Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite
bis zu Ende der mit den Hunnen geführten Kriege.

VII. Aetius that darauf einen glücklichen Feldzug gegen die Francken.Aetius ziehet
an den Rhein
gegen die Fran-
cken. Vom
Könige Clo-
dio.

Einige alte historici schreiben, er habe sie aus der Landschafft, so sie am lin-
cken Ufer des Rheins damals inne gehabt, wieder vertrieben 1: welches die
Muthmassung, daß schon seit Iovini Zeiten, ein Theil Francken über den Rhein
gegangen, und festen Fuß gefasset 2, bestätiget. Nach idatii Rechnung,
hat er im Jahr 432 Friede mit ihnen gemacht 3. Die neueren historici setzen
durchgehends in diese Zeiten den Anfang von des Königs Clodionis Regierung 4:
wo aber Clodio eben damals angefangen zu regieren, und gleich Anfangs ge-
gen die Römer unglücklich gewesen ist, so muß er entweder im Frieden ein
Stück Landes in Germania inferiori, etwan auf die Art wie die Römer
dergleichen den Burgundern in Germania superiori eingeräumet hatten, be-
halten, oder sich nachmahls wieder erholet haben, inmassen wir ihn nach etli-
chen Jahren antreffen werden, wie er bis an Cambrai streiffet.

VIII. Die Einwohner von Gallicien hatten mit den Sveven, nachdemHermanarici
Handlungen

sie
[Beginn Spaltensatz] serui, uel domini, octoginta millia numerati.
Qua opinione diuulgata, usque in hodiernum a ne-
scientibus armatorum tantis numerus aestimatur,
cum sit nunc exiguus & infirmus. Inuenientes
igitur pacatam quietamque prouinciam, speciosi-
tatem totius terrae florentis, quaquauersum, im-
atis agminibus impetebant, deuastando depo-
pulabantur, incendio atque homicidiis totum ex-
terminantes. Sed nec arbustis fructiferis omni-
mode parcebant; ne forte quos antra montium,
aut praerupta terrarum, uel seclusa quaeque oc-
cultauerant, post eorum transitum illis pabulis
nutrirentur: & sic iterum, atque iterum tali cru-
delitate furentibus, ab eorum contagione nullus
remansit locus immunis. Praesertim in ecclesiis,
basilicisque sanctorum, coemeteriis uel monasteriis
sceleratius saeuiebant, ut maioribus incendiis do-
mos orationis magis, quam urbes, cunctaque op-
pida concremarent. Vbi forte uenerabilis aulae
clausas repererant portas, certatim ictibus dex-
tralium, aditum reserabant.
procopivs de bello Vandalico Lib. I.
c. 5. Contributis in cohortes Vandalis & Ala-
nis duces Gizericus non minus LXXX. praefecit,
quos chiliarchos, seu mille uirorum tribunos ideo
nominauit, ut habere sub signis LXXX. bellato-
rum millia crederetur. Ac superiori quidem tem-
pore Vandali atque Alani non excedere diceban-
tur L millia: deinde tamen, qua liberorum pro-
creatione, qua societatis coitione cum aliis barba-
ris, corum numerus maxime creuit. Porro in
unum Vandalorum nomen Alani, caeterique bar-
bari sua uocabula confuderunt, exceptis Mauris,
quorum adeptus obsequia Gizericus a morte Va-
[Spaltenumbruch] lentiniani, in Siciliam atque Italiam, quotannis
uere nouo se inuehebat.
§. VI. 1. idativs ad A. valentini-
ani
VI. (430.) Per Aetium comitem non pro-
cul de Arelate quaedam Gothorum manus extin-
guitur, Anaulpho optimate eorum capto. Iothun-
gi per eum similiter debellantur, & Nori.
Zum
folgenden Jahr hat er angemercket: Aetius, dux
utriusque militiae, Noros edomat rebellantes.
Rursum Sueui initam cum Gallaecis pacem libata
sibi occasione conturbant. Ob quorum depraeda-
tionem Idatius episcopus ad Aetium ducem, qui
expeditionem agebat in Galliis, suscipit legationem.
Siehe beym §. XI. not. 2.
1 §. VII. 1. prosper in chronico consulari
felice & tavro coss. (A. 429.) Pars Gal-
liarum propinqua Rheno, quam Franci possiden-
dam occupauerant, Aetii comitis armis recepta.

