Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite
Sechstes Buch. Geschichte der Teutschen

XXXIII. Constantinus M. starb A. 337. den 22 May. Nach seinem Tode
Theilung des
Reichs unter
Constantini
Söhne. Con-
stantinus
der
jüngere resi-
dirt zu Trier.
gieng es der von ihm gemachten Eintheilung, wie es mit dem letzten Willen
mehrerer grosser Herren gegangen ist. Sie ward mit vielem Blutvergiessen
über einen Hauffen geworffen, und seine drey Söhne machten endlich eine
neue Theilung unter sich. Der älteste, Constantinus, behielt Gallien, Britan-
nien, Spanien und Mauritaniam Tingitanam. Der jüngste, Constans, Jta-
lien, Jllyrien, Macedonien und Achajen. Der mittlere, Constantius, Thracien,
Egypten und den gantzen Orient; welche Portion bey dieser Theilung für die
beste gehalten ward. Wir finden unter dieses jüngern Constantini Regierung
keine Spuhren, daß er mit den Teutschen zu thun gehabt, wohl aber, daß er seinen
Hof zu Trier gehalten 1. Er überzog im Jahr 340. seinen jüngsten Bruder
Constantem mit Krieg, wurde aber überwunden, und büßte selbst das Leben
dabey ein. Constans vereinigte also die Provintzen, darüber er geherrschet
hatte, mit den seinigen; und brachte den gantzen Occident unter seinen Zepter, wie
sein Bruder Constantius den Orient alleine beherrschete.

XXXIV. Die Francken hatten sich vermuthlich diesen innerlichen Krieg zu
Constantis
Kriege gegen
die Francken.
Nutze machen wollen. Denn wir finden, daß Constans bald Anfangs, als er
Meistor von Gallien geworden, wieder sie gefochten 1. Die Römischen Geschicht-
Schreiber aber getrauen sich nicht, den Römischen Waffen viel Vortheil zuzu-
schreiben . Jndessen scheinen doch die Müntzen, mit dem Reuers, TRIVM-
PHATOR GENTIVM BARBARARVM,
u. VIR TVS EXER-
CITVS GALL.
3 zu diesem Kriege zu gehören. Derselbige ist im folgenden
342ten Jahr, und zwar wie es scheinet, mehr durch gütliche Tractaten, als

durch
1 [Beginn Spaltensatz] §. XXXIII. 1. V. l. 27. cod. theod. de de-
curionibus data Treuiris VI. Idus Ianuar. 339. adde
chronol. Cod. Theodos. p. 40. Porro epi-
stola eius ad populum Alexandrinum pro Atha-
nasio data est Treuiris XV. Kal. Iul. vid. Atha-
nasii Apologia contra Arianos, p. 203.
socrates
gedenckt dieses Schreibens L. II. c. 2.
Eas quidem litteras imperator ipse ad populum
Alexandrinum, ab urbe Treuiri, quae est in Gallia,
miserat.
1 §. XXXIV. 1. socrates L. I. c. 7. Isto
tempore reipublicae status magnopere perturbatus
fuit. Nam gens Francorum, qui Galliae finitimi
sunt, in Romanorum fines incur sionem fecerunt.

libanivs
gedenckt in der Lob-Rede, so er den
beyden Kaisern Constanti und Constantio gehal-
ten, (orat. III. p. 137.) dieses Einbruches, und
macht dabey eine weitläufftige Beschreibung von den
Francken, die wir hier gantz beyfügen wollen: Cel-
tarum gens est supra Rhenum fluuium, ad oceanum
pertingens, tam praeclare a natura ad bellorum
usus munita, ut appellationem ab ipsis actis nacti.
Franci nominentur, quasi a Graecanica dictione

