Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zur grossen Wanderung der Völcker.
serthum an sein Haus zu bringen hatte, A. 393. seinem jüngern Sohn, Flavio Ho-mit Hülffe der
Gothen ge-
schlagen.

norio, der im 9ten Jahr seines Alters war, den Titel augustus bey;
und dachte dem tapferen Ricomeres, der im Orient geblieben, und seiner Ver-
dienste wegen consul + und magister utriusque militiae geworden war,+ A. 384.
das Commando über die Armee zu; als selbiger eben verstarb . Er selbst brach
A. 394. von Constantinopel auf, und hatte ein starckes Heer Gothen bey
der Armee, die Gaina und Saul anführeten 2; nebst welchen Alaricus, der
nachmals so berühmt worden, auch ein Commando gehabt 3. Er zog auch
unterwegens noch gantze Horden Hunnen und Alanen an sich, die ietzo den
Weg nach Jtalien, zu dessen nachfolgendem grossen Unglück, kennen lerneten.
Eugenius erwartete ihn an den Julischen Alpen, die bisher schon so offt mit Rö-
mischem Blut besprützet worden, und also kam es nicht weit von Aquileia,
bey dem Fluß Frigidus 4, zum Treffen, in welchem Theodosius, nach vielem
Blutvergiessen, (wie denn allein von den Gothen viele tausend auf dem Platz
geblieben 5) den Sieg erhielt 6. Eugenius ward gefangen, und muste den
Kopf lassen, Arbogastes aber kam dem Zorn des Uberwinders, durch seine
eigene Faust, zuvor 7.

XXXVIII. Wie
[Beginn Spaltensatz] nobis in ipsum sermo ad laudationem institutus:
nescio certe, an amplius quam alii habuerim dicen-
dum, uerumtamen iis, quae mihi succurrebant, ego
quoque imperatorem honorabam. Quin etiam di-
citur rogatus a clementi rege, a quonam potissi-
mum eorum, qui aderant oblectatus fuisset, re-
spondisse, a me, atque effecisse, ut, qui ante di-
ligebat me
; magis amaret: ac asseuerasse etiam,
percupidum uiae huc tendentis esse, mei gratia.

libanivs de uita sua, p.
67.
2 zosimvs L. IV. c. 57. Foederatos autem
barbaros, Gaini, & Saulo parere jussit:
idem
c. 58. Caeterum praestare ratus, ut legiones
barbaras in aduersos immitteret, iisque primum
periclitaretur: Gainem, cum nationibus sibi sub-
ditis, hostem adgredi iussit, sequentibus hunc aliis
etiam ducibus, quicunque barbaricis ordinibus,
equitibus inquam, & sagittariis equestribus, &
peditatui pracerant.
3 zosimvs L. V. c. 5. His a Rufino per sum-
mam nequitiam designatis, posteaquam seditiosum
esse, legibusque semet eximere uidit Alarichum

(qui permoleste ferret militum se copiis haud prae-
fici, sed eos duntaxat habere barbaros, quos ei
tradiderat Theodosius, quo tempore cum illo ty-
rannidem Eugenianam euerterat
) secreto ei signi-
ficat, ut, quos secum haberet barbaros, aliosue col-
lectitios diuersarum gentium milites, ulterius du-
ceret, omnibus absque labore potiturus.
4 Der Freyherr Valvasor zeigt in der Ehre des
[Spaltenumbruch] Hertzogthums Crayn Lib. XIII. p. 9. und Lib. XIV.
p.
208. an, daß dieser Frigidus, die ietzige Wy-
bach ist, so in den Lisonzo fällt.
5 socrates Lib. V. c. 34. Atque, ut in ea
parte, qua Romani cum Romanis manus conseru-
erunt, ancipiti pugna certatum erat: sic in illa,
qua barbari, imperatori Theodosio auxilia feren-
tes dimicabant, Eugenius tulit superiores.
Die
Römer sind aber zum Theil so undanckbar gewesen,
daß sie diese Niederlage der Gothen mit für ein
Glück gerechnet. Also sagt orosivs L. VII. c.
35. Quos utique perdidisse lucrum, & uincere fuit.
6 valesivs p. 78. seq. beschreibet das
Treffen ausführlich, nach Anleitung der alten
Scribenten. Einige neuere hengen viel andere
Umstände mit an, davon aber bey ambrosio,
in dem Schreiben an Theodosium, in welchem er
ihm, zu dem von GOtt verliehenen Siege Glück
wünschet, nichts anzutreffen.
