Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zur grossen Wanderung der Völcker.
te . Das Münch-Leben, so unter Constantino M. sich zuerst in die Städte
gezogen, und von Martino Turonensi auch in Gallien war eingeführet wor-
den, hatte sich ebenfalls ausgebreitet, und man siehet aus einer Stelle des
Heil. avgvstini , daß schon um diese Zeit, bey Trier, sich sowol Manns-als
Weibs-Personen der Einsamkeit, in der Meinung GOtt besser dienen zu kön-
nen, gewiedmet, aber nicht in Klöstern, sondern nur in einzeln Hütten, ge-
wohnet.

XXXIX. Hingegen mag auch der Rhein, so wohl die Gräntze der Christli-Bekehrung der
Gothen zum
Christlichen
Glauben.

chen Kirchen, als des Römischen Reichs, gemacht haben. Wir finden auch
nicht, ob und wie weit etwan aus den Kirchen in Rätien und im Norico die
Christliche Lehre über die Donau gebracht worden sey. pavlinvs erzehlet
zwar in Ambrosii Leben 1, daß Fridigild, eine Königin der Marcomannen, den
Christlichen Glauben angenommen, und sich von selbigem grossen Bischoff Un-
terricht ausgebethen. Dieser Scribent aber ist so eyfrig, seines Heiligen Tha-
ten groß zu machen, daß man bey den Umständen seiner Erzehlung kaum sicher
genug ist. Unter den Gothen aber hatte sich bereits die Christliche Religion
ausgebreitet. Den erstern Saamen mochten wohl schon einige Christliche Ge-
fangene ausgestreuet haben, so die Gothen, bey den Streiffereyen, derer oben

unter
[Beginn Spaltensatz] uiros, cum imperator pomeridiano circensium
spectaculo teneretur, exisse deambulatum in hor-
tos muris contiguos. Atque illic, ut forte combi-
nati spatiabantur, unum secum seorsum, & alios
duos itidem seorsum pariterque digressos. Sed
illos uagabundos irruisse in quamdam casam, ubi
habitabant quidam serui tui spiritu pauperes, qua-
lium est regnum coelorum: & inuenisse ibi codi-
cem, in quo scripta erat uita Antonii. Quam
legere coepit unus eorum, & mirari, & accendi;
& inter legendum meditari, arripere talem uitam;
& relicta militia saeculari, seruire tibi. Erat au-
tem ex eis, quos dicunt agentes in rebus. Tunc
subito repletus amore sancto, & sobrio pudore,
iratus ita sibi, coniecit oculos in amicum, & ait
illi: dic, quaeso te, omnibus istis laboribus no-
stris, quo ambimus peruenire? quid quaerimus?
cuius rei causa militamus? maiorne esse poterit
spes nostra in palatio, quam ut amici imperatoris
simus? & ibi quid non fragile plenumque pericu-
lis? & per quot pericula peruenitur ad grandius
periculum? & quamdiu istud erit? Amicus au-
tem dei, si uoluero, ecce nuno fio. Dixit hoc
;
& turgidus parturitione nouae uitae reddidit ocu-
los paginis, & legebat, & mutabatur intus, ubi
tu uidebas; & exuebatur mundo mens eius, ut
mox apparuit. Namque dum legit, & uoluit flu-
ctus cordis sui, infremuit aliquando & discreuit,
decreuitque meliora. Iamque tuns, ait amico
suo: ego iam abrupi me ab illa spe nostra, &
[Spaltenumbruch] deo seruire statui: & hoc ex hac bora, in ho[c]
loco aggredior: & te, si piget imitari, noli ad-
uersari. Respondit ille, adhaerere se socio tantae
mercedis tantaeque militiae. Et ambo iam tui,
aedificabant turrim sumptu idoneo relinquendi
omnia, & sequendi te. Tum Potitianus, & qui
cum eo per alias horti partes deambulabant, quae-
rentes eos, deuenerunt in eumdem locum; & in-
uenientes admonuerunt, ut redirent, quoniam de-
clinasset dies. At illi, narrato placito & proposi-
to suo, quoque modo in eis talis uoluntas orta es-
set, atque firmata
; petiuerunt, ne sibi molesti
essent, si adiungi recusarent. Isti autem nihilo
mutati a pristinis, fleuerunt se tamen, ut dice-
bat, atque illis pie congratulati sunt, & commen-
dauerunt se orationibus eorum; & trahentes cor
in terra abierunt in palatium. Illi autem affigen-
tes cor coelo, manserunt in casa, & ambo habe-
bant sponsas: quae posteaquam hoc audierunt,
dicauerunt etiam ipsae uirginitatem tibi.