phragksi, hoc est septi, munitiue ab imperito vul-
go corrupta. Hi multitudine numerum pene omnem
[Spaltenumbruch] excedunt: robore autem multitudinis immensitatem
superant. His maris procellosi aestus non magis
terrori est, quam continens terra: & frigus septen-
trionale suauius quam aeris temperies: calamitas
uero maxima est uita absque negotiis: & felicitatis
apex belli tempora sunt. Quod si quis mutilatus
fuerit, parte reliqua integra proeliatur: & uin-
centium persecutio non admittit finem: ut si con-
tigerit ut superentur, extremum fugae, inuasionis
initium faciant; porro insanae peruicacitatis proe-
mia, & audaciae honores, legibus apud ipsos san-
citis, obtinent: quietem, otiumque omnino iudicant
morbum. Quapropter ab omni aeuo superiore
propinquum illis regnum nacti, neque rationes in-
uenerunt, quibus persuaderent: neque tantam in
armis uim habuerunt, ut quiescere cogerent. Verum
diu noctuque nulla interposita mora, perseuerantes,
excursionibus occurrere opus erat: neque cibum sine
armis sumere, neque galea deposita secure requie-
scere licebat: sed tantum non armaturae cohae-
rentes ferrum gestare priscorum Acarnanum more
oportebat. Idemque his usu uenit quod in obicibus,
quando mare variis impulsum ventis continuatos
fluctus decumanos excitat. Nam quemadmodum
ibi priusquam prior fluctus ad oppositos obices

[Ende Spaltensatz]
fractus
3
Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen

XXXIII. Conſtantinus M. ſtarb A. 337. den 22 May. Nach ſeinem Tode
Theilung des
Reichs unter
Conſtantini
Soͤhne. Con-
ſtantinus
der
juͤngere reſi-
dirt zu Trier.
gieng es der von ihm gemachten Eintheilung, wie es mit dem letzten Willen
mehrerer groſſer Herren gegangen iſt. Sie ward mit vielem Blutvergieſſen
uͤber einen Hauffen geworffen, und ſeine drey Soͤhne machten endlich eine
neue Theilung unter ſich. Der aͤlteſte, Conſtantinus, behielt Gallien, Britan-
nien, Spanien und Mauritaniam Tingitanam. Der juͤngſte, Conſtans, Jta-
lien, Jllyrien, Macedonien und Achajen. Der mittlere, Conſtantius, Thracien,
Egypten und den gantzen Orient; welche Portion bey dieſer Theilung fuͤr die
beſte gehalten ward. Wir finden unter dieſes juͤngern Conſtantini Regierung
keine Spuhren, daß er mit den Teutſchen zu thun gehabt, wohl aber, daß er ſeinen
Hof zu Trier gehalten 1. Er uͤberzog im Jahr 340. ſeinen juͤngſten Bruder
Conſtantem mit Krieg, wurde aber uͤberwunden, und buͤßte ſelbſt das Leben
dabey ein. Conſtans vereinigte alſo die Provintzen, daruͤber er geherrſchet
hatte, mit den ſeinigen; und brachte den gantzen Occident unter ſeinen Zepter, wie
ſein Bruder Conſtantius den Orient alleine beherrſchete.

XXXIV. Die Francken hatten ſich vermuthlich dieſen innerlichen Krieg zu
Conſtantis
Kriege gegen
die Francken.
Nutze machen wollen. Denn wir finden, daß Conſtans bald Anfangs, als er
Meiſtor von Gallien geworden, wieder ſie gefochten 1. Die Roͤmiſchen Geſchicht-
Schreiber aber getrauen ſich nicht, den Roͤmiſchen Waffen viel Vortheil zuzu-
ſchreiben . Jndeſſen ſcheinen doch die Muͤntzen, mit dem Reuers, TRIVM-
PHATOR GENTIVM BARBARARVM,
u. VIR TVS EXER-
CITVS GALL.
3 zu dieſem Kriege zu gehoͤren. Derſelbige iſt im folgenden
342ten Jahr, und zwar wie es ſcheinet, mehr durch guͤtliche Tractaten, als

durch
1 [Beginn Spaltensatz] §. XXXIII. 1. V. l. 27. cod. theod. de de-
curionibus data Treuiris VI. Idus Ianuar. 339. adde
chronol. Cod. Theodoſ. p. 40. Porro epi-
ſtola eius ad populum Alexandrinum pro Atha-
naſio data eſt Treuiris XV. Kal. Iul. vid. Atha-
naſii Apologia contra Arianos, p. 203.
socrates
gedenckt dieſes Schreibens L. II. c. 2.
Eas quidem litteras imperator ipſe ad populum
Alexandrinum, ab urbe Treuiri, quae eſt in Gallia,
miſerat.
1 §. XXXIV. 1. socrates L. I. c. 7. Iſto
tempore reipublicae ſtatus magnopere perturbatus
fuit. Nam gens Francorum, qui Galliae finitimi
ſunt, in Romanorum fines incur ſionem fecerunt.

