Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Glück, Christian Friedrich von: Versuch einer ausführlichen Erläuterung der Pandecten nach Hellfeld ein Commentar für meine Zuhörer. Erlangen, 1791.

Bild:
<< vorherige Seite

de Statu Hominum.
den sind. Justinian 86) entschied diesen Streit, und
bestättigte die Meinung der letztern. Nach dieser gesetz-
lichen Entscheidung hält man daher auch heutiges Tages
eine Geburt für lebendig, wenn sie gleich keinen Laut,

aber
86) L. 3. C. de postum. heredib. instit. Quod certatum est apud
veteres, nos decidimus. Cum igitur is, qui in ventre portaba-
tur, praeteritus fuerat, qui si ad lucem fuisset redactus, suus
heres patri existeret, si non alius eum antecederet, et nascendo
ruptum testamentum faceret: si postumus in hunc quidem or-
bem devolutus est, voce autem non emissa ab hac luce
subtractus est, dubitabatur, si is posthumus ruptum facere te-
stamentum posset? Et veterum animi turbati sunt, quid de pa-
terno elogio statuendum sit. Cumque Sabiniani existimabant,
si vivus natus esset, etsi vocem non emisit, rumpi te-
stamentum: apparetque, quod et si mutus fnerat, hoc ipsum
faciebat: eorum etiam nos laudamus sententiam, et sancimus,
si vivus perfecte natus est, licet illico, postquam in terram ce-
cidit, vel in manibus obstetricis decessit, nihilominus testamen-
tum rumpi: hoc tantummodo requirendo, si vivus ad orbem to-
tus processit, ad nullum declinans monstrum vel prodigium
.

Es ist diese Verordnung eine von den so genannten funfzig
Decisionen des Kaisers Justinian. Die eigentliche Streit-
frage, worüber die Sabinianer und Proculianer
disputirten, war diese: ab ein nachgebornes Kind, das seine
Stimme nicht hat hören lassen, dennoch das Testament des
verstorbenen Vaters über den Haufen werfe? Am besten er-
läutert diese Decision Em. merillius in Exposition. in L.
decisiones Iustiniani. (Neapoli 1720. 4.) N. XXVIII. p. 79. sq.

Wenn dieser jedoch die Worte: postquam in terram cecidit,
von dem alten Gebrauch der Wehmütter, die neugebornen
Kinder auf die Erde zu legen, erklären will, so scheint mir
die Erklärung des raguellus doch natürlicher zu seyn, wel-
cher die angeführten Worte von einer solchen Geburt verste-
het, qui in terram prolabitur non exceptus ab obstetrice. Man
vergleiche auch Luc. van de poll de exhered. et praeteritione
c. XXXVII. §. 14. pag.
233.
E 5

de Statu Hominum.
den ſind. Juſtinian 86) entſchied dieſen Streit, und
beſtaͤttigte die Meinung der letztern. Nach dieſer geſetz-
lichen Entſcheidung haͤlt man daher auch heutiges Tages
eine Geburt fuͤr lebendig, wenn ſie gleich keinen Laut,

aber
86) L. 3. C. de poſtum. heredib. inſtit. Quod certatum eſt apud
veteres, nos decidimus. Cum igitur is, qui in ventre portaba-
tur, praeteritus fuerat, qui ſi ad lucem fuiſſet redactus, ſuus
heres patri exiſteret, ſi non alius eum antecederet, et naſcendo
ruptum teſtamentum faceret: ſi poſtumus in hunc quidem or-
bem devolutus eſt, voce autem non emiſſa ab hac luce
ſubtractus eſt, dubitabatur, ſi is poſthumus ruptum facere te-
ſtamentum poſſet? Et veterum animi turbati ſunt, quid de pa-
terno elogio ſtatuendum ſit. Cumque Sabiniani exiſtimabant,
ſi vivus natus eſſet, etſi vocem non emiſit, rumpi te-
ſtamentum: apparetque, quod et ſi mutus fnerat, hoc ipſum
faciebat: eorum etiam nos laudamus ſententiam, et ſancimus,
ſi vivus perfecte natus eſt, licet illico, poſtquam in terram ce-
cidit, vel in manibus obſtetricis deceſſit, nihilominus teſtamen-
tum rumpi: hoc tantummodo requirendo, ſi vivus ad orbem to-
tus proceſſit, ad nullum declinans monſtrum vel prodigium
.

Es iſt dieſe Verordnung eine von den ſo genannten funfzig
Deciſionen des Kaiſers Juſtinian. Die eigentliche Streit-
frage, woruͤber die Sabinianer und Proculianer
disputirten, war dieſe: ab ein nachgebornes Kind, das ſeine
Stimme nicht hat hoͤren laſſen, dennoch das Teſtament des
verſtorbenen Vaters uͤber den Haufen werfe? Am beſten er-
laͤutert dieſe Deciſion Em. merillius in Expoſition. in L.
deciſiones Iuſtiniani. (Neapoli 1720. 4.) N. XXVIII. p. 79. ſq.

