Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

bis zu Anfang der Regierung Chlodovei.
der Kindheit überschritten, noch in demselben 475. Jahr, den 31. October zum
Käiser ausruffen.

XXXIII. Aber diese Empörung ward gleich durch eine andere unter-Odoacer, Fürst
der Rugen, be-
mächtiget sich
Jtaliens: und
entsetzet Ro-
mulum
des
Reichs.

drücket. Odoacer lehnete sich bald im folgenden Jahr, zu Pavia2 gegen
ihn auf, und ward von den Scirren, Rugen und Herulen, den 25. Augusti
zum Könige ausgeruffen. Der Ursprung dieses Fürsten ist eben so dunckel,
als die übrigen Umstände dieser Abwechselung. Am wahrscheinlichsten kön-
nen wir ihn zu den Rugen rechnen. evgippivs erzehlet, daß er in ge-
ringer Gestalt nach Jtalien gereiset: und unterwegens den H. severinvm
besuchet3, der ihm viel Gutes prophezeyet: dessen er sich auch nachmals, als
er König geworden, danckbarlich erinnert4. Nach solcher Erzehlung scheinet
es, er habe sich durch seine Dienste im Kriege so hoch geschwungen, daß er sich
ietzt zum Könige aufwerffen können. Er schlug wenig Tage darauf Orestem
bey Piacenza, und dessen Bruder Paulum bey Rauenna. Romulus selbst
fiel ihm zu Rauenna in die Hände. Aber seine Jugend und Gestalt beweg-
ten ihn in soweit zum Mittleiden, daß er ihm das Leben ließ, und ihn nach Cam-
panien, in eine Vestung+ schickte, da er ihm ein jährlich Gnaden-Geld von
6000. Römischen Goldgülden anwieß5. Wenn aber Odoacer den Königli-

chen
[Beginn Spaltensatz] siliscvs II. & armatvs coss. (476.)
His Coss. ab Odoacre Orestes, & frater eius Paul-
lus extincti sunt, nomenque regis Odoacer adsum-
sit, cum tamen nec purpura, nec regalibus ute-
retur insignibus
. marcellinvs ad E. A.
Odoacer rex Gothorum Romam obtinuit. Orestem
Odoacer ilico trucidauit, Augustulum filium Ore-
stis, Odoacer in LVCVLLANO Campaniae
CASTELLO exilii poena damnauit
. chrono-
graphvs a cvspiniano
editus: Leua-
tus est Odoacer rex X. kal. Sept. Eo etiam anno
occisus est Orestes patricius Placentiae V. kal.
Sept. Item eo anno occisus est Paulus frater eius
in Rauenna, pridie nonas Septembris
. mari-
vs, basilisco & armato coss
. His Coss.
leuatus est Odouacer rex
.
2 ennodivs in uita B. Epiphanii p. 386.
Spe nouarum rerum perditorum animos inquietat:
Odoacrem ad regnandi ambitum extollit. Et ut
haec pernicies in Ticinensi ciuitate contingeret, O-
restem ad eam fiducia munitionis inuitat:
Er be-
schreibt darauf weitläufftig, was Pavia gelitten,
und beschließt: Sublato tamen Oreste, & propter
Placentinam urbem extincto, depraedationis im-
petus conquieuit
.
3 evgippivs in uita s. severini c. 7.
Qua deuotione etiam ante hoc factum quidam bar-
bari, cum ad Italiam pergerent, promerendae
[Spaltenumbruch] benedictionis ad eum intuitu diuerterunt: inter
quos & Odouachar, qui postea regnauit Italiae,
uilissimo tunc habitu, inuenis statura procerus ad-
uenerat. Qui dum se, ne humile tectum cellulae
suo uertice contingeret, inclinasset, a uiro dei glo-
riosum se fore cognouit. Cui etiam ualedicenti,
uade inquit ad Italiam, uade uilissimis nunc pel-
libus coopertus, sed multis cito largiturus
.
4 idem c. 32. Hisdem temporibus Odobagar
rex, sancto Seuerino familiares litteras dirigens,
si qua speranda duceret, dabat simpliciter optio-
nem, memor illius praesagii, quo cum expresse-
rat quondam regnaturum. Tantis itaque, san-
ctus colloquiis inuitatus, Ambrosium quendam
exulantem rogat absolui. Cuius Odobagar gratu-
labundus paruit imperatis
.
+ marcellinvs nennet sie Castrum Lu-
cullanum
: S. seine Worte not. 1. Selbiges ist das
ietzige Castello d'Ouo bey Neapel.
5 anonymvs a valesio editus: Su-
perueniente Odoacre, cum gente Schyrorum, oc-
cidit Orestium in Placentia, & fratrem eius Pau-
lum ad Pinetas, foris classem Rauennae. Ingre-
diens autem Rauennam deposuit augustum de re-
gno, cuius infantiae misertus, concessit ei san-
guinem, & quia pulcher erat, donauit ei redi-
tum 6000. solidos, & misit eum intra Campani-