7 socrates Lib. V. c. 24. Arbogastus
tantae cladis autor, biduo post proelium fugiens,
abi nullam uitae spem sibi reliquam intellexerat,
proprio ense, se ipse obtruncauit.
zosimvs
Lib. IV. c. 58. Arbogastes autem, qui Theodosii
bumanitatem experiri non cuperet, in montes
asperrimos confugit, &, animaduertens, omnia lo-
ca perlustrari ab iis, qui eum quaererent, ipse sibi
manus intulit.
Einige geben gar an, daß er sich
mit zwey Schwerdtern, als wenn eines nicht zuge-
[Ende Spaltensatz]
langet,
R r 2

bis zur groſſen Wanderung der Voͤlcker.
ſerthum an ſein Haus zu bringen hatte, A. 393. ſeinem juͤngern Sohn, Flavio Ho-mit Huͤlffe der
Gothen ge-
ſchlagen.

norio, der im 9ten Jahr ſeines Alters war, den Titel auguſtus bey;
und dachte dem tapferen Ricomeres, der im Orient geblieben, und ſeiner Ver-
dienſte wegen conſul † und magiſter utriusque militiae geworden war,A. 384.
das Commando uͤber die Armee zu; als ſelbiger eben verſtarb . Er ſelbſt brach
A. 394. von Conſtantinopel auf, und hatte ein ſtarckes Heer Gothen bey
der Armee, die Gaina und Saul anfuͤhreten 2; nebſt welchen Alaricus, der
nachmals ſo beruͤhmt worden, auch ein Commando gehabt 3. Er zog auch
unterwegens noch gantze Horden Hunnen und Alanen an ſich, die ietzo den
Weg nach Jtalien, zu deſſen nachfolgendem groſſen Ungluͤck, kennen lerneten.
Eugenius erwartete ihn an den Juliſchen Alpen, die bisher ſchon ſo offt mit Roͤ-
miſchem Blut beſpruͤtzet worden, und alſo kam es nicht weit von Aquileia,
bey dem Fluß Frigidus 4, zum Treffen, in welchem Theodoſius, nach vielem
Blutvergieſſen, (wie denn allein von den Gothen viele tauſend auf dem Platz
geblieben 5) den Sieg erhielt 6. Eugenius ward gefangen, und muſte den
Kopf laſſen, Arbogaſtes aber kam dem Zorn des Uberwinders, durch ſeine
eigene Fauſt, zuvor 7.

XXXVIII. Wie
[Beginn Spaltensatz] nobis in ipſum ſermo ad laudationem inſtitutus:
neſcio certe, an amplius quam alii habuerim dicen-
dum, uerumtamen iis, quae mihi ſuccurrebant, ego
quoque imperatorem honorabam. Quin etiam di-
citur rogatus a clementi rege, a quonam potiſſi-
mum eorum, qui aderant oblectatus fuiſſet, re-
ſpondiſſe, a me, atque effeciſſe, ut, qui ante di-
ligebat me
; magis amaret: ac aſſeueraſſe etiam,
percupidum uiae huc tendentis eſſe, mei gratia.

libanivs de uita ſua, p.
67.
2 zosimvs L. IV. c. 57. Foederatos autem
barbaros, Gaini, & Saulo parere juſſit:
idem
c. 58. Caeterum praeſtare ratus, ut legiones
barbaras in aduerſos immitteret, iisque primum
periclitaretur: Gainem, cum nationibus ſibi ſub-
ditis, hoſtem adgredi iuſſit, ſequentibus hunc aliis
etiam ducibus, quicunque barbaricis ordinibus,
equitibus inquam, & ſagittariis equeſtribus, &
peditatui pracerant.
3 zosimvs L. V. c. 5. His a Rufino per ſum-
mam nequitiam deſignatis, poſteaquam ſeditioſum
eſſe, legibusque ſemet eximere uidit Alarichum

(qui permoleſte ferret militum ſe copiis haud prae-
fici, ſed eos duntaxat habere barbaros, quos ei
tradiderat Theodoſius, quo tempore cum illo ty-
rannidem Eugenianam euerterat
) ſecreto ei ſigni-
ficat, ut, quos ſecum haberet barbaros, aliosue col-
lectitios diuerſarum gentium milites, ulterius du-
ceret, omnibus absque labore potiturus.
