Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Ende der mit den Hunnen geführten Kriege.
che, gehalten worden. Die Uberwinder nahmen nicht allein, die zur Landes-
Hoheit gehörige Rechte und Einkünffte, nebst den Gütern, die etwan zur
Käiserlichen Cammer gehöret hatten, für sich; sondern die Landsassen musten
einen Theil ihrer Ländereyen abgeben. Diese wurden hier in Africa sortes
Vandalicae
genennet, und procopivs hat dabey angemercket, daß die
Grund-Stücke, so den Vandalen zugefallen, von allen Abgaben befreyet
worden: ohne Zweifel, weil sie ihnen an Statt des Soldes, für die zu leisten-
de Krieges-Dienste, waren gegeben worden4. Valentinianus erhielt auch
zugleich einige Linderung für die Catholischen, und insonderheit, daß die Kir-
che zu Carthago sich einen Bischoff wehlen möchte5. Die Catholischen Bi-
schöffe hatten aber in ihren Reden und Predigten aller Behutsamkeit nöthig,
daß sie nicht den Namen Pharao, oder Nebucadnezar, oder Holofernes, auf
eine solche Art anführeten, die auf den König der Vandalen könte gedeutet
werden, wenn sie sich nicht verdächtig machen, und in Gefahr, fortgeschickt
zu werden, setzen wolten6. Gensericus empfund von dem geschlossenen Frie-
den noch einen absonderlichen Nutzen. Denn es brach bald darauf eine Ver-
strickung wieder ihn aus, die er ietzund leichter zernichten konte, als wenn er
noch im Krieg gegen die Römer wäre begrieffen gewesen7.

XX. Da
4 [Beginn Spaltensatz] procopivs de bello Vandalico Lib. I.
c. 5. p. 189. Si qui inter Afros nobilitate & opibus
florebant, eos ipsorumque latifundia ac rem
omnem familiarem, cum onere seruitutis, addi-
xit siliis suis, Honorico atque Genzoni: quorum
frater natu minimus, Theodorus, iam ante obie-
rat, nulla nec uirili nec sequioris sexus relicta
prole. Agros caeteris ademit Afris, plurimos
sane & optimos, ac Vandalis diuisit; unde VAN-
DALORVM SORTES etiamnum uocantur. Re-
dactis ad summam inopiam ueteribus praediorum
dominis, retenta libertate, integrum erat, quo lu-
beret concedere. Quoscunque Gizericus fundos
filiis suis ac Vandalis assignauerat, immunes omni-
no omnes iussit esse: quidquid soli non adeo fru-
gibus commodum iudicauit, id pristinis possessori-
bus reliquit, tantis uectigalibus obrutum, ut sua
quamuis praedia obtinerent, inde tamen ad eos
nihil rediret.
5 victor Lib. I. c. 8. Post haec factum
est, supplicante Valentiniano augusto, Cartha-
ginensi ecclesiae, post longum silentium desolatio-
nis, episcopum ordinari, nomine Deogratias.
6 idem L. I. c. 7. Si forsitan quispiam,
ut moris est episcoporum, dum dei populum ad-
moneret, Pharaonem, Nabuchodonosor, Holo-
fernem, aut aliquem alium similem nominasset,
obiiciebatur illi, quod in personam regis illa di-
[Spaltenumbruch] xisset; & statim exilio tradebatur. Hoc enim
persecutionis genus agebat hic aperte, alibi occul-
te, ut piorum nomen talibus insidiis interiret:
qua de re plurimos sacerdotum tuno nouimus re-
legatos, sicut Vrbanum Girbensem, Crescentem,
metropolitanum Aquitaniae ciuitatis, qui centum
uiginti episcopis praeerat, Habetdeum Theuda-
lensem, Eustrathium Suffectanum, & Tripolita-
nos duos, Vices Sabratenum, Cresconium Oen-
sem, & Adrumetinae ciuitatis Felicem episco-
pum, ob hoc quod suscepisset quendam Ioannem
monachum transmarinum; sed & alios multos,
quos longum est enarrare. Quibus tamen in exi-
lio positis, dum obitus obuenisset, non licebat ali-
os eorum ciuitatibus ordinari episcopos. Inter
haec tamen dei populus in fide consistens, ut exa-
men apum cereas aedisicans mansiones crescendo,
melleis fidei calculis firmabatur; ut impleretur
illa sententia: Quanto magis eos affligebant, tan-
to magis multiplicabantur, & inualescebant
nimis.
