Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Ende der mit PROBO geführten Kriege.
aus der Sache zu kommen. Er machte zuerst mit den Quaden Friede, den aber
die Quaden bald wieder gebrochen 1. Hernach erhielten die Marcomannen Friede,
bey welchem die Bedingung mit war, daß sie sich von der Donau zurück ziehen, und
in den Römischen Provintzen nur an gewissen Orten, und zu gewissen Tagen, han-
deln sollten 2. Er trauete den Quaden und Marcomannen auf den neuen Frie-
den nicht schlechterdings, sondern hielte die Schlösser, so er hin und wieder im Lande
angeleget, mit zwantzig tausend Mann, sie im Zaum zu halten, besetzet. Diese
Einquartirung fiel ihnen sehr beschwerlich, und die Quaden waren so unleid-
lich, daß sie gar ihr Land darüber verlassen, und zu den Semnonen entweichen
wollten. Aber die Römer hielten sie auf, vermuthlich mit Beyhülffe der benach-
barten Teutschen Völcker, und schnitten ihnen den Weg ab 3.

XIX. Wie alles längst der Donau voller Krieg war, so zogen von allenVon dem An-
theil, den die
Gothen, Astin-
gi, Narisci,
Burii, an die-
sem Kriege
gehabt.

Enden Germaniens, und Sarmatiens Leute, und zum Theil gantze Völcker, da-
hin, die entweder sich zu ihren Landes-Leuten schlugen, oder unter den Römern
Dienste nahmen, und sich ein Stück Landes davor ausbathen. Ausser denen,
die in dem Kriege wieder die Quaden, Marcomannen, und Jazygen Theil genom-
men, fielen ihrer viele in Dacien ein, und rieben sich zum Theil unter einander auf.
Unter den ersten nennet dio insonderheit die Cotinos, so mit den Römern ge-
gen die Marcomannen Partie machen wollen 1. Unter den letztern sind die Astin-
gi
merckwürdig 2. Ausser diesen werden unter den Teutschen Völckern, die mit den

Römern
[Beginn Spaltensatz] das Wunder der Christen an sich selbst bestätiget: dan.
larroqve
verwirfft diese Meynung: dem hingegen
y[10]. frickivs, zu Witsii Vertheydigung, geautwortet.
1 §. XVIII. 1. petrvs de Legat p. 24. Quadi legatos
miserunt ad Marcum, pacem petituros, & consecu-
ti sunt. Itaque multos equos, & multos boues dede-
runt: & tredecim mille captiuos, & plures etiam
postea libertati restituerunt.
2 dio p. 808. D. Marcomannis denique,
quum per legatos ei significassent, omnia se imperata.
sibi, aegre illa quidem, ac vix, sed praestitisse ta-
men: tum dimidium finitimae ipsis regionis, & agri
partem concessit, uti soilicet, ad trigesimum & octa-
vum usque stadium ab Istro, sedes eorum ac domicilia
distarent; tum loca quaedam ac dies commerciorum,
adsignauit,
(prius enim discrimen nullum habitum fu-
erat
) facta etiam obsides permutandi potestate.
3 dio p. 810. A. Quadi vero, & Marcoman-
ni per legatos Marco significarunt, uiginti militum
millia, quae in castellis degerent, nec secure pa-
scendi, nec agros colendi, nec alterius rei faciundae
copiam sibi facere: sed tum transfugas suos, tum
captiuos, ex suis complures suscipere, quum interim
ipsi non admodum incommode vitam agerent, quod
tum balinea, tum res necessarias omnes, affatim ha-
berent. Vnde factum esset, ut Quadi castellorum
structuras minime ferentes, ad Semnones, tota cum
gente sua, mutatis sedihus migrare conati fuerint.
Antoninus autem, praecognito ipsorum instituto,
[Spaltenumbruch] itinera, quibus eis transeundum erat, obstruxit, &
hoc modo eos impediuit.
