Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624.

Bild:
<< vorherige Seite

minis, & mira suavitate morum commendatissimi: cujus tamen
Germanica quaedam carmina longe post vidi, quam de hoc scriben-
di modo cogitaveram.

Sonnet.
IHr die jhr höret an/ wie mancher Sturmwind wehet/
Durch seufftzen ohne zahl in meinen Reimelein/
Vnd einen weiten Bach darin/ voll Threnelein/
Vnd ein verletztes Hertz voll tausent Wunden sehet
Er lernet wohl hierauß/ waß man in lieb' außstehet/
Darin die junge Zeit mich ließ ergeben sein/
Al ßich für wahre lust hielt' einen falschen schein/
Darüber mich jetz und hertzliche rew' vmbfähet:
Vnd fliehet solche brunst vnd jhre süsse Gifft/
Der eiteln schönheit glantz/ die vns das Hertz schnell trifft/
Vnd angst vnd schmertzen vol witzloß herummer leitet
Ohn tugend ist schönheit nur ein triegliches Kleid/
Wer solcher dienstbahr ist/ dem lohnet rew' vnd leidt:
Auß tugent wahre lust allein wird zubereitet,

Ejusmodi itaque, ut cernitis, versus deduci varie ac instrui pos-
sunt: quod & Germanica mea Poematia, quae aut cum Latinis, aut
seorsim aliquando, volente Deo, prodibunt

* eis glukeron phaos eelioi[o]
* In p[e]ulc[ - 1 Zeichen fehlt]
lumen solis.
ostendent amplius & edocebunt. Observaudus saltem accurate
syllabarum numerus, ne longiores duo versus tredecim, breviores
duodecim syllabas excedant: quarum in his ultima longo semper
tono; in illis molli & fugiente quasi producenda est. Et
akribos at-
tendendum, ut ubique sexta ab initio syllaba dictione integra clau-
datur, & versus ibi veluti intersecetur. Est & aliud genus, quod
Franci vers communs appellant, decem ac undecim Syllabarum, quod
post quartam respirat semper & interquiescit. Hoc modo.

Der liebe brunst balt frewde macht dem Hertzen/
Bald lohnet sie mit wehmut vnd mit schmertzen/
Es ist jhr glantz ein Schatten vnd ein schein/
Vnd jhre lust ist bitter süsse Pein.

Ernestus Schwabe:

In

minis, & mirâ ſuavitate morum commendatiſſimi: cujus tamen
Germanica quædam carmina longè pòſt vidi, quàm de hoc ſcriben-
di modo cogitaveram.

Sonnet.
IHr die jhr hoͤret an/ wie mancher Sturmwind wehet/
Durch ſeufftzen ohne zahl in meinen Reimelein/
Vnd einen weiten Bach darin/ voll Threnelein/
Vnd ein verletztes Hertz voll tauſent Wunden ſehet
Er lernet wohl hierauß/ waß man in lieb’ außſtehet/
Darin die junge Zeit mich ließ ergeben ſein/
Al ßich fuͤr wahre luſt hielt’ einen falſchen ſchein/
Daruͤber mich jetz und hertzliche rew’ vmbfaͤhet:
Vnd fliehet ſolche brunſt vnd jhre ſuͤſſe Gifft/
Der eiteln ſchoͤnheit glantz/ die vns das Hertz ſchnell trifft/
Vnd angſt vnd ſchmertzen vol witzloß herummer leitet
Ohn tugend iſt ſchoͤnheit nur ein triegliches Kleid/
Wer ſolcher dienſtbahr iſt/ dem lohnet rew’ vnd leidt:
Auß tugent wahre luſt allein wird zubereitet,

Ejuſmodi itaque, ut cernitis, verſus deduci variè ac inſtrui poſ-
ſunt: quod & Germanica mea Poëmatia, quæ aut cum Latinis, aut
ſeorſim aliquando, volente Deo, prodibunt

* ἐις γλυκερὸν φάος ἡελίοι[ο]
* In p[e]ulc[ – 1 Zeichen fehlt]
lumen ſolis.
oſtendent amplius & edocebunt. Obſervaudus ſaltem accuratè
ſyllabarum numerus, ne longiores duo verſus tredecim, breviores
duodecim ſyllabas excedant: quarum in his ultima longo ſemper
tono; in illis molli & fugiente quaſi producenda eſt. Et
ἀκριβῶς at-
tendendum, ut ubique ſexta ab initio ſyllaba dictione integrâ clau-
datur, & verſus ibi veluti interſecetur. Eſt & aliud genus, quod
Franci vers communs appellant, decem ac undecim Syllabarum, quod
poſt quartam reſpirat ſemper & interquieſcit. Hoc modo.

