Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624.

Bild:
<< vorherige Seite

rum etiam scripta multo divinissima, ab interpretibus addiscere ma-
lumus, quam ipsis. Qui nutricibus mihi non absimiles plane viden-
tur. Illae nam que cibis quos praemandunt, florem plerunque edu-
cunt, ac animam: infantes autem innocentissimos sputo livente pa-
scunt, ac spiritus olentis putredine. Idem nobis accidit; & meri-
to: qui ne paratas quidem artes audemus cognoscere. Nec felicius
sane Latinitatis fatum. Jam quilibet nostrum singularem loquen-
di ideam aut proponit sibi ipse, aut fingit. Vtut loquamur, dum-
modo non sileamus, perinde est. Salustius antiquum nomen au-
dit, & Criticis, curiosissimis mortalium, relinquendus. Cicero,
praeclarus ille quidem Orator, sed qui perpetuo hoc laborat vitio,
quod intelligi non erubescat. Quae calamitas ac invidia Ovidium
etiam, Poetarum omnium longe ingeniosissimum, deprehendit.
Petronius vero, Tacitus, Curti, Symmachus, ac reliquus ille prisco-
rum ordo, Lunae regna sunt, in quae, praeter Endymionem, quem
altera demum luce redijsse perhibent, nemo hactenus vivorum, ni-
si somniando, pervenit. Haeccensura universae classicorum cohorti
intentatur. Novorum interea quorundam, & terrae filiorum inusi-
tatam ac portentosam dicendi rationem, miro judiciorum applau-
su, colimus & amplectimur. Sic elegantissimam illam Venerem
Romanam & fraudamus decore nativo, & spurio fuco corrumpi-
mus. Prostituimus denique eam nobis ipsi ac defloramus. Pauci
sunt, qui suavissimae & simulacris omnibus emendatiori deae mise-
ricordiam, pauciores qui auxilium commodant & operam. Ita
sensim ac
*esukho podi Latina illa puritas ad fatalem metam tendit;* pedeten-
tim.
* Sed diespe-
sieri sapien-
tißimi sunt
testes.

quam brevi elapsam priusquam elabi sontiemus.

* amerai [ - 1 Zeichen fehlt]' epiloipoi
martures sophotatoi.

Nos (quanquam Germanum ac liberale pectus horret hoc no-
men) mendacio deprehendi & puniri rubore libenter vellemus.
Neque laetior aliarum quoque linguarum catastrophe: de quibus
sermonem facere & imperitia nostra vetat, & instituti ratio. Ger-
manorum tamen sermo linguas posterorum, ut fides & candor ani-
mos, hucusque indivulsus & incorruptus semper est comitatus.
Quotusquisque vero nostrum invenitur, qui aut vindicare eum, aut
excolere audeat' Pauci, quod pace vestra liceat, amamus Bonam
Mentem, & furere libet cum insanientibus: nec quisquam prodit,
qui malo gliscenti & publico delirio occurrat. Exteras regiones