libanivs
gedenckt in der Lob-Rede, ſo er den
beyden Kaiſern Conſtanti und Conſtantio gehal-
ten, (orat. III. p. 137.) dieſes Einbruches, und
macht dabey eine weitlaͤufftige Beſchreibung von den
Francken, die wir hier gantz beyfuͤgen wollen: Cel-
tarum gens eſt ſupra Rhenum fluuium, ad oceanum
pertingens, tam praeclare a natura ad bellorum
uſus munita, ut appellationem ab ipſis actis nacti.
Franci nominentur, quaſi a Graecanica dictione

φραγϰσὶ, hoc eſt ſepti, munitiue ab imperito vul-
go corrupta. Hi multitudine numerum pene omnem
[Spaltenumbruch] excedunt: robore autem multitudinis immenſitatem
ſuperant. His maris procelloſi aeſtus non magis
terrori eſt, quam continens terra: & frigus ſepten-
trionale ſuauius quam aëris temperies: calamitas
uero maxima eſt uita absque negotiis: & felicitatis
apex belli tempora ſunt. Quod ſi quis mutilatus
fuerit, parte reliqua integra proeliatur: & uin-
centium perſecutio non admittit finem: ut ſi con-
tigerit ut ſuperentur, extremum fugae, inuaſionis
initium faciant; porro inſanae peruicacitatis proe-
mia, & audaciae honores, legibus apud ipſos ſan-
citis, obtinent: quietem, otiumque omnino iudicant
morbum. Quapropter ab omni aeuo ſuperiore
propinquum illis regnum nacti, neque rationes in-
uenerunt, quibus perſuaderent: neque tantam in
armis uim habuerunt, ut quieſcere cogerent. Verum
diu noctuque nulla interpoſita mora, perſeuerantes,
excurſionibus occurrere opus erat: neque cibum ſine
armis ſumere, neque galea depoſita ſecure requie-
ſcere licebat: ſed tantum non armaturae cohae-
rentes ferrum geſtare priſcorum Acarnanum more
oportebat. Idemque his uſu uenit quod in obicibus,
quando mare variis impulſum ventis continuatos
fluctus decumanos excitat. Nam quemadmodum
ibi priusquam prior fluctus ad oppoſitos obices

