Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Ende der mit IVLIANO geführten Kriege.
durch Gewalt der Römer geendiget worden 4. Zumahlen da Constans um so
viel mehr Ursache hatte, am Nieder-Rhein Friede zu stifften, weil seine Gegen-
wart in Britannien nöthig war: dahin er auch im Jahr 343. abgegangen.
Wir würden von diesen Kriegen, und von dem, was er sonst wieder die Teutschen
verrichtet, bessere Nachricht geben können, wenn wir ammiani marcellini
Historie gantz hätten, der an einem Orte rühmet, wie treflich dieser Kaiser, die
Alemannen in Furcht zu halten, gewust habe 5.

XXXV. Der Antheil aber, den Constans an der Religion genommen, istBischöffe aus
Belgica und
Germanien,
die dem con-
cilio
zu Sar-
dica
beywoh-
nen.

in den Geschichten deutlicher, als seine übrige Verrichtungen, ausgedruckt; und
hier zu berühren, weil der Zustand einiger Bißthümer, die bis auf den heutigen
Tag in der Teutschen Kirche floriren, daraus erhellen kan. Wie eyfrig er vor die
Feststellung des Christenthums gesinnet gewesen, ergiebt sich aus dem Gesetze, in
welchem er die Götzen-Opffer bey Lebens-Strafe verbothen. Die Kirche selbst
aber ward damahls durch eine gewaltige Spaltung betrübet. So wie evse-
bii
Anhang, zu Constantinopel, bey Hofe mächtig war; so vertraten hingegen
Constantinus und Constans, Athanasium, und die, so es mit ihm hielten. Als
die Eusebiani ihr Glaubens-Bekäntniß, so sie auf dem synodo zu Antiochia
aufgesetzet, durch IV. Bischöffe aus ihren Mitteln A. 344. nach Gallien an den
Kaiser Constantem überschickten; nahmen die Bischöffe von Gallien es nicht allein
nicht an, sondern Maximinus, Bischoff von Trier, der seinen Eyfer für die
Wahrheit schon gezeiget hatte, als Constantinus M. Athanasium nach Trier
verwiesen +, wolte auch mit den Uberbringern keine Gemeinschafft haben 1.
Constans nahm Athanasium, der zum andern mahl seine Kirche hatte verlassen
3

müssen,
[Beginn Spaltensatz] fractus sit, secundus occupat, & tertius deinceps:
isque motus non intermittit. donec venti cessent:
ita certe Francorum animi rerum bellicarum amore
ad insaniam concitati, crebras edebant impressio-
nes; ac priusquam primam aciem prorsus repulis-
sent, dux alter exercitus superincidebat: uerum
tandem oportuit hos fluctuum motus componi, sistique
firmiter. Enimuero tum rex apparuit, qui insa-
tiabilem in illis bellandi cupiditatem, ad pacis deside-
rium conuertit: nec ullam artem aliam adhibuit;
nisi quod maiorem ipse ad pugnandum alacritatem,
quam ea, quae in illis fuit, prae se tulit.
Itaque minime ad manus uenire & congredi sunt
ausi: sed formido tantum congressus, idem atque
experimentum efficere potuit: ac dextras qui-
dem non ad hastilium iaculationem intendere, sed
ad pactorum & foederum postulationem protende-
runt, cuius rei argumento est, quod rectores a nobis
admiserint, tanquam eorum, quae agerentur, inspe-
ctores: & belluina rabie abiecta, humanos discursus
amplexati sunt, ac plus habendi cupidine relicta,
iurisiurandi religionem in honore habuerunt. De-
nique omnino etiam iuramentorum necessitate nulla
urgente, quietem adamarunt. Sic pejor a meliori
cöerceri assolet.
[Spaltenumbruch] idativs ad A. 341. marcellino
et probino coss.

His coss. pugna facta est cum gente Francorum
a Constante augusto in Galliis.
u. ad A. 342. con-
stantio
III. & constante II. coss.
His coss. uicti Franci a Constante aug. seu
pacati. Et ad A. 343. Franci a Constante per-
domiti, & pax cum eis facta.
4 socrates L. II. c. 10. Ista acta sunt duo-
bus augustis Coss. ad III. scilicet consulatum
Constantii, ac secundum Constantis. Quo quidem
tempore Constans gentem deuicit Francorum, eos-
que foederatos ac socios Romanis fecit.
