Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Vandalischen, Svevischen etc. Reichs.
Honorius hatte die Gothen in Jtalien auf dem Halse, und dorffte also kei-Gothen bessern
Wiederstand
zu thun.

nen neuen Feind dahin ziehen: war auch wegen seiner beyden Anverwandten,
Vereniani und Didymii, die Constantinus in seiner Gewalt hatte, in
Sorgen. Also erkannte er ihn für einen Käiser, und überschickte ihm den
Purpur 1. Von dieser Vereinigung findet sich ein merckwürdiges Denck-
mahl in einer Griechischen Jnseription, die zu Trier gefunden 2, und in die-
sem Jahr gesetzet worden, in welcher Constantinus, nebst Honorio, als consul
angeführet wird
UPATEIA ONORIOU TO E, KAI KONTANTINOU TO A
i. e.
consvlat. honorii. VIII. & Constantini I.

XXII. Dieser Vergleich scheinet Ursach gewesen zu seyn, daß HonoriusWill den, von
den Römern
getroffenen
Vergleich,
nicht bestäti-
gen.

nicht alle Bedingungen, wie sie zu Rom entworffen worden, erfüllen wollen,
ungeachtet die Römer selbst, durch absonderliche Abgeordnete, darum anhalten
liessen. Alarich wendete sich also zurücke gegen Rom. Honorius schickte zwar
6000 Mann Dalmatier, unter Anführung des General Valentis, dahin; Ala-
ricus
empfieng sie aber so, daß kaum 100. davon kamen 1. Die Römer
schickten darauf neue abgeordnete an den Käiser, unter welchen sich der Pabst
Innocentius selbst mit befand, und Alaricus gab ihnen ein Geleite mit, da-
mit sie unterwegens, für den streiffenden Abtheilungen, sicher seyn möchten. Fast
um eben die Zeit, als selbige bey Hof angelanget, kam auch Ataulf über die

Alpen.
[Beginn Spaltensatz] patrio celebrandis, ausus fuit, sed bominibus il-
lis e Tuscia ualere iussis, ad permulcendum omni
studio barbarum se conuertunt.
zosimvs c. l. Placuit ab urbe solui quin-
que millia pondo auri, argenti triginta millia,
tunicarum sericarum quatuor millia, uellerum coc-
eineorum tria millia, piperis tria librarum millia.
idem ibid. Nam, quod deerat, mundo sup-
plere statuunt, quo erant exornata deum simula-
cra. Quod sane nihil aliud erat, quam simula-
cra, sacris ritibus atque cerimoniis dedicata,
mundoque decenti exornata, propterea, quod urbi
felicitatem perpetuam conseruassent; his ipsis ce-
rimoniis nonnibil deminutis, esse inanima prorsus
& inefficacia. Quod denique cuncta, quae ten-
derent ad interitum urbis, undique concurrere
oporteret, non ornamenta dumtaxat sua simula-
cris ademerunt: uerum etiam nonnulla ex auro
& argento facta conflarunt. quorum erat in nu-
mero fortitudinis quoque simulacrum, quam Ro-
mani uirtutem uocant: quo sane abolito, quidquid
fortitudinis, atque uirtutis, apud Romanos su-
perabat, extinctum fuit, id quod ex eo tempore
[Spaltenumbruch] futurum, homines rebus diuinis & ritibus patriis
exerciti praedixerunt.
1 §. XXI. 1. zosimvs Lib. V. c. 43. Secun-
dum haec mittit Constantinus, tyrannus, eunu-
chos ad Honorium, ueniam poscens, quod impe-
rium delatum accepisset Non enim id se sponte
sua rapuisse, sed a militibus, adhibita ui, fuisse
coactum. Hoc postulatum ubi princeps audiuisset,
animaduertens, haud facile se, quam diu militan-
tes Alaricho barbari longius remoti non essent, de
bellis aliis cogitare posse; praetereaque rationem
propinquorum habens, qui a tyranno in uinculis
detinebantur:
(erant autem ii Verenianus & Di-
dymius
) non postulato duntaxat adsensus est, sed
& imperatoriam uestem ei misit. Ac propinquo-
rum quidem causa frustra sollicitus erat, qui an-
te legationem hanc iugulati fuerant.
