Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite
Siebendes Buch. Geschichte der Teutschen

XXXVIII. Wie das Christenthum bisher, was die Anzahl derer, die sich
Von dem Zu-
stande der Kir-
chen in Ger-
m anien.
dazu bekenneten, anbetrifft, im Römischen Reich sehr zugenommen, so haben auch
die Kirchen in Germanien, Rätien und im Norico, an dem allgemeinen Zu-
wachs Theil gehabt. Valentinianus I. zwar hatte den Gewissen einige
Freyheit gelassen, Gratianus aber schon mehreren Eyfer vor die Rechtgläubi-
gen bezeuget. Und ob zwar Valentinianus II. anfangs den Arianern, aus
Uberredung seiner Mutter, fugen wollen, hat doch Theodosius, insonderheit
auch in den drey Jahren, die er sich im Occident aufgehalten, nicht allein das
Heydenthum mit Gewalt angegrieffen, sondern auch diejenigen, so von der her-
schenden Religion abwiechen, harte gehalten: welche Art zu bekehren, die Leh-
rer derselben, durch die lebhaffte Vorstellungen, daß Valens deswegen so un-
glücklich gewesen wäre, weil er den Arianern zugethan, eyfrig unterhielten 1.
Ungeachtet im Orient ein neues Glaubens-Bekentniß war aufgesetzt wor-
den, hat die Kirche in Gallien sich dennoch beständig mit dem Apostolischen be-
gnüget 2. Und als einige Bischöffe in Gallien, ihren Eyfer für die Reinigkeit
der Lehre, nicht anders als in der irrenden Blut abkühlen wollten, stund
solches dem Heil. Ambrosio so wenig an, daß er deßhalben, als er nach
Trier zu Maximo gekommen, mit denenselben keine Gemeinschafft haben wol-
Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.
3
4

te. Das
[Beginn Spaltensatz] langet, umgebracht. clavdianvs de III.
cons. Honorii v.
92.
Alpinae rubuere niues, at Frigidus amnis
Mutatis fumauit aquis, turbaque cadentum
Staret, ni rapidus iuuisset flumina sanguis.
At ferus inuentor scelerum traiecerat altum
Non uno mucrone latus, duplexque tepebat
Ensis, & ultrices in se conuerterat iras
Tandem iusta manus.
1 §. XXXVIII. 1. Zur Probe hiervon kan dienen,
was ambrosivs saget, Lib. II. de fide, circa
fin. p. 144. Nec ambiguum, sancte imperator,
quod, qui perfidiae alienae pugnam excepimus,
fidei catholicae, in te uigentis, habituri simus auxi-
lium. Euidens enim antehac diuinae indignatio-
nis causa praecessit: ut ibi primum fides Romano
imperio frangeretur, ubi fracta est deo. Non
libet confessorum neces; tormenta, exilia recor-
dari piorum sacerdotum, proditorum munera.
Nonne de Thraciae partibus per Ripensem Daci-
am, & Mysiam, omnemque Valeriam Pannonio-
rum, totum illum limitem sacrilegis pariter uoci-
bus, & barbaricis motibus audiuimus inhorren-
tem? Quid poterat nobis uicinia tam feralis in-
uebere! aut quemadmodum res Romana tali tuta
poterat esse custodia? Sed iam satis superque,
[Spaltenumbruch] omnipotens deus, nostro exitio, nostroque san-
guine confessorum neces, exilia sacerdotum, &
nefas tantae impietatis eluimus. Satis claruit
eos, qui uiolauerunt fidem, tutos esse non posse.
2 Conf. pagivs in critica annalium Baronii
ad A. 325. n. 24. &
25.
3 ambrosivs in epist. 56. T. V. p. 321.
Postea, cum uideret, me abstinere ab episcopis, qui
communicabant ei, uel qui aliquos, deuios licet a
fide, ad necem petebant, commotus eis, iussit me
sine mora regredi.