[Ende Spaltensatz]
fractus
3
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <pb facs="#f0266" n="232"/>
          <fw place="top" type="header"> <hi rendition="#b">Sech&#x017F;tes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen</hi> </fw><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXXIII. Con&#x017F;tantinus M.</hi> &#x017F;tarb <hi rendition="#aq">A.</hi> 337. den 22 May. Nach &#x017F;einem Tode<lb/><note place="left">Theilung <hi rendition="#g">des</hi><lb/>
Reichs unter<lb/><hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantini</hi><lb/>
So&#x0364;hne. <hi rendition="#aq">Con-<lb/>
&#x017F;tantinus</hi> der<lb/>
ju&#x0364;ngere re&#x017F;i-<lb/>
dirt zu Trier.</note>gieng es der von ihm gemachten Eintheilung, wie es mit dem letzten Willen<lb/>
mehrerer gro&#x017F;&#x017F;er Herren gegangen i&#x017F;t. Sie ward mit vielem Blutvergie&#x017F;&#x017F;en<lb/>
u&#x0364;ber einen Hauffen geworffen, und &#x017F;eine drey So&#x0364;hne machten endlich eine<lb/>
neue Theilung unter &#x017F;ich. Der a&#x0364;lte&#x017F;te, <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus,</hi> behielt Gallien, Britan-<lb/>
nien, Spanien und <hi rendition="#aq">Mauritaniam Tingitanam.</hi> Der ju&#x0364;ng&#x017F;te, <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tans,</hi> Jta-<lb/>
lien, Jllyrien, Macedonien und Achajen. Der mittlere, <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantius,</hi> Thracien,<lb/>
Egypten und den gantzen Orient; welche Portion bey die&#x017F;er Theilung fu&#x0364;r die<lb/>
be&#x017F;te gehalten ward. Wir finden unter die&#x017F;es ju&#x0364;ngern <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantini</hi> Regierung<lb/>
keine Spuhren, daß er mit den Teut&#x017F;chen zu thun gehabt, wohl aber, daß er &#x017F;einen<lb/>
Hof zu Trier gehalten <note place="foot" n="1"><cb type="start"/>
§. <hi rendition="#aq">XXXIII</hi>. 1. <hi rendition="#aq">V. l. 27. cod. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">theod.</hi></hi> de de-<lb/>
curionibus data Treuiris VI. Idus Ianuar. 339. adde<lb/>
chronol. Cod. Theodo&#x017F;. p. 40. Porro epi-<lb/>
&#x017F;tola eius ad populum Alexandrinum pro Atha-<lb/>
na&#x017F;io data e&#x017F;t Treuiris XV. Kal. Iul. vid. Atha-<lb/>
na&#x017F;ii Apologia contra Arianos, p. 203.<lb/><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">socrates</hi></hi></hi> gedenckt die&#x017F;es Schreibens <hi rendition="#aq">L. II. c. 2.<lb/><hi rendition="#i">Eas quidem litteras imperator ip&#x017F;e ad populum<lb/>
Alexandrinum, ab urbe Treuiri, quae e&#x017F;t in Gallia,<lb/>
mi&#x017F;erat.</hi></hi></note>. Er u&#x0364;berzog im Jahr 340. &#x017F;einen ju&#x0364;ng&#x017F;ten Bruder<lb/><hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantem</hi> mit Krieg, wurde aber u&#x0364;berwunden, und bu&#x0364;ßte &#x017F;elb&#x017F;t das Leben<lb/>
dabey ein. <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tans</hi> vereinigte al&#x017F;o die Provintzen, daru&#x0364;ber er geherr&#x017F;chet<lb/>
hatte, mit den &#x017F;einigen; und brachte den gantzen Occident unter &#x017F;einen Zepter, wie<lb/>
&#x017F;ein Bruder <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantius</hi> den Orient alleine beherr&#x017F;chete.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXXIV.</hi> Die Francken hatten &#x017F;ich vermuthlich die&#x017F;en innerlichen Krieg zu<lb/><note place="left"><hi rendition="#aq">Con&#x017F;t<hi rendition="#g">antis</hi></hi><lb/>
Kriege gegen<lb/>
die Francken.</note>Nutze machen wollen. Denn wir finden, daß <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tans</hi> bald Anfangs, als er<lb/>
Mei&#x017F;tor von Gallien geworden, wieder &#x017F;ie gefochten <note xml:id="FN266_01_01" next="#FN266_01_02" place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXXIV</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">socrates</hi></hi> L. I. c. 7. <hi rendition="#i">I&#x017F;to<lb/>
tempore reipublicae &#x017F;tatus magnopere perturbatus<lb/>
fuit. Nam gens Francorum, qui Galliae finitimi<lb/>