1 §. XXXIX. 1. pavlinvs in uit. Ambrosii
p. 65. C. Per idem tempus Fritigil quaedam,
regina Marcomannorum, cum a quodam Christi-
ano uiro, qui ad illam forte de Italiae partibus
uenerat, referente sibi audiret famam, Christo
credidit, cuius illum seruulum recognouerat, mis-
sisque Mediolanum muneribus ad ecclesiam, per
legatos postulauit, ut scriptis ipsius, qualiter cre-
dere deberet, informaretur. Ad quam ille epi-

[Ende Spaltensatz]
stolam
R r 3

bis zur groſſen Wanderung der Voͤlcker.
te . Das Muͤnch-Leben, ſo unter Conſtantino M. ſich zuerſt in die Staͤdte
gezogen, und von Martino Turonenſi auch in Gallien war eingefuͤhret wor-
den, hatte ſich ebenfalls ausgebreitet, und man ſiehet aus einer Stelle des
Heil. avgvstini , daß ſchon um dieſe Zeit, bey Trier, ſich ſowol Manns-als
Weibs-Perſonen der Einſamkeit, in der Meinung GOtt beſſer dienen zu koͤn-
nen, gewiedmet, aber nicht in Kloͤſtern, ſondern nur in einzeln Huͤtten, ge-
wohnet.

XXXIX. Hingegen mag auch der Rhein, ſo wohl die Graͤntze der Chriſtli-Bekehꝛung deꝛ
Gothen zum
Chriſtlichen
Glauben.

chen Kirchen, als des Roͤmiſchen Reichs, gemacht haben. Wir finden auch
nicht, ob und wie weit etwan aus den Kirchen in Raͤtien und im Norico die
Chriſtliche Lehre uͤber die Donau gebracht worden ſey. pavlinvs erzehlet
zwar in Ambroſii Leben 1, daß Fridigild, eine Koͤnigin der Marcomannen, den
Chriſtlichen Glauben angenommen, und ſich von ſelbigem groſſen Biſchoff Un-
terricht ausgebethen. Dieſer Scribent aber iſt ſo eyfrig, ſeines Heiligen Tha-
ten groß zu machen, daß man bey den Umſtaͤnden ſeiner Erzehlung kaum ſicher
genug iſt. Unter den Gothen aber hatte ſich bereits die Chriſtliche Religion
ausgebreitet. Den erſtern Saamen mochten wohl ſchon einige Chriſtliche Ge-
fangene ausgeſtreuet haben, ſo die Gothen, bey den Streiffereyen, derer oben

unter
[Beginn Spaltensatz] uiros, cum imperator pomeridiano circenſium
ſpectaculo teneretur, exiſſe deambulatum in hor-
tos muris contiguos. Atque illic, ut forte combi-
nati ſpatiabantur, unum ſecum ſeorſum, & alios
duos itidem ſeorſum pariterque digreſſos. Sed
illos uagabundos irruiſſe in quamdam caſam, ubi
habitabant quidam ſerui tui ſpiritu pauperes, qua-
lium eſt regnum coelorum: & inueniſſe ibi codi-
cem, in quo ſcripta erat uita Antonii. Quam
legere coepit unus eorum, & mirari, & accendi;
& inter legendum meditari, arripere talem uitam;
& relicta militia ſaeculari, ſeruire tibi. Erat au-
tem ex eis, quos dicunt agentes in rebus. Tunc
ſubito repletus amore ſancto, & ſobrio pudore,
iratus ita ſibi, coniecit oculos in amicum, & ait
illi: dic, quaeſo te, omnibus iſtis laboribus no-
ſtris, quo ambimus peruenire? quid quaerimus?
