Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Anfang der Regierung Chlodovei.
keit beseelte in den Teutschen Völckern, die er überwunden gehabt, die Be-
gierde, sich wieder in Freyheit zu setzen. Ardaricus, König der Gepiden,
brach zuerst loß: und als Attilae Söhne gegen ihn auszogen, erlegte er sie in
Pannonien in einem blutigen Treffen, in welchem der älteste Printz das Leben
einbüsste5. Dieser glückliche Anfang machte den andern Muth, dergleichen
zu wagen; ihm selbst aber, die flüchtigen Hunnen zu verfolgen, die sich bis ans
schwartze Meer in die Wohnung der Gothen wieder zurücke zogen, allwo At-
tilae
Sohn, Dengezic, ein Reich gestifftet6. Ardaricus blieb Meister von
dem alten Dacien: und machte mit dem Käiser Marciano Bündniß, um sich
desto eher zu erhalten. Es ist schon etlichemal der Gepiden unter den Teut-
schen Völckern gedacht worden, und sie werden unten noch öffterer vorkom-
men. procopivs bezeuget ausdrücklich, daß sie mit den Gothen, und
Vandalen einerley Ursprung und Sprache gehabt, und nur dem Namen
nach von ihnen unterschieden gewesen7. Dieser ihr König Ardaricus ist ver-

muthlich
[Beginn Spaltensatz] VAM super tumulum eius, quam appellant ipsi,
ingenti commessatione concelebrant, & contraria
inuicem sibi copulantes, luctum funereum mixto
gaudio explicabant, noctuque secreto cadauer est
terra reconditum. Cuius fercula primum auro, secun-
dum argento, tertium ferri rigore communiunt, si-
gnisicantes, tali argumento potentissimo regi omnia
conuenisse: Ferrum, quo gentes edomuit; aurum
& argentum, quod ornatum reipublicae utriusque
acceperit. Addunt arma hostium caedibus acqui-
sita, phaleras uario gemmarum fulgore pretiosas,
& diuersi generis insignia, quibus colitur aulicum
decus. Et ut tot & tantis diuitiis humana curio-
sitas arceretur, operi deputatos detestabili merce-
de trucidarunt, emersitque momentanea mors se-
pelientibus cum sepulto.
evgippivs in uita S. Seuerini cap. 1.
Tempore, quo Attila rex Hunnorum defunctus est,
utraque confinia Danubii rebus turbabantur am-
biguis: ac primum inter filios eius de obtinendo
regno magna sunt exorta certamina, qui morbo
iniquae dominationis inflati, materiam sui scele-
ris accepere patris interitum.
Was unten aus
iornande angeführet wird, kan zur Erklärung
dieser Stelle dienen.
5 iornandes beschreibet die Schlacht l. c.
welche so viel mehr merckwürdiger, weil nebst den
Hunnen und Gepiden, auch Schwaben, Alanen
und Heruler mit gefochten. Quod dum Gepida-
rum rex comperit Ardaricus, de tot gentibus indi-
gnatus, uelut uilissimorum mancipiorum conditio-
ne tractari, contra filios Attilae primus insurgit,
illatumque seruiendi pudorem secuta felicitate de-
tersit: nec solum suam gentem, sed & caeteras,
[Spaltenumbruch] quae pariter premebantur, sua discessione absol-
uit: quia facile omnes appetunt, quae pro cun-
ctorum utilitate tentantur. In mutuum igitur ar-
mantur exitium, bellumque committitur in Pan-
nonia iuxta flumen, cui nomen est Netad. Illic
concursus factus est gentium uariarum, quas At-
tila in sua tenuerat ditione, diuiduntur regna cum
populis, fiuntque ex uno corpore membra diuersa,
nec quae unius passioni compaterentur, sed quae
exciso capite inuicem insanirent. Quae nunquam
contra se pares inuenerant, nisi ipsae mutuis se uul-
neribus sauciantes, se ipsas discerperent, fortissi-
mae nationes. Nam ibi admirandum reor fuisse
spectaculum, ubi cernere erat cunctis pugnantem
Gothum esse furentem, Gepidam in uulnere suo-
rum cuncta tela frangentem, Sueuum pede, Hun-
num sagitta praesumere, Alanum graui, Heru-
lum leui armatura aciem instruere. Post multos
ergo grauesque conflictus fauit Gepidis inopinata
uictoria. Nam triginta fere millia tam Hunno-
rum, quam aliarum gentium, quae Hunnis fere-
bant auxilium, Ardarici gladius conspiratorum-
que peremit. In quo praelio filius Attilae maior
natu, nomine Ellac occiditur, quem tantum pater
super caeteros amasse perhibebatur, ut eum cun-
ctis diuersisque siliis suis in regno praeferret. Sed
non fuit uoto patris fortuna consentiens. Nam
post multas hostium caedes sic uiriliter eum con-
stat peremtum, ut tam gloriosum superstes pater
optasset interitum. Reliqui uero germani eius eo
occiso fugantur iuxta litus Pontici maris, ubi
prius Gothos sedisse descripsimus.