1 §. XIX. 1. dio p. 808. A. Cotini vero, quum
similia Marco nuntiari iussissent, nacti Tarrunium
Paternum, qui ei ab epistolis Latinis erat, tanquam
in Marcomannos expeditiones cum eo suscepturi, non
tantum id non fecere, sed etiam Paterno graue de-
trimentum intuleruut, ac deinceps quoque perierunt.

Es ist wahrscheinlich, daß man an statt Cotini, Gotini
lesen müsse. Die Gotini, oder Gothones, hatten schon
mehrmahls mit den Marcomannis Kriege geführet.
2 dio p. 807. D. Astingi uero, qui Rhaum,
Rhaptumque duces habebant, uenere quidem & illi,
ut Daciam incolerent, spe. consequendi pecuniam, &
agros, sub conditione foederis: at nihil horum ade-
pti, uxores, ac liberos suos, apud Clementem deposue-
re, uelut armis. Costobocorum regione occupaturi:
sed cum illos uicissent, Daciam quoque nihilomi-
nus infestabant. Itaque metuentes Dancrigi, ne
timore illorum adactus Clemens, in agrum, quem
incolebant ipsi, eos immitteret: nihil tale expectan-
tes adorti sunt, & longe superiores eis facti, adeo
quidem, ut Astingi nihil amplius hostile contra Ro-
manos moliti sint, multisque Marcum precibus obte-
stati supplices, ut pecuniam, & agrum, ab eo accipe-
rent, hac conditione rogauerint, si nationibus, tunc
bellum cum eo gerentibus, cladem intulissent. Ac
praestiterunt sane non nihil eorum, quae polliceban-
tur.
Von den Costobocis gedenckt pavsanias
[Ende Spaltensatz]
L. X.

bis zu Ende der mit PROBO gefuͤhrten Kriege.
aus der Sache zu kommen. Er machte zuerſt mit den Quaden Friede, den aber
die Quaden bald wieder gebrochen 1. Hernach erhielten die Marcomannen Friede,
bey welchem die Bedingung mit war, daß ſie ſich von der Donau zuruͤck ziehen, und
in den Roͤmiſchen Provintzen nur an gewiſſen Orten, und zu gewiſſen Tagen, han-
deln ſollten 2. Er trauete den Quaden und Marcomannen auf den neuen Frie-
den nicht ſchlechterdings, ſondern hielte die Schloͤſſer, ſo er hin und wieder im Lande
angeleget, mit zwantzig tauſend Mann, ſie im Zaum zu halten, beſetzet. Dieſe
Einquartirung fiel ihnen ſehr beſchwerlich, und die Quaden waren ſo unleid-
lich, daß ſie gar ihr Land daruͤber verlaſſen, und zu den Semnonen entweichen
wollten. Aber die Roͤmer hielten ſie auf, vermuthlich mit Beyhuͤlffe der benach-
barten Teutſchen Voͤlcker, und ſchnitten ihnen den Weg ab 3.

XIX. Wie alles laͤngſt der Donau voller Krieg war, ſo zogen von allenVon dem An-
theil, den die
Gothẽ, Aſtin-
gi, Nariſci,
Burii, an die-
ſem Kriege
gehabt.

Enden Germaniens, und Sarmatiens Leute, und zum Theil gantze Voͤlcker, da-
hin, die entweder ſich zu ihren Landes-Leuten ſchlugen, oder unter den Roͤmern
Dienſte nahmen, und ſich ein Stuͤck Landes davor ausbathen. Auſſer denen,
die in dem Kriege wieder die Quaden, Marcomannen, und Jazygen Theil genom-
men, fielen ihrer viele in Dacien ein, und rieben ſich zum Theil unter einander auf.
Unter den erſten nennet dio inſonderheit die Cotinos, ſo mit den Roͤmern ge-
gen die Marcomannen Partie machen wollen 1. Unter den letztern ſind die Aſtin-
gi
merckwuͤrdig 2. Auſſer dieſen werden unter den Teutſchen Voͤlckern, die mit den

Roͤmern
[Beginn Spaltensatz] das Wunder der Chriſten an ſich ſelbſt beſtaͤtiget: dan.
larroqve
verwirfft dieſe Meynung: dem hingegen
y[10]. frickivs, zu Witſii Vertheydigung, geautwortet.