&#x017F;unt, in Romanorum fines incur &#x017F;ionem fecerunt.</hi><lb/><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">libanivs</hi></hi></hi> gedenckt in der Lob-Rede, &#x017F;o er den<lb/>
beyden Kai&#x017F;ern <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tanti</hi> und <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantio</hi> gehal-<lb/>
ten, (<hi rendition="#aq">orat. III. p.</hi> 137.) die&#x017F;es Einbruches, und<lb/>
macht dabey eine weitla&#x0364;ufftige Be&#x017F;chreibung von den<lb/>
Francken, die wir hier gantz beyfu&#x0364;gen wollen: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Cel-<lb/>
tarum gens e&#x017F;t &#x017F;upra Rhenum fluuium, ad oceanum<lb/>
pertingens, tam praeclare a natura ad bellorum<lb/>
u&#x017F;us munita, ut appellationem ab ip&#x017F;is actis nacti.<lb/>
Franci nominentur, qua&#x017F;i a Graecanica dictione</hi></hi><lb/>
&#x03C6;&#x03C1;&#x03B1;&#x03B3;&#x03F0;&#x03C3;&#x1F76;, <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">hoc e&#x017F;t &#x017F;epti, munitiue ab imperito vul-<lb/>
go corrupta. Hi multitudine numerum pene omnem<lb/><cb/>
excedunt: robore autem multitudinis immen&#x017F;itatem<lb/>
&#x017F;uperant. His maris procello&#x017F;i ae&#x017F;tus non magis<lb/>
terrori e&#x017F;t, quam continens terra: &amp; frigus &#x017F;epten-<lb/>
trionale &#x017F;uauius quam aëris temperies: calamitas<lb/>
uero maxima e&#x017F;t uita absque negotiis: &amp; felicitatis<lb/>
apex belli tempora &#x017F;unt. Quod &#x017F;i quis mutilatus<lb/>
fuerit, parte reliqua integra proeliatur: &amp; uin-<lb/>
centium per&#x017F;ecutio non admittit finem: ut &#x017F;i con-<lb/>
tigerit ut &#x017F;uperentur, extremum fugae, inua&#x017F;ionis<lb/>
initium faciant; porro in&#x017F;anae peruicacitatis proe-<lb/>
mia, &amp; audaciae honores, legibus apud ip&#x017F;os &#x017F;an-<lb/>
citis, obtinent: quietem, otiumque omnino iudicant<lb/>
morbum. Quapropter ab omni aeuo &#x017F;uperiore<lb/>
propinquum illis regnum nacti, neque rationes in-<lb/>
uenerunt, quibus per&#x017F;uaderent: neque tantam in<lb/>
armis uim habuerunt, ut quie&#x017F;cere cogerent. Verum<lb/>
diu noctuque nulla interpo&#x017F;ita mora, per&#x017F;euerantes,<lb/>
excur&#x017F;ionibus occurrere opus erat: neque cibum &#x017F;ine<lb/>
armis &#x017F;umere, neque galea depo&#x017F;ita &#x017F;ecure requie-<lb/>
&#x017F;cere licebat: &#x017F;ed tantum non armaturae cohae-<lb/>
rentes ferrum ge&#x017F;tare pri&#x017F;corum Acarnanum more<lb/>
oportebat. Idemque his u&#x017F;u uenit quod in obicibus,<lb/>
quando mare variis impul&#x017F;um ventis continuatos<lb/>
fluctus decumanos excitat. Nam quemadmodum<lb/>
ibi priusquam prior fluctus ad oppo&#x017F;itos obices</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">fractus</hi></hi></fw><cb type="end"/>
</note>. Die Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Ge&#x017F;chicht-<lb/>
Schreiber aber getrauen &#x017F;ich nicht, den Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Waffen viel Vortheil zuzu-<lb/>
&#x017F;chreiben <note xml:id="FN266_02_01" prev="#FN266_02_02" place="foot" n="2"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note>. Jnde&#x017F;&#x017F;en &#x017F;cheinen doch die Mu&#x0364;ntzen, mit dem <hi rendition="#aq">Reuers, <hi rendition="#g">TRIVM-<lb/>
PHATOR GENTIVM BARBARARVM,</hi></hi> u. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g">VIR TVS EXER-<lb/>
CITVS GALL.</hi></hi> <note xml:id="FN266_03_01" next="#FN266_03_02" place="foot" n="3"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der nächsten Seite.</note> zu die&#x017F;em Kriege zu geho&#x0364;ren. Der&#x017F;elbige i&#x017F;t im folgenden<lb/>