Vieleicht bekommt dieser lo-
cus
aus prosperi nachfolgenden Worten Licht:
ARCADIO & BAVTONE COSS.
Priscillianus, in synodo Burdigalensi damnandum
se intelligens, ad imp. Maximum prouocauit: au-
ditusque Triueris ab Euodio praefecto praetorio,
a Maximo gladio addictus est, cum Euchrosia
Delphidii Rhetoris coniuge, & Latroniano aliis-
que erroris consortibus.
4 avgvstinvs consess. L. VIII. c. 6.
Quondam die domum uenit ad me, & Alipium,
Potitianus quidam ciuis noster, in quantum Afer,
praeclare in palatio militans, Christianus &
fidelis, qui saepe tibi, deo nostro, prosterneba-
tur in ecclesia crebris & diuturnis orationibus.
Vnde incidit ut diceret: Nescio quando, se &
tres alios contubernales suos, nimirum apud Tre-

[Ende Spaltensatz]
uiros,
Siebendes Buch. Geſchichte der Teutſchen

XXXVIII. Wie das Chriſtenthum bisher, was die Anzahl derer, die ſich
Von dem Zu-
ſtande der Kir-
chen in Ger-
m anien.
dazu bekenneten, anbetrifft, im Roͤmiſchen Reich ſehr zugenommen, ſo haben auch
die Kirchen in Germanien, Raͤtien und im Norico, an dem allgemeinen Zu-
wachs Theil gehabt. Valentinianus I. zwar hatte den Gewiſſen einige
Freyheit gelaſſen, Gratianus aber ſchon mehreren Eyfer vor die Rechtglaͤubi-
gen bezeuget. Und ob zwar Valentinianus II. anfangs den Arianern, aus
Uberredung ſeiner Mutter, fugen wollen, hat doch Theodoſius, inſonderheit
auch in den drey Jahren, die er ſich im Occident aufgehalten, nicht allein das
Heydenthum mit Gewalt angegrieffen, ſondern auch diejenigen, ſo von der her-
ſchenden Religion abwiechen, harte gehalten: welche Art zu bekehren, die Leh-
rer derſelben, durch die lebhaffte Vorſtellungen, daß Valens deswegen ſo un-
gluͤcklich geweſen waͤre, weil er den Arianern zugethan, eyfrig unterhielten 1.
Ungeachtet im Orient ein neues Glaubens-Bekentniß war aufgeſetzt wor-
den, hat die Kirche in Gallien ſich dennoch beſtaͤndig mit dem Apoſtoliſchen be-
gnuͤget 2. Und als einige Biſchoͤffe in Gallien, ihren Eyfer fuͤr die Reinigkeit
der Lehre, nicht anders als in der irrenden Blut abkuͤhlen wollten, ſtund
ſolches dem Heil. Ambroſio ſo wenig an, daß er deßhalben, als er nach
Trier zu Maximo gekommen, mit denenſelben keine Gemeinſchafft haben wol-
Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.
3
4

te. Das
[Beginn Spaltensatz] langet, umgebracht. clavdianvs de III.
conſ. Honorii v.
92.
Alpinae rubuere niues, at Frigidus amnis
Mutatis fumauit aquis, turbaque cadentum
Staret, ni rapidus iuuiſſet flumina ſanguis.
At ferus inuentor ſcelerum traiecerat altum
Non uno mucrone latus, duplexque tepebat
Enſis, & ultrices in ſe conuerterat iras
Tandem iuſta manus.
1 §. XXXVIII. 1. Zur Probe hiervon kan dienen,
was ambrosivs ſaget, Lib. II. de fide, circa
fin. p. 144. Nec ambiguum, ſancte imperator,
quod, qui perfidiae alienae pugnam excepimus,
fidei catholicae, in te uigentis, habituri ſimus auxi-
lium. Euidens enim antehac diuinae indignatio-
nis cauſa praecesſit: ut ibi primum fides Romano
imperio frangeretur, ubi fracta eſt deo. Non
libet confeſſorum neces; tormenta, exilia recor-
dari piorum ſacerdotum, proditorum munera.
