Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624.

Bild:
<< vorherige Seite

exprobrationem eduxerit: Belgae quoque eadem virtute stimulati
id ipsum tentaverint. Nec infeliciter sane. Extant enim praeter cae-
tera, Danielis Heinsij, hominis ad miraculum usque eruditi, Poe-
mata vernacula, quibus ille Latinorum suorum carminum elegan-
tiam non aequavit modo, sed quadamtenus illa & se ipsum fere exu-
peravit. Nos apertis oculis bona fide dormimus: cum tamen non
pari modo successu, sed ijsdem quoque numeris, gravitate non dissi-
mili, quibus reliquae illae gentes, carmina nostra instruere posse-
mus. Memini Illustri ac Nobilissimo viro, Dn. Tobiae Sculteto a
Schvvanensehe ac Bregoschitz, Consiliario Imperatoris ac Commis-
sario; &c. Dn. ac Moecenati meoaeternum venerando, Germanicos

In natalem
Hieronymi
Caspari, fili-
oli ejus a-
mabilißimi,
& paterna
virtutis of
figiei ex-
preßißima.
quosdam meos + Gallico more effictos, versiculos non ita pridem
fuisse oblatos. Ibi Heros Literatissimus conatum meum non im-
probare non solum, sed & nutu humanissimo solari coepit ac cor-
roborare. Ego ubi ingenio non fuit locus, ut cum Fabio loquar,
curae testimonium promeruisse contentus, nisi successu, laudabili
tamen industria, non degenerem patriaeincolam praestare me volui.
Juvit diligentiam natura, & facilitas provocavit audaciam. Primum
itaque illud versuum genus tentavi, quod Alexandrinum (ab autore
Italo, ut ferunt, ejus nominis) Gallis dicitur, & loco Hexametro-
rum Latinorum ab ijs habetur. Cujus exemplum apponere non
sum veritus.

O Fortun O Fortun/ Stiessmutter aller freuden/
Anfeinderin der lust/ erweckerin der noth/
Du todtes leben/ ja du lebendiger Todt/
Durch welcher grimm sich muß manch trewes Hertze scheiden/
Soll deine grausamkeit denn auch mein umges leben/
(Deß allen vngeacht/ daß mir Natura mehr
Als ich auch würdig bin/ geschencket Gunst vnd Ehr)
In trübniß vnd gefahr so trauwrig lassen schweben?
Du scheutzliche Chimer/ sih wazu du mich bringest/
Da ich von Kindheit an mit vnverwandten sinn/
Standhafft vnd vnverzagt allzeit gewesen bin/
Jetz bitter Zehren mich auch zuvergiessen dringest.
Ey biß mit dem zufried: ey/ laß dir doch genügen/
Daß deiner stralen brunst an meines alters blum/
Die frischen bletter gantz verdörret: diesen ruhm
Laß

exprobrationem eduxerit: Belgæ quoque eâdem virtute ſtimulati
id ipſum tentaverint. Nec infeliciter ſanè. Extant enim præter cæ-
tera, Danielis Heinſij, hominis ad miraculum uſque eruditi, Poe-
mata vernacula, quibus ille Latinorum ſuorum carminum elegan-
tiam non æquavit modò, ſed quadamtenus illa & ſe ipſum ferè exu-
peravit. Nos apertis oculis bonâ fide dormimus: cùm tamen non
pari modò ſucceſſu, ſed ijſdem quoque numeris, gravitate non diſſi-
mili, quibus reliquæ illæ gentes, carmina noſtra inſtruere poſſe-
mus. Memini Illuſtri ac Nobiliſſimo viro, Dn. Tobiæ Sculteto à
Schvvanenſehe ac Bregoſchitz, Conſiliario Imperatoris ac Commiſ-
ſario; &c. Dn. ac Mœcenati meoæternùm venerando, Germanicos

In natalem
Hieronymi
Caſpari, fili-
oli ejus a-
mabilißimi,
& paterna
virtutis of
figiei ex-
preßißima.
quoſdam meos † Gallico more effictos, verſiculos non ita pridem
fuiſſe oblatos. Ibi Heros Literatiſſimus conatum meum non im-
probare non ſolùm, ſed & nutu humaniſſimo ſolari cœpit ac cor-
roborare. Ego ubi ingenio non fuit locus, ut cum Fabio loquar,
curæ teſtimonium promeruiſſe contentus, niſi ſucceſſu, laudabili
tamen induſtriâ, non degenerem patriæincolam præſtare me volui.
Juvit diligentiam natura, & facilitas provocavit audaciam. Primum
itaque illud verſuum genus tentavi, quod Alexandrinum (ab autore
Italo, ut ferunt, ejus nominis) Gallis dicitur, & loco Hexametro-
rum Latinorum ab ijs habetur. Cujus exemplum apponere non
ſum veritus.