cassiodorvs ad eundem annum: Aetius
multis Francis caesis, quam occupauerant, pro-
pinquam Rheno Galliarum partem, recepit:
ida-
tii
hieher gehöriges Zeugniß ist unten §. VIII. not.
2. nachzusehen.
2 S. im vorhergehenden Buch §. XLIII. u. XLIV.
3 idativs ad A. Valentiniani VIII. Su-
peratis per Aetium in certamine Francis, & in
pace susceptis, Censorius comes legatus mittitur ad
Sueuos, supradicto secum Idatio redeunte.
4 prosper in chronico a pithoeo
[Ende Spaltensatz]
edito
E e e 3
bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege.

VII. Aëtius that darauf einen gluͤcklichen Feldzug gegen die Francken.Aëtius ziehet
an den Rhein
gegen die Fꝛan-
cken. Vom
Koͤnige Clo-
dio.

Einige alte hiſtorici ſchreiben, er habe ſie aus der Landſchafft, ſo ſie am lin-
cken Ufer des Rheins damals inne gehabt, wieder vertrieben 1: welches die
Muthmaſſung, daß ſchon ſeit Iovini Zeiten, ein Theil Francken uͤber den Rhein
gegangen, und feſten Fuß gefaſſet 2, beſtaͤtiget. Nach idatii Rechnung,
hat er im Jahr 432 Friede mit ihnen gemacht 3. Die neueren hiſtorici ſetzen
durchgehends in dieſe Zeiten den Anfang von des Koͤnigs Clodionis Regierung 4:
wo aber Clodio eben damals angefangen zu regieren, und gleich Anfangs ge-
gen die Roͤmer ungluͤcklich geweſen iſt, ſo muß er entweder im Frieden ein
Stuͤck Landes in Germania inferiori, etwan auf die Art wie die Roͤmer
dergleichen den Burgundern in Germania ſuperiori eingeraͤumet hatten, be-
halten, oder ſich nachmahls wieder erholet haben, inmaſſen wir ihn nach etli-
chen Jahren antreffen werden, wie er bis an Cambrai ſtreiffet.

VIII. Die Einwohner von Gallicien hatten mit den Sveven, nachdemHermanarici
Handlungen

ſie
[Beginn Spaltensatz] ſerui, uel domini, octoginta millia numerati.
Qua opinione diuulgata, usque in hodiernum a ne-
ſcientibus armatorum tantis numerus aeſtimatur,
cum ſit nunc exiguus & infirmus. Inuenientes
igitur pacatam quietamque prouinciam, ſpecioſi-
tatem totius terrae florentis, quaquauerſum, im-
atis agminibus impetebant, deuaſtando depo-
pulabantur, incendio atque homicidiis totum ex-
terminantes. Sed nec arbuſtis fructiferis omni-
mode parcebant; ne forte quos antra montium,
aut praerupta terrarum, uel ſecluſa quaeque oc-
cultauerant, poſt eorum tranſitum illis pabulis
nutrirentur: & ſic iterum, atque iterum tali cru-
delitate furentibus, ab eorum contagione nullus
remanſit locus immunis. Praeſertim in eccleſiis,
baſilicisque ſanctorum, coemeteriis uel monaſteriis
ſceleratius ſaeuiebant, ut maioribus incendiis do-
mos orationis magis, quam urbes, cunctaque op-
pida concremarent. Vbi forte uenerabilis aulae
clauſas repererant portas, certatim ictibus dex-
tralium, aditum reſerabant.
procopivs de bello Vandalico Lib. I.
c. 5. Contributis in cohortes Vandalis & Ala-
nis duces Gizericus non minus LXXX. praefecit,
quos chiliarchos, ſeu mille uirorum tribunos ideo
nominauit, ut habere ſub ſignis LXXX. bellato-
rum millia crederetur. Ac ſuperiori quidem tem-
pore Vandali atque Alani non excedere diceban-
tur L millia: deinde tamen, qua liberorum pro-
creatione, qua ſocietatis coitione cum aliis barba-
ris, corum numerus maxime creuit. Porro in
unum Vandalorum nomen Alani, caeterique bar-
bari ſua uocabula confuderunt, exceptis Mauris,
quorum adeptus obſequia Gizericus a morte Va-
[Spaltenumbruch] lentiniani, in Siciliam atque Italiam, quotannis
uere nouo ſe inuehebat.
§. VI. 1. idativs ad A. valentini-
ani
VI. (430.) Per Aëtium comitem non pro-
cul de Arelate quaedam Gothorum manus extin-
guitur, Anaulpho optimate eorum capto. Iothun-
gi per eum ſimiliter debellantur, & Nori.
Zum
folgenden Jahr hat er angemercket: Aëtius, dux
utriusque militiae, Noros edomat rebellantes.
Rurſum Sueui initam cum Gallaecis pacem libata
ſibi occaſione conturbant. Ob quorum depraeda-
tionem Idatius epiſcopus ad Aëtium ducem, qui
expeditionem agebat in Galliis, ſuſcipit legationem.
Siehe beym §. XI. not. 2.
1 §. VII. 1. prosper in chronico conſulari
felice & tavro coss. (A. 429.) Pars Gal-
liarum propinqua Rheno, quam Franci poſſiden-
dam occupauerant, Aëtii comitis armis recepta.

