Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Ende der mit IVLIANO geführten Kriege.
und plünderten alles, was gegen die Ufer von Moesien über gelegen war, bis
in die Gegend, wo an der andern Seite die Moraua in die Donau fällt. Zu
eben derselben Zeit fielen ihnen von einer Seiten ihre vorige Herren, von der
andern die Thaifali ins Land 2. Die Limigantes, die sich dieser dreyfachen
Gewalt nicht gewachsen sahen, und fast keine Hofnung hatten, nur ihre so theuer
erworbene Freyheit zu behaupten, bathen um Friede, und erbothen sich das Land
zu verlassen, und ihre Wohnung zu nehmen, wo der Kaiser befehlen würde.
Sie musten also das Land den vorigen Herren wieder einräumen, die es unter
Anführung ihres neuen Königes so fort in Besitz nahmen. Hingegen wurden
die Limigantes in eine andere Gegend angewiesen. Worauf Constantius die
Armee, die ihm den Beynahmen Secundo-Sarmaticus beygeleget, abführete;
und zu Sirmium gleichsam im Triumph wieder einzog 3.

LVII. Aber die Limigantes blieben nicht lange in dem Lande, so ihnenDie bald dar-
auf vertilget
werden.

Constantius anzeigen lassen, ruhig 1. Der Kaiser brach deßwegen im Früh-
ling 359. + von Sirmium gegen die Donau auf. Die Limigantes beschwehr-
ten sich, es sey unmöglich in dem ihnen angewiesenen Lande zu wohnen, und bathen,

der
[Beginn Spaltensatz] Lehns-Eyd mit Berührung des Schwerdts abgele-
get wird.
§. LVI. 1. amm. marcell. L. XVII. c. 13.
p. 140. Has enim terras Parthiscus irruens obli-
quatis meatibus, Istro miscetur. Sed dum solus
licentius fluit, spatia longa & lata sensim praeter-
labens, & ea coarctans prope exitum in angustias,
accolas ab impetu Romanorum alueo Danubii de-
fendit, a barbaricis uero excursibus suo tutos prae-
stat obstaculo: ubi pleraque, humidioris soli natura,
& incrementis fluminum redundantia, stagnosa &
referta salicibus, ideoque inuia nisi perquam gna-
ris: & super his insularem amfractum aditu Par-
thisci paene contiguum amnis potior ambiens, terrae
consortio separauit.
Wir finden hernach ferner,
unter denen Anzeigungen der Länder, so sie bewohnt,
daß die Strecke, so dem Einfluß der Moraua in die
Donau gegen über lieget, mit dazu gehöret, und
daß sie gegen Nord-Ost mit den Thaifalis gegräntzet.
2 amm. marcell. l. c. p. 141. Statimque
ne alacritas intepesceret pugnatorum, impositi
lintribus per abdita ducti uelites expediti, occu-
parunt latibula Sarmatarum: quos repentinus fe-
fellit adspectus, gentiles lembos, & nota remigia
conspicantes. Vbi uero procul micantibus telis,
quod uerebantur, propinquare senserunt, ad suffu-
gia locorum palustrium se contulerunt
: eosque se-
cutus infestius miles, caesis plurimis ibi uictoriam
reperit, ubi nec caute posse consistere, nec audere
aliquid credebatur. Post absumtos paene diffusos-
que Amicenses, petiti sunt sine mora Picenses, ita
ex regionibus appellati conterminis: quos tutiores
fecere fociorum aerumnae, rumorum assiduitate
[Spaltenumbruch] compertae. Ad quos opprimendos
(erat enim ar-
duum sequi per diuersa conspersos, imprudentia
uiarum arcente
) Thaifalorum auxilium, & Libe-
rorum adaeque Sarmatarum adsumtum est. Cumque
auxiliorum agmina locorum ratio separaret, tractus
contiguos Moesiae sibi miles elegit
; Thaifali pro-
xima suis sedibus obtinebant
; Liberi terras occu-
pauerant, e regione sibi oppositas.