O Fortun O Fortun/ Stieſſmutter aller freuden/
Anfeinderin der luſt/ erweckerin der noth/
Du todtes leben/ ja du lebendiger Todt/
Durch welcher grim̃ ſich muß manch trewes Hertze ſcheiden/
Soll deine grauſamkeit denn auch mein umges leben/
(Deß allen vngeacht/ daß mir Natura mehr
Als ich auch wuͤrdig bin/ geſchencket Gunſt vnd Ehr)
In truͤbniß vnd gefahr ſo trauwrig laſſen ſchweben?
Du ſcheutzliche Chimer/ ſih wazu du mich bringeſt/
Da ich von Kindheit an mit vnverwandten ſiñ/
Standhafft vnd vnverzagt allzeit geweſen bin/
Jetz bitter Zehren mich auch zuvergieſſen dringeſt.
Ey biß mit dem zufried: ey/ laß dir doch genuͤgen/
Daß deiner ſtralen brunſt an meines alters blum/
Die friſchen bletter gantz verdoͤrret: dieſen ruhm
Laß
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <p>
          <pb facs="#f0132" n="112"/> <hi rendition="#aq">exprobrationem eduxerit: Belgæ quoque eâdem virtute &#x017F;timulati<lb/>
id ip&#x017F;um tentaverint. Nec infeliciter &#x017F;anè. Extant enim præter cæ-<lb/>
tera, Danielis Hein&#x017F;ij, hominis ad miraculum u&#x017F;que eruditi, Poe-<lb/>
mata vernacula, quibus ille Latinorum &#x017F;uorum carminum elegan-<lb/>
tiam non æquavit modò, &#x017F;ed quadamtenus illa &amp; &#x017F;e ip&#x017F;um ferè exu-<lb/>
peravit. Nos apertis oculis bonâ fide dormimus: cùm tamen non<lb/>
pari modò &#x017F;ucce&#x017F;&#x017F;u, &#x017F;ed ij&#x017F;dem quoque numeris, gravitate non di&#x017F;&#x017F;i-<lb/>
mili, quibus reliquæ illæ gentes, carmina no&#x017F;tra in&#x017F;truere po&#x017F;&#x017F;e-<lb/>
mus. Memini Illu&#x017F;tri ac Nobili&#x017F;&#x017F;imo viro, Dn. Tobiæ Sculteto à<lb/>
Schvvanen&#x017F;ehe ac Brego&#x017F;chitz, Con&#x017F;iliario Imperatoris ac Commi&#x017F;-<lb/>
&#x017F;ario; &amp;c. Dn. ac M&#x0153;cenati meoæternùm venerando, Germanicos</hi><lb/>
          <note place="left"> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">In natalem<lb/>
Hieronymi<lb/>
Ca&#x017F;pari, fili-<lb/>
oli ejus a-<lb/>
mabilißimi,<lb/>
&amp; paterna<lb/>
virtutis of<lb/>
figiei ex-<lb/>
preßißima.</hi> </hi> </note> <hi rendition="#aq">quo&#x017F;dam meos &#x2020; Gallico more effictos, ver&#x017F;iculos non ita pridem<lb/>
fui&#x017F;&#x017F;e oblatos. Ibi Heros Literati&#x017F;&#x017F;imus conatum meum non im-<lb/>
probare non &#x017F;olùm, &#x017F;ed &amp; nutu humani&#x017F;&#x017F;imo &#x017F;olari c&#x0153;pit ac cor-<lb/>
roborare. Ego ubi ingenio non fuit locus, ut cum Fabio loquar,<lb/>
curæ te&#x017F;timonium promerui&#x017F;&#x017F;e contentus, ni&#x017F;i &#x017F;ucce&#x017F;&#x017F;u, laudabili<lb/>
tamen indu&#x017F;triâ, non degenerem patriæincolam præ&#x017F;tare me volui.<lb/>
Juvit diligentiam natura, &amp; facilitas provocavit audaciam. Primum<lb/>
itaque illud ver&#x017F;uum genus tentavi, quod Alexandrinum (ab autore<lb/>
Italo, ut ferunt, ejus nominis) Gallis dicitur, &amp; loco Hexametro-<lb/>
rum Latinorum ab ijs habetur. Cujus exemplum apponere non<lb/>
&#x017F;um veritus.</hi> </p><lb/>
        <lg type="poem">
          <l><hi rendition="#in">O</hi> Fortun O Fortun/ Stie&#x017F;&#x017F;mutter aller freuden/</l><lb/>
          <l>Anfeinderin der lu&#x017F;t/ erweckerin der noth/</l><lb/>
          <l>Du todtes leben/ ja du lebendiger Todt/</l><lb/>
          <l>Durch welcher grim&#x0303; &#x017F;ich muß manch trewes Hertze &#x017F;cheiden/</l><lb/>
          <l>Soll deine grau&#x017F;amkeit denn auch mein umges leben/</l><lb/>