7 prosper, dioscoro & evdoxio coss.
(442.) In Geisericum, de successu rerum etiam
apud suos superbientem, quidam optimates ipsius
conspirauerunt. Sed molitione detecta, multis
ab eo suppliciis excruciati, atque extincti sunt.
Quumque idem audendum etiam ab aliis uidere-
tur, tam multis regis suspicio exitio fuit, ut hac sui
cura plus uirium perderet, quam si bello superaretur.

[Ende Spaltensatz]
§. XX. 1. ma-
G g g

bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege.
che, gehalten worden. Die Uberwinder nahmen nicht allein, die zur Landes-
Hoheit gehoͤrige Rechte und Einkuͤnffte, nebſt den Guͤtern, die etwan zur
Kaͤiſerlichen Cammer gehoͤret hatten, fuͤr ſich; ſondern die Landſaſſen muſten
einen Theil ihrer Laͤndereyen abgeben. Dieſe wurden hier in Africa ſortes
Vandalicae
genennet, und procopivs hat dabey angemercket, daß die
Grund-Stuͤcke, ſo den Vandalen zugefallen, von allen Abgaben befreyet
worden: ohne Zweifel, weil ſie ihnen an Statt des Soldes, fuͤr die zu leiſten-
de Krieges-Dienſte, waren gegeben worden4. Valentinianus erhielt auch
zugleich einige Linderung fuͤr die Catholiſchen, und inſonderheit, daß die Kir-
che zu Carthago ſich einen Biſchoff wehlen moͤchte5. Die Catholiſchen Bi-
ſchoͤffe hatten aber in ihren Reden und Predigten aller Behutſamkeit noͤthig,
daß ſie nicht den Namen Pharao, oder Nebucadnezar, oder Holofernes, auf
eine ſolche Art anfuͤhreten, die auf den Koͤnig der Vandalen koͤnte gedeutet
werden, wenn ſie ſich nicht verdaͤchtig machen, und in Gefahr, fortgeſchickt
zu werden, ſetzen wolten6. Genſericus empfund von dem geſchloſſenen Frie-
den noch einen abſonderlichen Nutzen. Denn es brach bald darauf eine Ver-
ſtrickung wieder ihn aus, die er ietzund leichter zernichten konte, als wenn er
noch im Krieg gegen die Roͤmer waͤre begrieffen geweſen7.

XX. Da
4 [Beginn Spaltensatz] procopivs de bello Vandalico Lib. I.
c. 5. p. 189. Si qui inter Afros nobilitate & opibus
florebant, eos ipſorumque latifundia ac rem
omnem familiarem, cum onere ſeruitutis, addi-
xit ſiliis ſuis, Honorico atque Genzoni: quorum
frater natu minimus, Theodorus, iam ante obie-
rat, nulla nec uirili nec ſequioris ſexus relicta
prole. Agros caeteris ademit Afris, plurimos
ſane & optimos, ac Vandalis diuiſit; unde VAN-
DALORVM SORTES etiamnum uocantur. Re-
dactis ad ſummam inopiam ueteribus praediorum
dominis, retenta libertate, integrum erat, quo lu-
beret concedere. Quoſcunque Gizericus fundos
filiis ſuis ac Vandalis aſſignauerat, immunes omni-
no omnes iuſſit eſſe: quidquid ſoli non adeo fru-
gibus commodum iudicauit, id priſtinis poſſeſſori-
bus reliquit, tantis uectigalibus obrutum, ut ſua
quamuis praedia obtinerent, inde tamen ad eos
nihil rediret.
5 victor Lib. I. c. 8. Poſt haec factum
eſt, ſupplicante Valentiniano auguſto, Cartha-
ginenſi eccleſiae, poſt longum ſilentium deſolatio-
nis, epiſcopum ordinari, nomine Deogratias.
