Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Ende der mit den Hunnen geführten Kriege.
zum König ausgeruffen, und ließ ihm auf der Wahlstatt ein prächtig Leich-
begängniß halten. Er brannte für Begierde, dessen Tod an den Hunnen
aufs neue zu rächen. Aber Aetius rieth ihm, vielmehr nach Hause zu eylen,
damit nicht etwan einer seiner jüngern Brüder, in seiner Abwesenheit Un-
ruhe anrichten möchte. Der historicus giebt dem Römischen Feld-Herrn
dabey Schuld, daß er mit Fleiß Attilae den Rückweg leicht machen4, und
ein Volck sparen wollen, das allein im Stande war, der Gothischen Macht,
die sonst der Römischen würde überlegen gewesen seyn, das Gewicht zu hal-
ten. Und wer weiß, was er selbst, vermöge der alten vertraulichen Be-
kanntschafft mit den Hunnen, für Absichten dabey kan gehabt haben?

XXIX. Der Sieg scheinet auch den Streit der Fränckischen FürstenAusgang der
Fränckischen
Kriege. Vom
Könige Mero-
ueo.

entschieden zu haben. gregorivs tvronensis berichtet, daß Aeti-
us
den Printzen, der bey den Römern Hülffe gesucht hatte, so gleich nach
dem Treffen angefrischet, sich der Hunnen Niederlage zu Nutz zu machen, und
das streitige Reich in Besitz zu nehmen1. Einige neue historici machen diese
beyde Printzen zu des Königs Clodions Söhnen: und setzen ferner, daß der
jüngste, der ietzo die Oberhand behalten, eben der Meroveus sey, von welchem
die nachfolgenden Könige der Francken abgestammet, und den Namen der Mero-
vingen bekommen2. Es beruhet aber solches auf blossen Muthmassungen:

indem
[Beginn Spaltensatz] que Gothi, Romanique, & quid agerent de supe-
rato Attila deliberant. Placet, eum obsidione fa-
tigari, qui annonae copiam non habebat, quan-
do ab ipsius sagittariis intra septa castrorum lo-
catis, crebris ictibus arceretur accessus. Fertur
autem desperatis in rebus praedictum regem, ad-
huc & in supremo magnanimem, equinis sellis
construxisse pyram, seseque si aduersarii irrumpe-
rent, flammis iniicere uoluisse, ne aut aliquis
eius uulnere laetaretur, aut in potestatem tanto-
rum hostium, gentium dominus perueniret.
4 idem c. 41. Cumque diutius exploratum,
ut uiris fortibus mos est inter densissima cadauera
reperissent, cantibus honoratum, inimicis spectan-
tibus abstulerunt. Videres Gothorum globos dis-
sonis uocibus confragosos, adhuc inter bella fu-
rentia funeri reddidisse culturam. Fundebantur
lacrymae, sed quae uiris fortibus impendi solent:
nostra mors erat, sed Hunno teste gloriosa, unde
hostium putaretur inclinata fore superbia, quando
tanti regis efferre cadauer cum suis insignibus in-
spiciebant. At Gothi Theodorico adhuc iusta sol-
uentes, armis insonantibus regiam deserunt maie-
statem, fortissimusque Thorismund, bene glorio-
sus ad manes carissimi patris, ut decebat filium,
exequias est prosecutus. Quod postquam pera-
ctum est, orbitatis dolore commotus, & uirtutis
[Spaltenumbruch] impetu, qua ualebat, dum inter reliquias Hun-
norum, mortem patris uindicare contendit, Ae-
tium patricium, acsi seniorem, prudentiaque ma-
turum, de hac parte consuluit, quid sibi esset in
tempore faciendum. Ille uero metuens, ne Hun-
nis funditus interemtis, a Gothis Romanorum
premeretur imperium, praebet hac suasione consi-
lium, ut ad sedes proprias remearet, regnumque
quod pater reliquerat, arriperet: ne germani
eius, opibus sumtis paternis, Vesegothorum re-
gnum peruaderent, grauiterque dehinc cum suis,
& quod peius est, miserabiliter pugnaret. Quo
responso non ambigue, ut datum est, sed pro sua
potius utilitate suscepto, relictis Hunnis, redit ad
Gallias. Sic humana fragilitas, dum suspicioni-
bus occurrit, magna rerum agendarum occasione
intercipitur.
gregorii tvronensis

Erzehlung, die beym folgenden §. not. 1. stehet,
kommt hiermit überein.