Der liebe brunſt balt frewde macht dem Hertzen/
Bald lohnet ſie mit wehmut vnd mit ſchmertzen/
Es iſt jhr glantz ein Schatten vnd ein ſchein/
Vnd jhre luſt iſt bitter ſuͤſſe Pein.

Erneſtus Schwabe:

In
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <p>
          <pb facs="#f0134" n="114"/> <hi rendition="#aq">minis, &amp; mirâ &#x017F;uavitate morum commendati&#x017F;&#x017F;imi: cujus tamen<lb/>
Germanica quædam carmina longè pò&#x017F;t vidi, quàm de hoc &#x017F;criben-<lb/>
di modo cogitaveram.</hi> </p><lb/>
        <lg type="poem">
          <head> <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Sonnet</hi>.</hi> </head><lb/>
          <lg>
            <l><hi rendition="#in">I</hi>Hr die jhr ho&#x0364;ret an/ wie mancher Sturmwind wehet/</l><lb/>
            <l>Durch &#x017F;eufftzen ohne zahl in meinen Reimelein/</l><lb/>
            <l>Vnd einen weiten Bach darin/ voll Threnelein/</l><lb/>
            <l>Vnd ein verletztes Hertz voll tau&#x017F;ent Wunden &#x017F;ehet</l><lb/>
            <l>Er lernet wohl hierauß/ waß man in lieb&#x2019; auß&#x017F;tehet/</l><lb/>
            <l>Darin die junge Zeit mich ließ ergeben &#x017F;ein/</l><lb/>
            <l>Al ßich fu&#x0364;r wahre lu&#x017F;t hielt&#x2019; einen fal&#x017F;chen &#x017F;chein/</l><lb/>
            <l>Daru&#x0364;ber mich jetz und hertzliche rew&#x2019; vmbfa&#x0364;het:</l><lb/>
            <l>Vnd fliehet &#x017F;olche brun&#x017F;t vnd jhre &#x017F;u&#x0364;&#x017F;&#x017F;e Gifft/</l><lb/>
            <l>Der eiteln &#x017F;cho&#x0364;nheit glantz/ die vns das Hertz &#x017F;chnell trifft/</l><lb/>
            <l>Vnd ang&#x017F;t vnd &#x017F;chmertzen vol witzloß herummer leitet</l><lb/>
            <l>Ohn tugend i&#x017F;t &#x017F;cho&#x0364;nheit nur ein triegliches Kleid/</l><lb/>
            <l>Wer &#x017F;olcher dien&#x017F;tbahr i&#x017F;t/ dem lohnet rew&#x2019; vnd leidt:</l><lb/>
            <l>Auß tugent wahre lu&#x017F;t allein wird zubereitet,</l>
          </lg>
        </lg><lb/>
        <p><hi rendition="#aq">Eju&#x017F;modi itaque, ut cernitis, ver&#x017F;us deduci variè ac in&#x017F;trui po&#x017F;-<lb/>
&#x017F;unt: quod &amp; Germanica mea Poëmatia, quæ aut cum Latinis, aut<lb/>
&#x017F;eor&#x017F;im aliquando, volente Deo, prodibunt</hi><lb/><hi rendition="#et">* &#x1F10;&#x03B9;&#x03C2; &#x03B3;&#x03BB;&#x03C5;&#x03BA;&#x03B5;&#x03C1;&#x1F78;&#x03BD; &#x03C6;&#x03AC;&#x03BF;&#x03C2; &#x1F21;&#x03B5;&#x03BB;&#x03AF;&#x03BF;&#x03B9;<supplied>&#x03BF;</supplied></hi><lb/><note place="left">* <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">In p<supplied>e</supplied>ulc<gap unit="chars" quantity="1"/><lb/>
lumen &#x017F;olis.</hi></hi></note><hi rendition="#aq">o&#x017F;tendent amplius &amp; edocebunt. Ob&#x017F;ervaudus &#x017F;altem accuratè<lb/>
&#x017F;yllabarum numerus, ne longiores duo ver&#x017F;us tredecim, breviores<lb/>
duodecim &#x017F;yllabas excedant: quarum in his ultima longo &#x017F;emper<lb/>
tono; in illis molli &amp; fugiente qua&#x017F;i producenda e&#x017F;t. Et</hi> &#x1F00;&#x03BA;&#x03C1;&#x03B9;&#x03B2;&#x1FF6;&#x03C2; <hi rendition="#aq">at-<lb/>