6 idem L. I. c. 7. Si forſitan quispiam,
ut moris eſt epiſcoporum, dum dei populum ad-
moneret, Pharaonem, Nabuchodonoſor, Holo-
fernem, aut aliquem alium ſimilem nominaſſet,
obiiciebatur illi, quod in perſonam regis illa di-
[Spaltenumbruch] xiſſet; & ſtatim exilio tradebatur. Hoc enim
perſecutionis genus agebat hic aperte, alibi occul-
te, ut piorum nomen talibus inſidiis interiret:
qua de re plurimos ſacerdotum tuno nouimus re-
legatos, ſicut Vrbanum Girbenſem, Creſcentem,
metropolitanum Aquitaniae ciuitatis, qui centum
uiginti epiſcopis praeerat, Habetdeum Theuda-
lenſem, Euſtrathium Suffectanum, & Tripolita-
nos duos, Vices Sabratenum, Creſconium Oën-
ſem, & Adrumetinae ciuitatis Felicem epiſco-
pum, ob hoc quod ſuſcepiſſet quendam Ioannem
monachum transmarinum; ſed & alios multos,
quos longum eſt enarrare. Quibus tamen in exi-
lio poſitis, dum obitus obueniſſet, non licebat ali-
os eorum ciuitatibus ordinari epiſcopos. Inter
haec tamen dei populus in fide conſiſtens, ut exa-
men apum cereas aediſicans manſiones creſcendo,
melleis fidei calculis firmabatur; ut impleretur
illa ſententia: Quanto magis eos affligebant, tan-
to magis multiplicabantur, & inualeſcebant
nimis.
7 prosper, dioscoro & evdoxio coss.
(442.) In Geiſericum, de ſucceſſu rerum etiam
apud ſuos ſuperbientem, quidam optimates ipſius
conſpirauerunt. Sed molitione detecta, multis
ab eo ſuppliciis excruciati, atque extincti ſunt.
Quumque idem audendum etiam ab aliis uidere-
tur, tam multis regis ſuſpicio exitio fuit, ut hac ſui
cura plus uirium perderet, quam ſi bello ſuperaretur.

[Ende Spaltensatz]
§. XX. 1. ma-
G g g
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0451" n="417"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Ende der mit den Hunnen gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi></fw><lb/>
che, gehalten worden. Die Uberwinder nahmen nicht allein, die zur Landes-<lb/>
Hoheit geho&#x0364;rige Rechte und Einku&#x0364;nffte, neb&#x017F;t den Gu&#x0364;tern, die etwan zur<lb/>
Ka&#x0364;i&#x017F;erlichen Cammer geho&#x0364;ret hatten, fu&#x0364;r &#x017F;ich; &#x017F;ondern die Land&#x017F;a&#x017F;&#x017F;en mu&#x017F;ten<lb/>
einen Theil ihrer La&#x0364;ndereyen abgeben. Die&#x017F;e wurden hier in Africa <hi rendition="#aq">&#x017F;ortes<lb/>
Vandalicae</hi> genennet, und <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">procopivs</hi></hi></hi> hat dabey angemercket, daß die<lb/>
Grund-Stu&#x0364;cke, &#x017F;o den Vandalen zugefallen, von allen Abgaben befreyet<lb/>
worden: ohne Zweifel, weil &#x017F;ie ihnen an Statt des Soldes, fu&#x0364;r die zu lei&#x017F;ten-<lb/>
de Krieges-Dien&#x017F;te, waren gegeben worden<note place="foot" n="4"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">procopivs</hi></hi> de bello Vandalico Lib. I.<lb/>
c. 5. p. 189. <hi rendition="#i">Si qui inter Afros nobilitate &amp; opibus<lb/>
florebant, eos ip&#x017F;orumque latifundia ac rem<lb/>
omnem familiarem, cum onere &#x017F;eruitutis, addi-<lb/>
xit &#x017F;iliis &#x017F;uis, Honorico atque Genzoni: quorum<lb/>
frater natu minimus, Theodorus, iam ante obie-<lb/>