Nonne de Thraciae partibus per Ripenſem Daci-
am, & Myſiam, omnemque Valeriam Pannonio-
rum, totum illum limitem ſacrilegis pariter uoci-
bus, & barbaricis motibus audiuimus inhorren-
tem? Quid poterat nobis uicinia tam feralis in-
uebere! aut quemadmodum res Romana tali tuta
poterat eſſe cuſtodia? Sed iam ſatis ſuperque,
[Spaltenumbruch] omnipotens deus, noſtro exitio, noſtroque ſan-
guine confeſſorum neces, exilia ſacerdotum, &
nefas tantae impietatis eluimus. Satis claruit
eos, qui uiolauerunt fidem, tutos eſſe non poſſe.
2 Conf. pagivs in critica annalium Baronii
ad A. 325. n. 24. &
25.
3 ambrosivs in epiſt. 56. T. V. p. 321.
Poſtea, cum uideret, me abſtinere ab epiſcopis, qui
communicabant ei, uel qui aliquos, deuios licet a
fide, ad necem petebant, commotus eis, iuſſit me
ſine mora regredi.
Vieleicht bekommt dieſer lo-
cus
aus prosperi nachfolgenden Worten Licht:
ARCADIO & BAVTONE COSS.
Priſcillianus, in ſynodo Burdigalenſi damnandum
ſe intelligens, ad imp. Maximum prouocauit: au-
ditusque Triueris ab Euodio praefecto praetorio,
a Maximo gladio addictus eſt, cum Euchroſia
Delphidii Rhetoris coniuge, & Latroniano aliis-
que erroris conſortibus.
4 avgvstinvs conſeſſ. L. VIII. c. 6.
Quondam die domum uenit ad me, & Alipium,
Potitianus quidam ciuis noſter, in quantum Afer,
praeclare in palatio militans, Chriſtianus &
fidelis, qui ſaepe tibi, deo noſtro, proſterneba-
tur in eccleſia crebris & diuturnis orationibus.
Vnde incidit ut diceret: Neſcio quando, ſe &
tres alios contubernales ſuos, nimirum apud Tre-

[Ende Spaltensatz]
uiros,
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <pb facs="#f0350" n="316"/>
          <fw place="top" type="header"> <hi rendition="#b">Siebendes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen</hi> </fw><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXXVIII.</hi> Wie das Chri&#x017F;tenthum bisher, was die Anzahl derer, die &#x017F;ich<lb/><note place="left">Von dem Zu-<lb/>
&#x017F;tande der Kir-<lb/>
chen in Ger-<lb/>
m anien.</note>dazu bekenneten, anbetrifft, im Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Reich &#x017F;ehr zugenommen, &#x017F;o haben auch<lb/>
die Kirchen in Germanien, Ra&#x0364;tien und im Norico, an dem allgemeinen Zu-<lb/>
wachs Theil gehabt. <hi rendition="#aq">Valentinianus I.</hi> zwar hatte den Gewi&#x017F;&#x017F;en einige<lb/>
Freyheit gela&#x017F;&#x017F;en, <hi rendition="#aq">Gratianus</hi> aber &#x017F;chon mehreren Eyfer vor die Rechtgla&#x0364;ubi-<lb/>
gen bezeuget. Und ob zwar <hi rendition="#aq">Valentinianus II.</hi> anfangs den Arianern, aus<lb/>
Uberredung &#x017F;einer Mutter, fugen wollen, hat doch <hi rendition="#aq">Theodo&#x017F;ius,</hi> in&#x017F;onderheit<lb/>
auch in den drey Jahren, die er &#x017F;ich im Occident aufgehalten, nicht allein das<lb/>
Heydenthum mit Gewalt angegrieffen, &#x017F;ondern auch diejenigen, &#x017F;o von der her-<lb/>
&#x017F;chenden Religion abwiechen, harte gehalten: welche Art zu bekehren, die Leh-<lb/>
rer der&#x017F;elben, durch die lebhaffte Vor&#x017F;tellungen, daß <hi rendition="#aq">Valens</hi> deswegen &#x017F;o un-<lb/>
