper-<lb/> mixta. Neque eius enſis erat aliqua illuſtri ele-<lb/> gantia conſpicuus, neque calceorum barbarorum<lb/> ligamina, neque eius equi fraena, ut reliquorum<lb/> Scytharum, auro, aut lapidibus, & aliis huius-<lb/> modi pretioſis gemmis erant ornata. Vt opſonia<lb/> primorum ferculorum fuere conſumta, ſurreximus,<lb/> neque prius quisquam noſtrum, ad ſedem ſuam<lb/> eſt reuerſus, quam ſibi traditam pateram uini<lb/> plenam, ſeruato quem ſupra diximus ritu, Atti-<lb/> lam ſaluum & incolumem precatus, ebibiſſet. Eo<lb/> ad hunc modum honore culto, ſedimus. Tum noua<lb/> fercula cuique menſae ſunt illata, quae alia con-<lb/> tinebant eſculenta, ex quibus ubi omnes, quoad<lb/> ſatis eſſet, comediſſent, modo quo ſupra, in pe-<lb/> des erecti, ebibito calice, ſedes noſtras repetiui-<lb/><cb/> mus. Adueniente ueſpere, ſublatis epulis, duo ui-<lb/> ri Scythae coram Attila prodierunt, & uerſus a<lb/> ſe factos, quibus eius uictorias, & bellicas uirtu-<lb/> tes canebant, recitarunt. In quos conuinae ocu-<lb/> los uultusque deſixerunt. Et alii quidem uerſibus<lb/> delectabantur, aliis bellorum recordatio animos<lb/> exſuſcitabat, aliis manabant lachrymae, quorum<lb/> aetas affecta reddiderat corpus effoetum, & imbe-<lb/> cillum, ex quo eorum pugnandi ardor & cupidi-<lb/> tas quieſcere cogebatur. Poſt cantus & carmina,<lb/> Scytha neſcio quis, mente captus, abſurda & pro-<lb/> digioſa, nec ſani ſenſus quicquam habentia, reſo-<lb/> nans, & deblatterans, riſum omnibus commouit.<lb/> Poſtremo Zerchon Mauruſius introiuit. Edecon<lb/> enim illi perſuaſerat, ut ad Attilam ueniret,<lb/> omnem operam & ſtudium pollicitus, quo uxorem<lb/> recuperaret. Hanc enim cum illi Bleda ſtuderet,<lb/> in barbarorum regione acceperat, quam in Scy-<lb/> thia, ab Attila ad Aëtium dono miſſus, relique-<lb/> rat. Sed hac ſpe fruſtratus eſt, quia Attilas illi<lb/> ſuccenſuit, quod ad ſua emigraſſet. Itaque tunc<lb/> arrepta feſtiuitatis occaſione progreſſus, & forma<lb/> & habitu, & pronuntiatione & uerbis confuſe ab<lb/> eo praelatis, modo Auſoniorum, modo Hunno-<lb/> rum, modo Gothorum linguam intermiſcens,<lb/> omnes laetitia & hilaritate effudit, & effecit, ut<lb/> in riſum, qui ſedari & extingui non poterat,<lb/> prorumperent. Sed Attilas ſemper eodem uultu,<lb/> omnis mutationis expers, & immotus permanſit,<lb/> neque quicquam facere, aut dicere, quod iocum<lb/> aut hilaritatem prae ſe ferret, conſpectus eſt:<lb/> praeterquam quod iuniorem ex filiis introeuntem,<lb/> & aduentantem, nomine Irnach, placidis & lae-<lb/> tis oculis eſt intuitus, & cum gena traxit. Ego<lb/> uero cum admirarer Attilam, reliquos ſuos libe-<lb/> ros parui facere, ad hunc ſolum aduertere, &<lb/> animum adiicere, unus ex barbaris, qui prope<lb/> me ſedebat, & Latinae linguae uſum habebat, fide<lb/> prius accepta, me nihil eorum quae dicerentur<lb/> euulgaturum, dixit, uates Attilae uaticinatos<lb/> eſſe, eius genus, quod alioquin interiturum erat,<lb/> ab hoc puero reſtauratum iri. Vt uero conuiui-<lb/> um ad multam noctem ferunt, minime diutius</hi></hi><lb/> <fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">nobis</hi></hi></fw><cb type="end"/><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt.</note></note><lb/></p> </div> </div> </body> </text> </TEI> [426/0460]
Neundtes Buch. Geſchichte der Teutſchen,
gewartet 9, und von den verſchiedenen Soͤhnen, die ſich damals um den Koͤnig
befunden.