rat, nulla nec uirili nec &#x017F;equioris &#x017F;exus relicta<lb/>
prole. Agros caeteris ademit Afris, plurimos<lb/>
&#x017F;ane &amp; optimos, ac Vandalis diui&#x017F;it; unde VAN-<lb/>
DALORVM SORTES etiamnum uocantur. Re-<lb/>
dactis ad &#x017F;ummam inopiam ueteribus praediorum<lb/>
dominis, retenta libertate, integrum erat, quo lu-<lb/>
beret concedere. Quo&#x017F;cunque Gizericus fundos<lb/>
filiis &#x017F;uis ac Vandalis a&#x017F;&#x017F;ignauerat, immunes omni-<lb/>
no omnes iu&#x017F;&#x017F;it e&#x017F;&#x017F;e: quidquid &#x017F;oli non adeo fru-<lb/>
gibus commodum iudicauit, id pri&#x017F;tinis po&#x017F;&#x017F;e&#x017F;&#x017F;ori-<lb/>
bus reliquit, tantis uectigalibus obrutum, ut &#x017F;ua<lb/>
quamuis praedia obtinerent, inde tamen ad eos<lb/>
nihil rediret.</hi></hi></note>. <hi rendition="#aq">Valentinianus</hi> erhielt auch<lb/>
zugleich einige Linderung fu&#x0364;r die Catholi&#x017F;chen, und in&#x017F;onderheit, daß die Kir-<lb/>
che zu Carthago &#x017F;ich einen Bi&#x017F;choff wehlen mo&#x0364;chte<note place="foot" n="5"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">victor</hi></hi> Lib. I. c. 8. <hi rendition="#i">Po&#x017F;t haec factum<lb/>
e&#x017F;t, &#x017F;upplicante Valentiniano augu&#x017F;to, Cartha-<lb/>
ginen&#x017F;i eccle&#x017F;iae, po&#x017F;t longum &#x017F;ilentium de&#x017F;olatio-<lb/>
nis, epi&#x017F;copum ordinari, nomine Deogratias.</hi></hi></note>. Die Catholi&#x017F;chen Bi-<lb/>
&#x017F;cho&#x0364;ffe hatten aber in ihren Reden und Predigten aller Behut&#x017F;amkeit no&#x0364;thig,<lb/>
daß &#x017F;ie nicht den Namen Pharao, oder Nebucadnezar, oder Holofernes, auf<lb/>
eine &#x017F;olche Art anfu&#x0364;hreten, die auf den Ko&#x0364;nig der Vandalen ko&#x0364;nte gedeutet<lb/>
werden, wenn &#x017F;ie &#x017F;ich nicht verda&#x0364;chtig machen, und in Gefahr, fortge&#x017F;chickt<lb/>
zu werden, &#x017F;etzen wolten<note place="foot" n="6"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idem</hi></hi> L. I. c. 7. <hi rendition="#i">Si for&#x017F;itan quispiam,<lb/>
ut moris e&#x017F;t epi&#x017F;coporum, dum dei populum ad-<lb/>
moneret, Pharaonem, Nabuchodono&#x017F;or, Holo-<lb/>
fernem, aut aliquem alium &#x017F;imilem nomina&#x017F;&#x017F;et,<lb/>
obiiciebatur illi, quod in per&#x017F;onam regis illa di-<lb/><cb/>
xi&#x017F;&#x017F;et; &amp; &#x017F;tatim exilio tradebatur. Hoc enim<lb/>
per&#x017F;ecutionis genus agebat hic aperte, alibi occul-<lb/>
te, ut piorum nomen talibus in&#x017F;idiis interiret:<lb/>
qua de re plurimos &#x017F;acerdotum tuno nouimus re-<lb/>
legatos, &#x017F;icut Vrbanum Girben&#x017F;em, Cre&#x017F;centem,<lb/>
metropolitanum Aquitaniae ciuitatis, qui centum<lb/>
uiginti epi&#x017F;copis praeerat, Habetdeum Theuda-<lb/>
len&#x017F;em, Eu&#x017F;trathium Suffectanum, &amp; Tripolita-<lb/>
nos duos, Vices Sabratenum, Cre&#x017F;conium Oën-<lb/>
&#x017F;em, &amp; Adrumetinae ciuitatis Felicem epi&#x017F;co-<lb/>
pum, ob hoc quod &#x017F;u&#x017F;cepi&#x017F;&#x017F;et quendam Ioannem<lb/>