          <l>(Deß allen vngeacht/ daß mir Natura mehr</l><lb/>
          <l>Als ich auch wu&#x0364;rdig bin/ ge&#x017F;chencket Gun&#x017F;t vnd Ehr)</l><lb/>
          <l>In tru&#x0364;bniß vnd gefahr &#x017F;o trauwrig la&#x017F;&#x017F;en &#x017F;chweben?</l><lb/>
          <l>Du &#x017F;cheutzliche Chimer/ &#x017F;ih wazu du mich bringe&#x017F;t/</l><lb/>
          <l>Da ich von Kindheit an mit vnverwandten &#x017F;in&#x0303;/</l><lb/>
          <l>Standhafft vnd vnverzagt allzeit gewe&#x017F;en bin/</l><lb/>
          <l>Jetz bitter Zehren mich auch zuvergie&#x017F;&#x017F;en dringe&#x017F;t.</l><lb/>
          <l>Ey biß mit dem zufried: ey/ laß dir doch genu&#x0364;gen/</l><lb/>
          <l>Daß deiner &#x017F;tralen brun&#x017F;t an meines alters blum/</l><lb/>
          <l>Die fri&#x017F;chen bletter gantz verdo&#x0364;rret: die&#x017F;en ruhm</l><lb/>
          <fw place="bottom" type="catch">Laß</fw><lb/>
        </lg>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[112/0132] exprobrationem eduxerit: Belgæ quoque eâdem virtute ſtimulati id ipſum tentaverint. Nec infeliciter ſanè. Extant enim præter cæ- tera, Danielis Heinſij, hominis ad miraculum uſque eruditi, Poe- mata vernacula, quibus ille Latinorum ſuorum carminum elegan- tiam non æquavit modò, ſed quadamtenus illa & ſe ipſum ferè exu- peravit. Nos apertis oculis bonâ fide dormimus: cùm tamen non pari modò ſucceſſu, ſed ijſdem quoque numeris, gravitate non diſſi- mili, quibus reliquæ illæ gentes, carmina noſtra inſtruere poſſe- mus. Memini Illuſtri ac Nobiliſſimo viro, Dn. Tobiæ Sculteto à Schvvanenſehe ac Bregoſchitz, Conſiliario Imperatoris ac Commiſ- ſario; &c. Dn. ac Mœcenati meoæternùm venerando, Germanicos quoſdam meos † Gallico more effictos, verſiculos non ita pridem fuiſſe oblatos. Ibi Heros Literatiſſimus conatum meum non im- probare non ſolùm, ſed & nutu humaniſſimo ſolari cœpit ac cor- roborare. Ego ubi ingenio non fuit locus, ut cum Fabio loquar, curæ teſtimonium promeruiſſe contentus, niſi ſucceſſu, laudabili tamen induſtriâ, non degenerem patriæincolam præſtare me volui. Juvit diligentiam natura, & facilitas provocavit audaciam. Primum itaque illud verſuum genus tentavi, quod Alexandrinum (ab autore Italo, ut ferunt, ejus nominis) Gallis dicitur, & loco Hexametro- rum Latinorum ab ijs habetur. Cujus exemplum apponere non ſum veritus. In natalem Hieronymi Caſpari, fili- oli ejus a- mabilißimi, & paterna virtutis of figiei ex- preßißima. O Fortun O Fortun/ Stieſſmutter aller freuden/ Anfeinderin der luſt/ erweckerin der noth/ Du todtes leben/ ja du lebendiger Todt/ Durch welcher grim̃ ſich muß manch trewes Hertze ſcheiden/ Soll deine grauſamkeit denn auch mein umges leben/ (Deß allen vngeacht/ daß mir Natura mehr Als ich auch wuͤrdig bin/ geſchencket Gunſt vnd Ehr) In truͤbniß vnd gefahr ſo trauwrig laſſen ſchweben? Du ſcheutzliche Chimer/ ſih wazu du mich bringeſt/ Da ich von Kindheit an mit vnverwandten ſiñ/ Standhafft vnd vnverzagt allzeit geweſen bin/ Jetz bitter Zehren mich auch zuvergieſſen dringeſt. Ey biß mit dem zufried: ey/ laß dir doch genuͤgen/ Daß deiner ſtralen brunſt an meines alters blum/ Die friſchen bletter gantz verdoͤrret: dieſen ruhm Laß

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/132
Zitationshilfe: Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624, S. 112. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/132>, abgerufen am 15.05.2024.