4 Der Freyherr Valvaſor zeigt in der Ehre des
[Spaltenumbruch] Hertzogthums Crayn Lib. XIII. p. 9. und Lib. XIV.
p.
208. an, daß dieſer Frigidus, die ietzige Wy-
bach iſt, ſo in den Liſonzo faͤllt.
5 socrates Lib. V. c. 34. Atque, ut in ea
parte, qua Romani cum Romanis manus conſeru-
erunt, ancipiti pugna certatum erat: ſic in illa,
qua barbari, imperatori Theodoſio auxilia feren-
tes dimicabant, Eugenius tulit ſuperiores.
Die
Roͤmer ſind aber zum Theil ſo undanckbar geweſen,
daß ſie dieſe Niederlage der Gothen mit fuͤr ein
Gluͤck gerechnet. Alſo ſagt orosivs L. VII. c.
35. Quos utique perdidiſſe lucrum, & uincere fuit.
6 valesivs p. 78. ſeq. beſchreibet das
Treffen ausfuͤhrlich, nach Anleitung der alten
Scribenten. Einige neuere hengen viel andere
Umſtaͤnde mit an, davon aber bey ambrosio,
in dem Schreiben an Theodoſium, in welchem er
ihm, zu dem von GOtt verliehenen Siege Gluͤck
wuͤnſchet, nichts anzutreffen.
7 socrates Lib. V. c. 24. Arbogaſtus
tantae cladis autor, biduo poſt proelium fugiens,
abi nullam uitae ſpem ſibi reliquam intellexerat,
proprio enſe, ſe ipſe obtruncauit.
zosimvs
Lib. IV. c. 58. Arbogaſtes autem, qui Theodoſii
bumanitatem experiri non cuperet, in montes
aſperrimos confugit, &, animaduertens, omnia lo-
ca perluſtrari ab iis, qui eum quaererent, ipſe ſibi
manus intulit.
Einige geben gar an, daß er ſich
mit zwey Schwerdtern, als wenn eines nicht zuge-
[Ende Spaltensatz]
langet,
R r 2
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0349" n="315"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zur gro&#x017F;&#x017F;en Wanderung der Vo&#x0364;lcker.</hi></fw><lb/>
&#x017F;erthum an &#x017F;ein Haus zu bringen hatte, <hi rendition="#aq">A.</hi> 393. &#x017F;einem ju&#x0364;ngern Sohn, <hi rendition="#aq">Flavio Ho-</hi><note place="right">mit Hu&#x0364;lffe der<lb/>
Gothen ge-<lb/>
&#x017F;chlagen.</note><lb/><hi rendition="#aq">norio,</hi> der im 9ten Jahr &#x017F;eines Alters war, den Titel <hi rendition="#aq">augu&#x017F;tus</hi> bey;<lb/>
und dachte dem tapferen <hi rendition="#aq">Ricomeres,</hi> der im Orient geblieben, und &#x017F;einer Ver-<lb/>
dien&#x017F;te wegen <hi rendition="#aq">con&#x017F;ul</hi> &#x2020; und <hi rendition="#aq">magi&#x017F;ter utriusque militiae</hi> geworden war,<note place="right">&#x2020; <hi rendition="#aq">A.</hi> 384.</note><lb/>
das Commando u&#x0364;ber die Armee zu; als &#x017F;elbiger eben ver&#x017F;tarb <note xml:id="FN348_01_02" prev="#FN348_01_01" place="foot" n="1"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">nobis in ip&#x017F;um &#x017F;ermo ad laudationem in&#x017F;titutus:<lb/>
ne&#x017F;cio certe, an amplius quam alii habuerim dicen-<lb/>
dum, uerumtamen iis, quae mihi &#x017F;uccurrebant, ego<lb/>
quoque imperatorem honorabam. Quin etiam di-<lb/>
citur rogatus a clementi rege, a quonam poti&#x017F;&#x017F;i-<lb/>
mum eorum, qui aderant oblectatus fui&#x017F;&#x017F;et, re-<lb/>
&#x017F;pondi&#x017F;&#x017F;e, a me, atque effeci&#x017F;&#x017F;e, ut, qui ante di-<lb/>
ligebat me</hi>; <hi rendition="#i">magis amaret: ac a&#x017F;&#x017F;euera&#x017F;&#x017F;e etiam,<lb/>
percupidum uiae huc tendentis e&#x017F;&#x017F;e, mei gratia.</hi><lb/><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">libanivs</hi></hi> de uita &#x017F;ua, p.</hi> 67.<note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt.</note></note>. Er &#x017F;elb&#x017F;t brach<lb/><hi rendition="#aq">A.</hi> 394. von Con&#x017F;tantinopel auf, und hatte ein &#x017F;tarckes Heer Gothen bey<lb/>