peri-
P 2

rum etiam ſcripta multò diviniſſima, ab interpretibus addiſcere ma-
lumus, quàm ipſis. Qui nutricibus mihi non abſimiles planè viden-
tur. Illæ nam que cibis quos præmandunt, florem plerunque edu-
cunt, ac animam: infantes autem innocentiſſimos ſputo livente pa-
ſcunt, ac ſpiritus olentis putredine. Idem nobis accidit; & meri-
tò: qui ne paratas quidem artes audemus cognoſcere. Nec felicius
ſanè Latinitatis fatum. Jam quilibet noſtrum ſingularem loquen-
di ideam aut proponit ſibi ipſe, aut fingit. Vtut loquamur, dum-
modò non ſileamus, perinde eſt. Saluſtius antiquum nomen au-
dit, & Criticis, curioſiſſimis mortalium, relinquendus. Cicero,
præclarus ille quidem Orator, ſed qui perpetuo hoc laborat vitio,
quod intelligi non erubeſcat. Quæ calamitas ac invidia Ovidium
etiam, Poëtarum omnium longè ingenioſiſſimum, deprehendit.
Petronius verò, Tacitus, Curti, Symmachus, ac reliquus ille priſco-
rum ordo, Lunæ regna ſunt, in quæ, præter Endymionem, quem
alterâ demum luce redijſſe perhibent, nemo hactenus vivorum, ni-
ſi ſomniando, pervenit. Hæccenſura univerſæ claſſicorum cohorti
intentatur. Novorum intereà quorundam, & terræ filiorum inuſi-
tatam ac portentoſam dicendi rationem, miro judiciorum applau-
ſu, colimus & amplectimur. Sic elegantiſſimam illam Venerem
Romanam & fraudamus decore nativo, & ſpurio fuco corrumpi-
mus. Proſtituimus denique eam nobis ipſi ac defloramus. Pauci
ſunt, qui ſuaviſſimæ & ſimulacris omnibus emendatiori deæ miſe-
ricordiam, pauciores qui auxilium commodant & operam. Ita
ſenſim ac
*ἡσύχῳ ποδὶ Latina illa puritas ad fatalem metam tendit;* pedeten-
tim.
* Sed diespe-
ſieri ſapien-
tißimi ſunt
teſtes.

quam brevi elapſam priuſquam elabi ſontiemus.

* ἁμέραι [ – 1 Zeichen fehlt]᾽ ἐϖίλοιϖοι
μάρτυρες σοφώτατοι.

Nos (quanquam Germanum ac liberale pectus horret hoc no-
men) mendacio deprehendi & puniri rubore libenter vellemus.
Neque lætior aliarum quoque linguarum cataſtrophe: de quibus
ſermonem facere & imperitia noſtra vetat, & inſtituti ratio. Ger-
manorum tamen ſermo linguas poſterorum, ut fides & candor ani-
mos, hucuſque indivulſus & incorruptus ſemper eſt comitatus.
Quotuſquiſque verò noſtrum invenitur, qui aut vindicare eum, aut
excolere audeat’ Pauci, quod pace veſtrâ liceat, amamus Bonam
Mentem, & furere libet cum inſanientibus: nec quiſquam prodit,
qui malo gliſcenti & publico delirio occurrat. Exteras regiones