5 ammianvs marcellinvs L. XXX.
c. 7. de Valentiniano: Gallias petiit Alamannicis
patentes excursibus, reuiuiscentibus erectius, cogni-
to principis Iuliani interitu, quem post
con-
stantem
solum omnium formidabant.
+ §. XXXV. + V. hermant dans la vie de S.
Athanase L. IV. c. 16. p.
357. Der Verfasser muth-
masset in der Erläuterung, daß er A. 336. zu Ausgang
des Februarii in Trier angekommen, und bis zu Ende
des Iunii 338. daselbst verblieben sey.
1 sozomenvs L. III. c. 10. Inde etiam ipsi
[Ende Spaltensatz]
illi
3 bandvri p. 351. & 353.
G g

bis zu Ende der mit IVLIANO gefuͤhrten Kriege.
durch Gewalt der Roͤmer geendiget worden 4. Zumahlen da Conſtans um ſo
viel mehr Urſache hatte, am Nieder-Rhein Friede zu ſtifften, weil ſeine Gegen-
wart in Britannien noͤthig war: dahin er auch im Jahr 343. abgegangen.
Wir wuͤrden von dieſen Kriegen, und von dem, was er ſonſt wieder die Teutſchen
verrichtet, beſſere Nachricht geben koͤnnen, wenn wir ammiani marcellini
Hiſtorie gantz haͤtten, der an einem Orte ruͤhmet, wie treflich dieſer Kaiſer, die
Alemannen in Furcht zu halten, gewuſt habe 5.

XXXV. Der Antheil aber, den Conſtans an der Religion genommen, iſtBiſchoͤffe aus
Belgica und
Germanien,
die dem con-
cilio
zu Sar-
dica
beywoh-
nen.

in den Geſchichten deutlicher, als ſeine uͤbrige Verrichtungen, ausgedruckt; und
hier zu beruͤhren, weil der Zuſtand einiger Bißthuͤmer, die bis auf den heutigen
Tag in der Teutſchen Kirche floriren, daraus erhellen kan. Wie eyfrig er vor die
Feſtſtellung des Chriſtenthums geſinnet geweſen, ergiebt ſich aus dem Geſetze, in
welchem er die Goͤtzen-Opffer bey Lebens-Strafe verbothen. Die Kirche ſelbſt
aber ward damahls durch eine gewaltige Spaltung betruͤbet. So wie evse-
bii
Anhang, zu Conſtantinopel, bey Hofe maͤchtig war; ſo vertraten hingegen
Conſtantinus und Conſtans, Athanaſium, und die, ſo es mit ihm hielten. Als
die Euſebiani ihr Glaubens-Bekaͤntniß, ſo ſie auf dem ſynodo zu Antiochia
aufgeſetzet, durch IV. Biſchoͤffe aus ihren Mitteln A. 344. nach Gallien an den
Kaiſer Conſtantem uͤberſchickten; nahmen die Biſchoͤffe von Gallien es nicht allein
nicht an, ſondern Maximinus, Biſchoff von Trier, der ſeinen Eyfer fuͤr die
Wahrheit ſchon gezeiget hatte, als Conſtantinus M. Athanaſium nach Trier
verwieſen , wolte auch mit den Uberbringern keine Gemeinſchafft haben 1.
Conſtans nahm Athanaſium, der zum andern mahl ſeine Kirche hatte verlaſſen
3

muͤſſen,
[Beginn Spaltensatz] fractus ſit, ſecundus occupat, & tertius deinceps:
isque motus non intermittit. donec venti ceſſent:
ita certe Francorum animi rerum bellicarum amore
ad inſaniam concitati, crebras edebant impreſſio-
nes; ac priusquam primam aciem prorſus repuliſ-
ſent, dux alter exercitus ſuperincidebat: uerum
tandem oportuit hos fluctuum motus componi, ſiſtique
firmiter. Enimuero tum rex apparuit, qui inſa-
tiabilem in illis bellandi cupiditatem, ad pacis deſide-
rium conuertit: nec ullam artem aliam adhibuit;
niſi quod maiorem ipſe ad pugnandum alacritatem,
quam ea, quae in illis fuit, prae ſe tulit.