monachum transmarinum; &#x017F;ed &amp; alios multos,<lb/>
quos longum e&#x017F;t enarrare. Quibus tamen in exi-<lb/>
lio po&#x017F;itis, dum obitus obueni&#x017F;&#x017F;et, non licebat ali-<lb/>
os eorum ciuitatibus ordinari epi&#x017F;copos. Inter<lb/>
haec tamen dei populus in fide con&#x017F;i&#x017F;tens, ut exa-<lb/>
men apum cereas aedi&#x017F;icans man&#x017F;iones cre&#x017F;cendo,<lb/>
melleis fidei calculis firmabatur; ut impleretur<lb/>
illa &#x017F;ententia: Quanto magis eos affligebant, tan-<lb/>
to magis multiplicabantur, &amp; inuale&#x017F;cebant<lb/>
nimis.</hi></hi></note>. <hi rendition="#aq">Gen&#x017F;ericus</hi> empfund von dem ge&#x017F;chlo&#x017F;&#x017F;enen Frie-<lb/>
den noch einen ab&#x017F;onderlichen Nutzen. Denn es brach bald darauf eine Ver-<lb/>
&#x017F;trickung wieder ihn aus, die er ietzund leichter zernichten konte, als wenn er<lb/>
noch im Krieg gegen die Ro&#x0364;mer wa&#x0364;re begrieffen gewe&#x017F;en<note place="foot" n="7"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#k"><hi rendition="#g">prosper,</hi> dioscoro &amp; evdoxio coss.</hi><lb/>
(442.) <hi rendition="#i">In Gei&#x017F;ericum, de &#x017F;ucce&#x017F;&#x017F;u rerum etiam<lb/>
apud &#x017F;uos &#x017F;uperbientem, quidam optimates ip&#x017F;ius<lb/>
con&#x017F;pirauerunt. Sed molitione detecta, multis<lb/>
ab eo &#x017F;uppliciis excruciati, atque extincti &#x017F;unt.<lb/>
Quumque idem audendum etiam ab aliis uidere-<lb/>
tur, tam multis regis &#x017F;u&#x017F;picio exitio fuit, ut hac &#x017F;ui<lb/>
cura plus uirium perderet, quam &#x017F;i bello &#x017F;uperaretur.</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch">§. <hi rendition="#aq">XX. 1. <hi rendition="#k">ma-</hi></hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">G g g</fw><lb/><cb type="end"/></note>.</p><lb/>
          <fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">XX.</hi> Da</fw><lb/>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[417/0451] bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege. che, gehalten worden. Die Uberwinder nahmen nicht allein, die zur Landes- Hoheit gehoͤrige Rechte und Einkuͤnffte, nebſt den Guͤtern, die etwan zur Kaͤiſerlichen Cammer gehoͤret hatten, fuͤr ſich; ſondern die Landſaſſen muſten einen Theil ihrer Laͤndereyen abgeben. Dieſe wurden hier in Africa ſortes Vandalicae genennet, und procopivs hat dabey angemercket, daß die Grund-Stuͤcke, ſo den Vandalen zugefallen, von allen Abgaben befreyet worden: ohne Zweifel, weil ſie ihnen an Statt des Soldes, fuͤr die zu leiſten- de Krieges-Dienſte, waren gegeben worden 4. Valentinianus erhielt auch zugleich einige Linderung fuͤr die Catholiſchen, und inſonderheit, daß die Kir- che zu Carthago ſich einen Biſchoff wehlen moͤchte 5. Die Catholiſchen Bi- ſchoͤffe hatten aber in ihren Reden und Predigten aller Behutſamkeit noͤthig, daß ſie nicht den Namen Pharao, oder Nebucadnezar, oder Holofernes, auf eine ſolche Art anfuͤhreten, die auf den Koͤnig der Vandalen koͤnte gedeutet werden, wenn ſie ſich nicht verdaͤchtig machen, und in Gefahr, fortgeſchickt zu werden, ſetzen wolten 