Die Picenses,
von denen diese gegen über wohnende Sarmatae den
Namen bekommen, wohneten in Moesia um den Fluß
Pinco, der ietzt Moraua heisset.
3 ammianvs l. c. p. 143. Post hunc dicendi
finem concio omnis alacrior solito, aucta spe poti-
orum & lucris, uocibus festis in laudes imperatoris
assurgens, deumque ex usu testata, non posse Con-
stantium uinci, tentoria repetit laeta. Et reductus
imperator ad regiam, otioque bidui recreatus,
Sirmium cum pompa triumphali regressus est.
iv-
lianvs
spottet über diesen Triumph in epist. ad
Athen. p.
513.
1 §. LVII. 1. amm. marcell. L. XIX. c. [11].
Inter haec ita ambigua Constantium, Sirmii etiam
tum hiberna quiete curantem, permouebant nuntii
metuendi & graues, indicantes id, quod tunc magno-
pere formidabat, Limigantes Sarmatas, quos ex-
pulisse paternis auitisque sedibus dominos suos ante
monstrauimus, paulatim posthabitis locis, quae
eis anno praeterito utiliter sunt destinata, ne, ut
sunt uersabiles, aliquid molirentur inimicum, re-
giones confines limitibus occupasse: uagarique licen-
tius genuino more, ni pellerentur, omnia turbaturos.
+ Eusebio & Hypatio COSS. uid. ammia-
nvs
L. XVIII. init.

[Ende Spaltensatz]
2. ibi-

bis zu Ende der mit IVLIANO gefuͤhrten Kriege.
und pluͤnderten alles, was gegen die Ufer von Moeſien uͤber gelegen war, bis
in die Gegend, wo an der andern Seite die Moraua in die Donau faͤllt. Zu
eben derſelben Zeit fielen ihnen von einer Seiten ihre vorige Herren, von der
andern die Thaifali ins Land 2. Die Limigantes, die ſich dieſer dreyfachen
Gewalt nicht gewachſen ſahen, und faſt keine Hofnung hatten, nur ihre ſo theuer
erworbene Freyheit zu behaupten, bathen um Friede, und erbothen ſich das Land
zu verlaſſen, und ihre Wohnung zu nehmen, wo der Kaiſer befehlen wuͤrde.
Sie muſten alſo das Land den vorigen Herren wieder einraͤumen, die es unter
Anfuͤhrung ihres neuen Koͤniges ſo fort in Beſitz nahmen. Hingegen wurden
die Limigantes in eine andere Gegend angewieſen. Worauf Conſtantius die
Armee, die ihm den Beynahmen Secundo-Sarmaticus beygeleget, abfuͤhrete;
und zu Sirmium gleichſam im Triumph wieder einzog 3.

LVII. Aber die Limigantes blieben nicht lange in dem Lande, ſo ihnenDie bald dar-
auf vertilget
werden.

Conſtantius anzeigen laſſen, ruhig 1. Der Kaiſer brach deßwegen im Fruͤh-
ling 359. von Sirmium gegen die Donau auf. Die Limigantes beſchwehr-
ten ſich, es ſey unmoͤglich in dem ihnen angewieſenen Lande zu wohnen, und bathen,

der
[Beginn Spaltensatz] Lehns-Eyd mit Beruͤhrung des Schwerdts abgele-
get wird.
§. LVI. 1. amm. marcell. L. XVII. c. 13.
p. 140. Has enim terras Parthiſcus irruens obli-
quatis meatibus, Iſtro miſcetur. Sed dum ſolus
licentius fluit, ſpatia longa & lata ſenſim praeter-
labens, & ea coarctans prope exitum in anguſtias,
accolas ab impetu Romanorum alueo Danubii de-
fendit, a barbaricis uero excurſibus ſuo tutos prae-
ſtat obſtaculo: ubi pleraque, humidioris ſoli natura,
& incrementis fluminum redundantia, ſtagnoſa &
referta ſalicibus, ideoque inuia niſi perquam gna-
ris: & ſuper his inſularem amfractum aditu Par-
thiſci paene contiguum amnis potior ambiens, terrae
conſortio ſeparauit.