1 §. XVIII. 1. petrvs de Legat p. 24. Quadi legatos
miſerunt ad Marcum, pacem petituros, & conſecu-
ti ſunt. Itaque multos equos, & multos boues dede-
runt: & tredecim mille captiuos, & plures etiam
poſtea libertati reſtituerunt.
2 dio p. 808. D. Marcomannis denique,
quum per legatos ei ſignificaſſent, omnia ſe imperata.
ſibi, aegre illa quidem, ac vix, ſed praeſtitiſſe ta-
men: tum dimidium finitimae ipſis regionis, & agri
partem conceſſit, uti ſoilicet, ad trigeſimum & octa-
vum usque ſtadium ab Iſtro, ſedes eorum ac domicilia
diſtarent; tum loca quaedam ac dies commerciorum,
adſignauit,
(prius enim diſcrimen nullum habitum fu-
erat
) facta etiam obſides permutandi poteſtate.
3 dio p. 810. A. Quadi vero, & Marcoman-
ni per legatos Marco ſignificarunt, uiginti militum
millia, quae in caſtellis degerent, nec ſecure pa-
ſcendi, nec agros colendi, nec alterius rei faciundae
copiam ſibi facere: ſed tum transfugas ſuos, tum
captiuos, ex ſuis complures ſuſcipere, quum interim
ipſi non admodum incommode vitam agerent, quod
tum balinea, tum res neceſſarias omnes, affatim ha-
berent. Vnde factum eſſet, ut Quadi caſtellorum
ſtructuras minime ferentes, ad Semnones, tota cum
gente ſua, mutatis ſedihus migrare conati fuerint.
Antoninus autem, praecognito ipſorum inſtituto,
[Spaltenumbruch] itinera, quibus eis transeundum erat, obſtruxit, &
hoc modo eos impediuit.
1 §. XIX. 1. dio p. 808. A. Cotini vero, quum
ſimilia Marco nuntiari iuſſiſſent, nacti Tarrunium
Paternum, qui ei ab epiſtolis Latinis erat, tanquam
in Marcomannos expeditiones cum eo ſuſcepturi, non
tantum id non fecere, ſed etiam Paterno graue de-
trimentum intuleruut, ac deinceps quoque perierunt.

Es iſt wahrſcheinlich, daß man an ſtatt Cotini, Gotini
leſen muͤſſe. Die Gotini, oder Gothones, hatten ſchon
mehrmahls mit den Marcomannis Kriege gefuͤhret.
2 dio p. 807. D. Aſtingi uero, qui Rhaum,
Rhaptumque duces habebant, uenere quidem & illi,
ut Daciam incolerent, ſpe. conſequendi pecuniam, &
agros, ſub conditione foederis: at nihil horum ade-
pti, uxores, ac liberos ſuos, apud Clementem depoſue-
re, uelut armis. Coſtobocorum regione occupaturi:
ſed cum illos uiciſſent, Daciam quoque nihilomi-
nus infeſtabant. Itaque metuentes Dancrigi, ne
timore illorum adactus Clemens, in agrum, quem
incolebant ipſi, eos immitteret: nihil tale expectan-
tes adorti ſunt, & longe ſuperiores eis facti, adeo
quidem, ut Aſtingi nihil amplius hoſtile contra Ro-
manos moliti ſint, multisque Marcum precibus obte-
ſtati ſupplices, ut pecuniam, & agrum, ab eo accipe-
rent, hac conditione rogauerint, ſi nationibus, tunc
bellum cum eo gerentibus, cladem intuliſſent. Ac
praeſtiterunt ſane non nihil eorum, quae polliceban-
tur.