cuius rei cauſa militamus? maiorne eſſe poterit
ſpes noſtra in palatio, quam ut amici imperatoris
ſimus? & ibi quid non fragile plenumque pericu-
lis? & per quot pericula peruenitur ad grandius
periculum? & quamdiu iſtud erit? Amicus au-
tem dei, ſi uoluero, ecce nuno fio. Dixit hoc
;
& turgidus parturitione nouae uitae reddidit ocu-
los paginis, & legebat, & mutabatur intus, ubi
tu uidebas; & exuebatur mundo mens eius, ut
mox apparuit. Namque dum legit, & uoluit flu-
ctus cordis ſui, infremuit aliquando & diſcreuit,
decreuitque meliora. Iamque tuns, ait amico
ſuo: ego iam abrupi me ab illa ſpe noſtra, &
[Spaltenumbruch] deo ſeruire ſtatui: & hoc ex hac bora, in ho[c]
loco aggredior: & te, ſi piget imitari, noli ad-
uerſari. Reſpondit ille, adhaerere ſe ſocio tantae
mercedis tantaeque militiae. Et ambo iam tui,
aedificabant turrim ſumptu idoneo relinquendi
omnia, & ſequendi te. Tum Potitianus, & qui
cum eo per alias horti partes deambulabant, quae-
rentes eos, deuenerunt in eumdem locum; & in-
uenientes admonuerunt, ut redirent, quoniam de-
clinaſſet dies. At illi, narrato placito & propoſi-
to ſuo, quoque modo in eis talis uoluntas orta eſ-
ſet, atque firmata
; petiuerunt, ne ſibi moleſti
eſſent, ſi adiungi recuſarent. Iſti autem nihilo
mutati a priſtinis, fleuerunt ſe tamen, ut dice-
bat, atque illis pie congratulati ſunt, & commen-
dauerunt ſe orationibus eorum; & trahentes cor
in terra abierunt in palatium. Illi autem affigen-
tes cor coelo, manſerunt in caſa, & ambo habe-
bant ſponſas: quae poſteaquam hoc audierunt,
dicauerunt etiam ipſae uirginitatem tibi.
1 §. XXXIX. 1. pavlinvs in uit. Ambroſii
p. 65. C. Per idem tempus Fritigil quaedam,
regina Marcomannorum, cum a quodam Chriſti-
ano uiro, qui ad illam forte de Italiae partibus
uenerat, referente ſibi audiret famam, Chriſto
credidit, cuius illum ſeruulum recognouerat, miſ-
ſisque Mediolanum muneribus ad eccleſiam, per
legatos poſtulauit, ut ſcriptis ipſius, qualiter cre-
dere deberet, informaretur. Ad quam ille epi-

[Ende Spaltensatz]
ſtolam
R r 3
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0351" n="317"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zur gro&#x017F;&#x017F;en Wanderung der Vo&#x0364;lcker.</hi></fw><lb/>
te <note xml:id="FN350_03_02" prev="#FN350_03_01" place="foot" n="3"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der vorherigen Seite.</note>. Das Mu&#x0364;nch-Leben, &#x017F;o unter <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantino M.</hi> &#x017F;ich zuer&#x017F;t in die Sta&#x0364;dte<lb/>
gezogen, und von <hi rendition="#aq">Martino Turonen&#x017F;i</hi> auch in Gallien war eingefu&#x0364;hret wor-<lb/>
den, hatte &#x017F;ich ebenfalls ausgebreitet, und man &#x017F;iehet aus einer Stelle des<lb/>
Heil. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">avgvstini</hi></hi></hi> <note xml:id="FN350_04_02" prev="#FN350_04_01" place="foot" n="4"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">uiros, cum imperator pomeridiano circen&#x017F;ium<lb/>
&#x017F;pectaculo teneretur, exi&#x017F;&#x017F;e deambulatum in hor-<lb/>
tos muris contiguos. Atque illic, ut forte combi-<lb/>
nati &#x017F;patiabantur, unum &#x017F;ecum &#x017F;eor&#x017F;um, &amp; alios<lb/>
duos itidem &#x017F;eor&#x017F;um pariterque digre&#x017F;&#x017F;os. Sed<lb/>
illos uagabundos irrui&#x017F;&#x017F;e in quamdam ca&#x017F;am, ubi<lb/>
