Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. Bd. 2. Berlin, 1815.

up, do sind wull dusend Regimenter Soldaten
un Offzeers in, do dät he schöne Kleeder an un
krigd so'n schön Perd. Do tüt he met alle sin
Volk in den Krieg noh Engelland, de Kaiser en-
fänk en so fröndlick un begerd en, he mög em doh
biestoen. He gewinnt de Schlacht un verschleit
alles. Do dät sick de Kaiser so bedanken vör em
un frägd, wat he för'n Heer wöre, he segd:
"dat froget mie men nig, dat kann ick ju nig
seggen." He ritt met sin Volk wier ut Engel-
land, do kümmt em de wilde Mann wier entgier-
gen un döt alle dat Volk wier in den Berg, un
he geit wier up sien dreibeenige Perd sitten. Do
seget de Luide: "do kümmt usse Hunkepus wier
an met dat dreibeenige Perd," un se froget: "wo
hest du achter de Hierge (Hecke) lägen un hest
schlopen?" "Je, segd he, wenn ick der nig wör
west, dann hädde et in Engelland nig gut gohn!"
Se segget: "Junge, schwieg stille, süs giv die
de Heer wat upd' Jack. -- Un so genk et noh
tweenmoel un ton derdenmoel gewient he alles;
do kreeg he en Stick in den Arm, do niermt de
Kaiser sinen Dock (Tuch) un verbind em de
Wunden. Do neidigt (nöthigt) se em, he mög
do bliewen, "ni, ick bliewe nig bie ju, un wat
ick sin, geit ju nig an." Do kümmet em de
wilde Mann wier entgiergen un deih alle dat
Volk wier in den Berg un he genk wier up sin
Perd sitten un genk wier noh Hues. Do lachten

up, do ſind wull duſend Regimenter Soldaten
un Offzeers in, do daͤt he ſchoͤne Kleeder an un
krigd ſo’n ſchoͤn Perd. Do tuͤt he met alle ſin
Volk in den Krieg noh Engelland, de Kaiſer en-
faͤnk en ſo froͤndlick un begerd en, he moͤg em doh
bieſtoen. He gewinnt de Schlacht un verſchleit
alles. Do daͤt ſick de Kaiſer ſo bedanken voͤr em
un fraͤgd, wat he foͤr’n Heer woͤre, he ſegd:
„dat froget mie men nig, dat kann ick ju nig
ſeggen.“ He ritt met ſin Volk wier ut Engel-
land, do kuͤmmt em de wilde Mann wier entgier-
gen un doͤt alle dat Volk wier in den Berg, un
he geit wier up ſien dreibeenige Perd ſitten. Do
ſeget de Luide: „do kuͤmmt uſſe Hunkepus wier
an met dat dreibeenige Perd,“ un ſe froget: „wo
heſt du achter de Hierge (Hecke) laͤgen un heſt
ſchlopen?“ „Je, ſegd he, wenn ick der nig woͤr
weſt, dann haͤdde et in Engelland nig gut gohn!“
Se ſegget: „Junge, ſchwieg ſtille, ſuͤs giv die
de Heer wat upd’ Jack. — Un ſo genk et noh
tweenmoel un ton derdenmoel gewient he alles;
do kreeg he en Stick in den Arm, do niermt de
Kaiſer ſinen Dock (Tuch) un verbind em de
Wunden. Do neidigt (noͤthigt) ſe em, he moͤg
do bliewen, „ni, ick bliewe nig bie ju, un wat
ick ſin, geit ju nig an.“ Do kuͤmmet em de
wilde Mann wier entgiergen un deih alle dat
Volk wier in den Berg un he genk wier up ſin
Perd ſitten un genk wier noh Hues. Do lachten