Itaque minime ad manus uenire & congredi ſunt
auſi: ſed formido tantum congreſſus, idem atque
experimentum efficere potuit: ac dextras qui-
dem non ad haſtilium iaculationem intendere, ſed
ad pactorum & foederum poſtulationem protende-
runt, cuius rei argumento eſt, quod rectores a nobis
admiſerint, tanquam eorum, quae agerentur, inſpe-
ctores: & belluina rabie abiecta, humanos diſcurſus
amplexati ſunt, ac plus habendi cupidine relicta,
iurisiurandi religionem in honore habuerunt. De-
nique omnino etiam iuramentorum neceſſitate nulla
urgente, quietem adamarunt. Sic pejor a meliori
cöerceri aſſolet.
[Spaltenumbruch] idativs ad A. 341. marcellino
et probino coss.

His coss. pugna facta eſt cum gente Francorum
a Conſtante auguſto in Galliis.
u. ad A. 342. con-
stantio
III. & constante II. coss.
His coss. uicti Franci a Conſtante aug. ſeu
pacati. Et ad A. 343. Franci a Conſtante per-
domiti, & pax cum eis facta.
4 socrates L. II. c. 10. Iſta acta ſunt duo-
bus auguſtis Coſſ. ad III. ſcilicet conſulatum
Conſtantii, ac ſecundum Conſtantis. Quo quidem
tempore Conſtans gentem deuicit Francorum, eos-
que foederatos ac ſocios Romanis fecit.
5 ammianvs marcellinvs L. XXX.
c. 7. de Valentiniano: Gallias petiit Alamannicis
patentes excurſibus, reuiuiſcentibus erectius, cogni-
to principis Iuliani interitu, quem poſt
con-
stantem
ſolum omnium formidabant.
§. XXXV. † V. hermant dans la vie de S.
Athanaſe L. IV. c. 16. p.
357. Der Verfaſſer muth-
maſſet in der Erlaͤuterung, daß er A. 336. zu Ausgang
des Februarii in Trier angekommen, und bis zu Ende
des Iunii 338. daſelbſt verblieben ſey.
1 sozomenvs L. III. c. 10. Inde etiam ipſi
[Ende Spaltensatz]
illi
3 bandvri p. 351. & 353.
G g
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0267" n="233"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Ende der mit <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g">IVLIANO</hi></hi> gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi></fw><lb/>
durch Gewalt der Ro&#x0364;mer geendiget worden <note place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">socrates</hi></hi> L. II. c. 10. <hi rendition="#i">I&#x017F;ta acta &#x017F;unt duo-<lb/>
bus augu&#x017F;tis Co&#x017F;&#x017F;. ad III. &#x017F;cilicet con&#x017F;ulatum<lb/>
Con&#x017F;tantii, ac &#x017F;ecundum Con&#x017F;tantis. Quo quidem<lb/>
tempore Con&#x017F;tans gentem deuicit Francorum, eos-<lb/>
que foederatos ac &#x017F;ocios Romanis fecit.</hi></hi></note>. Zumahlen da <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tans</hi> um &#x017F;o<lb/>
viel mehr Ur&#x017F;ache hatte, am Nieder-Rhein Friede zu &#x017F;tifften, weil &#x017F;eine Gegen-<lb/>
wart in Britannien no&#x0364;thig war: dahin er auch im Jahr 343. abgegangen.<lb/>
Wir wu&#x0364;rden von die&#x017F;en Kriegen, und von dem, was er &#x017F;on&#x017F;t wieder die Teut&#x017F;chen<lb/>
verrichtet, be&#x017F;&#x017F;ere Nachricht geben ko&#x0364;nnen, wenn wir <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ammiani marcellini</hi></hi></hi><lb/>
Hi&#x017F;torie gantz ha&#x0364;tten, der an einem Orte ru&#x0364;hmet, wie treflich die&#x017F;er Kai&#x017F;er, die<lb/>
Alemannen in Furcht zu halten, gewu&#x017F;t habe <note place="foot" n="5"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ammianvs marcellinvs</hi></hi> L. XXX.<lb/>
c. 7. de Valentiniano: <hi rendition="#i">Gallias petiit Alamannicis<lb/>
patentes excur&#x017F;ibus, reuiui&#x017F;centibus erectius, cogni-<lb/>
to principis Iuliani interitu, quem po&#x017F;t</hi> <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">con-<lb/>