Wir finden hernach ferner,
unter denen Anzeigungen der Laͤnder, ſo ſie bewohnt,
daß die Strecke, ſo dem Einfluß der Moraua in die
Donau gegen uͤber lieget, mit dazu gehoͤret, und
daß ſie gegen Nord-Oſt mit den Thaifalis gegraͤntzet.
2 amm. marcell. l. c. p. 141. Statimque
ne alacritas intepeſceret pugnatorum, impoſiti
lintribus per abdita ducti uelites expediti, occu-
parunt latibula Sarmatarum: quos repentinus fe-
fellit adſpectus, gentiles lembos, & nota remigia
conſpicantes. Vbi uero procul micantibus telis,
quod uerebantur, propinquare ſenſerunt, ad ſuffu-
gia locorum paluſtrium ſe contulerunt
: eosque ſe-
cutus infeſtius miles, caeſis plurimis ibi uictoriam
reperit, ubi nec caute poſſe conſiſtere, nec audere
aliquid credebatur. Poſt abſumtos paene diffuſos-
que Amicenſes, petiti ſunt ſine mora Picenſes, ita
ex regionibus appellati conterminis: quos tutiores
fecere fociorum aerumnae, rumorum aſſiduitate
[Spaltenumbruch] compertae. Ad quos opprimendos
(erat enim ar-
duum ſequi per diuerſa conſperſos, imprudentia
uiarum arcente
) Thaifalorum auxilium, & Libe-
rorum adaeque Sarmatarum adſumtum eſt. Cumque
auxiliorum agmina locorum ratio ſepararet, tractus
contiguos Moeſiae ſibi miles elegit
; Thaifali pro-
xima ſuis ſedibus obtinebant
; Liberi terras occu-
pauerant, e regione ſibi oppoſitas.
Die Picenſes,
von denen dieſe gegen uͤber wohnende Sarmatae den
Namen bekommen, wohneten in Moeſia um den Fluß
Pinco, der ietzt Moraua heiſſet.
3 ammianvs l. c. p. 143. Poſt hunc dicendi
finem concio omnis alacrior ſolito, aucta ſpe poti-
orum & lucris, uocibus feſtis in laudes imperatoris
aſſurgens, deumque ex uſu teſtata, non poſſe Con-
ſtantium uinci, tentoria repetit laeta. Et reductus
imperator ad regiam, otioque bidui recreatus,
Sirmium cum pompa triumphali regreſſus eſt.
iv-
lianvs
ſpottet uͤber dieſen Triumph in epiſt. ad
Athen. p.
513.
1 §. LVII. 1. amm. marcell. L. XIX. c. [11].
Inter haec ita ambigua Conſtantium, Sirmii etiam
tum hiberna quiete curantem, permouebant nuntii
metuendi & graues, indicantes id, quod tunc magno-
pere formidabat, Limigantes Sarmatas, quos ex-
puliſſe paternis auitisque ſedibus dominos ſuos ante
monſtrauimus, paulatim poſthabitis locis, quae
eis anno praeterito utiliter ſunt deſtinata, ne, ut
ſunt uerſabiles, aliquid molirentur inimicum, re-
giones confines limitibus occupaſſe: uagarique licen-
tius genuino more, ni pellerentur, omnia turbaturos.
