Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624.

Bild:
<< vorherige Seite
In dieser Zeit nur der sterbliche dichtet/
Wie daß sein schatz sey heufftig zugerichtet/
Die Gottes furcht in dessen (ach der Noth!)
Entschlaffen ist/ so sie nicht gar ist Todt.

Monendum & hoc: E, vocalem, in fine dictionis positam, sequenteE. v[e]cali[a][e].
altera vocali proximi verbi initio: in quibuscunque versibus sem-
per elidi. Quia vero mos hic novus est Germanis & inusitatus, ne
litera (E) tam crebro absorbenda, difficultatem rudioribus affe-
rat, non incommode eximi potest, & ejus loco tale signum' appo-
ni. Quod & Schvvabius docet ac observat. Ejus exemplum hoc
est.

Möcht' ich dein schatten sein! in deines schattens schatten/
Vnd Echo demer stim'! auff daß ich könt' erstatten/
Was mir hat die Natur vnd die erfahrenheit/
Versaget am verstand'/ an kunst vnd wissenheit.

Vt compendio dicam, nullum illarum gentium carminis genus re-
peritur, quod Germanica lingua, ut ut rudem eam vocitent ac aspe-
ran, aemulari nequeamus. Anagrammatismos etian, si frivolis ejusmo-
di aureum tempus jugulandum est, non infeliciter sane conquire-
re nuper didicimus: nisi idem nobis accidit, quod Narcisso

cui gloria formae
Igne cupidineo proprios exarsit in artus.

Tale est hoc nostrum:
Tobias Scultetus von Schwanensehe
vnd Bregoschitz.
Gott ist vnser schutz vnd schilt/ ob schon was
eben taue.

Item hoc:
Johannes von Landskrone der Jüngere.

O Kron deß Hauset: leid nur gern an in noth.
DV adeliches blut/ der Welt vnd jhres Hauses
Geh müssig/ wie du thust/ leid nur gern' an in noth.
Vnd schlag der Tugent nach/ so wirr man dir nechst Gott/
In-
Q 2
In dieſer Zeit nur der ſterbliche dichtet/
Wie daß ſein ſchatz ſey heufftig zugerichtet/
Die Gottes furcht in deſſen (ach der Noth!)
Entſchlaffen iſt/ ſo ſie nicht gar iſt Todt.

Monendum & hoc: E, vocalem, in fine dictionis poſitam, ſequenteE. v[e]cali[a][e].
alterâ vocali proximi verbi initio: in quibuſcunque verſibus ſem-
per elidi. Quia verò mos hic novus eſt Germanis & inuſitatus, ne
litera (E) tam crebro abſorbenda, difficultatem rudioribus affe-
rat, non incommodè eximi poteſt, & ejus loco tale ſignum’ appo-
ni. Quod & Schvvabius docet ac obſervat. Ejus exemplum hoc
eſt.

Moͤcht’ ich dein ſchatten ſein! in deines ſchattens ſchatten/
Vnd Echo demer ſtim’! auff daß ich koͤnt’ erſtatten/
Was mir hat die Natur vnd die erfahrenheit/
Verſaget am verſtand’/ an kunſt vnd wiſſenheit.

Vt compendio dicam, nullum illarum gentium carminis genus re-
peritur, quod Germanicâ linguâ, ut ut rudem eam vocitent ac aſpe-
rã, æmulari nequeamus. Anagrammatiſmos etiã, ſi frivolis ejuſmo-
di aureum tempus jugulandum eſt, non infeliciter ſanè conquire-
re nuper didicimus: niſi idem nobis accidit, quod Narciſſo

cui gloria formæ
Igne cupidineo proprios exarſit in artus.

Tale eſt hoc noſtrum:
Tobias Scultetus von Schwanenſehe
vnd Bregoſchitz.
Gott iſt vnſer ſchutz vnd ſchilt/ ob ſchon was
eben taue.

Item hoc:
Johannes von Landskrone der Juͤngere.