habitabant quidam &#x017F;erui tui &#x017F;piritu pauperes, qua-<lb/>
lium e&#x017F;t regnum coelorum: &amp; inueni&#x017F;&#x017F;e ibi codi-<lb/>
cem, in quo &#x017F;cripta erat uita Antonii. Quam<lb/>
legere coepit unus eorum, &amp; mirari, &amp; accendi;<lb/>
&amp; inter legendum meditari, arripere talem uitam;<lb/>
&amp; relicta militia &#x017F;aeculari, &#x017F;eruire tibi. Erat au-<lb/>
tem ex eis, quos dicunt agentes in rebus. Tunc<lb/>
&#x017F;ubito repletus amore &#x017F;ancto, &amp; &#x017F;obrio pudore,<lb/>
iratus ita &#x017F;ibi, coniecit oculos in amicum, &amp; ait<lb/>
illi: dic, quae&#x017F;o te, omnibus i&#x017F;tis laboribus no-<lb/>
&#x017F;tris, quo ambimus peruenire? quid quaerimus?<lb/>
cuius rei cau&#x017F;a militamus? maiorne e&#x017F;&#x017F;e poterit<lb/>
&#x017F;pes no&#x017F;tra in palatio, quam ut amici imperatoris<lb/>
&#x017F;imus? &amp; ibi quid non fragile plenumque pericu-<lb/>
lis? &amp; per quot pericula peruenitur ad grandius<lb/>
periculum? &amp; quamdiu i&#x017F;tud erit? Amicus au-<lb/>
tem dei, &#x017F;i uoluero, ecce nuno fio. Dixit hoc</hi>;<lb/><hi rendition="#i">&amp; turgidus parturitione nouae uitae reddidit ocu-<lb/>
los paginis, &amp; legebat, &amp; mutabatur intus, ubi<lb/>
tu uidebas; &amp; exuebatur mundo mens eius, ut<lb/>
mox apparuit. Namque dum legit, &amp; uoluit flu-<lb/>
ctus cordis &#x017F;ui, infremuit aliquando &amp; di&#x017F;creuit,<lb/>
decreuitque meliora. Iamque tuns, ait amico<lb/>
&#x017F;uo: ego iam abrupi me ab illa &#x017F;pe no&#x017F;tra, &amp;<lb/><cb/>
deo &#x017F;eruire &#x017F;tatui: &amp; hoc ex hac bora, in ho<supplied>c</supplied><lb/>
loco aggredior: &amp; te, &#x017F;i piget imitari, noli ad-<lb/>
uer&#x017F;ari. Re&#x017F;pondit ille, adhaerere &#x017F;e &#x017F;ocio tantae<lb/>
mercedis tantaeque militiae. Et ambo iam tui,<lb/>
aedificabant turrim &#x017F;umptu idoneo relinquendi<lb/>
omnia, &amp; &#x017F;equendi te. Tum Potitianus, &amp; qui<lb/>
cum eo per alias horti partes deambulabant, quae-<lb/>
rentes eos, deuenerunt in eumdem locum; &amp; in-<lb/>
uenientes admonuerunt, ut redirent, quoniam de-<lb/>
clina&#x017F;&#x017F;et dies. At illi, narrato placito &amp; propo&#x017F;i-<lb/>
to &#x017F;uo, quoque modo in eis talis uoluntas orta e&#x017F;-<lb/>
&#x017F;et, atque firmata</hi>; <hi rendition="#i">petiuerunt, ne &#x017F;ibi mole&#x017F;ti<lb/>
e&#x017F;&#x017F;ent, &#x017F;i adiungi recu&#x017F;arent. I&#x017F;ti autem nihilo<lb/>
mutati a pri&#x017F;tinis, fleuerunt &#x017F;e tamen, ut dice-<lb/>
bat, atque illis pie congratulati &#x017F;unt, &amp; commen-<lb/>
dauerunt &#x017F;e orationibus eorum; &amp; trahentes cor<lb/>
in terra abierunt in palatium. Illi autem affigen-<lb/>
tes cor coelo, man&#x017F;erunt in ca&#x017F;a, &amp; ambo habe-<lb/>
bant &#x017F;pon&#x017F;as: quae po&#x017F;teaquam hoc audierunt,<lb/>
dicauerunt etiam ip&#x017F;ae uirginitatem tibi.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt.</note></note>, daß &#x017F;chon um die&#x017F;e Zeit, bey Trier, &#x017F;ich &#x017F;owol Manns-als<lb/>
Weibs-Per&#x017F;onen der Ein&#x017F;amkeit, in der Meinung GOtt be&#x017F;&#x017F;er dienen zu ko&#x0364;n-<lb/>
nen, gewiedmet, aber nicht in Klo&#x0364;&#x017F;tern, &#x017F;ondern nur in einzeln Hu&#x0364;tten, ge-<lb/>