342ten Jahr, und zwar wie es &#x017F;cheinet, mehr durch gu&#x0364;tliche Tractaten, als<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">durch</fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[232/0266] Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen XXXIII. Conſtantinus M. ſtarb A. 337. den 22 May. Nach ſeinem Tode gieng es der von ihm gemachten Eintheilung, wie es mit dem letzten Willen mehrerer groſſer Herren gegangen iſt. Sie ward mit vielem Blutvergieſſen uͤber einen Hauffen geworffen, und ſeine drey Soͤhne machten endlich eine neue Theilung unter ſich. Der aͤlteſte, Conſtantinus, behielt Gallien, Britan- nien, Spanien und Mauritaniam Tingitanam. Der juͤngſte, Conſtans, Jta- lien, Jllyrien, Macedonien und Achajen. Der mittlere, Conſtantius, Thracien, Egypten und den gantzen Orient; welche Portion bey dieſer Theilung fuͤr die beſte gehalten ward. Wir finden unter dieſes juͤngern Conſtantini Regierung keine Spuhren, daß er mit den Teutſchen zu thun gehabt, wohl aber, daß er ſeinen Hof zu Trier gehalten 1. Er uͤberzog im Jahr 340. ſeinen juͤngſten Bruder Conſtantem mit Krieg, wurde aber uͤberwunden, und buͤßte ſelbſt das Leben dabey ein. Conſtans vereinigte alſo die Provintzen, daruͤber er geherrſchet hatte, mit den ſeinigen; und brachte den gantzen Occident unter ſeinen Zepter, wie ſein Bruder Conſtantius den Orient alleine beherrſchete. Theilung des Reichs unter Conſtantini Soͤhne. Con- ſtantinus der juͤngere reſi- dirt zu Trier. XXXIV. Die Francken hatten ſich vermuthlich dieſen innerlichen Krieg zu Nutze machen wollen. Denn wir finden, daß Conſtans bald Anfangs, als er Meiſtor von Gallien geworden, wieder ſie gefochten 1. Die Roͤmiſchen Geſchicht- Schreiber aber getrauen ſich nicht, den Roͤmiſchen Waffen viel Vortheil zuzu- ſchreiben 2. Jndeſſen ſcheinen doch die Muͤntzen, mit dem Reuers, TRIVM- PHATOR GENTIVM BARBARARVM, u. VIR TVS EXER- CITVS GALL. 3 zu dieſem Kriege zu gehoͤren. Derſelbige iſt im folgenden 342ten Jahr, und zwar wie es ſcheinet, mehr durch guͤtliche Tractaten, als durch Conſtantis Kriege gegen die Francken. 1 §. XXXIII. 1. V. l. 27. cod. theod. de de- curionibus data Treuiris VI. Idus Ianuar. 339. adde chronol. Cod. Theodoſ. p. 40. Porro epi- ſtola eius ad populum Alexandrinum pro Atha- naſio data eſt Treuiris XV. Kal. Iul. vid. Atha- naſii Apologia contra Arianos, p. 203. socrates gedenckt dieſes Schreibens L. II. c. 2. Eas quidem litteras imperator ipſe ad populum Alexandrinum, ab urbe Treuiri, quae eſt in Gallia, miſerat. 1 §. XXXIV. 1. socrates L. I. c. 7. Iſto tempore reipublicae ſtatus magnopere perturbatus fuit. Nam gens Francorum, qui Galliae finitimi ſunt, in Romanorum fines incur ſionem fecerunt. libanivs gedenckt in der Lob-Rede, ſo er den beyden Kaiſern Conſtanti und Conſtantio gehal- ten, (orat. III. p. 137.) dieſes Einbruches, und macht dabey eine weitlaͤufftige Beſchreibung von den Francken, die wir hier gantz beyfuͤgen wollen: Cel- tarum gens eſt ſupra Rhenum fluuium, ad oceanum pertingens, tam praeclare a natura ad bellorum uſus munita, ut appellationem ab ipſis actis nacti. Franci nominentur, quaſi a Graecanica dictione φραγϰσὶ, hoc eſt ſepti, munitiue ab imperito vul- go corrupta. Hi multitudine numerum pene omnem excedunt: robore autem multitudinis immenſitatem ſuperant. His maris procelloſi aeſtus non magis terrori eſt, quam continens terra: & frigus ſepten- trionale ſuauius quam aëris temperies: calamitas uero maxima eſt uita absque negotiis: & felicitatis apex belli tempora ſunt. Quod ſi quis mutilatus fuerit, parte reliqua integra proeliatur: & uin- centium perſecutio non admittit finem: ut ſi con- tigerit ut ſuperentur, extremum fugae, inuaſionis initium faciant; porro inſanae peruicacitatis proe- mia, & audaciae honores, legibus apud ipſos ſan- citis, obtinent: quietem, otiumque omnino iudicant morbum. Quapropter ab omni aeuo ſuperiore propinquum illis regnum nacti, neque rationes in- uenerunt, quibus perſuaderent: neque tantam in armis uim habuerunt, ut quieſcere cogerent. Verum diu noctuque nulla interpoſita mora, perſeuerantes, excurſionibus occurrere opus erat: neque cibum ſine armis ſumere, neque galea depoſita ſecure requie- ſcere licebat: ſed tantum non armaturae cohae- rentes ferrum geſtare priſcorum Acarnanum more oportebat. Idemque his uſu uenit quod in obicibus, quando mare variis impulſum ventis continuatos fluctus decumanos excitat. Nam quemadmodum ibi priusquam prior fluctus ad oppoſitos obices fractus 2 3

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/266
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 232. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/266>, abgerufen am 02.06.2024.