der Armee, die <hi rendition="#aq">Gaina</hi> und <hi rendition="#aq">Saul</hi> anfu&#x0364;hreten <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi> L. IV. c. 57. <hi rendition="#i">Foederatos autem<lb/>
barbaros, Gaini, &amp; Saulo parere ju&#x017F;&#x017F;it:</hi> <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idem</hi></hi><lb/>
c. 58. <hi rendition="#i">Caeterum prae&#x017F;tare ratus, ut legiones<lb/>
barbaras in aduer&#x017F;os immitteret, iisque primum<lb/>
periclitaretur: Gainem, cum nationibus &#x017F;ibi &#x017F;ub-<lb/>
ditis, ho&#x017F;tem adgredi iu&#x017F;&#x017F;it, &#x017F;equentibus hunc aliis<lb/>
etiam ducibus, quicunque barbaricis ordinibus,<lb/>
equitibus inquam, &amp; &#x017F;agittariis eque&#x017F;tribus, &amp;<lb/>
peditatui pracerant.</hi></hi></note>; neb&#x017F;t welchen <hi rendition="#aq">Alaricus,</hi> der<lb/>
nachmals &#x017F;o beru&#x0364;hmt worden, auch ein Commando gehabt <note place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi> L. V. c. 5. <hi rendition="#i">His a Rufino per &#x017F;um-<lb/>
mam nequitiam de&#x017F;ignatis, po&#x017F;teaquam &#x017F;editio&#x017F;um<lb/>
e&#x017F;&#x017F;e, legibusque &#x017F;emet eximere uidit Alarichum</hi><lb/>
(<hi rendition="#i">qui permole&#x017F;te ferret militum &#x017F;e copiis haud prae-<lb/>
fici, &#x017F;ed eos duntaxat habere barbaros, quos ei<lb/>
tradiderat Theodo&#x017F;ius, quo tempore cum illo ty-<lb/>
rannidem Eugenianam euerterat</hi>) <hi rendition="#i">&#x017F;ecreto ei &#x017F;igni-<lb/>
ficat, ut, quos &#x017F;ecum haberet barbaros, aliosue col-<lb/>
lectitios diuer&#x017F;arum gentium milites, ulterius du-<lb/>
ceret, omnibus absque labore potiturus.</hi></hi></note>. Er zog auch<lb/>
unterwegens noch gantze Horden Hunnen und Alanen an &#x017F;ich, die ietzo den<lb/>
Weg nach Jtalien, zu de&#x017F;&#x017F;en nachfolgendem gro&#x017F;&#x017F;en Unglu&#x0364;ck, kennen lerneten.<lb/><hi rendition="#aq">Eugenius</hi> erwartete ihn an den Juli&#x017F;chen Alpen, die bisher &#x017F;chon &#x017F;o offt mit Ro&#x0364;-<lb/>
mi&#x017F;chem Blut be&#x017F;pru&#x0364;tzet worden, und al&#x017F;o kam es nicht weit von <hi rendition="#aq">Aquileia,</hi><lb/>
bey dem Fluß <hi rendition="#aq">Frigidus</hi> <note place="foot" n="4">Der Freyherr <hi rendition="#fr">Valva&#x017F;or</hi> zeigt in der Ehre des<lb/><cb/>
Hertzogthums Crayn <hi rendition="#aq">Lib. XIII. p.</hi> 9. und <hi rendition="#aq">Lib. XIV.<lb/>
p.</hi> 208. an, daß die&#x017F;er <hi rendition="#aq">Frigidus,</hi> die ietzige Wy-<lb/>
bach i&#x017F;t, &#x017F;o in den <hi rendition="#aq">Li&#x017F;onzo</hi> fa&#x0364;llt.</note>, zum Treffen, in welchem <hi rendition="#aq">Theodo&#x017F;ius,</hi> nach vielem<lb/>
Blutvergie&#x017F;&#x017F;en, (wie denn allein von den Gothen viele tau&#x017F;end auf dem Platz<lb/>
geblieben <note place="foot" n="5"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">socrates</hi></hi> Lib. V. c. 34. <hi rendition="#i">Atque, ut in ea<lb/>
parte, qua Romani cum Romanis manus con&#x017F;eru-<lb/>
erunt, ancipiti pugna certatum erat: &#x017F;ic in illa,<lb/>
qua barbari, imperatori Theodo&#x017F;io auxilia feren-<lb/>