6 S. die vorhergehende Note am Ende.
7 procopivs de bello Vandalico L. I.
[Ende Spaltensatz]
cap. 2.

bis zu Anfang der Regierung Chlodovei.
keit beſeelte in den Teutſchen Voͤlckern, die er uͤberwunden gehabt, die Be-
gierde, ſich wieder in Freyheit zu ſetzen. Ardaricus, Koͤnig der Gepiden,
brach zuerſt loß: und als Attilae Soͤhne gegen ihn auszogen, erlegte er ſie in
Pannonien in einem blutigen Treffen, in welchem der aͤlteſte Printz das Leben
einbuͤſſte5. Dieſer gluͤckliche Anfang machte den andern Muth, dergleichen
zu wagen; ihm ſelbſt aber, die fluͤchtigen Hunnen zu verfolgen, die ſich bis ans
ſchwartze Meer in die Wohnung der Gothen wieder zuruͤcke zogen, allwo At-
tilae
Sohn, Dengezic, ein Reich geſtifftet6. Ardaricus blieb Meiſter von
dem alten Dacien: und machte mit dem Kaͤiſer Marciano Buͤndniß, um ſich
deſto eher zu erhalten. Es iſt ſchon etlichemal der Gepiden unter den Teut-
ſchen Voͤlckern gedacht worden, und ſie werden unten noch oͤffterer vorkom-
men. procopivs bezeuget ausdruͤcklich, daß ſie mit den Gothen, und
Vandalen einerley Urſprung und Sprache gehabt, und nur dem Namen
nach von ihnen unterſchieden geweſen7. Dieſer ihr Koͤnig Ardaricus iſt ver-

muthlich
[Beginn Spaltensatz] VAM ſuper tumulum eius, quam appellant ipſi,
ingenti commeſſatione concelebrant, & contraria
inuicem ſibi copulantes, luctum funereum mixto
gaudio explicabant, noctuque ſecreto cadauer eſt
terra reconditum. Cuius fercula primum auro, ſecun-
dum argento, tertium ferri rigore communiunt, ſi-
gniſicantes, tali argumento potentiſſimo regi omnia
conueniſſe: Ferrum, quo gentes edomuit; aurum
& argentum, quod ornatum reipublicae utriusque
acceperit. Addunt arma hoſtium caedibus acqui-
ſita, phaleras uario gemmarum fulgore pretioſas,
& diuerſi generis inſignia, quibus colitur aulicum
decus. Et ut tot & tantis diuitiis humana curio-
ſitas arceretur, operi deputatos deteſtabili merce-
de trucidarunt, emerſitque momentanea mors ſe-
pelientibus cum ſepulto.
evgippivs in uita S. Seuerini cap. 1.
Tempore, quo Attila rex Hunnorum defunctus eſt,
utraque confinia Danubii rebus turbabantur am-
biguis: ac primum inter filios eius de obtinendo
regno magna ſunt exorta certamina, qui morbo
iniquae dominationis inflati, materiam ſui ſcele-
ris accepere patris interitum.
Was unten aus
iornande angefuͤhret wird, kan zur Erklaͤrung
dieſer Stelle dienen.