glu&#x0364;cklich gewe&#x017F;en wa&#x0364;re, weil er den Arianern zugethan, eyfrig unterhielten <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXXVIII</hi>. 1. Zur Probe hiervon kan dienen,<lb/>
was <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ambrosivs</hi></hi></hi> &#x017F;aget, <hi rendition="#aq">Lib. II. de fide, circa<lb/>
fin. p. 144. <hi rendition="#i">Nec ambiguum, &#x017F;ancte imperator,<lb/>
quod, qui perfidiae alienae pugnam excepimus,<lb/>
fidei catholicae, in te uigentis, habituri &#x017F;imus auxi-<lb/>
lium. Euidens enim antehac diuinae indignatio-<lb/>
nis cau&#x017F;a praeces&#x017F;it: ut ibi primum fides Romano<lb/>
imperio frangeretur, ubi fracta e&#x017F;t deo. Non<lb/>
libet confe&#x017F;&#x017F;orum neces; tormenta, exilia recor-<lb/>
dari piorum &#x017F;acerdotum, proditorum munera.<lb/>
Nonne de Thraciae partibus per Ripen&#x017F;em Daci-<lb/>
am, &amp; My&#x017F;iam, omnemque Valeriam Pannonio-<lb/>
rum, totum illum limitem &#x017F;acrilegis pariter uoci-<lb/>
bus, &amp; barbaricis motibus audiuimus inhorren-<lb/>
tem? Quid poterat nobis uicinia tam feralis in-<lb/>
uebere! aut quemadmodum res Romana tali tuta<lb/>
poterat e&#x017F;&#x017F;e cu&#x017F;todia? Sed iam &#x017F;atis &#x017F;uperque,<lb/><cb/>
omnipotens deus, no&#x017F;tro exitio, no&#x017F;troque &#x017F;an-<lb/>
guine confe&#x017F;&#x017F;orum neces, exilia &#x017F;acerdotum, &amp;<lb/>
nefas tantae impietatis eluimus. Satis claruit<lb/>
eos, qui uiolauerunt fidem, tutos e&#x017F;&#x017F;e non po&#x017F;&#x017F;e.</hi></hi></note>.<lb/>
Ungeachtet im Orient ein neues Glaubens-Bekentniß war aufge&#x017F;etzt wor-<lb/>
den, hat die Kirche in Gallien &#x017F;ich dennoch be&#x017F;ta&#x0364;ndig mit dem Apo&#x017F;toli&#x017F;chen be-<lb/>
gnu&#x0364;get <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq">Conf. <hi rendition="#k">pagivs</hi> in critica annalium Baronii<lb/>
ad A. 325. n. 24. &amp;</hi> 25.</note>. Und als einige Bi&#x017F;cho&#x0364;ffe in Gallien, ihren Eyfer fu&#x0364;r die Reinigkeit<lb/>
der Lehre, nicht anders als in der irrenden Blut abku&#x0364;hlen wollten, &#x017F;tund<lb/>
&#x017F;olches dem Heil. <hi rendition="#aq">Ambro&#x017F;io</hi> &#x017F;o wenig an, daß er deßhalben, als er nach<lb/>
Trier zu <hi rendition="#aq">Maximo</hi> gekommen, mit denen&#x017F;elben keine Gemein&#x017F;chafft haben wol-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">te. Das</fw><lb/><note xml:id="FN349_07_02" prev="#FN349_07_01" place="foot" n="7"><cb type="start"/>
langet, umgebracht. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">clavdianvs</hi></hi> de III.<lb/>
con&#x017F;. Honorii v.</hi> 92.<lb/><quote><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Alpinae rubuere niues, at Frigidus amnis<lb/>
Mutatis fumauit aquis, turbaque cadentum<lb/>
Staret, ni rapidus iuui&#x017F;&#x017F;et flumina &#x017F;anguis.<lb/>
At ferus inuentor &#x017F;celerum traiecerat altum<lb/>
Non uno mucrone latus, duplexque tepebat<lb/>
En&#x017F;is, &amp; ultrices in &#x017F;e conuerterat iras<lb/>