Von den Coſtobocis gedenckt pavsanias
[Ende Spaltensatz]
L. X.
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0185" n="151"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Ende der mit <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g">PROBO</hi></hi> gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi></fw><lb/>
aus der Sache zu kommen. Er machte zuer&#x017F;t mit den Quaden Friede, den aber<lb/>
die Quaden bald wieder gebrochen <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XVIII</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">petrvs</hi> de Legat p. 24. <hi rendition="#i">Quadi legatos<lb/>
mi&#x017F;erunt ad Marcum, pacem petituros, &amp; con&#x017F;ecu-<lb/>
ti &#x017F;unt. Itaque multos equos, &amp; multos boues dede-<lb/>
runt: &amp; tredecim mille captiuos, &amp; plures etiam<lb/>
po&#x017F;tea libertati re&#x017F;tituerunt.</hi></hi></note>. Hernach erhielten die Marcomannen Friede,<lb/>
bey welchem die Bedingung mit war, daß &#x017F;ie &#x017F;ich von der Donau zuru&#x0364;ck ziehen, und<lb/>
in den Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Provintzen nur an gewi&#x017F;&#x017F;en Orten, und zu gewi&#x017F;&#x017F;en Tagen, han-<lb/>
deln &#x017F;ollten <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">dio</hi></hi> p. 808. D. <hi rendition="#i">Marcomannis denique,<lb/>
quum per legatos ei &#x017F;ignifica&#x017F;&#x017F;ent, omnia &#x017F;e imperata.<lb/>
&#x017F;ibi, aegre illa quidem, ac vix, &#x017F;ed prae&#x017F;titi&#x017F;&#x017F;e ta-<lb/>
men: tum dimidium finitimae ip&#x017F;is regionis, &amp; agri<lb/>
partem conce&#x017F;&#x017F;it, uti &#x017F;oilicet, ad trige&#x017F;imum &amp; octa-<lb/>
vum usque &#x017F;tadium ab I&#x017F;tro, &#x017F;edes eorum ac domicilia<lb/>
di&#x017F;tarent; tum loca quaedam ac dies commerciorum,<lb/>
ad&#x017F;ignauit,</hi> (<hi rendition="#i">prius enim di&#x017F;crimen nullum habitum fu-<lb/>
erat</hi>) <hi rendition="#i">facta etiam ob&#x017F;ides permutandi pote&#x017F;tate.</hi></hi></note>. Er trauete den Quaden und Marcomannen auf den neuen Frie-<lb/>
den nicht &#x017F;chlechterdings, &#x017F;ondern hielte die Schlo&#x0364;&#x017F;&#x017F;er, &#x017F;o er hin und wieder im Lande<lb/>
angeleget, mit zwantzig tau&#x017F;end Mann, &#x017F;ie im Zaum zu halten, be&#x017F;etzet. Die&#x017F;e<lb/>
Einquartirung fiel ihnen &#x017F;ehr be&#x017F;chwerlich, und die Quaden waren &#x017F;o unleid-<lb/>
lich, daß &#x017F;ie gar ihr Land daru&#x0364;ber verla&#x017F;&#x017F;en, und zu den Semnonen entweichen<lb/>
wollten. Aber die Ro&#x0364;mer hielten &#x017F;ie auf, vermuthlich mit Beyhu&#x0364;lffe der benach-<lb/>
barten Teut&#x017F;chen Vo&#x0364;lcker, und &#x017F;chnitten ihnen den Weg ab <note place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">dio</hi></hi> p. 810. A. <hi rendition="#i">Quadi vero, &amp; Marcoman-<lb/>
ni per legatos Marco &#x017F;ignificarunt, uiginti militum<lb/>
millia, quae in ca&#x017F;tellis degerent, nec &#x017F;ecure pa-<lb/>
&#x017F;cendi, nec agros colendi, nec alterius rei faciundae<lb/>
copiam &#x017F;ibi facere: &#x017F;ed tum transfugas &#x017F;uos, tum<lb/>