[Ende Spaltensatz]
am,
R r r

bis zu Anfang der Regierung Chlodovei.
der Kindheit uͤberſchritten, noch in demſelben 475. Jahr, den 31. October zum
Kaͤiſer ausruffen.

XXXIII. Aber dieſe Empoͤrung ward gleich durch eine andere unter-Odoaceꝛ, Fuͤrſt
der Rugen, be-
maͤchtiget ſich
Jtaliens: und
entſetzet Ro-
mulum
des
Reichs.

druͤcket. Odoacer lehnete ſich bald im folgenden Jahr, zu Pavia2 gegen
ihn auf, und ward von den Scirren, Rugen und Herulen, den 25. Auguſti
zum Koͤnige ausgeruffen. Der Urſprung dieſes Fuͤrſten iſt eben ſo dunckel,
als die uͤbrigen Umſtaͤnde dieſer Abwechſelung. Am wahrſcheinlichſten koͤn-
nen wir ihn zu den Rugen rechnen. evgippivs erzehlet, daß er in ge-
ringer Geſtalt nach Jtalien gereiſet: und unterwegens den H. severinvm
beſuchet3, der ihm viel Gutes prophezeyet: deſſen er ſich auch nachmals, als
er Koͤnig geworden, danckbarlich erinnert4. Nach ſolcher Erzehlung ſcheinet
es, er habe ſich durch ſeine Dienſte im Kriege ſo hoch geſchwungen, daß er ſich
ietzt zum Koͤnige aufwerffen koͤnnen. Er ſchlug wenig Tage darauf Oreſtem
bey Piacenza, und deſſen Bruder Paulum bey Rauenna. Romulus ſelbſt
fiel ihm zu Rauenna in die Haͤnde. Aber ſeine Jugend und Geſtalt beweg-
ten ihn in ſoweit zum Mittleiden, daß er ihm das Leben ließ, und ihn nach Cam-
panien, in eine Veſtung ſchickte, da er ihm ein jaͤhrlich Gnaden-Geld von
6000. Roͤmiſchen Goldguͤlden anwieß5. Wenn aber Odoacer den Koͤnigli-