1 §. XXIX. 1. gregorivs tvronensis
L. II. c. 7. Expletoque bello, ait Aetius Thoris-
modo: Festina uelociter redire in patriam, ne
insistente Germano, patris regno priueris. Haec
ille audiens cum uelocitate discessit, quasi antici-
paturus fratrem, & prior patris cathedram ad-
epturus. Simili & Francorum regem dolo fugauit.
2 pagivs. Siehe oben §. XXVI. n. 3.
[Ende Spaltensatz]
3. Siehe
J i i 2

bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege.
zum Koͤnig ausgeruffen, und ließ ihm auf der Wahlſtatt ein praͤchtig Leich-
begaͤngniß halten. Er brannte fuͤr Begierde, deſſen Tod an den Hunnen
aufs neue zu raͤchen. Aber Aëtius rieth ihm, vielmehr nach Hauſe zu eylen,
damit nicht etwan einer ſeiner juͤngern Bruͤder, in ſeiner Abweſenheit Un-
ruhe anrichten moͤchte. Der hiſtoricus giebt dem Roͤmiſchen Feld-Herrn
dabey Schuld, daß er mit Fleiß Attilae den Ruͤckweg leicht machen4, und
ein Volck ſparen wollen, das allein im Stande war, der Gothiſchen Macht,
die ſonſt der Roͤmiſchen wuͤrde uͤberlegen geweſen ſeyn, das Gewicht zu hal-
ten. Und wer weiß, was er ſelbſt, vermoͤge der alten vertraulichen Be-
kanntſchafft mit den Hunnen, fuͤr Abſichten dabey kan gehabt haben?

XXIX. Der Sieg ſcheinet auch den Streit der Fraͤnckiſchen FuͤrſtenAusgang der
Fraͤnckiſchen
Kriege. Vom
Koͤnige Mero-
ueo.

entſchieden zu haben. gregorivs tvronensis berichtet, daß Aëti-
us
den Printzen, der bey den Roͤmern Huͤlffe geſucht hatte, ſo gleich nach
dem Treffen angefriſchet, ſich der Hunnen Niederlage zu Nutz zu machen, und
das ſtreitige Reich in Beſitz zu nehmen1. Einige neue hiſtorici machen dieſe
beyde Printzen zu des Koͤnigs Clodions Soͤhnen: und ſetzen ferner, daß der
juͤngſte, der ietzo die Oberhand behalten, eben der Meroveus ſey, von welchem
die nachfolgenden Koͤnige der Francken abgeſtam̃et, und den Namen der Mero-
vingen bekommen2. Es beruhet aber ſolches auf bloſſen Muthmaſſungen:

indem
[Beginn Spaltensatz] que Gothi, Romanique, & quid agerent de ſupe-
rato Attila deliberant. Placet, eum obſidione fa-
tigari, qui annonae copiam non habebat, quan-
do ab ipſius ſagittariis intra ſepta caſtrorum lo-
catis, crebris ictibus arceretur acceſſus. Fertur
autem deſperatis in rebus praedictum regem, ad-
huc & in ſupremo magnanimem, equinis ſellis
conſtruxiſſe pyram, ſeſeque ſi aduerſarii irrumpe-
rent, flammis iniicere uoluiſſe, ne aut aliquis
eius uulnere laetaretur, aut in poteſtatem tanto-
rum hoſtium, gentium dominus perueniret.