cassiodorvs ad eundem annum: Aëtius
multis Francis caeſis, quam occupauerant, pro-
pinquam Rheno Galliarum partem, recepit:
ida-
tii
hieher gehoͤriges Zeugniß iſt unten §. VIII. not.
2. nachzuſehen.
2 S. im vorhergehenden Buch §. XLIII. u. XLIV.
3 idativs ad A. Valentiniani VIII. Su-
peratis per Aëtium in certamine Francis, & in
pace ſuſceptis, Cenſorius comes legatus mittitur ad
Sueuos, ſupradicto ſecum Idatio redeunte.
4 prosper in chronico a pithoeo
[Ende Spaltensatz]
edito
E e e 3
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <pb facs="#f0439" n="405"/>
          <fw place="top" type="header"> <hi rendition="#b">bis zu Ende der mit den Hunnen gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi> </fw><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">VII. Aëtius</hi> that darauf einen glu&#x0364;cklichen Feldzug gegen die Francken.<note place="right"><hi rendition="#aq">Aëtius</hi> ziehet<lb/>
an den Rhein<lb/>
gegen die F&#xA75B;an-<lb/>
cken. Vom<lb/>
Ko&#x0364;nige Clo-<lb/>
dio.</note><lb/>
Einige alte <hi rendition="#aq">hi&#x017F;torici</hi> &#x017F;chreiben, er habe &#x017F;ie aus der Land&#x017F;chafft, &#x017F;o &#x017F;ie am lin-<lb/>
cken Ufer des Rheins damals inne gehabt, wieder vertrieben <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">VII</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">prosper</hi></hi> in chronico con&#x017F;ulari<lb/><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">felice &amp; tavro coss.</hi></hi> (A. 429.) <hi rendition="#i">Pars Gal-<lb/>
liarum propinqua Rheno, quam Franci po&#x017F;&#x017F;iden-<lb/>
dam occupauerant, Aëtii comitis armis recepta.</hi><lb/><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">cassiodorvs</hi></hi> ad eundem annum: <hi rendition="#i">Aëtius<lb/>
multis Francis cae&#x017F;is, quam occupauerant, pro-<lb/>
pinquam Rheno Galliarum partem, recepit:</hi> <hi rendition="#k">ida-<lb/>
tii</hi></hi> hieher geho&#x0364;riges Zeugniß i&#x017F;t unten §. <hi rendition="#aq">VIII. not.</hi><lb/>
2. nachzu&#x017F;ehen.</note>: welches die<lb/>
Muthma&#x017F;&#x017F;ung, daß &#x017F;chon &#x017F;eit <hi rendition="#aq">Iovini</hi> Zeiten, ein Theil Francken u&#x0364;ber den Rhein<lb/>
gegangen, und fe&#x017F;ten Fuß gefa&#x017F;&#x017F;et <note place="foot" n="2">S. im vorhergehenden Buch §. <hi rendition="#aq">XLIII.</hi> u. <hi rendition="#aq">XLIV.</hi></note>, be&#x017F;ta&#x0364;tiget. Nach <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idatii</hi></hi></hi> Rechnung,<lb/>
hat er im Jahr 432 Friede mit ihnen gemacht <note place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idativs</hi></hi> ad A. Valentiniani VIII. <hi rendition="#i">Su-<lb/>
peratis per Aëtium in certamine Francis, &amp; in<lb/>
pace &#x017F;u&#x017F;ceptis, Cen&#x017F;orius comes legatus mittitur ad<lb/>
Sueuos, &#x017F;upradicto &#x017F;ecum Idatio redeunte.</hi></hi></note>. Die neueren <hi rendition="#aq">hi&#x017F;torici</hi> &#x017F;etzen<lb/>