5 iornandes beſchreibet die Schlacht l. c.
welche ſo viel mehr merckwuͤrdiger, weil nebſt den
Hunnen und Gepiden, auch Schwaben, Alanen
und Heruler mit gefochten. Quod dum Gepida-
rum rex comperit Ardaricus, de tot gentibus indi-
gnatus, uelut uiliſſimorum mancipiorum conditio-
ne tractari, contra filios Attilae primus inſurgit,
illatumque ſeruiendi pudorem ſecuta felicitate de-
terſit: nec ſolum ſuam gentem, ſed & caeteras,
[Spaltenumbruch] quae pariter premebantur, ſua diſceſſione abſol-
uit: quia facile omnes appetunt, quae pro cun-
ctorum utilitate tentantur. In mutuum igitur ar-
mantur exitium, bellumque committitur in Pan-
nonia iuxta flumen, cui nomen eſt Netad. Illic
concurſus factus eſt gentium uariarum, quas At-
tila in ſua tenuerat ditione, diuiduntur regna cum
populis, fiuntque ex uno corpore membra diuerſa,
nec quae unius paſſioni compaterentur, ſed quae
exciſo capite inuicem inſanirent. Quae nunquam
contra ſe pares inuenerant, niſi ipſae mutuis ſe uul-
neribus ſauciantes, ſe ipſas diſcerperent, fortiſſi-
mae nationes. Nam ibi admirandum reor fuiſſe
ſpectaculum, ubi cernere erat cunctis pugnantem
Gothum eſſe furentem, Gepidam in uulnere ſuo-
rum cuncta tela frangentem, Sueuum pede, Hun-
num ſagitta praeſumere, Alanum graui, Heru-
lum leui armatura aciem inſtruere. Poſt multos
ergo grauesque conflictus fauit Gepidis inopinata
uictoria. Nam triginta fere millia tam Hunno-
rum, quam aliarum gentium, quae Hunnis fere-
bant auxilium, Ardarici gladius conſpiratorum-
que peremit. In quo praelio filius Attilae maior
natu, nomine Ellac occiditur, quem tantum pater
ſuper caeteros amaſſe perhibebatur, ut eum cun-
ctis diuerſisque ſiliis ſuis in regno praeferret. Sed
non fuit uoto patris fortuna conſentiens. Nam
poſt multas hoſtium caedes ſic uiriliter eum con-
ſtat peremtum, ut tam glorioſum ſuperſtes pater
optaſſet interitum. Reliqui uero germani eius eo
occiſo fugantur iuxta litus Pontici maris, ubi
prius Gothos ſediſſe deſcripſimus.
6 S. die vorhergehende Note am Ende.
7 procopivs de bello Vandalico L. I.
[Ende Spaltensatz]
cap. 2.
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0489" n="455"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Anfang der Regierung</hi><hi rendition="#aq">Chlodovei.</hi></fw><lb/>
keit be&#x017F;eelte in den Teut&#x017F;chen Vo&#x0364;lckern, die er u&#x0364;berwunden gehabt, die Be-<lb/>
gierde, &#x017F;ich wieder in Freyheit zu &#x017F;etzen. <hi rendition="#aq">Ardaricus,</hi> Ko&#x0364;nig der Gepiden,<lb/>
brach zuer&#x017F;t loß: und als <hi rendition="#aq">Attilae</hi> So&#x0364;hne gegen ihn auszogen, erlegte er &#x017F;ie in<lb/>
Pannonien in einem blutigen Treffen, in welchem der a&#x0364;lte&#x017F;te Printz das Leben<lb/>
einbu&#x0364;&#x017F;&#x017F;te<note place="foot" n="5"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornandes</hi></hi></hi> be&#x017F;chreibet die Schlacht <hi rendition="#aq">l. c.</hi><lb/>
welche &#x017F;o viel mehr merckwu&#x0364;rdiger, weil neb&#x017F;t den<lb/>
Hunnen und Gepiden, auch Schwaben, Alanen<lb/>
und Heruler mit gefochten. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Quod dum Gepida-<lb/>
rum rex comperit Ardaricus, de tot gentibus indi-<lb/>
gnatus, uelut uili&#x017F;&#x017F;imorum mancipiorum conditio-<lb/>
ne tractari, contra filios Attilae primus in&#x017F;urgit,<lb/>
illatumque &#x017F;eruiendi pudorem &#x017F;ecuta felicitate de-<lb/>