2 grvtervs p. MLII. 6. sirmondvs
in notis ad Sidonium p. 58. iosephvs sca-
liger
hat sich also auf diesen Umstand nicht be-
sonnen, wenn er de emend. tempor. Lib. V. p. 516.
allwo er diese Jnseription anführet, gestehet, daß er
nicht wisse, was dieses für ein Constantinus sey.
1 §. XXII. 1. zosimvs Lib. V. c. 44. 45.
[Ende Spaltensatz]
2. idem
Y y 3

Vandaliſchen, Sveviſchen ꝛc. Reichs.
Honorius hatte die Gothen in Jtalien auf dem Halſe, und dorffte alſo kei-Gothẽ beſſern
Wiederſtand
zu thun.

nen neuen Feind dahin ziehen: war auch wegen ſeiner beyden Anverwandten,
Vereniani und Didymii, die Conſtantinus in ſeiner Gewalt hatte, in
Sorgen. Alſo erkannte er ihn fuͤr einen Kaͤiſer, und uͤberſchickte ihm den
Purpur 1. Von dieſer Vereinigung findet ſich ein merckwuͤrdiges Denck-
mahl in einer Griechiſchen Jnſeription, die zu Trier gefunden 2, und in die-
ſem Jahr geſetzet worden, in welcher Conſtantinus, nebſt Honorio, als conſul
angefuͤhret wird
ΥΠΑΤΕΙΑ ΟΝΟΡΙΟΥ ΤΟ Η͞, ΚΑI ΚΩΝϹΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟ Α͞
i. e.
consvlat. honorii. VIII. & Conſtantini I.

XXII. Dieſer Vergleich ſcheinet Urſach geweſen zu ſeyn, daß HonoriusWill den, von
den Roͤmern
getroffenen
Vergleich,
nicht beſtaͤti-
gen.

nicht alle Bedingungen, wie ſie zu Rom entworffen worden, erfuͤllen wollen,
ungeachtet die Roͤmer ſelbſt, durch abſonderliche Abgeordnete, darum anhalten
lieſſen. Alarich wendete ſich alſo zuruͤcke gegen Rom. Honorius ſchickte zwar
6000 Mann Dalmatier, unter Anfuͤhrung des General Valentis, dahin; Ala-
ricus
empfieng ſie aber ſo, daß kaum 100. davon kamen 1. Die Roͤmer
ſchickten darauf neue abgeordnete an den Kaͤiſer, unter welchen ſich der Pabſt
Innocentius ſelbſt mit befand, und Alaricus gab ihnen ein Geleite mit, da-
mit ſie unterwegens, fuͤr den ſtreiffenden Abtheilungen, ſicher ſeyn moͤchten. Faſt
um eben die Zeit, als ſelbige bey Hof angelanget, kam auch Ataulf uͤber die

Alpen.
[Beginn Spaltensatz] patrio celebrandis, auſus fuit, ſed bominibus il-
lis e Tuſcia ualere iuſſis, ad permulcendum omni
ſtudio barbarum ſe conuertunt.
zosimvs c. l. Placuit ab urbe ſolui quin-
que millia pondo auri, argenti triginta millia,
tunicarum ſericarum quatuor millia, uellerum coc-
eineorum tria millia, piperis tria librarum millia.
idem ibid. Nam, quod deerat, mundo ſup-
plere ſtatuunt, quo erant exornata deum ſimula-
cra. Quod ſane nihil aliud erat, quam ſimula-
cra, ſacris ritibus atque cerimoniis dedicata,
mundoque decenti exornata, propterea, quod urbi
felicitatem perpetuam conſeruaſſent; his ipſis ce-
rimoniis nonnibil deminutis, eſſe inanima prorſus
& inefficacia. Quod denique cuncta, quae ten-
derent ad interitum urbis, undique concurrere
oporteret, non ornamenta dumtaxat ſua ſimula-
cris ademerunt: uerum etiam nonnulla ex auro
& argento facta conflarunt. quorum erat in nu-
mero fortitudinis quoque ſimulacrum, quam Ro-
mani uirtutem uocant: quo ſane abolito, quidquid
fortitudinis, atque uirtutis, apud Romanos ſu-
perabat, extinctum fuit, id quod ex eo tempore
[Spaltenumbruch] futurum, homines rebus diuinis & ritibus patriis
exerciti praedixerunt.