tes dimicabant, Eugenius tulit &#x017F;uperiores.</hi></hi> Die<lb/>
Ro&#x0364;mer &#x017F;ind aber zum Theil &#x017F;o undanckbar gewe&#x017F;en,<lb/>
daß &#x017F;ie die&#x017F;e Niederlage der Gothen mit fu&#x0364;r ein<lb/>
Glu&#x0364;ck gerechnet. Al&#x017F;o &#x017F;agt <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">orosivs</hi></hi> L. VII. c.<lb/>
35. <hi rendition="#i">Quos utique perdidi&#x017F;&#x017F;e lucrum, &amp; uincere fuit.</hi></hi></note>) den Sieg erhielt <note place="foot" n="6"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">valesivs</hi></hi> p. 78. &#x017F;eq.</hi> be&#x017F;chreibet das<lb/>
Treffen ausfu&#x0364;hrlich, nach Anleitung der alten<lb/>
Scribenten. Einige neuere hengen viel andere<lb/>
Um&#x017F;ta&#x0364;nde mit an, davon aber bey <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ambrosio,</hi></hi></hi><lb/>
in dem Schreiben an <hi rendition="#aq">Theodo&#x017F;ium,</hi> in welchem er<lb/>
ihm, zu dem von GOtt verliehenen Siege Glu&#x0364;ck<lb/>
wu&#x0364;n&#x017F;chet, nichts anzutreffen.</note>. <hi rendition="#aq">Eugenius</hi> ward gefangen, und mu&#x017F;te den<lb/>
Kopf la&#x017F;&#x017F;en, <hi rendition="#aq">Arboga&#x017F;tes</hi> aber kam dem Zorn des Uberwinders, durch &#x017F;eine<lb/>
eigene Fau&#x017F;t, zuvor <note xml:id="FN349_07_01" next="#FN349_07_02" place="foot" n="7"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">socrates</hi></hi> Lib. V. c. 24. <hi rendition="#i">Arboga&#x017F;tus<lb/>
tantae cladis autor, biduo po&#x017F;t proelium fugiens,<lb/>
abi nullam uitae &#x017F;pem &#x017F;ibi reliquam intellexerat,<lb/>
proprio en&#x017F;e, &#x017F;e ip&#x017F;e obtruncauit.</hi> <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi><lb/>
Lib. IV. c. 58. <hi rendition="#i">Arboga&#x017F;tes autem, qui Theodo&#x017F;ii<lb/>
bumanitatem experiri non cuperet, in montes<lb/>
a&#x017F;perrimos confugit, &amp;, animaduertens, omnia lo-<lb/>
ca perlu&#x017F;trari ab iis, qui eum quaererent, ip&#x017F;e &#x017F;ibi<lb/>
manus intulit.</hi></hi> Einige geben gar an, daß er &#x017F;ich<lb/>
mit zwey Schwerdtern, als wenn eines nicht zuge-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">langet,</fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">R r 2</fw><lb/><cb type="end"/>
</note>.</p><lb/>
          <fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">XXXVIII.</hi> Wie</fw><lb/>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[315/0349] bis zur groſſen Wanderung der Voͤlcker. ſerthum an ſein Haus zu bringen hatte, A. 393. ſeinem juͤngern Sohn, Flavio Ho- norio, der im 9ten Jahr ſeines Alters war, den Titel auguſtus bey; und dachte dem tapferen Ricomeres, der im Orient geblieben, und ſeiner Ver- dienſte wegen conſul † und magiſter utriusque militiae geworden war, das Commando uͤber die Armee zu; als ſelbiger eben verſtarb 1. Er ſelbſt brach A. 394. von Conſtantinopel auf, und hatte ein ſtarckes Heer Gothen bey der Armee, die Gaina und Saul anfuͤhreten 2; nebſt welchen Alaricus, der nachmals ſo beruͤhmt worden, auch ein Commando gehabt 3. Er zog auch unterwegens noch gantze Horden Hunnen und Alanen an ſich, die ietzo den Weg nach Jtalien, zu deſſen nachfolgendem groſſen Ungluͤck, kennen lerneten. Eugenius erwartete ihn an den Juliſchen Alpen, die bisher ſchon ſo offt mit Roͤ- miſchem Blut beſpruͤtzet