O Kron deß Hauſet: leid nur gern an in noth.
DV adeliches blut/ der Welt vnd jhres Hauſes
Geh muͤſſig/ wie du thuſt/ leid nur gern’ an in noth.
Vnd ſchlag der Tugent nach/ ſo wirr man dir nechſt Gott/
In-
Q 2
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <pb facs="#f0135" n="115"/>
        <lg type="poem">
          <l>In die&#x017F;er Zeit nur der &#x017F;terbliche dichtet/</l><lb/>
          <l>Wie daß &#x017F;ein &#x017F;chatz &#x017F;ey heufftig zugerichtet/</l><lb/>
          <l>Die Gottes furcht in de&#x017F;&#x017F;en (ach der Noth!)</l><lb/>
          <l>Ent&#x017F;chlaffen i&#x017F;t/ &#x017F;o &#x017F;ie nicht gar i&#x017F;t Todt.</l>
        </lg><lb/>
        <p> <hi rendition="#aq">Monendum &amp; hoc: E, vocalem, in fine dictionis po&#x017F;itam, &#x017F;equente</hi> <note place="right"> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">E. v<supplied>e</supplied>cali<supplied>a</supplied><supplied>e</supplied>.</hi> </hi> </note><lb/> <hi rendition="#aq">alterâ vocali proximi verbi initio: in quibu&#x017F;cunque ver&#x017F;ibus &#x017F;em-<lb/>
per elidi. Quia verò mos hic novus e&#x017F;t Germanis &amp; inu&#x017F;itatus, ne<lb/>
litera (E) tam crebro ab&#x017F;orbenda, difficultatem rudioribus affe-<lb/>
rat, non incommodè eximi pote&#x017F;t, &amp; ejus loco tale &#x017F;ignum&#x2019; appo-<lb/>
ni. Quod &amp; Schvvabius docet ac ob&#x017F;ervat. Ejus exemplum hoc<lb/>
e&#x017F;t.</hi> </p><lb/>
        <lg type="poem">
          <l>Mo&#x0364;cht&#x2019; ich dein &#x017F;chatten &#x017F;ein! in deines &#x017F;chattens &#x017F;chatten/</l><lb/>
          <l>Vnd Echo demer &#x017F;tim&#x2019;! auff daß ich ko&#x0364;nt&#x2019; er&#x017F;tatten/</l><lb/>
          <l>Was mir hat die Natur vnd die erfahrenheit/</l><lb/>
          <l>Ver&#x017F;aget am ver&#x017F;tand&#x2019;/ an kun&#x017F;t vnd wi&#x017F;&#x017F;enheit.</l>
        </lg><lb/>
        <p> <hi rendition="#aq">Vt compendio dicam, nullum illarum gentium carminis genus re-<lb/>
peritur, quod Germanicâ linguâ, ut ut rudem eam vocitent ac a&#x017F;pe-<lb/>
ra&#x0303;, æmulari nequeamus. Anagrammati&#x017F;mos etia&#x0303;, &#x017F;i frivolis eju&#x017F;mo-<lb/>
di aureum tempus jugulandum e&#x017F;t, non infeliciter &#x017F;anè conquire-<lb/>
re nuper didicimus: ni&#x017F;i idem nobis accidit, quod Narci&#x017F;&#x017F;o</hi><lb/> <hi rendition="#c"> <hi rendition="#aq">cui gloria formæ<lb/>
Igne cupidineo proprios exar&#x017F;it in artus.</hi> </hi><lb/> <hi rendition="#aq">Tale e&#x017F;t hoc no&#x017F;trum:</hi><lb/> <hi rendition="#c"> <hi rendition="#b">Tobias Scultetus von Schwanen&#x017F;ehe<lb/>
vnd Brego&#x017F;chitz.<lb/>
Gott i&#x017F;t vn&#x017F;er &#x017F;chutz vnd &#x017F;chilt/ ob &#x017F;chon was<lb/>
eben taue.</hi> </hi> </p><lb/>
        <p> <hi rendition="#aq">Item hoc:</hi><lb/> <hi rendition="#c"> <hi rendition="#b">Johannes von Landskrone der Ju&#x0364;ngere.</hi> </hi> </p><lb/>
        <lg type="poem">
          <head> <hi rendition="#b">O Kron deß Hau&#x017F;et: leid nur gern an in noth.</hi> </head><lb/>
          <lg>
            <l><hi rendition="#in">D</hi>V adeliches blut/ der Welt vnd jhres Hau&#x017F;es</l><lb/>
            <l>Geh mu&#x0364;&#x017F;&#x017F;ig/ wie du thu&#x017F;t/ <hi rendition="#b">leid nur gern&#x2019; an in noth.</hi></l><lb/>
            <l>Vnd &#x017F;chlag der Tugent nach/ &#x017F;o wirr man dir nech&#x017F;t Gott/</l><lb/>
            <fw place="bottom" type="sig">Q 2</fw>
            <fw place="bottom" type="catch">In-</fw><lb/>
          </lg>
        </lg>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[115/0135] In dieſer Zeit nur der ſterbliche dichtet/ Wie daß ſein ſchatz ſey heufftig zugerichtet/ Die Gottes furcht in deſſen (ach der Noth!) Entſchlaffen iſt/ ſo ſie nicht gar iſt Todt. Monendum & hoc: E, vocalem, in fine dictionis poſitam, ſequente alterâ vocali proximi verbi initio: in quibuſcunque verſibus ſem- per elidi. Quia verò mos hic novus eſt Germanis & inuſitatus, ne litera (E) tam crebro abſorbenda, difficultatem rudioribus affe- rat, non incommodè eximi poteſt, & ejus loco tale ſignum’ appo- ni. Quod & Schvvabius docet ac obſervat. Ejus exemplum hoc eſt. E. vecaliae. Moͤcht’ ich dein ſchatten ſein! in deines ſchattens ſchatten/ Vnd Echo demer ſtim’! auff daß ich koͤnt’ erſtatten/ Was mir hat die Natur vnd die erfahrenheit/ Verſaget am verſtand’/ an kunſt vnd wiſſenheit. Vt compendio dicam, nullum illarum gentium carminis genus re- peritur, quod Germanicâ linguâ, ut ut rudem eam vocitent ac aſpe- rã, æmulari nequeamus. Anagrammatiſmos etiã, ſi frivolis ejuſmo- di aureum tempus jugulandum eſt, non infeliciter ſanè conquire- re nuper didicimus: niſi idem nobis accidit, quod Narciſſo cui gloria formæ Igne cupidineo proprios exarſit in artus. Tale eſt hoc noſtrum: Tobias Scultetus von Schwanenſehe vnd Bregoſchitz. Gott iſt vnſer ſchutz vnd ſchilt/ ob ſchon was eben taue. Item hoc: Johannes von Landskrone der Juͤngere. O Kron deß Hauſet: leid nur gern an in noth. DV adeliches blut/ der Welt vnd jhres Hauſes Geh muͤſſig/ wie du thuſt/ leid nur gern’ an in noth. Vnd ſchlag der Tugent nach/ ſo wirr man dir nechſt Gott/ In- Q 2

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/135
Zitationshilfe: Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624, S. 115. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/135>, abgerufen am 15.05.2024.