Tandem iu&#x017F;ta manus.</hi></hi></quote></note><note type="editorial"/>Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.<lb/><note xml:id="FN350_03_01" next="#FN350_03_02" place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ambrosivs</hi></hi> in epi&#x017F;t. 56. T. V. p. 321.<lb/><hi rendition="#i">Po&#x017F;tea, cum uideret, me ab&#x017F;tinere ab epi&#x017F;copis, qui<lb/>
communicabant ei, uel qui aliquos, deuios licet a<lb/>
fide, ad necem petebant, commotus eis, iu&#x017F;&#x017F;it me<lb/>
&#x017F;ine mora regredi.</hi></hi> Vieleicht bekommt die&#x017F;er <hi rendition="#aq">lo-<lb/>
cus</hi> aus <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">prosperi</hi></hi></hi> nachfolgenden Worten Licht:<lb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i"><hi rendition="#g">ARCADIO &amp; BAVTONE COSS.</hi><lb/>
Pri&#x017F;cillianus, in &#x017F;ynodo Burdigalen&#x017F;i damnandum<lb/>
&#x017F;e intelligens, ad imp. Maximum prouocauit: au-<lb/>
ditusque Triueris ab Euodio praefecto praetorio,<lb/>
a Maximo gladio addictus e&#x017F;t, cum Euchro&#x017F;ia<lb/>
Delphidii Rhetoris coniuge, &amp; Latroniano aliis-<lb/>
que erroris con&#x017F;ortibus.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/><note xml:id="FN350_04_01" next="#FN350_04_02" place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">avgvstinvs</hi></hi> con&#x017F;e&#x017F;&#x017F;. L. VIII. c. 6.<lb/><hi rendition="#i">Quondam die domum uenit ad me, &amp; Alipium,<lb/>
Potitianus quidam ciuis no&#x017F;ter, in quantum Afer,<lb/>
praeclare in palatio militans, Chri&#x017F;tianus &amp;<lb/>
fidelis, qui &#x017F;aepe tibi, deo no&#x017F;tro, pro&#x017F;terneba-<lb/>
tur in eccle&#x017F;ia crebris &amp; diuturnis orationibus.<lb/>
Vnde incidit ut diceret: Ne&#x017F;cio quando, &#x017F;e &amp;<lb/>
tres alios contubernales &#x017F;uos, nimirum apud Tre-</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">uiros,</hi></hi></fw><cb type="end"/><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der nächsten Seite.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[316/0350] Siebendes Buch. Geſchichte der Teutſchen XXXVIII. Wie das Chriſtenthum bisher, was die Anzahl derer, die ſich dazu bekenneten, anbetrifft, im Roͤmiſchen Reich ſehr zugenommen, ſo haben auch die Kirchen in Germanien, Raͤtien und im Norico, an dem allgemeinen Zu- wachs Theil gehabt. Valentinianus I. zwar hatte den Gewiſſen einige Freyheit gelaſſen, Gratianus aber ſchon mehreren Eyfer vor die Rechtglaͤubi- gen bezeuget. Und ob zwar Valentinianus II. anfangs den Arianern, aus Uberredung ſeiner Mutter, fugen wollen, hat doch Theodoſius, inſonderheit auch in den drey Jahren, die er ſich im Occident aufgehalten, nicht allein das Heydenthum mit Gewalt angegrieffen, ſondern auch diejenigen, ſo von der her- ſchenden Religion abwiechen, harte gehalten: welche Art zu bekehren, die Leh- rer derſelben, durch die lebhaffte Vorſtellungen, daß Valens deswegen ſo un- gluͤcklich geweſen waͤre, weil er den Arianern zugethan, eyfrig unterhielten 1. Ungeachtet im