chen
[Beginn Spaltensatz] siliscvs II. & armatvs coss. (476.)
His Coſſ. ab Odoacre Oreſtes, & frater eius Paul-
lus extincti ſunt, nomenque regis Odoacer adſum-
ſit, cum tamen nec purpura, nec regalibus ute-
retur inſignibus
. marcellinvs ad E. A.
Odoacer rex Gothorum Romam obtinuit. Oreſtem
Odoacer ilico trucidauit, Auguſtulum filium Ore-
ſtis, Odoacer in LVCVLLANO Campaniae
CASTELLO exilii poena damnauit
. chrono-
graphvs a cvspiniano
editus: Leua-
tus eſt Odoacer rex X. kal. Sept. Eo etiam anno
occiſus eſt Oreſtes patricius Placentiae V. kal.
Sept. Item eo anno occiſus eſt Paulus frater eius
in Rauenna, pridie nonas Septembris
. mari-
vs, basilisco & armato coss
. His Coſſ.
leuatus eſt Odouacer rex
.
2 ennodivs in uita B. Epiphanii p. 386.
Spe nouarum rerum perditorum animos inquietat:
Odoacrem ad regnandi ambitum extollit. Et ut
haec pernicies in Ticinenſi ciuitate contingeret, O-
reſtem ad eam fiducia munitionis inuitat:
Er be-
ſchreibt darauf weitlaͤufftig, was Pavia gelitten,
und beſchließt: Sublato tamen Oreſte, & propter
Placentinam urbem extincto, depraedationis im-
petus conquieuit
.
3 evgippivs in uita s. severini c. 7.
Qua deuotione etiam ante hoc factum quidam bar-
bari, cum ad Italiam pergerent, promerendae
[Spaltenumbruch] benedictionis ad eum intuitu diuerterunt: inter
quos & Odouachar, qui poſtea regnauit Italiae,
uiliſſimo tunc habitu, inuenis ſtatura procerus ad-
uenerat. Qui dum ſe, ne humile tectum cellulae
ſuo uertice contingeret, inclinaſſet, a uiro dei glo-
rioſum ſe fore cognouit. Cui etiam ualedicenti,
uade inquit ad Italiam, uade uiliſſimis nunc pel-
libus coopertus, ſed multis cito largiturus
.
4 idem c. 32. Hisdem temporibus Odobagar
rex, ſancto Seuerino familiares litteras dirigens,
ſi qua ſperanda duceret, dabat ſimpliciter optio-
nem, memor illius praeſagii, quo cum expreſſe-
rat quondam regnaturum. Tantis itaque, ſan-
ctus colloquiis inuitatus, Ambroſium quendam
exulantem rogat abſolui. Cuius Odobagar gratu-
labundus paruit imperatis
.
marcellinvs nennet ſie Caſtrum Lu-
cullanum
: S. ſeine Worte not. 1. Selbiges iſt das
ietzige Caſtello d’Ouo bey Neapel.
5 anonymvs a valesio editus: Su-
perueniente Odoacre, cum gente Schyrorum, oc-
cidit Oreſtium in Placentia, & fratrem eius Pau-
lum ad Pinetas, foris claſſem Rauennae. Ingre-
diens autem Rauennam depoſuit auguſtum de re-
gno, cuius infantiae miſertus, conceſſit ei ſan-
guinem, & quia pulcher erat, donauit ei redi-
tum 6000. ſolidos, & miſit eum intra Campani-