4 idem c. 41. Cumque diutius exploratum,
ut uiris fortibus mos eſt inter denſiſſima cadauera
reperiſſent, cantibus honoratum, inimicis ſpectan-
tibus abſtulerunt. Videres Gothorum globos diſ-
ſonis uocibus confragoſos, adhuc inter bella fu-
rentia funeri reddidiſſe culturam. Fundebantur
lacrymae, ſed quae uiris fortibus impendi ſolent:
noſtra mors erat, ſed Hunno teſte glorioſa, unde
hoſtium putaretur inclinata fore ſuperbia, quando
tanti regis efferre cadauer cum ſuis inſignibus in-
ſpiciebant. At Gothi Theodorico adhuc iuſta ſol-
uentes, armis inſonantibus regiam deſerunt maie-
ſtatem, fortiſſimusque Thoriſmund, bene glorio-
ſus ad manes cariſſimi patris, ut decebat filium,
exequias eſt proſecutus. Quod poſtquam pera-
ctum eſt, orbitatis dolore commotus, & uirtutis
[Spaltenumbruch] impetu, qua ualebat, dum inter reliquias Hun-
norum, mortem patris uindicare contendit, Aë-
tium patricium, acſi ſeniorem, prudentiaque ma-
turum, de hac parte conſuluit, quid ſibi eſſet in
tempore faciendum. Ille uero metuens, ne Hun-
nis funditus interemtis, a Gothis Romanorum
premeretur imperium, praebet hac ſuaſione conſi-
lium, ut ad ſedes proprias remearet, regnumque
quod pater reliquerat, arriperet: ne germani
eius, opibus ſumtis paternis, Veſegothorum re-
gnum peruaderent, grauiterque dehinc cum ſuis,
& quod peius eſt, miſerabiliter pugnaret. Quo
reſponſo non ambigue, ut datum eſt, ſed pro ſua
potius utilitate ſuſcepto, relictis Hunnis, redit ad
Gallias. Sic humana fragilitas, dum ſuſpicioni-
bus occurrit, magna rerum agendarum occaſione
intercipitur.
gregorii tvronensis

Erzehlung, die beym folgenden §. not. 1. ſtehet,
kommt hiermit uͤberein.
1 §. XXIX. 1. gregorivs tvronensis
L. II. c. 7. Expletoque bello, ait Aëtius Thoriſ-
modo: Feſtina uelociter redire in patriam, ne
inſiſtente Germano, patris regno priueris. Haec
ille audiens cum uelocitate diſceſſit, quaſi antici-
paturus fratrem, & prior patris cathedram ad-
epturus. Simili & Francorum regem dolo fugauit.
2 pagivs. Siehe oben §. XXVI. n. 3.
[Ende Spaltensatz]
3. Siehe
J i i 2
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0469" n="435"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Ende der mit den Hunnen gefu&#x0364;hrten Kriege.</hi></fw><lb/>
zum Ko&#x0364;nig ausgeruffen, und ließ ihm auf der Wahl&#x017F;tatt ein pra&#x0364;chtig Leich-<lb/>
bega&#x0364;ngniß halten. Er brannte fu&#x0364;r Begierde, de&#x017F;&#x017F;en Tod an den Hunnen<lb/>
aufs neue zu ra&#x0364;chen. Aber <hi rendition="#aq">Aëtius</hi> rieth ihm, vielmehr nach Hau&#x017F;e zu eylen,<lb/>
damit nicht etwan einer &#x017F;einer ju&#x0364;ngern Bru&#x0364;der, in &#x017F;einer Abwe&#x017F;enheit Un-<lb/>
ruhe anrichten mo&#x0364;chte. Der <hi rendition="#aq">hi&#x017F;toricus</hi> giebt dem Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Feld-Herrn<lb/>
dabey Schuld, daß er mit Fleiß <hi rendition="#aq">Attilae</hi> den Ru&#x0364;ckweg leicht machen<note place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idem</hi></hi> c. 41. <hi rendition="#i">Cumque diutius exploratum,<lb/>
ut uiris fortibus mos e&#x017F;t inter den&#x017F;i&#x017F;&#x017F;ima cadauera<lb/>
reperi&#x017F;&#x017F;ent, cantibus honoratum, inimicis &#x017F;pectan-<lb/>
tibus ab&#x017F;tulerunt. Videres Gothorum globos di&#x017F;-<lb/>