captiuos, ex &#x017F;uis complures &#x017F;u&#x017F;cipere, quum interim<lb/>
ip&#x017F;i non admodum incommode vitam agerent, quod<lb/>
tum balinea, tum res nece&#x017F;&#x017F;arias omnes, affatim ha-<lb/>
berent. Vnde factum e&#x017F;&#x017F;et, ut Quadi ca&#x017F;tellorum<lb/>
&#x017F;tructuras minime ferentes, ad Semnones, tota cum<lb/>
gente &#x017F;ua, mutatis &#x017F;edihus migrare conati fuerint.<lb/>
Antoninus autem, praecognito ip&#x017F;orum in&#x017F;tituto,<lb/><cb/>
itinera, quibus eis transeundum erat, ob&#x017F;truxit, &amp;<lb/>
hoc modo eos impediuit.</hi></hi></note>.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XIX.</hi> Wie alles la&#x0364;ng&#x017F;t der Donau voller Krieg war, &#x017F;o zogen von allen<note place="right">Von dem An-<lb/>
theil, den die<lb/>
Gothe&#x0303;, A&#x017F;tin-<lb/>
gi, Nari&#x017F;ci,<lb/>
Burii, an die-<lb/>
&#x017F;em Kriege<lb/>
gehabt.</note><lb/>
Enden Germaniens, und Sarmatiens Leute, und zum Theil gantze Vo&#x0364;lcker, da-<lb/>
hin, die entweder &#x017F;ich zu ihren Landes-Leuten &#x017F;chlugen, oder unter den Ro&#x0364;mern<lb/>
Dien&#x017F;te nahmen, und &#x017F;ich ein Stu&#x0364;ck Landes davor ausbathen. Au&#x017F;&#x017F;er denen,<lb/>
die in dem Kriege wieder die Quaden, Marcomannen, und Jazygen Theil genom-<lb/>
men, fielen ihrer viele in Dacien ein, und rieben &#x017F;ich zum Theil unter einander auf.<lb/>
Unter den er&#x017F;ten nennet <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">dio</hi></hi></hi> in&#x017F;onderheit die <hi rendition="#aq">Cotinos,</hi> &#x017F;o mit den Ro&#x0364;mern ge-<lb/>
gen die Marcomannen Partie machen wollen <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XIX</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">dio</hi></hi> p. 808. A. <hi rendition="#i">Cotini vero, quum<lb/>
&#x017F;imilia Marco nuntiari iu&#x017F;&#x017F;i&#x017F;&#x017F;ent, nacti Tarrunium<lb/>
Paternum, qui ei ab epi&#x017F;tolis Latinis erat, tanquam<lb/>
in Marcomannos expeditiones cum eo &#x017F;u&#x017F;cepturi, non<lb/>
tantum id non fecere, &#x017F;ed etiam Paterno graue de-<lb/>
trimentum intuleruut, ac deinceps quoque perierunt.</hi></hi><lb/>
Es i&#x017F;t wahr&#x017F;cheinlich, daß man an &#x017F;tatt <hi rendition="#aq">Cotini, Gotini</hi><lb/>
le&#x017F;en mu&#x0364;&#x017F;&#x017F;e. Die <hi rendition="#aq">Gotini,</hi> oder <hi rendition="#aq">Gothones,</hi> hatten &#x017F;chon<lb/>
mehrmahls mit den <hi rendition="#aq">Marcomannis</hi> Kriege gefu&#x0364;hret.</note>. Unter den letztern &#x017F;ind die <hi rendition="#aq">A&#x017F;tin-<lb/>
gi</hi> merckwu&#x0364;rdig <note xml:id="FN185_02_01" next="#FN185_02_02" place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">dio</hi></hi> p. 807. D. <hi rendition="#i">A&#x017F;tingi uero, qui Rhaum,<lb/>
Rhaptumque duces habebant, uenere quidem &amp; illi,<lb/>
ut Daciam incolerent, &#x017F;pe. con&#x017F;equendi pecuniam, &amp;<lb/>
agros, &#x017F;ub conditione foederis: at nihil horum ade-<lb/>
pti, uxores, ac liberos &#x017F;uos, apud Clementem depo&#x017F;ue-<lb/>
re, uelut armis. Co&#x017F;tobocorum regione occupaturi:<lb/>
&#x017F;ed cum illos uici&#x017F;&#x017F;ent, Daciam quoque nihilomi-<lb/>