[Ende Spaltensatz]
am,
R r r
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0531" n="497"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">bis zu Anfang der Regierung <hi rendition="#aq">Chlodovei.</hi></hi></fw><lb/>
der Kindheit u&#x0364;ber&#x017F;chritten, noch in dem&#x017F;elben 475. Jahr, den 31. October<note xml:id="FN530_02_02" prev="#FN530_02_01" place="foot" n="3"/><note type="editorial">Der Fußnotentext befindet sich auf der vorherigen Seite. Der Fußnotentext auf der vorherigen Seite ist mit der Nummer 2 beziffert.</note> zum<lb/>
Ka&#x0364;i&#x017F;er ausruffen.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXXIII.</hi> Aber die&#x017F;e Empo&#x0364;rung ward gleich durch eine andere unter-<note place="right">Odoace&#xA75B;, Fu&#x0364;r&#x017F;t<lb/>
der Rugen, be-<lb/>
ma&#x0364;chtiget &#x017F;ich<lb/>
Jtaliens: und<lb/>
ent&#x017F;etzet <hi rendition="#aq">Ro-<lb/>
mulum</hi> des<lb/>
Reichs.</note><lb/>
dru&#x0364;cket. <hi rendition="#aq">Odoacer</hi> lehnete &#x017F;ich bald im folgenden Jahr<note xml:id="FN530_01_02" prev="#FN530_01_01" place="foot" n="1"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">siliscvs</hi></hi> II. &amp; <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">armatvs coss</hi></hi>. (476.)<lb/><hi rendition="#i">His Co&#x017F;&#x017F;. ab Odoacre Ore&#x017F;tes, &amp; frater eius Paul-<lb/>
lus extincti &#x017F;unt, nomenque regis Odoacer ad&#x017F;um-<lb/>
&#x017F;it, cum tamen nec purpura, nec regalibus ute-<lb/>
retur in&#x017F;ignibus</hi>. <hi rendition="#g"><hi rendition="#k">marcellinvs</hi></hi> ad E. A.<lb/><hi rendition="#i">Odoacer rex Gothorum Romam obtinuit. Ore&#x017F;tem<lb/>
Odoacer ilico trucidauit, Augu&#x017F;tulum filium Ore-<lb/>
&#x017F;tis, Odoacer in <hi rendition="#g">LVCVLLANO</hi> Campaniae<lb/><hi rendition="#g">CASTELLO</hi> exilii poena damnauit</hi>. <hi rendition="#k">chrono-<lb/><hi rendition="#g">graphvs</hi> a <hi rendition="#g">cvspiniano</hi></hi> editus: <hi rendition="#i">Leua-<lb/>
tus e&#x017F;t Odoacer rex X. kal. Sept. Eo etiam anno<lb/>
occi&#x017F;us e&#x017F;t Ore&#x017F;tes patricius Placentiae V. kal.<lb/>
Sept. Item eo anno occi&#x017F;us e&#x017F;t Paulus frater eius<lb/>
in Rauenna, pridie nonas Septembris</hi>. <hi rendition="#k"><hi rendition="#g">mari-</hi><lb/>
vs, <hi rendition="#g">basilisco</hi> &amp; armato <hi rendition="#g">coss</hi></hi>. <hi rendition="#i">His Co&#x017F;&#x017F;.<lb/>
leuatus e&#x017F;t Odouacer rex</hi>.</hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt.</note></note>, zu Pavia<note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ennodivs</hi></hi> in uita B. Epiphanii p. 386.<lb/><hi rendition="#i">Spe nouarum rerum perditorum animos inquietat:<lb/>
Odoacrem ad regnandi ambitum extollit. Et ut<lb/>
haec pernicies in Ticinen&#x017F;i ciuitate contingeret, O-<lb/>
re&#x017F;tem ad eam fiducia munitionis inuitat:</hi></hi> Er be-<lb/>
&#x017F;chreibt darauf weitla&#x0364;ufftig, was Pavia gelitten,<lb/>
und be&#x017F;chließt: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Sublato tamen Ore&#x017F;te, &amp; propter<lb/>
Placentinam urbem extincto, depraedationis im-<lb/>
petus conquieuit</hi>.</hi></note> gegen<lb/>
ihn auf, und ward von den Scirren, Rugen und Herulen, den 25. Augu&#x017F;ti<lb/>
zum Ko&#x0364;nige ausgeruffen. Der Ur&#x017F;prung die&#x017F;es Fu&#x0364;r&#x017F;ten i&#x017F;t eben &#x017F;o dunckel,<lb/>
als die u&#x0364;brigen Um&#x017F;ta&#x0364;nde die&#x017F;er Abwech&#x017F;elung. Am wahr&#x017F;cheinlich&#x017F;ten ko&#x0364;n-<lb/>
nen wir ihn zu den Rugen rechnen. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">evgippivs</hi></hi></hi> erzehlet, daß er in ge-<lb/>
ringer Ge&#x017F;talt nach Jtalien gerei&#x017F;et: und unterwegens den H. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">severinvm</hi></hi></hi><lb/>