durchgehends in die&#x017F;e Zeiten den Anfang von des Ko&#x0364;nigs <hi rendition="#aq">Clodionis</hi> Regierung <note xml:id="FN439_04_01" next="#FN439_04_02" place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">prosper</hi></hi> in chronico a <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">pithoeo</hi></hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">edito</hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">E e e 3</fw><lb/><cb type="end"/></note>:<lb/>
wo aber <hi rendition="#aq">Clodio</hi> eben damals angefangen zu regieren, und gleich Anfangs ge-<lb/>
gen die Ro&#x0364;mer unglu&#x0364;cklich gewe&#x017F;en i&#x017F;t, &#x017F;o muß er entweder im Frieden ein<lb/>
Stu&#x0364;ck Landes in <hi rendition="#aq">Germania inferiori,</hi> etwan auf die Art wie die Ro&#x0364;mer<lb/>
dergleichen den Burgundern in <hi rendition="#aq">Germania &#x017F;uperiori</hi> eingera&#x0364;umet hatten, be-<lb/>
halten, oder &#x017F;ich nachmahls wieder erholet haben, inma&#x017F;&#x017F;en wir ihn nach etli-<lb/>
chen Jahren antreffen werden, wie er bis an Cambrai &#x017F;treiffet.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">VIII.</hi> Die Einwohner von Gallicien hatten mit den Sveven, nachdem<note place="right"><hi rendition="#aq">Hermanarici</hi><lb/>
Handlungen</note><lb/>
<fw place="bottom" type="catch">&#x017F;ie</fw><lb/><note xml:id="FN438_08_02" prev="#FN438_08_01" place="foot" n="8"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">&#x017F;erui, uel domini, octoginta millia numerati.<lb/>
Qua opinione diuulgata, usque in hodiernum a ne-<lb/>
&#x017F;cientibus armatorum tantis numerus ae&#x017F;timatur,<lb/>
cum &#x017F;it nunc exiguus &amp; infirmus. Inuenientes<lb/>
igitur pacatam quietamque prouinciam, &#x017F;pecio&#x017F;i-<lb/>
tatem totius terrae florentis, quaquauer&#x017F;um, im-<lb/>
atis agminibus impetebant, deua&#x017F;tando depo-<lb/>
pulabantur, incendio atque homicidiis totum ex-<lb/>
terminantes. Sed nec arbu&#x017F;tis fructiferis omni-<lb/>
mode parcebant; ne forte quos antra montium,<lb/>
aut praerupta terrarum, uel &#x017F;eclu&#x017F;a quaeque oc-<lb/>
cultauerant, po&#x017F;t eorum tran&#x017F;itum illis pabulis<lb/>
nutrirentur: &amp; &#x017F;ic iterum, atque iterum tali cru-<lb/>
delitate furentibus, ab eorum contagione nullus<lb/>
reman&#x017F;it locus immunis. Prae&#x017F;ertim in eccle&#x017F;iis,<lb/>
ba&#x017F;ilicisque &#x017F;anctorum, coemeteriis uel mona&#x017F;teriis<lb/>
&#x017F;celeratius &#x017F;aeuiebant, ut maioribus incendiis do-<lb/>
mos orationis magis, quam urbes, cunctaque op-<lb/>
pida concremarent. Vbi forte uenerabilis aulae<lb/>
clau&#x017F;as repererant portas, certatim ictibus dex-<lb/>
tralium, aditum re&#x017F;erabant.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN438_09_02" prev="#FN438_09_01" place="foot" n="9"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">procopivs</hi></hi> de bello Vandalico Lib. I.<lb/>
c. 5. <hi rendition="#i">Contributis in cohortes Vandalis &amp; Ala-<lb/>
nis duces Gizericus non minus LXXX. praefecit,<lb/>
quos chiliarchos, &#x017F;eu mille uirorum tribunos ideo<lb/>
nominauit, ut habere &#x017F;ub &#x017F;ignis LXXX. bellato-<lb/>