Auf den Muͤntzen, die man von Attila erdichtet 10, hat man ihm faſt keine
menſchliche Geſtalt gegeben. Und was die Gemuͤths-Beſchaffenheiten an-
betrifft, ſtellen ihn die neueren insgemein ſo wild vor, als wenn er ſich ſelbſt
aus ſeiner Grauſamkeit Ehre gemacht, und ſich unter andern ſeltſamen Ti-
teln, auch eine Geiſſel Gottes genennet 11. Dieſen ſetzen wir die Abbildung
entgegen, welche uns iornandes, vielleicht aus prisci Hiſtorie entleh-
net, hinterlaſſen. Er war kurtz von Perſon, hatte breite Schultern, einen
groſſen
8
9
10
11
8
lum pocillatori redderet. Sedenti autem Attilae,
ex more, qui conuiuio intererant, pocula ſuſcipi-
entes, & poſt ſalutationem deguſtantes, honorem
exhibebant. Vni cuique uero unus pocillator ad-
erat, quem pincerna Attilae exeunte, introire
ſuo ordine oportuit. Secundo ſedente, & reliquis
deinceps ad hunc modum honore affectis, Attilas
nos ex Thracum inſtituto, ad parium poculorum
certamen prouocauit. Tum omnibus ſalutationis
honore delato, pincernae receſſerunt. Menſae
uero iuxta Attilae menſam erant erectae, excipi-
endis tribus & quatuor, aut etiam pluribus con-
uiuis idoneae, quorum unusquisque poterat, mi-
nime transgreſſis ſedium ordinibus, cultello, ex
ferculis, quod ſibi libitum erat, deſumere. De-
inde primus in medium acceſſit Attilae miniſter,
diſcum carnibus plenum ferens. Poſt ipſum, qui
reliquis miniſtrabant panem & opſonia menſis
appoſuerunt. Sed caeteris quidem barbaris, &
nobis coena omni eduliorum genere referta & in-
ſtructa, praeparata erat, & in diſcis argenteis
repoſita, Attilae in quadra lignea, & nihil prae-
ter carnes. Moderatum pariter in omnibus reli-
quis ſeſe praebebat. Conuiuis aurea & argentea
pocula, quibus bibebant, ſuppeditabantur, Atti-
lae poculum erat ligneum. Frugalis admodum il-
lius ueſtis, nihil, quo ab aliorum ueſtibus digno-
ſci poſſet, habebat, niſi quod erat pura & imper-
mixta. Neque eius enſis erat aliqua illuſtri ele-
gantia conſpicuus, neque calceorum barbarorum
ligamina, neque eius equi fraena, ut reliquorum
Scytharum, auro, aut lapidibus, & aliis huius-
modi pretioſis gemmis erant ornata. Vt opſonia
primorum ferculorum fuere conſumta, ſurreximus,
neque prius quisquam noſtrum, ad ſedem ſuam
eſt reuerſus, quam ſibi traditam pateram uini
plenam, ſeruato quem ſupra diximus ritu, Atti-
lam ſaluum & incolumem precatus, ebibiſſet. Eo
ad hunc modum honore culto, ſedimus. Tum noua
fercula cuique menſae ſunt illata, quae alia con-
tinebant eſculenta, ex quibus ubi omnes, quoad
ſatis eſſet, comediſſent, modo quo ſupra, in pe-
des erecti, ebibito calice, ſedes noſtras repetiui-
mus. Adueniente ueſpere, ſublatis epulis, duo ui-
ri Scythae coram Attila prodierunt, & uerſus a
ſe factos, quibus eius uictorias, & bellicas uirtu-
tes canebant, recitarunt. In quos conuinae ocu-
los uultusque deſixerunt. Et alii quidem uerſibus
delectabantur, aliis bellorum recordatio animos
exſuſcitabat, aliis manabant lachrymae, quorum
aetas affecta reddiderat corpus effoetum, & imbe-
cillum, ex quo eorum pugnandi ardor & cupidi-
tas quieſcere cogebatur. Poſt cantus & carmina,
Scytha neſcio quis, mente captus, abſurda & pro-
digioſa, nec ſani ſenſus quicquam habentia, reſo-
nans, & deblatterans, riſum omnibus commouit.
