Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Vierdter Theil. Halle, 1725.

rum rerum exemplis apparebit. Potestas parentum in liberos, maritorumGrotio handgreifflich bewiesen worden. in conjuges, non ab ullo humano instituto primitus, sed ab ipso Deo originem & jus suum accepit. Et tamen summis Imperiis hanc quoque subjici, quanquam illis ipsis imperiis antiquiorem, quis negaverit? Medica quoque functio a Deo est, autore naturae, ut pastoralis a Deo autore Gratiae, & regulas exequendi muneris sui praecipuas a natura atque experientia accipit medicus non a summis Potestatibus, neque vice summae Potestatis fungitur, cum medicinam facit. Et tamen non impediunt haeo omnia, quo minus Medica functio subsit summarum potestatum imperio. De Agricultura, de Mercatura, de caeteris artificiis atque opificiis eadem est ratio. Quin & is, qui pro tribunali jus dicit, quanquam a summa potestate munus suum acceperit, ejusque vices obeat, non tamen omnes judicandi regulas a summa Potestate accipit. Nam Deus ei praecipit, abstinere a donis eapiendis, nihil per gratiam, nihil odio facere, sublevare pupillos, & reliquam alienae opis egentium turbam, multaque alia ejusmodi. Ita ut vel hinc cuivis appareat, quam sit contra vim imperii imbecille argumentum, quod a divina mandatorum praescriptione ducitur. Quod vero Pastores non tenentur parere summis potestatibus vetantibus a Deo jussa, aut vetita jubentibus. in eo quoque nihil est singulare- Nam privato cuivis tantundem est juris, non in sacris modo sed in aliis quoque rebus. Quin & Judex, qui judicandi partes a summa potestate mandatas accepit, ab eadem jussus contra aequum & bonum judicare, non tenetur obedire, imo tenetur non obedire. Quae manifestum est, non eo venire, quod aut privatus, aut judex subjectus non sit summis potestatibus, (id enim, nisi amens, nemo dixerit) sed quia & summae potestates & ipsi Judices ac privati Deo subjacent: pugnantibus antem imperiis necesse est, ejus Imperium praeferre, qui superior sit altero. Errant igitur graviter, qui, ut hic paria discriminant, discriminata confundant, actiones scilicet atque perpessiones. Agere contra legem Dei, aut quae ex lege Dei agenda sunt, omittere, nec pastori, nec Judici, nec privato licet, neque in sacris, neque in profanis rebus. Pati vero illata mala, sacrae sive profanae legis obtentu licet & privato, & Judici, & Pastori, imo eatenus etiam necesse est pati, ut non liceat aut per vim resistere, aut quicquam extra ea, quae Deus diserte imperat, contra humanum imperium facere.

rum rerum exemplis apparebit. Potestas parentum in liberos, maritorumGrotio handgreifflich bewiesen worden. in conjuges, non ab ullo humano instituto primitus, sed ab ipso Deo originem & jus suum accepit. Et tamen summis Imperiis hanc quoque subjici, quanquam illis ipsis imperiis antiquiorem, quis negaverit? Medica quoque functio a Deo est, autore naturae, ut pastoralis a Deo autore Gratiae, & regulas exequendi muneris sui praecipuas a natura atque experientia accipit medicus non a summis Potestatibus, neque vice summae Potestatis fungitur, cum medicinam facit. Et tamen non impediunt haeo omnia, quo minus Medica functio subsit summarum potestatum imperio. De Agricultura, de Mercatura, de caeteris artificiis atque opificiis eadem est ratio. Quin & is, qui pro tribunali jus dicit, quanquam a summa potestate munus suum acceperit, ejusque vices obeat, non tamen omnes judicandi regulas a summa Potestate accipit. Nam Deus ei praecipit, abstinere a donis eapiendis, nihil per gratiam, nihil odio facere, sublevare pupillos, & reliquam alienae opis egentium turbam, multaque alia ejusmodi. Ita ut vel hinc cuivis appareat, quam sit contra vim imperii imbecille argumentum, quod a divina mandatorum praescriptione ducitur. Quod vero Pastores non tenentur parere summis potestatibus vetantibus a Deo jussa, aut vetita jubentibus. in eo quoque nihil est singulare- Nam privato cuivis tantundem est juris, non in sacris modo sed in aliis quoque rebus. Quin & Judex, qui judicandi partes a summa potestate mandatas accepit, ab eadem jussus contra aequum & bonum judicare, non tenetur obedire, imo tenetur non obedire. Quae manifestum est, non eo venire, quod aut privatus, aut judex subjectus non sit summis potestatibus, (id enim, nisi amens, nemo dixerit) sed quia & summae potestates & ipsi Judices ac privati Deo subjacent: pugnantibus antem imperiis necesse est, ejus Imperium praeferre, qui superior sit altero. Errant igitur graviter, qui, ut hic paria discriminant, discriminata confundant, actiones scilicet atque perpessiones. Agere contra legem Dei, aut quae ex lege Dei agenda sunt, omittere, nec pastori, nec Judici, nec privato licet, neque in sacris, neque in profanis rebus. Pati vero illata mala, sacrae sive profanae legis obtentu licet & privato, & Judici, & Pastori, imo eatenus etiam necesse est pati, ut non liceat aut per vim resistere, aut quicquam extra ea, quae Deus diserte imperat, contra humanum imperium facere.