ter&#x017F;it: nec &#x017F;olum &#x017F;uam gentem, &#x017F;ed &amp; caeteras,<lb/><cb/>
quae pariter premebantur, &#x017F;ua di&#x017F;ce&#x017F;&#x017F;ione ab&#x017F;ol-<lb/>
uit: quia facile omnes appetunt, quae pro cun-<lb/>
ctorum utilitate tentantur. In mutuum igitur ar-<lb/>
mantur exitium, bellumque committitur in Pan-<lb/>
nonia iuxta flumen, cui nomen e&#x017F;t Netad. Illic<lb/>
concur&#x017F;us factus e&#x017F;t gentium uariarum, quas At-<lb/>
tila in &#x017F;ua tenuerat ditione, diuiduntur regna cum<lb/>
populis, fiuntque ex uno corpore membra diuer&#x017F;a,<lb/>
nec quae unius pa&#x017F;&#x017F;ioni compaterentur, &#x017F;ed quae<lb/>
exci&#x017F;o capite inuicem in&#x017F;anirent. Quae nunquam<lb/>
contra &#x017F;e pares inuenerant, ni&#x017F;i ip&#x017F;ae mutuis &#x017F;e uul-<lb/>
neribus &#x017F;auciantes, &#x017F;e ip&#x017F;as di&#x017F;cerperent, forti&#x017F;&#x017F;i-<lb/>
mae nationes. Nam ibi admirandum reor fui&#x017F;&#x017F;e<lb/>
&#x017F;pectaculum, ubi cernere erat cunctis pugnantem<lb/>
Gothum e&#x017F;&#x017F;e furentem, Gepidam in uulnere &#x017F;uo-<lb/>
rum cuncta tela frangentem, Sueuum pede, Hun-<lb/>
num &#x017F;agitta prae&#x017F;umere, Alanum graui, Heru-<lb/>
lum leui armatura aciem in&#x017F;truere. Po&#x017F;t multos<lb/>
ergo grauesque conflictus fauit Gepidis inopinata<lb/>
uictoria. Nam triginta fere millia tam Hunno-<lb/>
rum, quam aliarum gentium, quae Hunnis fere-<lb/>
bant auxilium, Ardarici gladius con&#x017F;piratorum-<lb/>
que peremit. In quo praelio filius Attilae maior<lb/>
natu, nomine Ellac occiditur, quem tantum pater<lb/>
&#x017F;uper caeteros ama&#x017F;&#x017F;e perhibebatur, ut eum cun-<lb/>
ctis diuer&#x017F;isque &#x017F;iliis &#x017F;uis in regno praeferret. Sed<lb/>
non fuit uoto patris fortuna con&#x017F;entiens. Nam<lb/>
po&#x017F;t multas ho&#x017F;tium caedes &#x017F;ic uiriliter eum con-<lb/>
&#x017F;tat peremtum, ut tam glorio&#x017F;um &#x017F;uper&#x017F;tes pater<lb/>
opta&#x017F;&#x017F;et interitum. Reliqui uero germani eius eo<lb/>
occi&#x017F;o fugantur iuxta litus Pontici maris, ubi<lb/>
prius Gothos &#x017F;edi&#x017F;&#x017F;e de&#x017F;crip&#x017F;imus.</hi></hi></note>. Die&#x017F;er glu&#x0364;ckliche Anfang machte den andern Muth, dergleichen<lb/>
zu wagen; ihm &#x017F;elb&#x017F;t aber, die flu&#x0364;chtigen Hunnen zu verfolgen, die &#x017F;ich bis ans<lb/>
&#x017F;chwartze Meer in die Wohnung der Gothen wieder zuru&#x0364;cke zogen, allwo <hi rendition="#aq">At-<lb/>
tilae</hi> Sohn, <hi rendition="#aq">Dengezic,</hi> ein Reich ge&#x017F;tifftet<note place="foot" n="6">S. die vorhergehende Note am Ende.</note>. <hi rendition="#aq">Ardaricus</hi> blieb Mei&#x017F;ter von<lb/>
dem alten Dacien: und machte mit dem Ka&#x0364;i&#x017F;er <hi rendition="#aq">Marciano</hi> Bu&#x0364;ndniß, um &#x017F;ich<lb/>
de&#x017F;to eher zu erhalten. Es i&#x017F;t &#x017F;chon etlichemal der Gepiden unter den Teut-<lb/>
&#x017F;chen Vo&#x0364;lckern gedacht worden, und &#x017F;ie werden unten noch o&#x0364;ffterer vorkom-<lb/>
men. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">procopivs</hi></hi></hi> bezeuget ausdru&#x0364;cklich, daß &#x017F;ie mit den Gothen, und<lb/>
Vandalen einerley Ur&#x017F;prung und Sprache gehabt, und nur dem Namen<lb/>