&#x017F;onis uocibus confrago&#x017F;os, adhuc inter bella fu-<lb/>
rentia funeri reddidi&#x017F;&#x017F;e culturam. Fundebantur<lb/>
lacrymae, &#x017F;ed quae uiris fortibus impendi &#x017F;olent:<lb/>
no&#x017F;tra mors erat, &#x017F;ed Hunno te&#x017F;te glorio&#x017F;a, unde<lb/>
ho&#x017F;tium putaretur inclinata fore &#x017F;uperbia, quando<lb/>
tanti regis efferre cadauer cum &#x017F;uis in&#x017F;ignibus in-<lb/>
&#x017F;piciebant. At Gothi Theodorico adhuc iu&#x017F;ta &#x017F;ol-<lb/>
uentes, armis in&#x017F;onantibus regiam de&#x017F;erunt maie-<lb/>
&#x017F;tatem, forti&#x017F;&#x017F;imusque Thori&#x017F;mund, bene glorio-<lb/>
&#x017F;us ad manes cari&#x017F;&#x017F;imi patris, ut decebat filium,<lb/>
exequias e&#x017F;t pro&#x017F;ecutus. Quod po&#x017F;tquam pera-<lb/>
ctum e&#x017F;t, orbitatis dolore commotus, &amp; uirtutis<lb/><cb/>
impetu, qua ualebat, dum inter reliquias Hun-<lb/>
norum, mortem patris uindicare contendit, Aë-<lb/>
tium patricium, ac&#x017F;i &#x017F;eniorem, prudentiaque ma-<lb/>
turum, de hac parte con&#x017F;uluit, quid &#x017F;ibi e&#x017F;&#x017F;et in<lb/>
tempore faciendum. Ille uero metuens, ne Hun-<lb/>
nis funditus interemtis, a Gothis Romanorum<lb/>
premeretur imperium, praebet hac &#x017F;ua&#x017F;ione con&#x017F;i-<lb/>
lium, ut ad &#x017F;edes proprias remearet, regnumque<lb/>
quod pater reliquerat, arriperet: ne germani<lb/>
eius, opibus &#x017F;umtis paternis, Ve&#x017F;egothorum re-<lb/>
gnum peruaderent, grauiterque dehinc cum &#x017F;uis,<lb/>
&amp; quod peius e&#x017F;t, mi&#x017F;erabiliter pugnaret. Quo<lb/>
re&#x017F;pon&#x017F;o non ambigue, ut datum e&#x017F;t, &#x017F;ed pro &#x017F;ua<lb/>
potius utilitate &#x017F;u&#x017F;cepto, relictis Hunnis, redit ad<lb/>
Gallias. Sic humana fragilitas, dum &#x017F;u&#x017F;picioni-<lb/>
bus occurrit, magna rerum agendarum occa&#x017F;ione<lb/>
intercipitur.</hi> <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">gregorii tvronensis</hi></hi></hi><lb/>
Erzehlung, die beym folgenden §. <hi rendition="#aq">not.</hi> 1. &#x017F;tehet,<lb/>
kommt hiermit u&#x0364;berein.</note>, und<lb/>
ein Volck &#x017F;paren wollen, das allein im Stande war, der Gothi&#x017F;chen Macht,<lb/>
die &#x017F;on&#x017F;t der Ro&#x0364;mi&#x017F;chen wu&#x0364;rde u&#x0364;berlegen gewe&#x017F;en &#x017F;eyn, das Gewicht zu hal-<lb/>
ten. Und wer weiß, was er &#x017F;elb&#x017F;t, vermo&#x0364;ge der alten vertraulichen Be-<lb/>
kannt&#x017F;chafft mit den Hunnen, fu&#x0364;r Ab&#x017F;ichten dabey kan gehabt haben?</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXIX.</hi> Der Sieg &#x017F;cheinet auch den Streit der Fra&#x0364;ncki&#x017F;chen Fu&#x0364;r&#x017F;ten<note place="right">Ausgang der<lb/><hi rendition="#g">Fra&#x0364;n</hi>cki&#x017F;chen<lb/>
Kriege. Vom<lb/>
Ko&#x0364;nige <hi rendition="#aq">Mero-<lb/>
ueo.</hi></note><lb/>
ent&#x017F;chieden zu haben. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">gregorivs tvronensis</hi></hi></hi> berichtet, daß <hi rendition="#aq">Aëti-<lb/>
us</hi> den Printzen, der bey den Ro&#x0364;mern Hu&#x0364;lffe ge&#x017F;ucht hatte, &#x017F;o gleich nach<lb/>
dem Treffen angefri&#x017F;chet, &#x017F;ich der Hunnen Niederlage zu Nutz zu machen, und<lb/>