peri-
P 2
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <p><pb facs="#f0127" n="107"/><hi rendition="#aq">rum etiam &#x017F;cripta multò divini&#x017F;&#x017F;ima, ab interpretibus addi&#x017F;cere ma-<lb/>
lumus, quàm ip&#x017F;is. Qui nutricibus mihi non ab&#x017F;imiles planè viden-<lb/>
tur. Illæ nam que cibis quos præmandunt, florem plerunque edu-<lb/>
cunt, ac animam: infantes autem innocenti&#x017F;&#x017F;imos &#x017F;puto livente pa-<lb/>
&#x017F;cunt, ac &#x017F;piritus olentis putredine. Idem nobis accidit; &amp; meri-<lb/>
tò: qui ne paratas quidem artes audemus cogno&#x017F;cere. Nec felicius<lb/>
&#x017F;anè Latinitatis fatum. Jam quilibet no&#x017F;trum &#x017F;ingularem loquen-<lb/>
di ideam aut proponit &#x017F;ibi ip&#x017F;e, aut fingit. Vtut loquamur, dum-<lb/>
modò non &#x017F;ileamus, perinde e&#x017F;t. Salu&#x017F;tius antiquum nomen au-<lb/>
dit, &amp; Criticis, curio&#x017F;i&#x017F;&#x017F;imis mortalium, relinquendus. Cicero,<lb/>
præclarus ille quidem Orator, &#x017F;ed qui perpetuo hoc laborat vitio,<lb/>
quod intelligi non erube&#x017F;cat. Quæ calamitas ac invidia Ovidium<lb/>
etiam, Poëtarum omnium longè ingenio&#x017F;i&#x017F;&#x017F;imum, deprehendit.<lb/>
Petronius verò, Tacitus, Curti<hi rendition="#sup">&#xA770;</hi>, Symmachus, ac reliquus ille pri&#x017F;co-<lb/>
rum ordo, Lunæ regna &#x017F;unt, in quæ, præter Endymionem, quem<lb/>
alterâ demum luce redij&#x017F;&#x017F;e perhibent, nemo hactenus vivorum, ni-<lb/>
&#x017F;i &#x017F;omniando, pervenit. Hæccen&#x017F;ura univer&#x017F;æ cla&#x017F;&#x017F;icorum cohorti<lb/>
intentatur. Novorum intereà quorundam, &amp; terræ filiorum inu&#x017F;i-<lb/>
tatam ac portento&#x017F;am dicendi rationem, miro judiciorum applau-<lb/>
&#x017F;u, colimus &amp; amplectimur. Sic eleganti&#x017F;&#x017F;imam illam Venerem<lb/>
Romanam &amp; fraudamus decore nativo, &amp; &#x017F;purio fuco corrumpi-<lb/>
mus. Pro&#x017F;tituimus denique eam nobis ip&#x017F;i ac defloramus. Pauci<lb/>
&#x017F;unt, qui &#x017F;uavi&#x017F;&#x017F;imæ &amp; &#x017F;imulacris omnibus emendatiori deæ mi&#x017F;e-<lb/>
ricordiam, pauciores qui auxilium commodant &amp; operam. Ita<lb/>
&#x017F;en&#x017F;im ac</hi> *&#x1F21;&#x03C3;&#x03CD;&#x03C7;&#x1FF3; &#x03C0;&#x03BF;&#x03B4;&#x1F76; <hi rendition="#aq">Latina illa puritas ad fatalem metam tendit;</hi><note place="right">* <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">pedeten-<lb/>
tim.<lb/>
* Sed diespe-<lb/>
&#x017F;ieri &#x017F;apien-<lb/>
tißimi &#x017F;unt<lb/>
te&#x017F;tes.</hi></hi></note><lb/><hi rendition="#aq">quam brevi elap&#x017F;am priu&#x017F;quam elabi &#x017F;ontiemus.</hi></p><lb/>
        <p> <hi rendition="#c">* &#x1F01;&#x03BC;&#x03AD;&#x03C1;&#x03B1;&#x03B9; <gap unit="chars" quantity="1"/>&#x1FBD; &#x1F10;&#x03D6;&#x03AF;&#x03BB;&#x03BF;&#x03B9;&#x03D6;&#x03BF;&#x03B9;<lb/>
&#x03BC;&#x03AC;&#x03C1;&#x03C4;&#x03C5;&#x03C1;&#x03B5;&#x03C2; &#x03C3;&#x03BF;&#x03C6;&#x03CE;&#x03C4;&#x03B1;&#x03C4;&#x03BF;&#x03B9;.</hi> </p><lb/>
        <p> <hi rendition="#aq">Nos (quanquam Germanum ac liberale pectus horret hoc no-<lb/>
men) mendacio deprehendi &amp; puniri rubore libenter vellemus.<lb/>
Neque lætior aliarum quoque linguarum cata&#x017F;trophe: de quibus<lb/>
&#x017F;ermonem facere &amp; imperitia no&#x017F;tra vetat, &amp; in&#x017F;tituti ratio. Ger-<lb/>