rum millia crederetur. Ac &#x017F;uperiori quidem tem-<lb/>
pore Vandali atque Alani non excedere diceban-<lb/>
tur L millia: deinde tamen, qua liberorum pro-<lb/>
creatione, qua &#x017F;ocietatis coitione cum aliis barba-<lb/>
ris, corum numerus maxime creuit. Porro in<lb/>
unum Vandalorum nomen Alani, caeterique bar-<lb/>
bari &#x017F;ua uocabula confuderunt, exceptis Mauris,<lb/>
quorum adeptus ob&#x017F;equia Gizericus a morte Va-<lb/><cb/>
lentiniani, in Siciliam atque Italiam, quotannis<lb/>
uere nouo &#x017F;e inuehebat.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an zweiter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN438_01_02" prev="#FN438_01_01" place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">VI</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idativs</hi></hi> ad A. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">valentini-<lb/>
ani</hi></hi> VI. (430.) <hi rendition="#i">Per Aëtium comitem non pro-<lb/>
cul de Arelate quaedam Gothorum manus extin-<lb/>
guitur, Anaulpho optimate eorum capto. Iothun-<lb/>
gi per eum &#x017F;imiliter debellantur, &amp; Nori.</hi></hi> Zum<lb/>
folgenden Jahr hat er angemercket: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Aëtius, dux<lb/>
utriusque militiae, Noros edomat rebellantes.<lb/>
Rur&#x017F;um Sueui initam cum Gallaecis pacem libata<lb/>
&#x017F;ibi occa&#x017F;ione conturbant. Ob quorum depraeda-<lb/>
tionem Idatius epi&#x017F;copus ad Aëtium ducem, qui<lb/>
expeditionem agebat in Galliis, &#x017F;u&#x017F;cipit legationem.</hi></hi><note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an dritter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN438_02_02" prev="#FN438_02_01" place="foot" n="2">Siehe beym §. <hi rendition="#aq">XI. not.</hi> 2.<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an vierter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[405/0439] bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege. VII. Aëtius that darauf einen gluͤcklichen Feldzug gegen die Francken. Einige alte hiſtorici ſchreiben, er habe ſie aus der Landſchafft, ſo ſie am lin- cken Ufer des Rheins damals inne gehabt, wieder vertrieben 1: welches die Muthmaſſung, daß ſchon ſeit Iovini Zeiten, ein Theil Francken uͤber den Rhein gegangen, und feſten Fuß gefaſſet 2, beſtaͤtiget. Nach idatii Rechnung, hat er im Jahr 432 Friede mit ihnen gemacht 3. Die neueren hiſtorici ſetzen durchgehends in dieſe Zeiten den Anfang von des Koͤnigs Clodionis Regierung 4: wo aber Clodio eben damals angefangen zu regieren, und gleich Anfangs ge- gen die Roͤmer ungluͤcklich geweſen iſt, ſo muß er entweder im Frieden ein Stuͤck Landes in Germania inferiori, etwan auf die Art wie die Roͤmer dergleichen den Burgundern in Germania ſuperiori eingeraͤumet hatten, be- halten, oder ſich nachmahls wieder erholet haben, inmaſſen wir ihn nach etli- chen Jahren antreffen werden, wie er bis an Cambrai ſtreiffet. Aëtius ziehet an den Rhein gegen die Fꝛan- cken. Vom Koͤnige Clo- dio. VIII. Die Einwohner von Gallicien hatten mit den Sveven, nachdem ſie 8 9 1 2 Hermanarici Handlungen 1 §. VII. 1. prosper in chronico conſulari felice & tavro coss. (A. 429.) Pars Gal- liarum propinqua Rheno, quam Franci poſſiden- dam occupauerant, Aëtii comitis armis recepta. cassiodorvs ad eundem annum: Aëtius multis Francis caeſis, quam occupauerant, pro- pinquam Rheno Galliarum partem, recepit: ida- tii hieher gehoͤriges Zeugniß iſt unten §. VIII. not. 2. nachzuſehen. 