das &#x017F;treitige Reich in Be&#x017F;itz zu nehmen<note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXIX</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">gregorivs tvronensis</hi></hi><lb/>
L. II. c. 7. <hi rendition="#i">Expletoque bello, ait Aëtius Thori&#x017F;-<lb/>
modo: Fe&#x017F;tina uelociter redire in patriam, ne<lb/>
in&#x017F;i&#x017F;tente Germano, patris regno priueris. Haec<lb/>
ille audiens cum uelocitate di&#x017F;ce&#x017F;&#x017F;it, qua&#x017F;i antici-<lb/>
paturus fratrem, &amp; prior patris cathedram ad-<lb/>
epturus. Simili &amp; Francorum regem dolo fugauit.</hi></hi></note>. Einige neue <hi rendition="#aq">hi&#x017F;torici</hi> machen die&#x017F;e<lb/>
beyde Printzen zu des Ko&#x0364;nigs Clodions So&#x0364;hnen: und &#x017F;etzen ferner, daß der<lb/>
ju&#x0364;ng&#x017F;te, der ietzo die Oberhand behalten, eben der <hi rendition="#aq">Meroveus</hi> &#x017F;ey, von welchem<lb/>
die nachfolgenden Ko&#x0364;nige der Francken abge&#x017F;tam&#x0303;et, und den Namen der Mero-<lb/>
vingen bekommen<note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">pagivs.</hi></hi></hi> Siehe oben §. <hi rendition="#aq">XXVI. n.</hi> 3.<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">3. Siehe</fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">J i i 2</fw><lb/><cb type="end"/>
</note>. Es beruhet aber &#x017F;olches auf blo&#x017F;&#x017F;en Muthma&#x017F;&#x017F;ungen:<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">indem</fw><lb/><note xml:id="FN468_03_02" prev="#FN468_03_01" place="foot" n="3"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">que Gothi, Romanique, &amp; quid agerent de &#x017F;upe-<lb/>
rato Attila deliberant. Placet, eum ob&#x017F;idione fa-<lb/>
tigari, qui annonae copiam non habebat, quan-<lb/>
do ab ip&#x017F;ius &#x017F;agittariis intra &#x017F;epta ca&#x017F;trorum lo-<lb/>
catis, crebris ictibus arceretur acce&#x017F;&#x017F;us. Fertur<lb/>
autem de&#x017F;peratis in rebus praedictum regem, ad-<lb/>
huc &amp; in &#x017F;upremo magnanimem, equinis &#x017F;ellis<lb/>
con&#x017F;truxi&#x017F;&#x017F;e pyram, &#x017F;e&#x017F;eque &#x017F;i aduer&#x017F;arii irrumpe-<lb/>
rent, flammis iniicere uolui&#x017F;&#x017F;e, ne aut aliquis<lb/>
eius uulnere laetaretur, aut in pote&#x017F;tatem tanto-<lb/>
rum ho&#x017F;tium, gentium dominus perueniret.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[435/0469] bis zu Ende der mit den Hunnen gefuͤhrten Kriege. zum Koͤnig ausgeruffen, und ließ ihm auf der Wahlſtatt ein praͤchtig Leich- begaͤngniß halten. Er brannte fuͤr Begierde, deſſen Tod an den Hunnen aufs neue zu raͤchen. Aber Aëtius rieth ihm, vielmehr nach Hauſe zu eylen, damit nicht etwan einer ſeiner juͤngern Bruͤder, in ſeiner Abweſenheit Un- ruhe anrichten moͤchte. Der hiſtoricus giebt dem Roͤmiſchen Feld-Herrn dabey Schuld, daß er mit Fleiß Attilae den Ruͤckweg leicht machen 4, und ein Volck ſparen wollen, das allein im Stande war, der Gothiſchen Macht, die ſonſt der Roͤmiſchen wuͤrde uͤberlegen geweſen ſeyn, das Gewicht zu hal- ten. Und wer weiß, was er ſelbſt, vermoͤge der alten vertraulichen Be- kanntſchafft mit den Hunnen, fuͤr Abſichten dabey kan gehabt haben? XXIX. Der Sieg ſcheinet auch den Streit der Fraͤnckiſchen Fuͤrſten entſchieden zu haben. gregorivs tvronensis berichtet, daß Aëti- us den Printzen, der bey den Roͤmern