Wenn dieſer jedoch die Worte: poſtquam in terram cecidit,
von dem alten Gebrauch der Wehmuͤtter, die neugebornen
Kinder auf die Erde zu legen, erklaͤren will, ſo ſcheint mir
die Erklaͤrung des raguellus doch natuͤrlicher zu ſeyn, wel-
cher die angefuͤhrten Worte von einer ſolchen Geburt verſte-
het, qui in terram prolabitur non exceptus ab obſtetrice. Man
vergleiche auch Luc. van de poll de exhered. et praeteritione
c. XXXVII. §. 14. pag.
233.
E 5
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0087" n="73"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#aq">de Statu Hominum.</hi></fw><lb/>
den &#x017F;ind. <hi rendition="#fr">Ju&#x017F;tinian</hi> <note place="foot" n="86)"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">L.</hi> 3. <hi rendition="#i">C. de po&#x017F;tum. heredib. in&#x017F;tit</hi>. Quod certatum e&#x017F;t apud<lb/>
veteres, nos decidimus. Cum igitur is, qui in ventre portaba-<lb/>
tur, praeteritus fuerat, qui &#x017F;i ad lucem fui&#x017F;&#x017F;et redactus, &#x017F;uus<lb/>
heres patri exi&#x017F;teret, &#x017F;i non alius eum antecederet, et na&#x017F;cendo<lb/>
ruptum te&#x017F;tamentum faceret: &#x017F;i po&#x017F;tumus in hunc quidem or-<lb/>
bem devolutus e&#x017F;t, <hi rendition="#g">voce autem non emi&#x017F;&#x017F;a</hi> ab hac luce<lb/>
&#x017F;ubtractus e&#x017F;t, dubitabatur, &#x017F;i is po&#x017F;thumus ruptum facere te-<lb/>
&#x017F;tamentum po&#x017F;&#x017F;et? Et veterum animi turbati &#x017F;unt, quid de pa-<lb/>
terno elogio &#x017F;tatuendum &#x017F;it. Cumque <hi rendition="#i">Sabiniani</hi> exi&#x017F;timabant,<lb/>
&#x017F;i <hi rendition="#g">vivus</hi> natus e&#x017F;&#x017F;et, <hi rendition="#g">et&#x017F;i vocem non emi&#x017F;it</hi>, rumpi te-<lb/>
&#x017F;tamentum: apparetque, quod et &#x017F;i mutus fnerat, hoc ip&#x017F;um<lb/>
faciebat: eorum etiam nos laudamus &#x017F;ententiam, et &#x017F;ancimus,<lb/><hi rendition="#i">&#x017F;i vivus perfecte natus e&#x017F;t, licet illico, po&#x017F;tquam in terram ce-<lb/>
cidit, vel in manibus ob&#x017F;tetricis dece&#x017F;&#x017F;it, nihilominus te&#x017F;tamen-<lb/>
tum rumpi: hoc tantummodo requirendo, &#x017F;i vivus ad orbem to-<lb/>
tus proce&#x017F;&#x017F;it, ad nullum declinans mon&#x017F;trum vel prodigium</hi>.</hi><lb/>
Es i&#x017F;t die&#x017F;e Verordnung eine von den &#x017F;o genannten <hi rendition="#g">funfzig</hi><lb/>
Deci&#x017F;ionen des Kai&#x017F;ers <hi rendition="#g">Ju&#x017F;tinian</hi>. Die eigentliche Streit-<lb/>
frage, woru&#x0364;ber die <hi rendition="#g">Sabinianer</hi> und <hi rendition="#g">Proculianer</hi><lb/>
disputirten, war die&#x017F;e: ab ein nachgebornes Kind, das &#x017F;eine<lb/>
Stimme nicht hat ho&#x0364;ren la&#x017F;&#x017F;en, dennoch das Te&#x017F;tament des<lb/>
ver&#x017F;torbenen Vaters u&#x0364;ber den Haufen werfe? Am be&#x017F;ten er-<lb/>
la&#x0364;utert die&#x017F;e Deci&#x017F;ion <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Em</hi>. <hi rendition="#k">merillius</hi> in Expo&#x017F;ition. in L.<lb/>
deci&#x017F;iones Iu&#x017F;tiniani. (<hi rendition="#i">Neapoli</hi> 1720. 4.) N. XXVIII. p. 79. &#x017F;q.</hi><lb/>
Wenn die&#x017F;er jedoch die Worte: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">po&#x017F;tquam in terram cecidit,</hi></hi><lb/>
von dem alten Gebrauch der Wehmu&#x0364;tter, die neugebornen<lb/>
Kinder auf die Erde zu legen, erkla&#x0364;ren will, &#x017F;o &#x017F;cheint mir<lb/>