nus infe&#x017F;tabant. Itaque metuentes Dancrigi, ne<lb/>
timore illorum adactus Clemens, in agrum, quem<lb/>
incolebant ip&#x017F;i, eos immitteret: nihil tale expectan-<lb/>
tes adorti &#x017F;unt, &amp; longe &#x017F;uperiores eis facti, adeo<lb/>
quidem, ut A&#x017F;tingi nihil amplius ho&#x017F;tile contra Ro-<lb/>
manos moliti &#x017F;int, multisque Marcum precibus obte-<lb/>
&#x017F;tati &#x017F;upplices, ut pecuniam, &amp; agrum, ab eo accipe-<lb/>
rent, hac conditione rogauerint, &#x017F;i nationibus, tunc<lb/>
bellum cum eo gerentibus, cladem intuli&#x017F;&#x017F;ent. Ac<lb/>
prae&#x017F;titerunt &#x017F;ane non nihil eorum, quae polliceban-<lb/>
tur.</hi></hi> Von den <hi rendition="#aq">Co&#x017F;tobocis</hi> gedenckt <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">pavsanias</hi></hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">L. X.</hi></fw><cb type="end"/>
</note>. Au&#x017F;&#x017F;er die&#x017F;en werden unter den Teut&#x017F;chen Vo&#x0364;lckern, die mit den<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">Ro&#x0364;mern</fw><lb/><note xml:id="FN184_04_02" prev="#FN184_04_01" place="foot" n="4"><cb type="start"/>
das Wunder der Chri&#x017F;ten an &#x017F;ich &#x017F;elb&#x017F;t be&#x017F;ta&#x0364;tiget: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">dan.<lb/>
larroqve</hi></hi> verwirfft die&#x017F;e Meynung: dem hingegen<lb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">y<supplied>10</supplied>. frickivs,</hi></hi> zu <hi rendition="#aq">Wit&#x017F;ii</hi> Vertheydigung, geautwortet.<note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[151/0185] bis zu Ende der mit PROBO gefuͤhrten Kriege. aus der Sache zu kommen. Er machte zuerſt mit den Quaden Friede, den aber die Quaden bald wieder gebrochen 1. Hernach erhielten die Marcomannen Friede, bey welchem die Bedingung mit war, daß ſie ſich von der Donau zuruͤck ziehen, und in den Roͤmiſchen Provintzen nur an gewiſſen Orten, und zu gewiſſen Tagen, han- deln ſollten 2. Er trauete den Quaden und Marcomannen auf den neuen Frie- den nicht ſchlechterdings, ſondern hielte die Schloͤſſer, ſo er hin und wieder im Lande angeleget, mit zwantzig tauſend Mann, ſie im Zaum zu halten, beſetzet. Dieſe Einquartirung fiel ihnen ſehr beſchwerlich, und die Quaden waren ſo unleid- lich, daß ſie gar ihr Land daruͤber verlaſſen, und zu den Semnonen entweichen wollten. Aber die Roͤmer hielten ſie auf, vermuthlich mit Beyhuͤlffe der benach- barten Teutſchen Voͤlcker, und ſchnitten ihnen den Weg ab 3. XIX. Wie alles laͤngſt der Donau voller Krieg war, ſo zogen von allen Enden Germaniens, und Sarmatiens Leute, und zum Theil gantze Voͤlcker, da- hin, die entweder ſich zu ihren Landes-Leuten ſchlugen, oder unter den Roͤmern Dienſte nahmen, und ſich ein Stuͤck Landes davor ausbathen. Auſſer denen, die in dem Kriege wieder die Quaden, Marcomannen, und Jazygen Theil genom- men, fielen ihrer viele in Dacien ein, und rieben ſich zum Theil unter einander auf. Unter den erſten nennet dio inſonderheit die Cotinos, ſo mit den Roͤmern ge- gen die Marcomannen Partie machen wollen 1. Unter den letztern ſind die Aſtin- gi merckwuͤrdig 2. Auſſer dieſen werden unter den Teutſchen Voͤlckern, die mit den Roͤmern 4 Von dem An- theil, den die Gothẽ, Aſtin- gi, Nariſci, Burii, an die- ſem Kriege gehabt. 