1 §. XXI. 1. zosimvs Lib. V. c. 43. Secun-
dum haec mittit Conſtantinus, tyrannus, eunu-
chos ad Honorium, ueniam poſcens, quod impe-
rium delatum accepiſſet Non enim id ſe ſponte
ſua rapuiſſe, ſed a militibus, adhibita ui, fuiſſe
coactum. Hoc poſtulatum ubi princeps audiuiſſet,
animaduertens, haud facile ſe, quam diu militan-
tes Alaricho barbari longius remoti non eſſent, de
bellis aliis cogitare poſſe; praetereaque rationem
propinquorum habens, qui a tyranno in uinculis
detinebantur:
(erant autem ii Verenianus & Di-
dymius
) non poſtulato duntaxat adſenſus eſt, ſed
& imperatoriam ueſtem ei miſit. Ac propinquo-
rum quidem cauſa fruſtra ſollicitus erat, qui an-
te legationem hanc iugulati fuerant.
2 grvtervs p. MLII. 6. sirmondvs
in notis ad Sidonium p. 58. iosephvs sca-
liger
hat ſich alſo auf dieſen Umſtand nicht be-
ſonnen, wenn er de emend. tempor. Lib. V. p. 516.
allwo er dieſe Jnſeription anfuͤhret, geſtehet, daß er
nicht wiſſe, was dieſes fuͤr ein Conſtantinus ſey.
1 §. XXII. 1. zosimvs Lib. V. c. 44. 45.
[Ende Spaltensatz]
2. idem
Y y 3
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0391" n="357"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Vandali&#x017F;chen, Svevi&#x017F;chen &#xA75B;c. Reichs.</hi></fw><lb/><hi rendition="#aq">Honorius</hi> hatte die Gothen in Jtalien auf dem Hal&#x017F;e, und dorffte al&#x017F;o kei-<note place="right">Gothe&#x0303; be&#x017F;&#x017F;ern<lb/>
Wieder&#x017F;tand<lb/>
zu thun.</note><lb/>
nen neuen Feind dahin ziehen: war auch wegen &#x017F;einer beyden Anverwandten,<lb/><hi rendition="#aq">Vereniani</hi> und <hi rendition="#aq">Didymii,</hi> die <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus</hi> in &#x017F;einer Gewalt hatte, in<lb/>
Sorgen. Al&#x017F;o erkannte er ihn fu&#x0364;r einen Ka&#x0364;i&#x017F;er, und u&#x0364;ber&#x017F;chickte ihm den<lb/>
Purpur <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXI</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi> Lib. V. c. 43. <hi rendition="#i">Secun-<lb/>
dum haec mittit Con&#x017F;tantinus, tyrannus, eunu-<lb/>
chos ad Honorium, ueniam po&#x017F;cens, quod impe-<lb/>
rium delatum accepi&#x017F;&#x017F;et Non enim id &#x017F;e &#x017F;ponte<lb/>
&#x017F;ua rapui&#x017F;&#x017F;e, &#x017F;ed a militibus, adhibita ui, fui&#x017F;&#x017F;e<lb/>
coactum. Hoc po&#x017F;tulatum ubi princeps audiui&#x017F;&#x017F;et,<lb/>
animaduertens, haud facile &#x017F;e, quam diu militan-<lb/>
tes Alaricho barbari longius remoti non e&#x017F;&#x017F;ent, de<lb/>
bellis aliis cogitare po&#x017F;&#x017F;e; praetereaque rationem<lb/>
propinquorum habens, qui a tyranno in uinculis<lb/>
detinebantur:</hi> (<hi rendition="#i">erant autem ii Verenianus &amp; Di-<lb/>
dymius</hi>) <hi rendition="#i">non po&#x017F;tulato duntaxat ad&#x017F;en&#x017F;us e&#x017F;t, &#x017F;ed<lb/>
&amp; imperatoriam ue&#x017F;tem ei mi&#x017F;it. Ac propinquo-<lb/>
rum quidem cau&#x017F;a fru&#x017F;tra &#x017F;ollicitus erat, qui an-<lb/>
te legationem hanc iugulati fuerant.</hi></hi></note>. Von die&#x017F;er Vereinigung findet &#x017F;ich ein merckwu&#x0364;rdiges Denck-<lb/>