6. Genſericus empfund von dem geſchloſſenen Frie- den noch einen abſonderlichen Nutzen. Denn es brach bald darauf eine Ver- ſtrickung wieder ihn aus, die er ietzund leichter zernichten konte, als wenn er noch im Krieg gegen die Roͤmer waͤre begrieffen geweſen 7. XX. Da 4 procopivs de bello Vandalico Lib. I. c. 5. p. 189. Si qui inter Afros nobilitate & opibus florebant, eos ipſorumque latifundia ac rem omnem familiarem, cum onere ſeruitutis, addi- xit ſiliis ſuis, Honorico atque Genzoni: quorum frater natu minimus, Theodorus, iam ante obie- rat, nulla nec uirili nec ſequioris ſexus relicta prole. Agros caeteris ademit Afris, plurimos ſane & optimos, ac Vandalis diuiſit; unde VAN- DALORVM SORTES etiamnum uocantur. Re- dactis ad ſummam inopiam ueteribus praediorum dominis, retenta libertate, integrum erat, quo lu- beret concedere. Quoſcunque Gizericus fundos filiis ſuis ac Vandalis aſſignauerat, immunes omni- no omnes iuſſit eſſe: quidquid ſoli non adeo fru- gibus commodum iudicauit, id priſtinis poſſeſſori- bus reliquit, tantis uectigalibus obrutum, ut ſua quamuis praedia obtinerent, inde tamen ad eos nihil rediret. 5 victor Lib. I. c. 8. Poſt haec factum eſt, ſupplicante Valentiniano auguſto, Cartha- ginenſi eccleſiae, poſt longum ſilentium deſolatio- nis, epiſcopum ordinari, nomine Deogratias. 6 idem L. I. c. 7. Si forſitan quispiam, ut moris eſt epiſcoporum, dum dei populum ad- moneret, Pharaonem, Nabuchodonoſor, Holo- fernem, aut aliquem alium ſimilem nominaſſet, obiiciebatur illi, quod in perſonam regis illa di- xiſſet; & ſtatim exilio tradebatur. Hoc enim perſecutionis genus agebat hic aperte, alibi occul- te, ut piorum nomen talibus inſidiis interiret: qua de re plurimos ſacerdotum tuno nouimus re- legatos, ſicut Vrbanum Girbenſem, Creſcentem, metropolitanum Aquitaniae ciuitatis, qui centum uiginti epiſcopis praeerat, Habetdeum Theuda- lenſem, Euſtrathium Suffectanum, & Tripolita- nos duos, Vices Sabratenum, Creſconium Oën- ſem, & Adrumetinae ciuitatis Felicem epiſco- pum, ob hoc quod ſuſcepiſſet quendam Ioannem monachum transmarinum; ſed & alios multos, quos longum eſt enarrare. Quibus tamen in exi- lio poſitis, dum obitus obueniſſet, non licebat ali- os eorum ciuitatibus ordinari epiſcopos. Inter haec tamen dei populus in fide conſiſtens, ut exa- men apum cereas aediſicans manſiones creſcendo, melleis fidei calculis firmabatur; ut impleretur illa ſententia: Quanto magis eos affligebant, tan- to magis multiplicabantur, & inualeſcebant nimis. 7 prosper, dioscoro & evdoxio coss. (442.) In Geiſericum, de ſucceſſu rerum etiam apud ſuos ſuperbientem, quidam optimates ipſius conſpirauerunt. Sed molitione detecta, multis ab eo ſuppliciis excruciati, atque extincti ſunt. Quumque idem audendum etiam ab aliis uidere- tur, tam multis regis ſuſpicio exitio fuit, ut hac ſui cura plus uirium perderet, quam ſi bello ſuperaretur. §. XX. 1. ma- G g g

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/451
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 417. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/451>, abgerufen am 26.06.2024.