Poſtremo Zerchon Mauruſius introiuit. Edecon
enim illi perſuaſerat, ut ad Attilam ueniret,
omnem operam & ſtudium pollicitus, quo uxorem
recuperaret. Hanc enim cum illi Bleda ſtuderet,
in barbarorum regione acceperat, quam in Scy-
thia, ab Attila ad Aëtium dono miſſus, relique-
rat. Sed hac ſpe fruſtratus eſt, quia Attilas illi
ſuccenſuit, quod ad ſua emigraſſet. Itaque tunc
arrepta feſtiuitatis occaſione progreſſus, & forma
& habitu, & pronuntiatione & uerbis confuſe ab
eo praelatis, modo Auſoniorum, modo Hunno-
rum, modo Gothorum linguam intermiſcens,
omnes laetitia & hilaritate effudit, & effecit, ut
in riſum, qui ſedari & extingui non poterat,
prorumperent. Sed Attilas ſemper eodem uultu,
omnis mutationis expers, & immotus permanſit,
neque quicquam facere, aut dicere, quod iocum
aut hilaritatem prae ſe ferret, conſpectus eſt:
praeterquam quod iuniorem ex filiis introeuntem,
& aduentantem, nomine Irnach, placidis & lae-
tis oculis eſt intuitus, & cum gena traxit. Ego
uero cum admirarer Attilam, reliquos ſuos libe-
ros parui facere, ad hunc ſolum aduertere, &
animum adiicere, unus ex barbaris, qui prope
me ſedebat, & Latinae linguae uſum habebat, fide
prius accepta, me nihil eorum quae dicerentur
euulgaturum, dixit, uates Attilae uaticinatos
eſſe, eius genus, quod alioquin interiturum erat,
ab hoc puero reſtauratum iri. Vt uero conuiui-
um ad multam noctem ferunt, minime diutius
nobis
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools ?Language Resource Switchboard?FeedbackSie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden. Kommentar zur DTA-AusgabeErgänzungsvorschlag vom DWB [mehr] Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.
|
Insbesondere im Hinblick auf die §§ 86a StGB und 130 StGB wird festgestellt, dass die auf diesen Seiten abgebildeten Inhalte weder in irgendeiner Form propagandistischen Zwecken dienen, oder Werbung für verbotene Organisationen oder Vereinigungen darstellen, oder nationalsozialistische Verbrechen leugnen oder verharmlosen, noch zum Zwecke der Herabwürdigung der Menschenwürde gezeigt werden. Die auf diesen Seiten abgebildeten Inhalte (in Wort und Bild) dienen im Sinne des § 86 StGB Abs. 3 ausschließlich historischen, sozial- oder kulturwissenschaftlichen Forschungszwecken. Ihre Veröffentlichung erfolgt in der Absicht, Wissen zur Anregung der intellektuellen Selbstständigkeit und Verantwortungsbereitschaft des Staatsbürgers zu vermitteln und damit der Förderung seiner Mündigkeit zu dienen.
2007–2024 Deutsches Textarchiv, Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften.
Kontakt: redaktion(at)deutschestextarchiv.de. |