mahl in einer Griechi&#x017F;chen Jn&#x017F;eription, die zu Trier gefunden <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">grvtervs</hi></hi> p. MLII. 6. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">sirmondvs</hi></hi><lb/>
in notis ad Sidonium p. 58. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">iosephvs sca-<lb/>
liger</hi></hi></hi> hat &#x017F;ich al&#x017F;o auf die&#x017F;en Um&#x017F;tand nicht be-<lb/>
&#x017F;onnen, wenn er <hi rendition="#aq">de emend. tempor. Lib. V. p.</hi> 516.<lb/>
allwo er die&#x017F;e Jn&#x017F;eription anfu&#x0364;hret, ge&#x017F;tehet, daß er<lb/>
nicht wi&#x017F;&#x017F;e, was die&#x017F;es fu&#x0364;r ein <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus</hi> &#x017F;ey.</note>, und in die-<lb/>
&#x017F;em Jahr ge&#x017F;etzet worden, in welcher <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus,</hi> neb&#x017F;t <hi rendition="#aq">Honorio,</hi> als <hi rendition="#aq">con&#x017F;ul</hi><lb/>
angefu&#x0364;hret wird<lb/><hi rendition="#c"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g">&#x03A5;&#x03A0;&#x0391;&#x03A4;&#x0395;&#x0399;&#x0391; &#x039F;&#x039D;&#x039F;&#x03A1;&#x0399;&#x039F;&#x03A5; &#x03A4;&#x039F; &#x0397;&#x035E;, &#x039A;&#x0391;I &#x039A;&#x03A9;&#x039D;&#x03F9;&#x03A4;&#x0391;&#x039D;&#x03A4;&#x0399;&#x039D;&#x039F;&#x03A5; &#x03A4;&#x039F; &#x0391;&#x035E;</hi><lb/>
i. e.<lb/><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">consvlat. honorii.</hi></hi> VIII. &amp; Con&#x017F;tantini I.</hi></hi></p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXII.</hi> Die&#x017F;er Vergleich &#x017F;cheinet Ur&#x017F;ach gewe&#x017F;en zu &#x017F;eyn, daß <hi rendition="#aq">Honorius</hi><note place="right">Will den, von<lb/>
den Ro&#x0364;mern<lb/><hi rendition="#g">getroffen</hi>en<lb/><hi rendition="#g">Vergleich,</hi><lb/>
nicht be&#x017F;ta&#x0364;ti-<lb/>
gen.</note><lb/>
nicht alle Bedingungen, wie &#x017F;ie zu Rom entworffen worden, erfu&#x0364;llen wollen,<lb/>
ungeachtet die Ro&#x0364;mer &#x017F;elb&#x017F;t, durch ab&#x017F;onderliche Abgeordnete, darum anhalten<lb/>
lie&#x017F;&#x017F;en. Alarich wendete &#x017F;ich al&#x017F;o zuru&#x0364;cke gegen Rom. <hi rendition="#aq">Honorius</hi> &#x017F;chickte zwar<lb/>
6000 Mann Dalmatier, unter Anfu&#x0364;hrung des General <hi rendition="#aq">Valentis,</hi> dahin; <hi rendition="#aq">Ala-<lb/>
ricus</hi> empfieng &#x017F;ie aber &#x017F;o, daß kaum 100. davon kamen <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXII</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi> Lib. V. c.</hi> 44. 45.<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">2. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">idem</hi></hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">Y y 3</fw><lb/><cb type="end"/>
</note>. Die Ro&#x0364;mer<lb/>
&#x017F;chickten darauf neue abgeordnete an den Ka&#x0364;i&#x017F;er, unter welchen &#x017F;ich der Pab&#x017F;t<lb/><hi rendition="#aq">Innocentius</hi> &#x017F;elb&#x017F;t mit befand, und <hi rendition="#aq">Alaricus</hi> gab ihnen ein Geleite mit, da-<lb/>
mit &#x017F;ie unterwegens, fu&#x0364;r den &#x017F;treiffenden Abtheilungen, &#x017F;icher &#x017F;eyn mo&#x0364;chten. Fa&#x017F;t<lb/>