nach von ihnen unter&#x017F;chieden gewe&#x017F;en<note xml:id="FN489_07_01" next="#FN489_07_02" place="foot" n="7"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">procopivs</hi></hi> de bello Vandalico L. I.</hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">cap.</hi> 2.</fw><cb type="end"/></note>. Die&#x017F;er ihr Ko&#x0364;nig <hi rendition="#aq">Ardaricus</hi> i&#x017F;t ver-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">muthlich</fw><lb/><note xml:id="FN488_03_02" prev="#FN488_03_01" place="foot" n="3"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i"><hi rendition="#g">VAM</hi> &#x017F;uper tumulum eius, quam appellant ip&#x017F;i,<lb/>
ingenti comme&#x017F;&#x017F;atione concelebrant, &amp; contraria<lb/>
inuicem &#x017F;ibi copulantes, luctum funereum mixto<lb/>
gaudio explicabant, noctuque &#x017F;ecreto cadauer e&#x017F;t<lb/>
terra reconditum. Cuius fercula primum auro, &#x017F;ecun-<lb/>
dum argento, tertium ferri rigore communiunt, &#x017F;i-<lb/>
gni&#x017F;icantes, tali argumento potenti&#x017F;&#x017F;imo regi omnia<lb/>
conueni&#x017F;&#x017F;e: Ferrum, quo gentes edomuit; aurum<lb/>
&amp; argentum, quod ornatum reipublicae utriusque<lb/>
acceperit. Addunt arma ho&#x017F;tium caedibus acqui-<lb/>
&#x017F;ita, phaleras uario gemmarum fulgore pretio&#x017F;as,<lb/>
&amp; diuer&#x017F;i generis in&#x017F;ignia, quibus colitur aulicum<lb/>
decus. Et ut tot &amp; tantis diuitiis humana curio-<lb/>
&#x017F;itas arceretur, operi deputatos dete&#x017F;tabili merce-<lb/>
de trucidarunt, emer&#x017F;itque momentanea mors &#x017F;e-<lb/>
pelientibus cum &#x017F;epulto.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN488_04_02" prev="#FN488_04_01" place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">evgippivs</hi></hi> in uita S. Seuerini cap. 1.<lb/><hi rendition="#i">Tempore, quo Attila rex Hunnorum defunctus e&#x017F;t,<lb/>
utraque confinia Danubii rebus turbabantur am-<lb/>
biguis: ac primum inter filios eius de obtinendo<lb/>
regno magna &#x017F;unt exorta certamina, qui morbo<lb/>
iniquae dominationis inflati, materiam &#x017F;ui &#x017F;cele-<lb/>
ris accepere patris interitum.</hi></hi> Was unten aus<lb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iornande</hi></hi></hi> angefu&#x0364;hret wird, kan zur Erkla&#x0364;rung<lb/>
die&#x017F;er Stelle dienen.<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an zweiter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[455/0489] bis zu Anfang der Regierung Chlodovei. keit beſeelte in den Teutſchen Voͤlckern, die er uͤberwunden gehabt, die Be- gierde, ſich wieder in Freyheit zu ſetzen. Ardaricus, Koͤnig der Gepiden, brach zuerſt loß: und als Attilae Soͤhne gegen ihn auszogen, erlegte er ſie in Pannonien in einem blutigen Treffen, in welchem der aͤlteſte Printz das Leben einbuͤſſte 5. Dieſer gluͤckliche Anfang machte den andern Muth, dergleichen zu wagen; ihm ſelbſt aber, die fluͤchtigen Hunnen zu verfolgen, die ſich bis ans ſchwartze Meer in die Wohnung der Gothen wieder zuruͤcke zogen, allwo At- tilae Sohn, Dengezic, ein Reich geſtifftet 6. Ardaricus blieb Meiſter von dem alten Dacien: und machte mit dem Kaͤiſer Marciano Buͤndniß, um ſich deſto eher zu erhalten. Es iſt ſchon etlichemal der Gepiden unter den Teut- ſchen Voͤlckern gedacht worden, und ſie werden unten noch oͤffterer vorkom- men. procopivs bezeuget ausdruͤcklich, daß ſie mit den Gothen, und Vandalen einerley Urſprung und Sprache gehabt, und nur dem Namen nach von ihnen unterſchieden geweſen 7. Dieſer ihr Koͤnig