Euſebio & Hypatio COSS. uid. ammia-
nvs
L. XVIII. init.

[Ende Spaltensatz]
2. ibi-
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0289" n="255"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Ende der mit <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g">IVLIANO</hi></hi> gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi></fw><lb/>
und plu&#x0364;nderten alles, was gegen die Ufer von Moe&#x017F;ien u&#x0364;ber gelegen war, bis<lb/>
in die Gegend, wo an der andern Seite die <hi rendition="#aq">Moraua</hi> in die Donau fa&#x0364;llt. Zu<lb/>
eben der&#x017F;elben Zeit fielen ihnen von einer Seiten ihre vorige Herren, von der<lb/>
andern die <hi rendition="#aq">Thaifali</hi> ins Land <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">amm. marcell.</hi></hi> l. c. p. 141. <hi rendition="#i">Statimque<lb/>
ne alacritas intepe&#x017F;ceret pugnatorum, impo&#x017F;iti<lb/>
lintribus per abdita ducti uelites expediti, occu-<lb/>
parunt latibula Sarmatarum: quos repentinus fe-<lb/>
fellit ad&#x017F;pectus, gentiles lembos, &amp; nota remigia<lb/>
con&#x017F;picantes. Vbi uero procul micantibus telis,<lb/>
quod uerebantur, propinquare &#x017F;en&#x017F;erunt, ad &#x017F;uffu-<lb/>
gia locorum palu&#x017F;trium &#x017F;e contulerunt</hi>: <hi rendition="#i">eosque &#x017F;e-<lb/>
cutus infe&#x017F;tius miles, cae&#x017F;is plurimis ibi uictoriam<lb/>
reperit, ubi nec caute po&#x017F;&#x017F;e con&#x017F;i&#x017F;tere, nec audere<lb/>
aliquid credebatur. Po&#x017F;t ab&#x017F;umtos paene diffu&#x017F;os-<lb/>
que Amicen&#x017F;es, petiti &#x017F;unt &#x017F;ine mora Picen&#x017F;es, ita<lb/>
ex regionibus appellati conterminis: quos tutiores<lb/>
fecere fociorum aerumnae, rumorum a&#x017F;&#x017F;iduitate<lb/><cb/>
compertae. Ad quos opprimendos</hi> (<hi rendition="#i">erat enim ar-<lb/>
duum &#x017F;equi per diuer&#x017F;a con&#x017F;per&#x017F;os, imprudentia<lb/>
uiarum arcente</hi>) <hi rendition="#i">Thaifalorum auxilium, &amp; Libe-<lb/>
rorum adaeque Sarmatarum ad&#x017F;umtum e&#x017F;t. Cumque<lb/>
auxiliorum agmina locorum ratio &#x017F;epararet, tractus<lb/>
contiguos Moe&#x017F;iae &#x017F;ibi miles elegit</hi>; <hi rendition="#i">Thaifali pro-<lb/>
xima &#x017F;uis &#x017F;edibus obtinebant</hi>; <hi rendition="#i">Liberi terras occu-<lb/>
pauerant, e regione &#x017F;ibi oppo&#x017F;itas.</hi></hi> Die <hi rendition="#aq">Picen&#x017F;es,</hi><lb/>
von denen die&#x017F;e gegen u&#x0364;ber wohnende <hi rendition="#aq">Sarmatae</hi> den<lb/>
Namen bekommen, wohneten in <hi rendition="#aq">Moe&#x017F;ia</hi> um den Fluß<lb/><hi rendition="#aq">Pinco,</hi> der ietzt <hi rendition="#aq">Moraua</hi> hei&#x017F;&#x017F;et.</note>. Die <hi rendition="#aq">Limigantes,</hi> die &#x017F;ich die&#x017F;er dreyfachen<lb/>
Gewalt nicht gewach&#x017F;en &#x017F;ahen, und fa&#x017F;t keine Hofnung hatten, nur ihre &#x017F;o theuer<lb/>
erworbene Freyheit zu behaupten, bathen um Friede, und erbothen &#x017F;ich das Land<lb/>
zu verla&#x017F;&#x017F;en, und ihre Wohnung zu nehmen, wo der Kai&#x017F;er befehlen wu&#x0364;rde.<lb/>
Sie mu&#x017F;ten al&#x017F;o das Land den vorigen Herren wieder einra&#x0364;umen, die es unter<lb/>