um eben die Zeit, als &#x017F;elbige bey Hof angelanget, kam auch <hi rendition="#aq">Ataulf</hi> u&#x0364;ber die<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">Alpen.</fw><lb/><note xml:id="FN390_03_02" prev="#FN390_03_01" place="foot" n="3"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">patrio celebrandis, au&#x017F;us fuit, &#x017F;ed bominibus il-<lb/>
lis e Tu&#x017F;cia ualere iu&#x017F;&#x017F;is, ad permulcendum omni<lb/>
&#x017F;tudio barbarum &#x017F;e conuertunt.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN390_04_02" prev="#FN390_04_01" place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi> c. l. <hi rendition="#i">Placuit ab urbe &#x017F;olui quin-<lb/>
que millia pondo auri, argenti triginta millia,<lb/>
tunicarum &#x017F;ericarum quatuor millia, uellerum coc-<lb/>
eineorum tria millia, piperis tria librarum millia.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an zweiter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN390_05_02" prev="#FN390_05_01" place="foot" n="5"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idem</hi></hi> ibid. <hi rendition="#i">Nam, quod deerat, mundo &#x017F;up-<lb/>
plere &#x017F;tatuunt, quo erant exornata deum &#x017F;imula-<lb/>
cra. Quod &#x017F;ane nihil aliud erat, quam &#x017F;imula-<lb/>
cra, &#x017F;acris ritibus atque cerimoniis dedicata,<lb/>
mundoque decenti exornata, propterea, quod urbi<lb/>
felicitatem perpetuam con&#x017F;erua&#x017F;&#x017F;ent; his ip&#x017F;is ce-<lb/>
rimoniis nonnibil deminutis, e&#x017F;&#x017F;e inanima pror&#x017F;us<lb/>
&amp; inefficacia. Quod denique cuncta, quae ten-<lb/>
derent ad interitum urbis, undique concurrere<lb/>
oporteret, non ornamenta dumtaxat &#x017F;ua &#x017F;imula-<lb/>
cris ademerunt: uerum etiam nonnulla ex auro<lb/>
&amp; argento facta conflarunt. quorum erat in nu-<lb/>
mero fortitudinis quoque &#x017F;imulacrum, quam Ro-<lb/>
mani uirtutem uocant: quo &#x017F;ane abolito, quidquid<lb/>
fortitudinis, atque uirtutis, apud Romanos &#x017F;u-<lb/>
perabat, extinctum fuit, id quod ex eo tempore<lb/><cb/>
futurum, homines rebus diuinis &amp; ritibus patriis<lb/>
exerciti praedixerunt.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an dritter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[357/0391] Vandaliſchen, Sveviſchen ꝛc. Reichs. Honorius hatte die Gothen in Jtalien auf dem Halſe, und dorffte alſo kei- nen neuen Feind dahin ziehen: war auch wegen ſeiner beyden Anverwandten, Vereniani und Didymii, die Conſtantinus in ſeiner Gewalt hatte, in Sorgen. Alſo erkannte er ihn fuͤr einen Kaͤiſer, und uͤberſchickte ihm den Purpur 1. Von dieſer Vereinigung findet ſich ein merckwuͤrdiges Denck- mahl in einer Griechiſchen Jnſeription, die zu Trier gefunden 2, und in die- ſem Jahr geſetzet worden, in welcher Conſtantinus, nebſt Honorio, als conſul angefuͤhret wird ΥΠΑΤΕΙΑ ΟΝΟΡΙΟΥ ΤΟ Η͞, ΚΑI ΚΩΝϹΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟ Α͞ i. e. consvlat. honorii. VIII. & Conſtantini I. Gothẽ beſſern Wiederſtand zu thun. XXII. Dieſer Vergleich ſcheinet Urſach geweſen zu ſeyn, daß Honorius