Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. 2. Aufl. Bd. 2. Berlin, 1819.

to etten, do geit he ehr in de Möte (entgegen) un vertellt ehr olles, un ett wat, un lett sik von ehr lusen, un schloppet in. Do nümmet se wier den Knupp un schlett domit up de Eere un segd: "Arweggers herut!" Do kummet wier so viel Eerdmännekens un froget, wat ehr Begeren wür? Do seh se: "in Tied von drei Stunnen müttet ju de gansen Busk afhoggen un bowen uppe den Berge, do mot en Schlott stahen, dat mot so wacker sien, ase't nu ener denken kann un olle Jngedömse muttet do inne sien." Do ginge se hünne un boen ehre Verwanschap up, dat se helpen sullen, un ase de Tied umme was, do was alles ferrig. Do kümmet se to der Künigsdochter, un segget dat, un de Künigsdochter nümmet den Doock un schlett dreimol domit up de Eere un segd: "Arweggers to Hus!" Do siet se glick olle wier weg west. Do nu de Künigssuhn upwecket un olles soh, do was he so frau, ase en Vugel in der Luft. Do et do sesse schloen hadde, do gingen se tohaupe nah Hus. Do segd de Künig: "is dat Schlott auck ferrig?" "Jo" seh de Künigssuhn. Ase do to Diske sittet, do segd de Künig: "mine jungeste Dochter kann ik nie giewen, befur de twei öllesten frigget het." Do wor de Künigssuhn un de Künigsdochter gans bedröwet, un de Künigssuhn wuste sik gar nig to bergen (helfen). -- Do kummet he mol bie Nachte to der Künigsdochter un löppet dermit furt. Ase do en bitken wegsiet, do kicket de Dochter mol umme un sicht ehren Vader hinner sik: "o, seh se, wo sull wie dat macken? min Vader is hinner us, un will us ummeholen, ik will die grade to'n Dörenbusk macken un mie tor Rose un ik will mie ümmer midden

to etten, do geit he ehr in de Moͤte (entgegen) un vertellt ehr olles, un ett wat, un lett sik von ehr lusen, un schloppet in. Do nuͤmmet se wier den Knupp un schlett domit up de Eere un segd: „Arweggers herut!“ Do kummet wier so viel Eerdmaͤnnekens un froget, wat ehr Begeren wuͤr? Do seh se: „in Tied von drei Stunnen muͤttet ju de gansen Busk afhoggen un bowen uppe den Berge, do mot en Schlott stahen, dat mot so wacker sien, ase’t nu ener denken kann un olle Jngedoͤmse muttet do inne sien.“ Do ginge se huͤnne un boen ehre Verwanschap up, dat se helpen sullen, un ase de Tied umme was, do was alles ferrig. Do kuͤmmet se to der Kuͤnigsdochter, un segget dat, un de Kuͤnigsdochter nuͤmmet den Doock un schlett dreimol domit up de Eere un segd: „Arweggers to Hus!“ Do siet se glick olle wier weg west. Do nu de Kuͤnigssuhn upwecket un olles soh, do was he so frau, ase en Vugel in der Luft. Do et do sesse schloen hadde, do gingen se tohaupe nah Hus. Do segd de Kuͤnig: „is dat Schlott auck ferrig?“ „Jo“ seh de Kuͤnigssuhn. Ase do to Diske sittet, do segd de Kuͤnig: „mine jungeste Dochter kann ik nie giewen, befur de twei oͤllesten frigget het.“ Do wor de Kuͤnigssuhn un de Kuͤnigsdochter gans bedroͤwet, un de Kuͤnigssuhn wuste sik gar nig to bergen (helfen). — Do kummet he mol bie Nachte to der Kuͤnigsdochter un loͤppet dermit furt. Ase do en bitken wegsiet, do kicket de Dochter mol umme un sicht ehren Vader hinner sik: „o, seh se, wo sull wie dat macken? min Vader is hinner us, un will us ummeholen, ik will die grade to’n Doͤrenbusk macken un mie tor Rose un ik will mie uͤmmer midden