Anfu&#x0364;hrung ihres neuen Ko&#x0364;niges &#x017F;o fort in Be&#x017F;itz nahmen. Hingegen wurden<lb/>
die <hi rendition="#aq">Limigantes</hi> in eine andere Gegend angewie&#x017F;en. Worauf <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantius</hi> die<lb/>
Armee, die ihm den Beynahmen <hi rendition="#aq">Secundo-Sarmaticus</hi> beygeleget, abfu&#x0364;hrete;<lb/>
und zu <hi rendition="#aq">Sirmium</hi> gleich&#x017F;am im Triumph wieder einzog <note place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ammianvs</hi></hi> l. c. p. 143. <hi rendition="#i">Po&#x017F;t hunc dicendi<lb/>
finem concio omnis alacrior &#x017F;olito, aucta &#x017F;pe poti-<lb/>
orum &amp; lucris, uocibus fe&#x017F;tis in laudes imperatoris<lb/>
a&#x017F;&#x017F;urgens, deumque ex u&#x017F;u te&#x017F;tata, non po&#x017F;&#x017F;e Con-<lb/>
&#x017F;tantium uinci, tentoria repetit laeta. Et reductus<lb/>
imperator ad regiam, otioque bidui recreatus,<lb/>
Sirmium cum pompa triumphali regre&#x017F;&#x017F;us e&#x017F;t.</hi> <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iv-<lb/>
lianvs</hi></hi></hi> &#x017F;pottet u&#x0364;ber die&#x017F;en Triumph <hi rendition="#aq">in epi&#x017F;t. ad<lb/>
Athen. p.</hi> 513.</note>.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">LVII.</hi> Aber die <hi rendition="#aq">Limigantes</hi> blieben nicht lange in dem Lande, &#x017F;o ihnen<note place="right">Die bald dar-<lb/>
auf vertilget<lb/>
werden.</note><lb/><hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantius</hi> anzeigen la&#x017F;&#x017F;en, ruhig <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">LVII</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">amm. marcell.</hi></hi> L. XIX. c. <supplied>11</supplied>.<lb/><hi rendition="#i">Inter haec ita ambigua Con&#x017F;tantium, Sirmii etiam<lb/>
tum hiberna quiete curantem, permouebant nuntii<lb/>
metuendi &amp; graues, indicantes id, quod tunc magno-<lb/>
pere formidabat, Limigantes Sarmatas, quos ex-<lb/>
puli&#x017F;&#x017F;e paternis auitisque &#x017F;edibus dominos &#x017F;uos ante<lb/>
mon&#x017F;trauimus, paulatim po&#x017F;thabitis locis, quae<lb/>
eis anno praeterito utiliter &#x017F;unt de&#x017F;tinata, ne, ut<lb/>
&#x017F;unt uer&#x017F;abiles, aliquid molirentur inimicum, re-<lb/>
giones confines limitibus occupa&#x017F;&#x017F;e: uagarique licen-<lb/>
tius genuino more, ni pellerentur, omnia turbaturos.</hi></hi></note>. Der Kai&#x017F;er brach deßwegen im Fru&#x0364;h-<lb/>
ling 359. <note place="foot" n="&#x2020;"><hi rendition="#aq">Eu&#x017F;ebio &amp; Hypatio <hi rendition="#g">COSS.</hi> uid. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ammia-<lb/>
nvs</hi></hi> L. XVIII. init.</hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch">2. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ibi-</hi></hi></hi></fw><cb type="end"/></note> von <hi rendition="#aq">Sirmium</hi> gegen die Donau auf. Die <hi rendition="#aq">Limigantes</hi> be&#x017F;chwehr-<lb/>
ten &#x017F;ich, es &#x017F;ey unmo&#x0364;glich in dem ihnen angewie&#x017F;enen Lande zu wohnen, und bathen,<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">der</fw><lb/><note xml:id="FN288_08_02" prev="#FN288_08_01" place="foot" n="8"><cb type="start"/>