2 S. im vorhergehenden Buch §. XLIII. u. XLIV. 3 idativs ad A. Valentiniani VIII. Su- peratis per Aëtium in certamine Francis, & in pace ſuſceptis, Cenſorius comes legatus mittitur ad Sueuos, ſupradicto ſecum Idatio redeunte. 4 prosper in chronico a pithoeo edito 8 ſerui, uel domini, octoginta millia numerati. Qua opinione diuulgata, usque in hodiernum a ne- ſcientibus armatorum tantis numerus aeſtimatur, cum ſit nunc exiguus & infirmus. Inuenientes igitur pacatam quietamque prouinciam, ſpecioſi- tatem totius terrae florentis, quaquauerſum, im- atis agminibus impetebant, deuaſtando depo- pulabantur, incendio atque homicidiis totum ex- terminantes. Sed nec arbuſtis fructiferis omni- mode parcebant; ne forte quos antra montium, aut praerupta terrarum, uel ſecluſa quaeque oc- cultauerant, poſt eorum tranſitum illis pabulis nutrirentur: & ſic iterum, atque iterum tali cru- delitate furentibus, ab eorum contagione nullus remanſit locus immunis. Praeſertim in eccleſiis, baſilicisque ſanctorum, coemeteriis uel monaſteriis ſceleratius ſaeuiebant, ut maioribus incendiis do- mos orationis magis, quam urbes, cunctaque op- pida concremarent. Vbi forte uenerabilis aulae clauſas repererant portas, certatim ictibus dex- tralium, aditum reſerabant. 9 procopivs de bello Vandalico Lib. I. c. 5. Contributis in cohortes Vandalis & Ala- nis duces Gizericus non minus LXXX. praefecit, quos chiliarchos, ſeu mille uirorum tribunos ideo nominauit, ut habere ſub ſignis LXXX. bellato- rum millia crederetur. Ac ſuperiori quidem tem- pore Vandali atque Alani non excedere diceban- tur L millia: deinde tamen, qua liberorum pro- creatione, qua ſocietatis coitione cum aliis barba- ris, corum numerus maxime creuit. Porro in unum Vandalorum nomen Alani, caeterique bar- bari ſua uocabula confuderunt, exceptis Mauris, quorum adeptus obſequia Gizericus a morte Va- lentiniani, in Siciliam atque Italiam, quotannis uere nouo ſe inuehebat. 1 §. VI. 1. idativs ad A. valentini- ani VI. (430.) Per Aëtium comitem non pro- cul de Arelate quaedam Gothorum manus extin- guitur, Anaulpho optimate eorum capto. Iothun- gi per eum ſimiliter debellantur, & Nori. Zum folgenden Jahr hat er angemercket: Aëtius, dux utriusque militiae, Noros edomat rebellantes. Rurſum Sueui initam cum Gallaecis pacem libata ſibi occaſione conturbant. Ob quorum depraeda- tionem Idatius epiſcopus ad Aëtium ducem, qui expeditionem agebat in Galliis, ſuſcipit legationem. 2 Siehe beym §. XI. not. 2. E e e 3

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/439
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 405. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/439>, abgerufen am 17.06.2024.