stantem</hi></hi> <hi rendition="#i">&#x017F;olum omnium formidabant.</hi></hi></note>.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXXV.</hi> Der Antheil aber, den <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tans</hi> an der Religion genommen, i&#x017F;t<note place="right">Bi&#x017F;cho&#x0364;ffe aus<lb/><hi rendition="#aq">Belgica</hi> <hi rendition="#g">und</hi><lb/>
Germanien,<lb/>
die dem <hi rendition="#aq">con-<lb/>
cilio</hi> zu <hi rendition="#aq">Sar-<lb/>
dica</hi> beywoh-<lb/>
nen.</note><lb/>
in den Ge&#x017F;chichten deutlicher, als &#x017F;eine u&#x0364;brige Verrichtungen, ausgedruckt; und<lb/>
hier zu beru&#x0364;hren, weil der Zu&#x017F;tand einiger Bißthu&#x0364;mer, die bis auf den heutigen<lb/>
Tag in der Teut&#x017F;chen Kirche floriren, daraus erhellen kan. Wie eyfrig er vor die<lb/>
Fe&#x017F;t&#x017F;tellung des Chri&#x017F;tenthums ge&#x017F;innet gewe&#x017F;en, ergiebt &#x017F;ich aus dem Ge&#x017F;etze, in<lb/>
welchem er die Go&#x0364;tzen-Opffer bey Lebens-Strafe verbothen. Die Kirche &#x017F;elb&#x017F;t<lb/>
aber ward damahls durch eine gewaltige Spaltung betru&#x0364;bet. So wie <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">evse-<lb/>
bii</hi></hi></hi> Anhang, zu Con&#x017F;tantinopel, bey Hofe ma&#x0364;chtig war; &#x017F;o vertraten hingegen<lb/><hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus</hi> und <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tans, Athana&#x017F;ium,</hi> und die, &#x017F;o es mit ihm hielten. Als<lb/>
die <hi rendition="#aq">Eu&#x017F;ebiani</hi> ihr Glaubens-Beka&#x0364;ntniß, &#x017F;o &#x017F;ie auf dem <hi rendition="#aq">&#x017F;ynodo</hi> zu Antiochia<lb/>
aufge&#x017F;etzet, durch <hi rendition="#aq">IV.</hi> Bi&#x017F;cho&#x0364;ffe aus ihren Mitteln <hi rendition="#aq">A.</hi> 344. nach Gallien an den<lb/>
Kai&#x017F;er <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantem</hi> u&#x0364;ber&#x017F;chickten; nahmen die Bi&#x017F;cho&#x0364;ffe von Gallien es nicht allein<lb/>
nicht an, &#x017F;ondern <hi rendition="#aq">Maximinus,</hi> Bi&#x017F;choff von Trier, der &#x017F;einen Eyfer fu&#x0364;r die<lb/>
Wahrheit &#x017F;chon gezeiget hatte, als <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus M. Athana&#x017F;ium</hi> nach Trier<lb/>
verwie&#x017F;en <note place="foot" n="&#x2020;">§. <hi rendition="#aq">XXXV</hi>. &#x2020; <hi rendition="#aq">V. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">hermant</hi></hi> dans la vie de S.<lb/>
Athana&#x017F;e L. IV. c. 16. p.</hi> 357. Der Verfa&#x017F;&#x017F;er muth-<lb/>
ma&#x017F;&#x017F;et in der Erla&#x0364;uterung, daß er <hi rendition="#aq">A.</hi> 336. zu Ausgang<lb/>
des <hi rendition="#aq">Februarii</hi> in Trier angekommen, und bis zu Ende<lb/>
des <hi rendition="#aq">Iunii</hi> 338. da&#x017F;elb&#x017F;t verblieben &#x017F;ey.</note>, wolte auch mit den Uberbringern keine Gemein&#x017F;chafft haben <note xml:id="FN267_01_01" next="#FN267_01_02" place="foot" n="1"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">sozomenvs</hi></hi> L. III. c. 10. <hi rendition="#i">Inde etiam ip&#x017F;i</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">illi</hi></hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">G g</fw><lb/><cb type="end"/></note>.<lb/><hi rendition="#aq">Con&#x017F;tans</hi> nahm <hi rendition="#aq">Athana&#x017F;ium,</hi> der zum andern mahl &#x017F;eine Kirche hatte verla&#x017F;&#x017F;en<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">mu&#x0364;&#x017F;&#x017F;en,</fw><lb/><note xml:id="FN266_01_02" prev="#FN266_01_01" place="foot" n="1"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">fractus &#x017F;it, &#x017F;ecundus occupat, &amp; tertius deinceps:<lb/>