wohnet.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXXIX.</hi> Hingegen mag auch der Rhein, &#x017F;o wohl die Gra&#x0364;ntze der Chri&#x017F;tli-<note place="right">Bekeh&#xA75B;ung de&#xA75B;<lb/>
Gothen zum<lb/><hi rendition="#g">Chri&#x017F;tl</hi>ichen<lb/>
Glauben.</note><lb/>
chen Kirchen, als des Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Reichs, gemacht haben. Wir finden auch<lb/>
nicht, ob und wie weit etwan aus den Kirchen in Ra&#x0364;tien und im Norico die<lb/>
Chri&#x017F;tliche Lehre u&#x0364;ber die Donau gebracht worden &#x017F;ey. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">pavlinvs</hi></hi></hi> erzehlet<lb/>
zwar in <hi rendition="#aq">Ambro&#x017F;ii</hi> Leben <note xml:id="FN351_01_01" next="#FN351_01_02" place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXXIX</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">pavlinvs</hi></hi> in uit. Ambro&#x017F;ii<lb/>
p. 65. C. <hi rendition="#i">Per idem tempus Fritigil quaedam,<lb/>
regina Marcomannorum, cum a quodam Chri&#x017F;ti-<lb/>
ano uiro, qui ad illam forte de Italiae partibus<lb/>
uenerat, referente &#x017F;ibi audiret famam, Chri&#x017F;to<lb/>
credidit, cuius illum &#x017F;eruulum recognouerat, mi&#x017F;-<lb/>
&#x017F;isque Mediolanum muneribus ad eccle&#x017F;iam, per<lb/>
legatos po&#x017F;tulauit, ut &#x017F;criptis ip&#x017F;ius, qualiter cre-<lb/>
dere deberet, informaretur. Ad quam ille epi-</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">&#x017F;tolam</hi></hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">R r 3</fw><lb/><cb type="end"/>
</note>, daß Fridigild, eine Ko&#x0364;nigin der Marcomannen, den<lb/>
Chri&#x017F;tlichen Glauben angenommen, und &#x017F;ich von &#x017F;elbigem gro&#x017F;&#x017F;en Bi&#x017F;choff Un-<lb/>
terricht ausgebethen. Die&#x017F;er Scribent aber i&#x017F;t &#x017F;o eyfrig, &#x017F;eines Heiligen Tha-<lb/>
ten groß zu machen, daß man bey den Um&#x017F;ta&#x0364;nden &#x017F;einer Erzehlung kaum &#x017F;icher<lb/>
genug i&#x017F;t. Unter den Gothen aber hatte &#x017F;ich bereits die Chri&#x017F;tliche Religion<lb/>
ausgebreitet. Den er&#x017F;tern Saamen mochten wohl &#x017F;chon einige Chri&#x017F;tliche Ge-<lb/>
fangene ausge&#x017F;treuet haben, &#x017F;o die Gothen, bey den Streiffereyen, derer oben<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">unter</fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[317/0351] bis zur groſſen Wanderung der Voͤlcker. te 3. Das Muͤnch-Leben, ſo unter Conſtantino M. ſich zuerſt in die Staͤdte gezogen, und von Martino Turonenſi auch in Gallien war eingefuͤhret wor- den, hatte ſich ebenfalls ausgebreitet, und man ſiehet aus einer Stelle des Heil. avgvstini 4, daß ſchon um dieſe Zeit, bey Trier, ſich ſowol Manns-als Weibs-Perſonen der Einſamkeit, in der Meinung GOtt beſſer dienen zu koͤn- nen, gewiedmet, aber nicht in Kloͤſtern, ſondern nur in einzeln Huͤtten, ge- wohnet. XXXIX. Hingegen mag auch der Rhein, ſo wohl die Graͤntze der Chriſtli- chen Kirchen, als des Roͤmiſchen Reichs, gemacht haben. Wir finden auch nicht, ob und wie weit etwan aus den Kirchen in Raͤtien und im Norico die Chriſtliche Lehre uͤber die Donau gebracht worden ſey. pavlinvs erzehlet zwar in Ambroſii Leben 1, daß Fridigild, eine Koͤnigin der Marcomannen, den Chriſtlichen Glauben angenommen, und ſich von ſelbigem groſſen Biſchoff Un- terricht ausgebethen. Dieſer Scribent aber iſt ſo eyfrig, ſeines Heiligen Tha- ten groß zu machen, daß man bey den Umſtaͤnden ſeiner Erzehlung kaum ſicher genug iſt. Unter den Gothen aber hatte ſich bereits die Chriſtliche Religion ausgebreitet. Den erſtern Saamen mochten wohl ſchon einige Chriſtliche Ge- fangene ausgeſtreuet haben, ſo die Gothen, bey den Streiffereyen, derer oben unter Bekehꝛung deꝛ Gothen zum Chriſtlichen Glauben. 