worden, und alſo kam es nicht weit von Aquileia, bey dem Fluß Frigidus 4, zum Treffen, in welchem Theodoſius, nach vielem Blutvergieſſen, (wie denn allein von den Gothen viele tauſend auf dem Platz geblieben 5) den Sieg erhielt 6. Eugenius ward gefangen, und muſte den Kopf laſſen, Arbogaſtes aber kam dem Zorn des Uberwinders, durch ſeine eigene Fauſt, zuvor 7. mit Huͤlffe der Gothen ge- ſchlagen. † A. 384. XXXVIII. Wie 1 nobis in ipſum ſermo ad laudationem inſtitutus: neſcio certe, an amplius quam alii habuerim dicen- dum, uerumtamen iis, quae mihi ſuccurrebant, ego quoque imperatorem honorabam. Quin etiam di- citur rogatus a clementi rege, a quonam potiſſi- mum eorum, qui aderant oblectatus fuiſſet, re- ſpondiſſe, a me, atque effeciſſe, ut, qui ante di- ligebat me; magis amaret: ac aſſeueraſſe etiam, percupidum uiae huc tendentis eſſe, mei gratia. libanivs de uita ſua, p. 67. 2 zosimvs L. IV. c. 57. Foederatos autem barbaros, Gaini, & Saulo parere juſſit: idem c. 58. Caeterum praeſtare ratus, ut legiones barbaras in aduerſos immitteret, iisque primum periclitaretur: Gainem, cum nationibus ſibi ſub- ditis, hoſtem adgredi iuſſit, ſequentibus hunc aliis etiam ducibus, quicunque barbaricis ordinibus, equitibus inquam, & ſagittariis equeſtribus, & peditatui pracerant. 3 zosimvs L. V. c. 5. His a Rufino per ſum- mam nequitiam deſignatis, poſteaquam ſeditioſum eſſe, legibusque ſemet eximere uidit Alarichum (qui permoleſte ferret militum ſe copiis haud prae- fici, ſed eos duntaxat habere barbaros, quos ei tradiderat Theodoſius, quo tempore cum illo ty- rannidem Eugenianam euerterat) ſecreto ei ſigni- ficat, ut, quos ſecum haberet barbaros, aliosue col- lectitios diuerſarum gentium milites, ulterius du- ceret, omnibus absque labore potiturus. 4 Der Freyherr Valvaſor zeigt in der Ehre des Hertzogthums Crayn Lib. XIII. p. 9. und Lib. XIV. p. 208. an, daß dieſer Frigidus, die ietzige Wy- bach iſt, ſo in den Liſonzo faͤllt. 5 socrates Lib. V. c. 34. Atque, ut in ea parte, qua Romani cum Romanis manus conſeru- erunt, ancipiti pugna certatum erat: ſic in illa, qua barbari, imperatori Theodoſio auxilia feren- tes dimicabant, Eugenius tulit ſuperiores. Die Roͤmer ſind aber zum Theil ſo undanckbar geweſen, daß ſie dieſe Niederlage der Gothen mit fuͤr ein Gluͤck gerechnet. Alſo ſagt orosivs L. VII. c. 35. Quos utique perdidiſſe lucrum, & uincere fuit. 6 valesivs p. 78. ſeq. beſchreibet das Treffen ausfuͤhrlich, nach Anleitung der alten Scribenten. Einige neuere hengen viel andere Umſtaͤnde mit an, davon aber bey ambrosio, in dem Schreiben an Theodoſium, in welchem er ihm, zu dem von GOtt verliehenen Siege Gluͤck wuͤnſchet, nichts anzutreffen. 7 socrates Lib. V. c. 24. Arbogaſtus tantae cladis autor, biduo poſt proelium fugiens, abi nullam uitae ſpem ſibi reliquam intellexerat, proprio enſe, ſe ipſe obtruncauit. zosimvs Lib. IV. c. 58. Arbogaſtes autem, qui Theodoſii bumanitatem experiri non cuperet, in montes aſperrimos confugit, &, animaduertens, omnia lo- ca perluſtrari ab iis, qui eum quaererent, ipſe ſibi manus intulit. Einige geben gar an, daß er ſich mit zwey Schwerdtern, als wenn eines nicht zuge- langet, R r 2

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/349
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 315. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/349>, abgerufen am 16.07.2024.