1 §. XVIII. 1. petrvs de Legat p. 24. Quadi legatos miſerunt ad Marcum, pacem petituros, & conſecu- ti ſunt. Itaque multos equos, & multos boues dede- runt: & tredecim mille captiuos, & plures etiam poſtea libertati reſtituerunt. 2 dio p. 808. D. Marcomannis denique, quum per legatos ei ſignificaſſent, omnia ſe imperata. ſibi, aegre illa quidem, ac vix, ſed praeſtitiſſe ta- men: tum dimidium finitimae ipſis regionis, & agri partem conceſſit, uti ſoilicet, ad trigeſimum & octa- vum usque ſtadium ab Iſtro, ſedes eorum ac domicilia diſtarent; tum loca quaedam ac dies commerciorum, adſignauit, (prius enim diſcrimen nullum habitum fu- erat) facta etiam obſides permutandi poteſtate. 3 dio p. 810. A. Quadi vero, & Marcoman- ni per legatos Marco ſignificarunt, uiginti militum millia, quae in caſtellis degerent, nec ſecure pa- ſcendi, nec agros colendi, nec alterius rei faciundae copiam ſibi facere: ſed tum transfugas ſuos, tum captiuos, ex ſuis complures ſuſcipere, quum interim ipſi non admodum incommode vitam agerent, quod tum balinea, tum res neceſſarias omnes, affatim ha- berent. Vnde factum eſſet, ut Quadi caſtellorum ſtructuras minime ferentes, ad Semnones, tota cum gente ſua, mutatis ſedihus migrare conati fuerint. Antoninus autem, praecognito ipſorum inſtituto, itinera, quibus eis transeundum erat, obſtruxit, & hoc modo eos impediuit. 1 §. XIX. 1. dio p. 808. A. Cotini vero, quum ſimilia Marco nuntiari iuſſiſſent, nacti Tarrunium Paternum, qui ei ab epiſtolis Latinis erat, tanquam in Marcomannos expeditiones cum eo ſuſcepturi, non tantum id non fecere, ſed etiam Paterno graue de- trimentum intuleruut, ac deinceps quoque perierunt. Es iſt wahrſcheinlich, daß man an ſtatt Cotini, Gotini leſen muͤſſe. Die Gotini, oder Gothones, hatten ſchon mehrmahls mit den Marcomannis Kriege gefuͤhret. 2 dio p. 807. D. Aſtingi uero, qui Rhaum, Rhaptumque duces habebant, uenere quidem & illi, ut Daciam incolerent, ſpe. conſequendi pecuniam, & agros, ſub conditione foederis: at nihil horum ade- pti, uxores, ac liberos ſuos, apud Clementem depoſue- re, uelut armis. Coſtobocorum regione occupaturi: ſed cum illos uiciſſent, Daciam quoque nihilomi- nus infeſtabant. Itaque metuentes Dancrigi, ne timore illorum adactus Clemens, in agrum, quem incolebant ipſi, eos immitteret: nihil tale expectan- tes adorti ſunt, & longe ſuperiores eis facti, adeo quidem, ut Aſtingi nihil amplius hoſtile contra Ro- manos moliti ſint, multisque Marcum precibus obte- ſtati ſupplices, ut pecuniam, & agrum, ab eo accipe- rent, hac conditione rogauerint, ſi nationibus, tunc bellum cum eo gerentibus, cladem intuliſſent. Ac praeſtiterunt ſane non nihil eorum, quae polliceban- tur. Von den Coſtobocis gedenckt pavsanias L. X. 4 das Wunder der Chriſten an ſich ſelbſt beſtaͤtiget: dan. larroqve verwirfft dieſe Meynung: dem hingegen y10. frickivs, zu Witſii Vertheydigung, geautwortet.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/185
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 151. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/185>, abgerufen am 19.05.2024.