die Erkla&#x0364;rung des <hi rendition="#k"><hi rendition="#aq">raguellus</hi></hi> doch natu&#x0364;rlicher zu &#x017F;eyn, wel-<lb/>
cher die angefu&#x0364;hrten Worte von einer &#x017F;olchen Geburt ver&#x017F;te-<lb/>
het, <hi rendition="#aq">qui in terram prolabitur non exceptus ab ob&#x017F;tetrice.</hi> Man<lb/>
vergleiche auch <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Luc. van de</hi><hi rendition="#k">poll</hi> de exhered. et praeteritione<lb/>
c. XXXVII. §. 14. pag.</hi> 233.</note> ent&#x017F;chied die&#x017F;en Streit, und<lb/>
be&#x017F;ta&#x0364;ttigte die Meinung der letztern. Nach die&#x017F;er ge&#x017F;etz-<lb/>
lichen Ent&#x017F;cheidung ha&#x0364;lt man daher auch heutiges Tages<lb/>
eine Geburt fu&#x0364;r lebendig, wenn &#x017F;ie gleich keinen Laut,<lb/>
<fw place="bottom" type="sig">E 5</fw><fw place="bottom" type="catch">aber</fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[73/0087] de Statu Hominum. den ſind. Juſtinian 86) entſchied dieſen Streit, und beſtaͤttigte die Meinung der letztern. Nach dieſer geſetz- lichen Entſcheidung haͤlt man daher auch heutiges Tages eine Geburt fuͤr lebendig, wenn ſie gleich keinen Laut, aber 86) L. 3. C. de poſtum. heredib. inſtit. Quod certatum eſt apud veteres, nos decidimus. Cum igitur is, qui in ventre portaba- tur, praeteritus fuerat, qui ſi ad lucem fuiſſet redactus, ſuus heres patri exiſteret, ſi non alius eum antecederet, et naſcendo ruptum teſtamentum faceret: ſi poſtumus in hunc quidem or- bem devolutus eſt, voce autem non emiſſa ab hac luce ſubtractus eſt, dubitabatur, ſi is poſthumus ruptum facere te- ſtamentum poſſet? Et veterum animi turbati ſunt, quid de pa- terno elogio ſtatuendum ſit. Cumque Sabiniani exiſtimabant, ſi vivus natus eſſet, etſi vocem non emiſit, rumpi te- ſtamentum: apparetque, quod et ſi mutus fnerat, hoc ipſum faciebat: eorum etiam nos laudamus ſententiam, et ſancimus, ſi vivus perfecte natus eſt, licet illico, poſtquam in terram ce- cidit, vel in manibus obſtetricis deceſſit, nihilominus teſtamen- tum rumpi: hoc tantummodo requirendo, ſi vivus ad orbem to- tus proceſſit, ad nullum declinans monſtrum vel prodigium. Es iſt dieſe Verordnung eine von den ſo genannten funfzig Deciſionen des Kaiſers Juſtinian. Die eigentliche Streit- frage, woruͤber die Sabinianer und Proculianer disputirten, war dieſe: ab ein nachgebornes Kind, das ſeine Stimme nicht hat hoͤren laſſen, dennoch das Teſtament des verſtorbenen Vaters uͤber den Haufen werfe? Am beſten er- laͤutert dieſe Deciſion Em. merillius in Expoſition. in L. deciſiones Iuſtiniani. (Neapoli 1720. 4.) N. XXVIII. p. 79. ſq. Wenn dieſer jedoch die Worte: poſtquam in terram cecidit, von dem alten Gebrauch der Wehmuͤtter, die neugebornen Kinder auf die Erde zu legen, erklaͤren will, ſo ſcheint mir die Erklaͤrung des raguellus doch natuͤrlicher zu ſeyn, wel- cher die angefuͤhrten Worte von einer ſolchen Geburt verſte- het, qui in terram prolabitur non exceptus ab obſtetrice. Man vergleiche auch Luc. van de poll de exhered. et praeteritione c. XXXVII. §. 14. pag. 233. E 5

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/glueck_pandecten02_1791
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/glueck_pandecten02_1791/87
Zitationshilfe: Glück, Christian Friedrich von: Versuch einer ausführlichen Erläuterung der Pandecten nach Hellfeld ein Commentar für meine Zuhörer. Erlangen, 1791, S. 73. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/glueck_pandecten02_1791/87>, abgerufen am 12.05.2024.