Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 4. Aufl. Bd. 2. Göttingen, 1840.
Heer wat up d' Jack.' Un so genk et noh tweenmoel, un ton derdenmoel gewient he alles; do kreeg he en Stick in den Arm, do niermt de Kaiser sinen Dock (Tuch), und verbind em de Wunden. Do neidigt (nöthigt) se em he mög do bliewen, 'ne, ick bliewe nig bie ju, un wat ick sin, geit ju nig an.' Do kümmet em de wilde Mann wier entgiergen, un deih alle dat Volk wier in den Berg, un he genk wier up sin Perd sitten, un genk wier noh Hues. Do lachten de Luide, un segden 'do kümmt usse Hunkepus wier an, wo hest du doh lägen un schlopen?' He seg 'ick heve förwohr nig slopen, nu is ganz Engelland gewunnen, un et is en wohren Frerden (Frieden).' Do segde de Kaiser von den schönen Ritter, de em hev biestohen; do seg de junge Mann to en Kaiser 'wöre ick nig bie ju west, et wöre nig guet gahen.' Do will de Kaiser em wat upn Buckel gierwen, 'ji,' seg he, 'wenn ji dat nig gleiwen willt, will ick ju minen Arm wiesen.' Un asse he den Arm wiest, un asse de Kaiser de Wunde süt, do wert he gans verwündert un segd 'villicht büst du Gott sölvst ader en Engel, den mie Gott toschickt hev,' un bat em üm Verzeihnüs dat he so grov met em handelt hädde, un schenket em sin ganse Kaisersgut. Un de wilde Mann was erlöset, un stund ase en grauten Künig för em, un vertelde em de ganse Sacke, un de Berg was en gans Künigsschloß, un he trock met sine Frau derup, un lerweten vergnögt bis an eeren Daud. Heer wat up d’ Jack.’ Un so genk et noh tweenmoel, un ton derdenmoel gewient he alles; do kreeg he en Stick in den Arm, do niermt de Kaiser sinen Dock (Tuch), und verbind em de Wunden. Do neidigt (nöthigt) se em he mög do bliewen, ‘ne, ick bliewe nig bie ju, un wat ick sin, geit ju nig an.’ Do kümmet em de wilde Mann wier entgiergen, un deih alle dat Volk wier in den Berg, un he genk wier up sin Perd sitten, un genk wier noh Hues. Do lachten de Luide, un segden ‘do kümmt usse Hunkepus wier an, wo hest du doh lägen un schlopen?’ He seg ‘ick heve förwohr nig slopen, nu is ganz Engelland gewunnen, un et is en wohren Frerden (Frieden).’ Do segde de Kaiser von den schönen Ritter, de em hev biestohen; do seg de junge Mann to en Kaiser ‘wöre ick nig bie ju west, et wöre nig guet gahen.’ Do will de Kaiser em wat upn Buckel gierwen, ‘ji,’ seg he, ‘wenn ji dat nig gleiwen willt, will ick ju minen Arm wiesen.’ Un asse he den Arm wiest, un asse de Kaiser de Wunde süt, do wert he gans verwündert un segd ‘villicht büst du Gott sölvst ader en Engel, den mie Gott toschickt hev,’ un bat em üm Verzeihnüs dat he so grov met em handelt hädde, un schenket em sin ganse Kaisersgut. Un de wilde Mann was erlöset, un stund ase en grauten Künig för em, un vertelde em de ganse Sacke, un de Berg was en gans Künigsschloß, un he trock met sine Frau derup, un lerweten vergnögt bis an eeren Daud. <TEI> <text> <body> <div n="1"> <p><pb facs="#f0294" n="273"/> Heer wat up d’ Jack.’ Un so genk et noh tweenmoel, un ton derdenmoel gewient he alles; do kreeg he en Stick in den Arm, do niermt de Kaiser sinen Dock (Tuch), und verbind em de Wunden. Do neidigt (nöthigt) se em he mög do bliewen, ‘ne, ick bliewe nig bie ju, un wat ick sin, geit ju nig an.’ Do kümmet em de wilde Mann wier entgiergen, un deih alle dat Volk wier in den Berg, un he genk wier up sin Perd sitten, un genk wier noh Hues. Do lachten de Luide, un segden ‘do kümmt usse Hunkepus wier an, wo hest du doh lägen un schlopen?’ He seg ‘ick heve förwohr nig slopen, nu is ganz Engelland gewunnen, un et is en wohren Frerden (Frieden).’</p><lb/> <p>Do segde de Kaiser von den schönen Ritter, de em hev biestohen; do seg de junge Mann to en Kaiser ‘wöre ick nig bie ju west, et wöre nig guet gahen.’ Do will de Kaiser em wat upn Buckel gierwen, ‘ji,’ seg he, ‘wenn ji dat nig gleiwen willt, will ick ju minen Arm wiesen.’ Un asse he den Arm wiest, un asse de Kaiser de Wunde süt, do wert he gans verwündert un segd ‘villicht büst du Gott sölvst ader en Engel, den mie Gott toschickt hev,’ un bat em üm Verzeihnüs dat he so grov met em handelt hädde, un schenket em sin ganse Kaisersgut. Un de wilde Mann was erlöset, un stund ase en grauten Künig för em, un vertelde em de ganse Sacke, un de Berg was en gans Künigsschloß, un he trock met sine Frau derup, un lerweten vergnögt bis an eeren Daud.</p> </div><lb/> <milestone rendition="#hr" unit="section"/><lb/> </body> </text> </TEI> [273/0294]
Heer wat up d’ Jack.’ Un so genk et noh tweenmoel, un ton derdenmoel gewient he alles; do kreeg he en Stick in den Arm, do niermt de Kaiser sinen Dock (Tuch), und verbind em de Wunden. Do neidigt (nöthigt) se em he mög do bliewen, ‘ne, ick bliewe nig bie ju, un wat ick sin, geit ju nig an.’ Do kümmet em de wilde Mann wier entgiergen, un deih alle dat Volk wier in den Berg, un he genk wier up sin Perd sitten, un genk wier noh Hues. Do lachten de Luide, un segden ‘do kümmt usse Hunkepus wier an, wo hest du doh lägen un schlopen?’ He seg ‘ick heve förwohr nig slopen, nu is ganz Engelland gewunnen, un et is en wohren Frerden (Frieden).’
Do segde de Kaiser von den schönen Ritter, de em hev biestohen; do seg de junge Mann to en Kaiser ‘wöre ick nig bie ju west, et wöre nig guet gahen.’ Do will de Kaiser em wat upn Buckel gierwen, ‘ji,’ seg he, ‘wenn ji dat nig gleiwen willt, will ick ju minen Arm wiesen.’ Un asse he den Arm wiest, un asse de Kaiser de Wunde süt, do wert he gans verwündert un segd ‘villicht büst du Gott sölvst ader en Engel, den mie Gott toschickt hev,’ un bat em üm Verzeihnüs dat he so grov met em handelt hädde, un schenket em sin ganse Kaisersgut. Un de wilde Mann was erlöset, un stund ase en grauten Künig för em, un vertelde em de ganse Sacke, un de Berg was en gans Künigsschloß, un he trock met sine Frau derup, un lerweten vergnögt bis an eeren Daud.
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
| URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen02_1840 |
| URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen02_1840/294 |
| Zitationshilfe: | Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder und Hausmärchen. 4. Aufl. Bd. 2. Göttingen, 1840, S. 273. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/grimm_maerchen02_1840/294>, abgerufen am 24.11.2024. |