isque motus non intermittit. donec venti ce&#x017F;&#x017F;ent:<lb/>
ita certe Francorum animi rerum bellicarum amore<lb/>
ad in&#x017F;aniam concitati, crebras edebant impre&#x017F;&#x017F;io-<lb/>
nes; ac priusquam primam aciem pror&#x017F;us repuli&#x017F;-<lb/>
&#x017F;ent, dux alter exercitus &#x017F;uperincidebat: uerum<lb/>
tandem oportuit hos fluctuum motus componi, &#x017F;i&#x017F;tique<lb/>
firmiter. Enimuero tum rex apparuit, qui in&#x017F;a-<lb/>
tiabilem in illis bellandi cupiditatem, ad pacis de&#x017F;ide-<lb/>
rium conuertit: nec ullam artem aliam adhibuit;<lb/>
ni&#x017F;i quod maiorem ip&#x017F;e ad pugnandum alacritatem,<lb/>
quam ea, quae in illis fuit, prae &#x017F;e tulit.<lb/>
Itaque minime ad manus uenire &amp; congredi &#x017F;unt<lb/>
au&#x017F;i: &#x017F;ed formido tantum congre&#x017F;&#x017F;us, idem atque<lb/>
experimentum efficere potuit: ac dextras qui-<lb/>
dem non ad ha&#x017F;tilium iaculationem intendere, &#x017F;ed<lb/>
ad pactorum &amp; foederum po&#x017F;tulationem protende-<lb/>
runt, cuius rei argumento e&#x017F;t, quod rectores a nobis<lb/>
admi&#x017F;erint, tanquam eorum, quae agerentur, in&#x017F;pe-<lb/>
ctores: &amp; belluina rabie abiecta, humanos di&#x017F;cur&#x017F;us<lb/>
amplexati &#x017F;unt, ac plus habendi cupidine relicta,<lb/>
iurisiurandi religionem in honore habuerunt. De-<lb/>
nique omnino etiam iuramentorum nece&#x017F;&#x017F;itate nulla<lb/>
urgente, quietem adamarunt. Sic pejor a meliori<lb/>
cöerceri a&#x017F;&#x017F;olet.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN266_02_02" prev="#FN266_02_01" place="foot" n="2"><cb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idativs</hi></hi> ad A. 341. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">marcellino<lb/>
et probino coss.</hi></hi><lb/>
His <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">coss.</hi></hi> pugna facta e&#x017F;t cum gente Francorum<lb/>
a Con&#x017F;tante augu&#x017F;to in Galliis.</hi> u. <hi rendition="#aq">ad A. 342. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">con-<lb/>
stantio</hi></hi> III. &amp; <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">constante</hi></hi> II. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">coss.</hi></hi><lb/>
His <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">coss.</hi></hi> uicti Franci a Con&#x017F;tante aug. &#x017F;eu<lb/>
pacati. Et ad A. 343. Franci a Con&#x017F;tante per-<lb/>
domiti, &amp; pax cum eis facta.</hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an zweiter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN266_03_02" next="#FN266_03_01" place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">bandvri</hi></hi> p. 351. &amp;</hi> 353.<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an dritter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[233/0267] bis zu Ende der mit IVLIANO gefuͤhrten Kriege. durch Gewalt der Roͤmer geendiget worden 4. Zumahlen da Conſtans um ſo viel mehr Urſache hatte, am Nieder-Rhein Friede zu ſtifften, weil ſeine Gegen- wart in Britannien noͤthig war: dahin er auch im Jahr 343. abgegangen. Wir wuͤrden von dieſen Kriegen, und von dem, was er ſonſt wieder die Teutſchen verrichtet, beſſere Nachricht geben koͤnnen, wenn wir ammiani marcellini Hiſtorie gantz haͤtten, der an einem Orte ruͤhmet, wie treflich dieſer Kaiſer, die Alemannen in Furcht zu halten, gewuſt habe 5. XXXV. Der Antheil aber, den Conſtans an der Religion genommen, iſt in den Geſchichten deutlicher, als ſeine uͤbrige Verrichtungen, ausgedruckt; und hier