Lehns-Eyd mit Beru&#x0364;hrung des Schwerdts abgele-<lb/>
get wird.<note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN288_01_02" prev="#FN288_01_01" place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">LVI</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">amm. marcell.</hi></hi> L. XVII. c. 13.<lb/>
p. 140. <hi rendition="#i">Has enim terras Parthi&#x017F;cus irruens obli-<lb/>
quatis meatibus, I&#x017F;tro mi&#x017F;cetur. Sed dum &#x017F;olus<lb/>
licentius fluit, &#x017F;patia longa &amp; lata &#x017F;en&#x017F;im praeter-<lb/>
labens, &amp; ea coarctans prope exitum in angu&#x017F;tias,<lb/>
accolas ab impetu Romanorum alueo Danubii de-<lb/>
fendit, a barbaricis uero excur&#x017F;ibus &#x017F;uo tutos prae-<lb/>
&#x017F;tat ob&#x017F;taculo: ubi pleraque, humidioris &#x017F;oli natura,<lb/>
&amp; incrementis fluminum redundantia, &#x017F;tagno&#x017F;a &amp;<lb/>
referta &#x017F;alicibus, ideoque inuia ni&#x017F;i perquam gna-<lb/>
ris: &amp; &#x017F;uper his in&#x017F;ularem amfractum aditu Par-<lb/>
thi&#x017F;ci paene contiguum amnis potior ambiens, terrae<lb/>
con&#x017F;ortio &#x017F;eparauit.</hi></hi> Wir finden hernach ferner,<lb/>
unter denen Anzeigungen der La&#x0364;nder, &#x017F;o &#x017F;ie bewohnt,<lb/>
daß die Strecke, &#x017F;o dem Einfluß der <hi rendition="#aq">Moraua</hi> in die<lb/>
Donau gegen u&#x0364;ber lieget, mit dazu geho&#x0364;ret, und<lb/>
daß &#x017F;ie gegen Nord-O&#x017F;t mit den <hi rendition="#aq">Thaifalis</hi> gegra&#x0364;ntzet.<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an zweiter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[255/0289] bis zu Ende der mit IVLIANO gefuͤhrten Kriege. und pluͤnderten alles, was gegen die Ufer von Moeſien uͤber gelegen war, bis in die Gegend, wo an der andern Seite die Moraua in die Donau faͤllt. Zu eben derſelben Zeit fielen ihnen von einer Seiten ihre vorige Herren, von der andern die Thaifali ins Land 2. Die Limigantes, die ſich dieſer dreyfachen Gewalt nicht gewachſen ſahen, und faſt keine Hofnung hatten, nur ihre ſo theuer erworbene Freyheit zu behaupten, bathen um Friede, und erbothen ſich das Land zu verlaſſen, und ihre Wohnung zu nehmen, wo der Kaiſer befehlen wuͤrde. Sie muſten alſo das Land den vorigen Herren wieder einraͤumen, die es unter Anfuͤhrung ihres neuen Koͤniges ſo fort in Beſitz nahmen. Hingegen wurden die Limigantes in eine andere Gegend angewieſen. Worauf Conſtantius die Armee, die ihm den Beynahmen Secundo-Sarmaticus beygeleget, abfuͤhrete; und zu Sirmium gleichſam im Triumph wieder einzog 3. LVII. Aber die Limigantes blieben nicht lange in dem Lande, ſo ihnen Conſtantius anzeigen laſſen, ruhig 1. Der Kaiſer brach deßwegen im Fruͤh- ling 359. † von Sirmium gegen die Donau auf. Die Limigantes beſchwehr- ten ſich, es ſey unmoͤglich in dem ihnen angewieſenen Lande zu wohnen, und bathen, der 8 1 Die bald dar- auf vertilget werden. 