be&#x017F;uchet<note place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">evgippivs</hi></hi> in uita <hi rendition="#k">s. <hi rendition="#g">severini</hi></hi> c. 7.<lb/><hi rendition="#i">Qua deuotione etiam ante hoc factum quidam bar-<lb/>
bari, cum ad Italiam pergerent, promerendae<lb/><cb/>
benedictionis ad eum intuitu diuerterunt: inter<lb/>
quos &amp; Odouachar, qui po&#x017F;tea regnauit Italiae,<lb/>
uili&#x017F;&#x017F;imo tunc habitu, inuenis &#x017F;tatura procerus ad-<lb/>
uenerat. Qui dum &#x017F;e, ne humile tectum cellulae<lb/>
&#x017F;uo uertice contingeret, inclina&#x017F;&#x017F;et, a uiro dei glo-<lb/>
rio&#x017F;um &#x017F;e fore cognouit. Cui etiam ualedicenti,<lb/>
uade inquit ad Italiam, uade uili&#x017F;&#x017F;imis nunc pel-<lb/>
libus coopertus, &#x017F;ed multis cito largiturus</hi>.</hi></note>, der ihm viel Gutes prophezeyet: de&#x017F;&#x017F;en er &#x017F;ich auch nachmals, als<lb/>
er Ko&#x0364;nig geworden, danckbarlich erinnert<note place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">idem</hi></hi> c. 32. <hi rendition="#i">Hisdem temporibus Odobagar<lb/>
rex, &#x017F;ancto Seuerino familiares litteras dirigens,<lb/>
&#x017F;i qua &#x017F;peranda duceret, dabat &#x017F;impliciter optio-<lb/>
nem, memor illius prae&#x017F;agii, quo cum expre&#x017F;&#x017F;e-<lb/>
rat quondam regnaturum. Tantis itaque, &#x017F;an-<lb/>
ctus colloquiis inuitatus, Ambro&#x017F;ium quendam<lb/>
exulantem rogat ab&#x017F;olui. Cuius Odobagar gratu-<lb/>
labundus paruit imperatis</hi>.</hi></note>. Nach &#x017F;olcher Erzehlung &#x017F;cheinet<lb/>
es, er habe &#x017F;ich durch &#x017F;eine Dien&#x017F;te im Kriege &#x017F;o hoch ge&#x017F;chwungen, daß er &#x017F;ich<lb/>
ietzt zum Ko&#x0364;nige aufwerffen ko&#x0364;nnen. Er &#x017F;chlug wenig Tage darauf <hi rendition="#aq">Ore&#x017F;tem</hi><lb/>
bey <hi rendition="#aq">Piacenza,</hi> und de&#x017F;&#x017F;en Bruder <hi rendition="#aq">Paulum</hi> bey <hi rendition="#aq">Rauenna. Romulus</hi> &#x017F;elb&#x017F;t<lb/>
fiel ihm zu <hi rendition="#aq">Rauenna</hi> in die Ha&#x0364;nde. Aber &#x017F;eine Jugend und Ge&#x017F;talt beweg-<lb/>
ten ihn in &#x017F;oweit zum Mittleiden, daß er ihm das Leben ließ, und ihn nach Cam-<lb/>
panien, in eine Ve&#x017F;tung<note place="foot" n="&#x2020;"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">marcellinvs</hi></hi></hi> nennet &#x017F;ie <hi rendition="#aq">Ca&#x017F;trum Lu-<lb/>
cullanum</hi>: S. &#x017F;eine Worte <hi rendition="#aq">not.</hi> 1. Selbiges i&#x017F;t das<lb/>
ietzige <hi rendition="#aq">Ca&#x017F;tello d&#x2019;Ouo</hi> bey Neapel.</note> &#x017F;chickte, da er ihm ein ja&#x0364;hrlich Gnaden-Geld von<lb/>
6000. Ro&#x0364;mi&#x017F;chen Goldgu&#x0364;lden anwieß<note xml:id="FN531_05_01" next="#FN531_05_02" place="foot" n="5"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">anonymvs</hi> a <hi rendition="#k">valesio</hi></hi> editus: <hi rendition="#i">Su-<lb/>
perueniente Odoacre, cum gente Schyrorum, oc-<lb/>
cidit Ore&#x017F;tium in Placentia, &amp; fratrem eius Pau-<lb/>
lum ad Pinetas, foris cla&#x017F;&#x017F;em Rauennae. Ingre-<lb/>
diens autem Rauennam depo&#x017F;uit augu&#x017F;tum de re-<lb/>
gno, cuius infantiae mi&#x017F;ertus, conce&#x017F;&#x017F;it ei &#x017F;an-<lb/>
guinem, &amp; quia pulcher erat, donauit ei redi-<lb/>