zu beruͤhren, weil der Zuſtand einiger Bißthuͤmer, die bis auf den heutigen Tag in der Teutſchen Kirche floriren, daraus erhellen kan. Wie eyfrig er vor die Feſtſtellung des Chriſtenthums geſinnet geweſen, ergiebt ſich aus dem Geſetze, in welchem er die Goͤtzen-Opffer bey Lebens-Strafe verbothen. Die Kirche ſelbſt aber ward damahls durch eine gewaltige Spaltung betruͤbet. So wie evse- bii Anhang, zu Conſtantinopel, bey Hofe maͤchtig war; ſo vertraten hingegen Conſtantinus und Conſtans, Athanaſium, und die, ſo es mit ihm hielten. Als die Euſebiani ihr Glaubens-Bekaͤntniß, ſo ſie auf dem ſynodo zu Antiochia aufgeſetzet, durch IV. Biſchoͤffe aus ihren Mitteln A. 344. nach Gallien an den Kaiſer Conſtantem uͤberſchickten; nahmen die Biſchoͤffe von Gallien es nicht allein nicht an, ſondern Maximinus, Biſchoff von Trier, der ſeinen Eyfer fuͤr die Wahrheit ſchon gezeiget hatte, als Conſtantinus M. Athanaſium nach Trier verwieſen †, wolte auch mit den Uberbringern keine Gemeinſchafft haben 1. Conſtans nahm Athanaſium, der zum andern mahl ſeine Kirche hatte verlaſſen muͤſſen, 1 2 3 Biſchoͤffe aus Belgica und Germanien, die dem con- cilio zu Sar- dica beywoh- nen. 4 socrates L. II. c. 10. Iſta acta ſunt duo- bus auguſtis Coſſ. ad III. ſcilicet conſulatum Conſtantii, ac ſecundum Conſtantis. Quo quidem tempore Conſtans gentem deuicit Francorum, eos- que foederatos ac ſocios Romanis fecit. 5 ammianvs marcellinvs L. XXX. c. 7. de Valentiniano: Gallias petiit Alamannicis patentes excurſibus, reuiuiſcentibus erectius, cogni- to principis Iuliani interitu, quem poſt con- stantem ſolum omnium formidabant. † §. XXXV. † V. hermant dans la vie de S. Athanaſe L. IV. c. 16. p. 357. Der Verfaſſer muth- maſſet in der Erlaͤuterung, daß er A. 336. zu Ausgang des Februarii in Trier angekommen, und bis zu Ende des Iunii 338. daſelbſt verblieben ſey. 1 sozomenvs L. III. c. 10. Inde etiam ipſi illi 1 fractus ſit, ſecundus occupat, & tertius deinceps: isque motus non intermittit. donec venti ceſſent: ita certe Francorum animi rerum bellicarum amore ad inſaniam concitati, crebras edebant impreſſio- nes; ac priusquam primam aciem prorſus repuliſ- ſent, dux alter exercitus ſuperincidebat: uerum tandem oportuit hos fluctuum motus componi, ſiſtique firmiter. Enimuero tum rex apparuit, qui inſa- tiabilem in illis bellandi cupiditatem, ad pacis deſide- rium conuertit: nec ullam artem aliam adhibuit; niſi quod maiorem ipſe ad pugnandum alacritatem, quam ea, quae in illis fuit, prae ſe tulit. Itaque minime ad manus uenire & congredi ſunt auſi: ſed formido tantum congreſſus, idem atque experimentum efficere potuit: ac dextras qui- dem non ad haſtilium iaculationem intendere, ſed ad pactorum & foederum poſtulationem protende- runt, cuius rei argumento eſt, quod rectores a nobis admiſerint, tanquam eorum, quae agerentur, inſpe- ctores: & belluina rabie abiecta, humanos diſcurſus amplexati ſunt, ac plus habendi cupidine relicta, iurisiurandi religionem in honore habuerunt. De- nique omnino etiam iuramentorum neceſſitate nulla urgente, quietem adamarunt. Sic pejor a meliori cöerceri aſſolet. 2 idativs ad A. 341. marcellino et probino coss. His coss. pugna facta eſt cum gente Francorum a Conſtante auguſto in Galliis. u. ad A. 342. con- stantio III. & constante II. coss. His coss. uicti Franci a Conſtante aug. ſeu pacati. Et ad A. 343. Franci a Conſtante per- domiti, & pax cum eis facta. 3 bandvri p. 351. & 353. G g

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/267
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 233. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/267>, abgerufen am 02.06.2024.