nicht alle Bedingungen, wie ſie zu Rom entworffen worden, erfuͤllen wollen, ungeachtet die Roͤmer ſelbſt, durch abſonderliche Abgeordnete, darum anhalten lieſſen. Alarich wendete ſich alſo zuruͤcke gegen Rom. Honorius ſchickte zwar 6000 Mann Dalmatier, unter Anfuͤhrung des General Valentis, dahin; Ala- ricus empfieng ſie aber ſo, daß kaum 100. davon kamen 1. Die Roͤmer ſchickten darauf neue abgeordnete an den Kaͤiſer, unter welchen ſich der Pabſt Innocentius ſelbſt mit befand, und Alaricus gab ihnen ein Geleite mit, da- mit ſie unterwegens, fuͤr den ſtreiffenden Abtheilungen, ſicher ſeyn moͤchten. Faſt um eben die Zeit, als ſelbige bey Hof angelanget, kam auch Ataulf uͤber die Alpen. 3 4 5 Will den, von den Roͤmern getroffenen Vergleich, nicht beſtaͤti- gen. 1 §. XXI. 1. zosimvs Lib. V. c. 43. Secun- dum haec mittit Conſtantinus, tyrannus, eunu- chos ad Honorium, ueniam poſcens, quod impe- rium delatum accepiſſet Non enim id ſe ſponte ſua rapuiſſe, ſed a militibus, adhibita ui, fuiſſe coactum. Hoc poſtulatum ubi princeps audiuiſſet, animaduertens, haud facile ſe, quam diu militan- tes Alaricho barbari longius remoti non eſſent, de bellis aliis cogitare poſſe; praetereaque rationem propinquorum habens, qui a tyranno in uinculis detinebantur: (erant autem ii Verenianus & Di- dymius) non poſtulato duntaxat adſenſus eſt, ſed & imperatoriam ueſtem ei miſit. Ac propinquo- rum quidem cauſa fruſtra ſollicitus erat, qui an- te legationem hanc iugulati fuerant. 2 grvtervs p. MLII. 6. sirmondvs in notis ad Sidonium p. 58. iosephvs sca- liger hat ſich alſo auf dieſen Umſtand nicht be- ſonnen, wenn er de emend. tempor. Lib. V. p. 516. allwo er dieſe Jnſeription anfuͤhret, geſtehet, daß er nicht wiſſe, was dieſes fuͤr ein Conſtantinus ſey. 1 §. XXII. 1. zosimvs Lib. V. c. 44. 45. 2. idem 3 patrio celebrandis, auſus fuit, ſed bominibus il- lis e Tuſcia ualere iuſſis, ad permulcendum omni ſtudio barbarum ſe conuertunt. 4 zosimvs c. l. Placuit ab urbe ſolui quin- que millia pondo auri, argenti triginta millia, tunicarum ſericarum quatuor millia, uellerum coc- eineorum tria millia, piperis tria librarum millia. 5 idem ibid. Nam, quod deerat, mundo ſup- plere ſtatuunt, quo erant exornata deum ſimula- cra. Quod ſane nihil aliud erat, quam ſimula- cra, ſacris ritibus atque cerimoniis dedicata, mundoque decenti exornata, propterea, quod urbi felicitatem perpetuam conſeruaſſent; his ipſis ce- rimoniis nonnibil deminutis, eſſe inanima prorſus & inefficacia. Quod denique cuncta, quae ten- derent ad interitum urbis, undique concurrere oporteret, non ornamenta dumtaxat ſua ſimula- cris ademerunt: uerum etiam nonnulla ex auro & argento facta conflarunt. quorum erat in nu- mero fortitudinis quoque ſimulacrum, quam Ro- mani uirtutem uocant: quo ſane abolito, quidquid fortitudinis, atque uirtutis, apud Romanos ſu- perabat, extinctum fuit, id quod ex eo tempore futurum, homines rebus diuinis & ritibus patriis exerciti praedixerunt. Y y 3

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/391
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 357. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/391>, abgerufen am 02.06.2024.