Ardaricus iſt ver- muthlich 3 4 5 iornandes beſchreibet die Schlacht l. c. welche ſo viel mehr merckwuͤrdiger, weil nebſt den Hunnen und Gepiden, auch Schwaben, Alanen und Heruler mit gefochten. Quod dum Gepida- rum rex comperit Ardaricus, de tot gentibus indi- gnatus, uelut uiliſſimorum mancipiorum conditio- ne tractari, contra filios Attilae primus inſurgit, illatumque ſeruiendi pudorem ſecuta felicitate de- terſit: nec ſolum ſuam gentem, ſed & caeteras, quae pariter premebantur, ſua diſceſſione abſol- uit: quia facile omnes appetunt, quae pro cun- ctorum utilitate tentantur. In mutuum igitur ar- mantur exitium, bellumque committitur in Pan- nonia iuxta flumen, cui nomen eſt Netad. Illic concurſus factus eſt gentium uariarum, quas At- tila in ſua tenuerat ditione, diuiduntur regna cum populis, fiuntque ex uno corpore membra diuerſa, nec quae unius paſſioni compaterentur, ſed quae exciſo capite inuicem inſanirent. Quae nunquam contra ſe pares inuenerant, niſi ipſae mutuis ſe uul- neribus ſauciantes, ſe ipſas diſcerperent, fortiſſi- mae nationes. Nam ibi admirandum reor fuiſſe ſpectaculum, ubi cernere erat cunctis pugnantem Gothum eſſe furentem, Gepidam in uulnere ſuo- rum cuncta tela frangentem, Sueuum pede, Hun- num ſagitta praeſumere, Alanum graui, Heru- lum leui armatura aciem inſtruere. Poſt multos ergo grauesque conflictus fauit Gepidis inopinata uictoria. Nam triginta fere millia tam Hunno- rum, quam aliarum gentium, quae Hunnis fere- bant auxilium, Ardarici gladius conſpiratorum- que peremit. In quo praelio filius Attilae maior natu, nomine Ellac occiditur, quem tantum pater ſuper caeteros amaſſe perhibebatur, ut eum cun- ctis diuerſisque ſiliis ſuis in regno praeferret. Sed non fuit uoto patris fortuna conſentiens. Nam poſt multas hoſtium caedes ſic uiriliter eum con- ſtat peremtum, ut tam glorioſum ſuperſtes pater optaſſet interitum. Reliqui uero germani eius eo occiſo fugantur iuxta litus Pontici maris, ubi prius Gothos ſediſſe deſcripſimus. 6 S. die vorhergehende Note am Ende. 7 procopivs de bello Vandalico L. I. cap. 2. 3 VAM ſuper tumulum eius, quam appellant ipſi, ingenti commeſſatione concelebrant, & contraria inuicem ſibi copulantes, luctum funereum mixto gaudio explicabant, noctuque ſecreto cadauer eſt terra reconditum. Cuius fercula primum auro, ſecun- dum argento, tertium ferri rigore communiunt, ſi- gniſicantes, tali argumento potentiſſimo regi omnia conueniſſe: Ferrum, quo gentes edomuit; aurum & argentum, quod ornatum reipublicae utriusque acceperit. Addunt arma hoſtium caedibus acqui- ſita, phaleras uario gemmarum fulgore pretioſas, & diuerſi generis inſignia, quibus colitur aulicum decus. Et ut tot & tantis diuitiis humana curio- ſitas arceretur, operi deputatos deteſtabili merce- de trucidarunt, emerſitque momentanea mors ſe- pelientibus cum ſepulto. 4 evgippivs in uita S. Seuerini cap. 1. Tempore, quo Attila rex Hunnorum defunctus eſt, utraque confinia Danubii rebus turbabantur am- biguis: ac primum inter filios eius de obtinendo regno magna ſunt exorta certamina, qui morbo iniquae dominationis inflati, materiam ſui ſcele- ris accepere patris interitum. Was unten aus iornande angefuͤhret wird, kan zur Erklaͤrung dieſer Stelle dienen.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/489
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 455. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/489>, abgerufen am 02.06.2024.