Orient ein neues Glaubens-Bekentniß war aufgeſetzt wor- den, hat die Kirche in Gallien ſich dennoch beſtaͤndig mit dem Apoſtoliſchen be- gnuͤget 2. Und als einige Biſchoͤffe in Gallien, ihren Eyfer fuͤr die Reinigkeit der Lehre, nicht anders als in der irrenden Blut abkuͤhlen wollten, ſtund ſolches dem Heil. Ambroſio ſo wenig an, daß er deßhalben, als er nach Trier zu Maximo gekommen, mit denenſelben keine Gemeinſchafft haben wol- te. Das 7Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet. 3 4 Von dem Zu- ſtande der Kir- chen in Ger- m anien. 1 §. XXXVIII. 1. Zur Probe hiervon kan dienen, was ambrosivs ſaget, Lib. II. de fide, circa fin. p. 144. Nec ambiguum, ſancte imperator, quod, qui perfidiae alienae pugnam excepimus, fidei catholicae, in te uigentis, habituri ſimus auxi- lium. Euidens enim antehac diuinae indignatio- nis cauſa praecesſit: ut ibi primum fides Romano imperio frangeretur, ubi fracta eſt deo. Non libet confeſſorum neces; tormenta, exilia recor- dari piorum ſacerdotum, proditorum munera. Nonne de Thraciae partibus per Ripenſem Daci- am, & Myſiam, omnemque Valeriam Pannonio- rum, totum illum limitem ſacrilegis pariter uoci- bus, & barbaricis motibus audiuimus inhorren- tem? Quid poterat nobis uicinia tam feralis in- uebere! aut quemadmodum res Romana tali tuta poterat eſſe cuſtodia? Sed iam ſatis ſuperque, omnipotens deus, noſtro exitio, noſtroque ſan- guine confeſſorum neces, exilia ſacerdotum, & nefas tantae impietatis eluimus. Satis claruit eos, qui uiolauerunt fidem, tutos eſſe non poſſe. 2 Conf. pagivs in critica annalium Baronii ad A. 325. n. 24. & 25. 7 langet, umgebracht. clavdianvs de III. conſ. Honorii v. 92. Alpinae rubuere niues, at Frigidus amnis Mutatis fumauit aquis, turbaque cadentum Staret, ni rapidus iuuiſſet flumina ſanguis. At ferus inuentor ſcelerum traiecerat altum Non uno mucrone latus, duplexque tepebat Enſis, & ultrices in ſe conuerterat iras Tandem iuſta manus. 3 ambrosivs in epiſt. 56. T. V. p. 321. Poſtea, cum uideret, me abſtinere ab epiſcopis, qui communicabant ei, uel qui aliquos, deuios licet a fide, ad necem petebant, commotus eis, iuſſit me ſine mora regredi. Vieleicht bekommt dieſer lo- cus aus prosperi nachfolgenden Worten Licht: ARCADIO & BAVTONE COSS. Priſcillianus, in ſynodo Burdigalenſi damnandum ſe intelligens, ad imp. Maximum prouocauit: au- ditusque Triueris ab Euodio praefecto praetorio, a Maximo gladio addictus eſt, cum Euchroſia Delphidii Rhetoris coniuge, & Latroniano aliis- que erroris conſortibus. 4 avgvstinvs conſeſſ. L. VIII. c. 6. Quondam die domum uenit ad me, & Alipium, Potitianus quidam ciuis noſter, in quantum Afer, praeclare in palatio militans, Chriſtianus & fidelis, qui ſaepe tibi, deo noſtro, proſterneba- tur in eccleſia crebris & diuturnis orationibus. Vnde incidit ut diceret: Neſcio quando, ſe & tres alios contubernales ſuos, nimirum apud Tre- uiros,

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/350
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 316. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/350>, abgerufen am 02.06.2024.