tum 6000. &#x017F;olidos, &amp; mi&#x017F;it eum intra Campani-</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">am,</hi></hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">R r r</fw><lb/><cb type="end"/></note>. Wenn aber <hi rendition="#aq">Odoacer</hi> den Ko&#x0364;nigli-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">chen</fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[497/0531] bis zu Anfang der Regierung Chlodovei. der Kindheit uͤberſchritten, noch in demſelben 475. Jahr, den 31. October 3 zum Kaͤiſer ausruffen. XXXIII. Aber dieſe Empoͤrung ward gleich durch eine andere unter- druͤcket. Odoacer lehnete ſich bald im folgenden Jahr 1, zu Pavia 2 gegen ihn auf, und ward von den Scirren, Rugen und Herulen, den 25. Auguſti zum Koͤnige ausgeruffen. Der Urſprung dieſes Fuͤrſten iſt eben ſo dunckel, als die uͤbrigen Umſtaͤnde dieſer Abwechſelung. Am wahrſcheinlichſten koͤn- nen wir ihn zu den Rugen rechnen. evgippivs erzehlet, daß er in ge- ringer Geſtalt nach Jtalien gereiſet: und unterwegens den H. severinvm beſuchet 3, der ihm viel Gutes prophezeyet: deſſen er ſich auch nachmals, als er Koͤnig geworden, danckbarlich erinnert 4. Nach ſolcher Erzehlung ſcheinet es, er habe ſich durch ſeine Dienſte im Kriege ſo hoch geſchwungen, daß er ſich ietzt zum Koͤnige aufwerffen koͤnnen. Er ſchlug wenig Tage darauf Oreſtem bey Piacenza, und deſſen Bruder Paulum bey Rauenna. Romulus ſelbſt fiel ihm zu Rauenna in die Haͤnde. Aber ſeine Jugend und Geſtalt beweg- ten ihn in ſoweit zum Mittleiden, daß er ihm das Leben ließ, und ihn nach Cam- panien, in eine Veſtung † ſchickte, da er ihm ein jaͤhrlich Gnaden-Geld von 6000. Roͤmiſchen Goldguͤlden anwieß 5. Wenn aber Odoacer den Koͤnigli- chen Odoaceꝛ, Fuͤrſt der Rugen, be- maͤchtiget ſich Jtaliens: und entſetzet Ro- mulum des Reichs. 3 1 siliscvs II. & armatvs coss. (476.) His Coſſ. ab Odoacre Oreſtes, & frater eius Paul- lus extincti ſunt, nomenque regis Odoacer adſum- ſit, cum tamen nec purpura, nec regalibus ute- retur inſignibus. marcellinvs ad E. A. Odoacer rex Gothorum Romam obtinuit. Oreſtem Odoacer ilico trucidauit, Auguſtulum filium Ore- ſtis, Odoacer in LVCVLLANO Campaniae CASTELLO exilii poena damnauit. chrono- graphvs a cvspiniano editus: Leua- tus eſt Odoacer rex X. kal. Sept. Eo etiam anno occiſus eſt Oreſtes patricius Placentiae V. kal. Sept. Item eo anno occiſus eſt Paulus frater eius in Rauenna, pridie nonas Septembris. mari- vs, basilisco & armato coss. His Coſſ. leuatus eſt Odouacer rex. 2 ennodivs in uita B. Epiphanii p. 386. Spe nouarum rerum perditorum animos inquietat: Odoacrem ad regnandi ambitum extollit. Et ut haec pernicies in Ticinenſi ciuitate contingeret, O- reſtem ad eam fiducia munitionis inuitat: Er be- ſchreibt darauf weitlaͤufftig, was Pavia gelitten, und beſchließt: Sublato tamen Oreſte, & propter Placentinam urbem extincto, depraedationis im- petus conquieuit. 3 evgippivs in uita s. severini c. 7. Qua deuotione etiam ante hoc factum quidam bar- bari, cum ad Italiam pergerent, promerendae benedictionis ad eum intuitu diuerterunt: inter quos & Odouachar, qui poſtea regnauit Italiae, uiliſſimo tunc habitu, inuenis ſtatura procerus ad- uenerat. Qui dum ſe, ne humile tectum cellulae ſuo uertice contingeret, inclinaſſet, a uiro dei glo- rioſum ſe fore cognouit. Cui etiam ualedicenti, uade inquit ad Italiam, uade uiliſſimis nunc pel- libus coopertus, ſed multis cito largiturus. 4 idem c. 32. Hisdem temporibus Odobagar rex, ſancto Seuerino familiares litteras dirigens, ſi qua ſperanda duceret, dabat ſimpliciter optio- nem, memor illius praeſagii, quo cum expreſſe- rat quondam regnaturum. Tantis itaque, ſan- ctus colloquiis inuitatus, Ambroſium quendam exulantem rogat abſolui. Cuius Odobagar gratu- labundus paruit imperatis. † marcellinvs nennet ſie Caſtrum Lu- cullanum: S. ſeine Worte not. 1. Selbiges iſt das ietzige Caſtello d’Ouo bey Neapel. 5 anonymvs a valesio editus: Su- perueniente Odoacre, cum gente Schyrorum, oc- cidit Oreſtium in Placentia, & fratrem eius Pau- lum ad Pinetas, foris claſſem Rauennae. Ingre- diens autem Rauennam depoſuit auguſtum de re- gno, cuius infantiae miſertus, conceſſit ei ſan- guinem, & quia pulcher erat, donauit ei redi- tum 6000. ſolidos, & miſit eum intra Campani- am, R r r

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/531
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 497. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/531>, abgerufen am 17.06.2024.