tendendum, ut ubique &#x017F;exta ab initio &#x017F;yllaba dictione integrâ clau-<lb/>
datur, &amp; ver&#x017F;us ibi veluti inter&#x017F;ecetur. E&#x017F;t &amp; aliud genus, quod<lb/>
Franci <hi rendition="#i">vers communs</hi> appellant, decem ac undecim Syllabarum, quod<lb/>
po&#x017F;t quartam re&#x017F;pirat &#x017F;emper &amp; interquie&#x017F;cit. Hoc modo.</hi></p><lb/>
        <lg type="poem">
          <l>Der liebe brun&#x017F;t balt frewde macht dem Hertzen/</l><lb/>
          <l>Bald lohnet &#x017F;ie mit wehmut vnd mit &#x017F;chmertzen/</l><lb/>
          <l>Es i&#x017F;t jhr glantz ein Schatten vnd ein &#x017F;chein/</l><lb/>
          <l>Vnd jhre lu&#x017F;t i&#x017F;t bitter &#x017F;u&#x0364;&#x017F;&#x017F;e Pein.</l>
        </lg><lb/>
        <p><hi rendition="#aq">Erne&#x017F;tus</hi> Schwabe:</p><lb/>
        <fw place="bottom" type="catch">In</fw><lb/>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[114/0134] minis, & mirâ ſuavitate morum commendatiſſimi: cujus tamen Germanica quædam carmina longè pòſt vidi, quàm de hoc ſcriben- di modo cogitaveram. Sonnet. IHr die jhr hoͤret an/ wie mancher Sturmwind wehet/ Durch ſeufftzen ohne zahl in meinen Reimelein/ Vnd einen weiten Bach darin/ voll Threnelein/ Vnd ein verletztes Hertz voll tauſent Wunden ſehet Er lernet wohl hierauß/ waß man in lieb’ außſtehet/ Darin die junge Zeit mich ließ ergeben ſein/ Al ßich fuͤr wahre luſt hielt’ einen falſchen ſchein/ Daruͤber mich jetz und hertzliche rew’ vmbfaͤhet: Vnd fliehet ſolche brunſt vnd jhre ſuͤſſe Gifft/ Der eiteln ſchoͤnheit glantz/ die vns das Hertz ſchnell trifft/ Vnd angſt vnd ſchmertzen vol witzloß herummer leitet Ohn tugend iſt ſchoͤnheit nur ein triegliches Kleid/ Wer ſolcher dienſtbahr iſt/ dem lohnet rew’ vnd leidt: Auß tugent wahre luſt allein wird zubereitet, Ejuſmodi itaque, ut cernitis, verſus deduci variè ac inſtrui poſ- ſunt: quod & Germanica mea Poëmatia, quæ aut cum Latinis, aut ſeorſim aliquando, volente Deo, prodibunt * ἐις γλυκερὸν φάος ἡελίοιο oſtendent amplius & edocebunt. Obſervaudus ſaltem accuratè ſyllabarum numerus, ne longiores duo verſus tredecim, breviores duodecim ſyllabas excedant: quarum in his ultima longo ſemper tono; in illis molli & fugiente quaſi producenda eſt. Et ἀκριβῶς at- tendendum, ut ubique ſexta ab initio ſyllaba dictione integrâ clau- datur, & verſus ibi veluti interſecetur. Eſt & aliud genus, quod Franci vers communs appellant, decem ac undecim Syllabarum, quod poſt quartam reſpirat ſemper & interquieſcit. Hoc modo. * In peulc_ lumen ſolis. Der liebe brunſt balt frewde macht dem Hertzen/ Bald lohnet ſie mit wehmut vnd mit ſchmertzen/ Es iſt jhr glantz ein Schatten vnd ein ſchein/ Vnd jhre luſt iſt bitter ſuͤſſe Pein. Erneſtus Schwabe: In

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/134
Zitationshilfe: Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624, S. 114. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/134>, abgerufen am 15.05.2024.