3 4 uiros, cum imperator pomeridiano circenſium ſpectaculo teneretur, exiſſe deambulatum in hor- tos muris contiguos. Atque illic, ut forte combi- nati ſpatiabantur, unum ſecum ſeorſum, & alios duos itidem ſeorſum pariterque digreſſos. Sed illos uagabundos irruiſſe in quamdam caſam, ubi habitabant quidam ſerui tui ſpiritu pauperes, qua- lium eſt regnum coelorum: & inueniſſe ibi codi- cem, in quo ſcripta erat uita Antonii. Quam legere coepit unus eorum, & mirari, & accendi; & inter legendum meditari, arripere talem uitam; & relicta militia ſaeculari, ſeruire tibi. Erat au- tem ex eis, quos dicunt agentes in rebus. Tunc ſubito repletus amore ſancto, & ſobrio pudore, iratus ita ſibi, coniecit oculos in amicum, & ait illi: dic, quaeſo te, omnibus iſtis laboribus no- ſtris, quo ambimus peruenire? quid quaerimus? cuius rei cauſa militamus? maiorne eſſe poterit ſpes noſtra in palatio, quam ut amici imperatoris ſimus? & ibi quid non fragile plenumque pericu- lis? & per quot pericula peruenitur ad grandius periculum? & quamdiu iſtud erit? Amicus au- tem dei, ſi uoluero, ecce nuno fio. Dixit hoc; & turgidus parturitione nouae uitae reddidit ocu- los paginis, & legebat, & mutabatur intus, ubi tu uidebas; & exuebatur mundo mens eius, ut mox apparuit. Namque dum legit, & uoluit flu- ctus cordis ſui, infremuit aliquando & diſcreuit, decreuitque meliora. Iamque tuns, ait amico ſuo: ego iam abrupi me ab illa ſpe noſtra, & deo ſeruire ſtatui: & hoc ex hac bora, in hoc loco aggredior: & te, ſi piget imitari, noli ad- uerſari. Reſpondit ille, adhaerere ſe ſocio tantae mercedis tantaeque militiae. Et ambo iam tui, aedificabant turrim ſumptu idoneo relinquendi omnia, & ſequendi te. Tum Potitianus, & qui cum eo per alias horti partes deambulabant, quae- rentes eos, deuenerunt in eumdem locum; & in- uenientes admonuerunt, ut redirent, quoniam de- clinaſſet dies. At illi, narrato placito & propoſi- to ſuo, quoque modo in eis talis uoluntas orta eſ- ſet, atque firmata; petiuerunt, ne ſibi moleſti eſſent, ſi adiungi recuſarent. Iſti autem nihilo mutati a priſtinis, fleuerunt ſe tamen, ut dice- bat, atque illis pie congratulati ſunt, & commen- dauerunt ſe orationibus eorum; & trahentes cor in terra abierunt in palatium. Illi autem affigen- tes cor coelo, manſerunt in caſa, & ambo habe- bant ſponſas: quae poſteaquam hoc audierunt, dicauerunt etiam ipſae uirginitatem tibi. 1 §. XXXIX. 1. pavlinvs in uit. Ambroſii p. 65. C. Per idem tempus Fritigil quaedam, regina Marcomannorum, cum a quodam Chriſti- ano uiro, qui ad illam forte de Italiae partibus uenerat, referente ſibi audiret famam, Chriſto credidit, cuius illum ſeruulum recognouerat, miſ- ſisque Mediolanum muneribus ad eccleſiam, per legatos poſtulauit, ut ſcriptis ipſius, qualiter cre- dere deberet, informaretur. Ad quam ille epi- ſtolam R r 3

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/351
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 317. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/351>, abgerufen am 02.06.2024.