Huͤlffe geſucht hatte, ſo gleich nach dem Treffen angefriſchet, ſich der Hunnen Niederlage zu Nutz zu machen, und das ſtreitige Reich in Beſitz zu nehmen 1. Einige neue hiſtorici machen dieſe beyde Printzen zu des Koͤnigs Clodions Soͤhnen: und ſetzen ferner, daß der juͤngſte, der ietzo die Oberhand behalten, eben der Meroveus ſey, von welchem die nachfolgenden Koͤnige der Francken abgeſtam̃et, und den Namen der Mero- vingen bekommen 2. Es beruhet aber ſolches auf bloſſen Muthmaſſungen: indem 3 Ausgang der Fraͤnckiſchen Kriege. Vom Koͤnige Mero- ueo. 4 idem c. 41. Cumque diutius exploratum, ut uiris fortibus mos eſt inter denſiſſima cadauera reperiſſent, cantibus honoratum, inimicis ſpectan- tibus abſtulerunt. Videres Gothorum globos diſ- ſonis uocibus confragoſos, adhuc inter bella fu- rentia funeri reddidiſſe culturam. Fundebantur lacrymae, ſed quae uiris fortibus impendi ſolent: noſtra mors erat, ſed Hunno teſte glorioſa, unde hoſtium putaretur inclinata fore ſuperbia, quando tanti regis efferre cadauer cum ſuis inſignibus in- ſpiciebant. At Gothi Theodorico adhuc iuſta ſol- uentes, armis inſonantibus regiam deſerunt maie- ſtatem, fortiſſimusque Thoriſmund, bene glorio- ſus ad manes cariſſimi patris, ut decebat filium, exequias eſt proſecutus. Quod poſtquam pera- ctum eſt, orbitatis dolore commotus, & uirtutis impetu, qua ualebat, dum inter reliquias Hun- norum, mortem patris uindicare contendit, Aë- tium patricium, acſi ſeniorem, prudentiaque ma- turum, de hac parte conſuluit, quid ſibi eſſet in tempore faciendum. Ille uero metuens, ne Hun- nis funditus interemtis, a Gothis Romanorum premeretur imperium, praebet hac ſuaſione conſi- lium, ut ad ſedes proprias remearet, regnumque quod pater reliquerat, arriperet: ne germani eius, opibus ſumtis paternis, Veſegothorum re- gnum peruaderent, grauiterque dehinc cum ſuis, & quod peius eſt, miſerabiliter pugnaret. Quo reſponſo non ambigue, ut datum eſt, ſed pro ſua potius utilitate ſuſcepto, relictis Hunnis, redit ad Gallias. Sic humana fragilitas, dum ſuſpicioni- bus occurrit, magna rerum agendarum occaſione intercipitur. gregorii tvronensis Erzehlung, die beym folgenden §. not. 1. ſtehet, kommt hiermit uͤberein. 1 §. XXIX. 1. gregorivs tvronensis L. II. c. 7. Expletoque bello, ait Aëtius Thoriſ- modo: Feſtina uelociter redire in patriam, ne inſiſtente Germano, patris regno priueris. Haec ille audiens cum uelocitate diſceſſit, quaſi antici- paturus fratrem, & prior patris cathedram ad- epturus. Simili & Francorum regem dolo fugauit. 2 pagivs. Siehe oben §. XXVI. n. 3. 3. Siehe 3 que Gothi, Romanique, & quid agerent de ſupe- rato Attila deliberant. Placet, eum obſidione fa- tigari, qui annonae copiam non habebat, quan- do ab ipſius ſagittariis intra ſepta caſtrorum lo- catis, crebris ictibus arceretur acceſſus. Fertur autem deſperatis in rebus praedictum regem, ad- huc & in ſupremo magnanimem, equinis ſellis conſtruxiſſe pyram, ſeſeque ſi aduerſarii irrumpe- rent, flammis iniicere uoluiſſe, ne aut aliquis eius uulnere laetaretur, aut in poteſtatem tanto- rum hoſtium, gentium dominus perueniret. J i i 2

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/469
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 435. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/469>, abgerufen am 02.06.2024.