manorum tamen &#x017F;ermo linguas po&#x017F;terorum, ut fides &amp; candor ani-<lb/>
mos, hucu&#x017F;que indivul&#x017F;us &amp; incorruptus &#x017F;emper e&#x017F;t comitatus.<lb/>
Quotu&#x017F;qui&#x017F;que verò no&#x017F;trum invenitur, qui aut vindicare eum, aut<lb/>
excolere audeat&#x2019; Pauci, quod pace ve&#x017F;trâ liceat, amamus Bonam<lb/>
Mentem, &amp; furere libet cum in&#x017F;anientibus: nec qui&#x017F;quam prodit,<lb/>
qui malo gli&#x017F;centi &amp; publico delirio occurrat. Exteras regiones</hi><lb/>
          <fw place="bottom" type="sig"><hi rendition="#aq">P</hi> 2</fw>
          <fw place="bottom" type="catch"> <hi rendition="#aq">peri-</hi> </fw><lb/>
        </p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[107/0127] rum etiam ſcripta multò diviniſſima, ab interpretibus addiſcere ma- lumus, quàm ipſis. Qui nutricibus mihi non abſimiles planè viden- tur. Illæ nam que cibis quos præmandunt, florem plerunque edu- cunt, ac animam: infantes autem innocentiſſimos ſputo livente pa- ſcunt, ac ſpiritus olentis putredine. Idem nobis accidit; & meri- tò: qui ne paratas quidem artes audemus cognoſcere. Nec felicius ſanè Latinitatis fatum. Jam quilibet noſtrum ſingularem loquen- di ideam aut proponit ſibi ipſe, aut fingit. Vtut loquamur, dum- modò non ſileamus, perinde eſt. Saluſtius antiquum nomen au- dit, & Criticis, curioſiſſimis mortalium, relinquendus. Cicero, præclarus ille quidem Orator, ſed qui perpetuo hoc laborat vitio, quod intelligi non erubeſcat. Quæ calamitas ac invidia Ovidium etiam, Poëtarum omnium longè ingenioſiſſimum, deprehendit. Petronius verò, Tacitus, Curtiꝰ, Symmachus, ac reliquus ille priſco- rum ordo, Lunæ regna ſunt, in quæ, præter Endymionem, quem alterâ demum luce redijſſe perhibent, nemo hactenus vivorum, ni- ſi ſomniando, pervenit. Hæccenſura univerſæ claſſicorum cohorti intentatur. Novorum intereà quorundam, & terræ filiorum inuſi- tatam ac portentoſam dicendi rationem, miro judiciorum applau- ſu, colimus & amplectimur. Sic elegantiſſimam illam Venerem Romanam & fraudamus decore nativo, & ſpurio fuco corrumpi- mus. Proſtituimus denique eam nobis ipſi ac defloramus. Pauci ſunt, qui ſuaviſſimæ & ſimulacris omnibus emendatiori deæ miſe- ricordiam, pauciores qui auxilium commodant & operam. Ita ſenſim ac *ἡσύχῳ ποδὶ Latina illa puritas ad fatalem metam tendit; quam brevi elapſam priuſquam elabi ſontiemus. * pedeten- tim. * Sed diespe- ſieri ſapien- tißimi ſunt teſtes. * ἁμέραι _᾽ ἐϖίλοιϖοι μάρτυρες σοφώτατοι. Nos (quanquam Germanum ac liberale pectus horret hoc no- men) mendacio deprehendi & puniri rubore libenter vellemus. Neque lætior aliarum quoque linguarum cataſtrophe: de quibus ſermonem facere & imperitia noſtra vetat, & inſtituti ratio. Ger- manorum tamen ſermo linguas poſterorum, ut fides & candor ani- mos, hucuſque indivulſus & incorruptus ſemper eſt comitatus. Quotuſquiſque verò noſtrum invenitur, qui aut vindicare eum, aut excolere audeat’ Pauci, quod pace veſtrâ liceat, amamus Bonam Mentem, & furere libet cum inſanientibus: nec quiſquam prodit, qui malo gliſcenti & publico delirio occurrat. Exteras regiones peri- P 2

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/127
Zitationshilfe: Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624, S. 107. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/127>, abgerufen am 15.05.2024.