Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 5. Aufl. Bd. 1. Göttingen, 1843.

kunn; he is jo woll door uphawen.' 'Ach,' säd de Mann, 'my is so recht trurig, dat is doch nich recht, he hadd my doch Adjüüs seggen schullt.' Mit des füng he an to äten, un säd 'Marleenken, wat weenst du? Broder wart wol wedder kamen.' 'Ach, Fru,' säd he do, 'wat smeckt my dat Äten schöön? gif my mehr!' Un je mehr he eet, je mehr wull he hebben, un säd 'geeft my mehr, gy schöhlt niks door af hebben, dat is as wenn dat all myn wör.' Un he eet un eet, un de Knakens smeet he all ünner den Disch, bet he allens up hadd. Marleenken awerst güng hen na ere Commod, un nöhm uut de ünnerste Schuuf eren besten syden Dook, un hahl all de Beenkens un Knakens ünner den Disch heruut, un bünd se in den syden Dook, un droog se vör de Döhr, un weend ere blödigen Tranen. Door läd se se ünner den Machandelboom in dat gröne Gras, un as se se door henlechd hadd', so war ehr mit eenmal so recht licht, un weend nich mer. Do füng de Machandelboom an sik to bewegen, un de Twyge deden sik jümmer so recht von eenanner, un denn wedder tohoop, so recht as wenn sik eener so recht freut, un mit de Hand so dait. Mit des so güng dar so'n Newel von dem Boom un recht in dem Newel dar brennd dat as Führ, un uut dem Führ dar flöög so'n schönen Vagel heruut, de süng so herrlich, un flöög hoog in de Luft, un as he wech wöör, do wöör de Machandelboom as he vörhen west wöör, un de Dook mit de Knakens wöör wech. Marleenken awerst wöör so recht licht un vörgnöögt, recht as wenn de Broder noch leewd. Do güng se wedder ganß lustig in dat Huus by Disch, un eet.

kunn; he is jo woll door uphawen.’ ‘Ach,’ säd de Mann, ‘my is so recht trurig, dat is doch nich recht, he hadd my doch Adjüüs seggen schullt.’ Mit des füng he an to äten, un säd ‘Marleenken, wat weenst du? Broder wart wol wedder kamen.’ ‘Ach, Fru,’ säd he do, ‘wat smeckt my dat Äten schöön? gif my mehr!’ Un je mehr he eet, je mehr wull he hebben, un säd ‘geeft my mehr, gy schöhlt niks door af hebben, dat is as wenn dat all myn wör.’ Un he eet un eet, un de Knakens smeet he all ünner den Disch, bet he allens up hadd. Marleenken awerst güng hen na ere Commod, un nöhm uut de ünnerste Schuuf eren besten syden Dook, un hahl all de Beenkens un Knakens ünner den Disch heruut, un bünd se in den syden Dook, un droog se vör de Döhr, un weend ere blödigen Tranen. Door läd se se ünner den Machandelboom in dat gröne Gras, un as se se door henlechd hadd’, so war ehr mit eenmal so recht licht, un weend nich mer. Do füng de Machandelboom an sik to bewegen, un de Twyge deden sik jümmer so recht von eenanner, un denn wedder tohoop, so recht as wenn sik eener so recht freut, un mit de Hand so dait. Mit des so güng dar so’n Newel von dem Boom un recht in dem Newel dar brennd dat as Führ, un uut dem Führ dar flöög so’n schönen Vagel heruut, de süng so herrlich, un flöög hoog in de Luft, un as he wech wöör, do wöör de Machandelboom as he vörhen west wöör, un de Dook mit de Knakens wöör wech. Marleenken awerst wöör so recht licht un vörgnöögt, recht as wenn de Broder noch leewd. Do güng se wedder ganß lustig in dat Huus by Disch, un eet.