2 amm. marcell. l. c. p. 141. Statimque ne alacritas intepeſceret pugnatorum, impoſiti lintribus per abdita ducti uelites expediti, occu- parunt latibula Sarmatarum: quos repentinus fe- fellit adſpectus, gentiles lembos, & nota remigia conſpicantes. Vbi uero procul micantibus telis, quod uerebantur, propinquare ſenſerunt, ad ſuffu- gia locorum paluſtrium ſe contulerunt: eosque ſe- cutus infeſtius miles, caeſis plurimis ibi uictoriam reperit, ubi nec caute poſſe conſiſtere, nec audere aliquid credebatur. Poſt abſumtos paene diffuſos- que Amicenſes, petiti ſunt ſine mora Picenſes, ita ex regionibus appellati conterminis: quos tutiores fecere fociorum aerumnae, rumorum aſſiduitate compertae. Ad quos opprimendos (erat enim ar- duum ſequi per diuerſa conſperſos, imprudentia uiarum arcente) Thaifalorum auxilium, & Libe- rorum adaeque Sarmatarum adſumtum eſt. Cumque auxiliorum agmina locorum ratio ſepararet, tractus contiguos Moeſiae ſibi miles elegit; Thaifali pro- xima ſuis ſedibus obtinebant; Liberi terras occu- pauerant, e regione ſibi oppoſitas. Die Picenſes, von denen dieſe gegen uͤber wohnende Sarmatae den Namen bekommen, wohneten in Moeſia um den Fluß Pinco, der ietzt Moraua heiſſet. 3 ammianvs l. c. p. 143. Poſt hunc dicendi finem concio omnis alacrior ſolito, aucta ſpe poti- orum & lucris, uocibus feſtis in laudes imperatoris aſſurgens, deumque ex uſu teſtata, non poſſe Con- ſtantium uinci, tentoria repetit laeta. Et reductus imperator ad regiam, otioque bidui recreatus, Sirmium cum pompa triumphali regreſſus eſt. iv- lianvs ſpottet uͤber dieſen Triumph in epiſt. ad Athen. p. 513. 1 §. LVII. 1. amm. marcell. L. XIX. c. 11. Inter haec ita ambigua Conſtantium, Sirmii etiam tum hiberna quiete curantem, permouebant nuntii metuendi & graues, indicantes id, quod tunc magno- pere formidabat, Limigantes Sarmatas, quos ex- puliſſe paternis auitisque ſedibus dominos ſuos ante monſtrauimus, paulatim poſthabitis locis, quae eis anno praeterito utiliter ſunt deſtinata, ne, ut ſunt uerſabiles, aliquid molirentur inimicum, re- giones confines limitibus occupaſſe: uagarique licen- tius genuino more, ni pellerentur, omnia turbaturos. † Euſebio & Hypatio COSS. uid. ammia- nvs L. XVIII. init. 2. ibi- 8 Lehns-Eyd mit Beruͤhrung des Schwerdts abgele- get wird. 1 §. LVI. 1. amm. marcell. L. XVII. c. 13. p. 140. Has enim terras Parthiſcus irruens obli- quatis meatibus, Iſtro miſcetur. Sed dum ſolus licentius fluit, ſpatia longa & lata ſenſim praeter- labens, & ea coarctans prope exitum in anguſtias, accolas ab impetu Romanorum alueo Danubii de- fendit, a barbaricis uero excurſibus ſuo tutos prae- ſtat obſtaculo: ubi pleraque, humidioris ſoli natura, & incrementis fluminum redundantia, ſtagnoſa & referta ſalicibus, ideoque inuia niſi perquam gna- ris: & ſuper his inſularem amfractum aditu Par- thiſci paene contiguum amnis potior ambiens, terrae conſortio ſeparauit. Wir finden hernach ferner, unter denen Anzeigungen der Laͤnder, ſo ſie bewohnt, daß die Strecke, ſo dem Einfluß der Moraua in die Donau gegen uͤber lieget, mit dazu gehoͤret, und daß ſie gegen Nord-Oſt mit den Thaifalis gegraͤntzet.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/289
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 255. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/289>, abgerufen am 16.07.2024.