minis favorem. Quoque magis liqueat, quod dicimus, primum rem, deinde personas expendamus. Thessalonicae quidam e Comitatu Caesaris per populi tumultum fuit interfectus. Caesar, ira dissimulata, plebem ad ludos Circenses evocat. Ibi repente circumfusa militibus inermi multitudine, promiscue saevi- rum est in noxios juxta & innoxios, poenaque non meritis est data, sed furori. Id factum hodie justum videri posset. Quoties enim in bello trucidantur, qui- bus ex pacto deditionis prom[is]sa incolumitas? Quoties oppido capto saevitur propemodum atrocius in immerentes quam in nocentes? & saevitiam excusat odium criminis. Haec de re. Jam mihi cogita Ambrosium unius civitatis Epi- scopum, quae tum, ut opinor, minus erat ampla minusq; frequens, quam nunc est, nullis aliis armarum praesidiis, quam quae decent Episcopum, lingua, preci- bus & vitae sanctimonia. Ex adverlo considera Caesarum illius temporis po- tentiam: Cui si conferas horum temporum ditionem, eam duntaxat, quam Caesaris titulus addit electis. (Nam Carolus & sine Caesaris titulo Principum miximus est. Rem vix seriam esse dicas: Et tamen talis Episcopus talem Cae- sarem ob praecipiratum vindictae jus ab Ecclesiae foribus summovit, exprobrans crudelitatis immanitatem, docensque illum a consortio Christiani gregis alie- num esse: Reversus est in Regiam Caesar, agnoscens, aequissimum esse, ut Chri- sti legibus cedat humanae potentiae fastigium. Ibi post sex menses moerore la- crimisque transactos. per Ruffinum aulae Praefectum agit, ut anathematis vincu- lo folveretur, quo saltem feriis natalitiis, nam instabant, liceret interesse. Nihil agit Ruffinus. Ipse Caesar impatiens non viae, sed moeroris, adit Ambrosium, non in templum, ne iterum repelleretur, sed in locum, quem Graeci domum sa- lutatoriam appellant. Nam ibi forte tum sedebat Episcopus, expositus, si quis quid vellet consulere Patienter fert objurgantem; nec prius absolvitur, quam praeter solennem poenitentibus satisfactionem etiam legum adversus edictorum Imperialium saevitiam pollicetur. Illico prodita lex, ut si qui per edictum Cae- saris juberentur occidi, in tricesimum usque diem proferretur executio, quo spa- cium esset cognofcendi, locusq; daretur, vel Christianae clementiae vel necessa- riae severitari. Mox posito Regis diademate, Caesaris personam exuit, poeniten- tis suscepit, humi prostratus, ac lacry mis ubertim effusis, rigans solum, supplici voce precarus est Domini misericordiam. Cui haec non viderentur in Caesare plus quam satis? Sed mane dum auditurus (quod & invictam Episcopi con- stantiam, & Caefaris non fucatam pietatem magis illustrat) quum ex more mu- nus detulisset ad altare, rediens constitit intra cancellos. Id videns Ambrosius, per Diaconum percontatur, cur ibi moraretur. Respondenti, ut videam pera- gi mysteria: rursum misso Diacono renunciavit, ut agnosceret suum locum, nam euni, in quo consisteret, esse sacerdotibus designatum. Purpura, inquit, Imperatorem facit, sacerdotem nequaquam. Quid expectas, ut Caesaris leni- ras tandem excandescat? Nequaquam, verum excusat sc, quod non in contem- ptum loci restiterit illic, sed quod quoniam Constantinopoli reperisset hunc mo- rem, at Caesar intra cancellos videret peragi mysteria, credidifset, idem receptum esse Mediolani. His placide dictis abiit in locum praedictum. Nec eo contentus, ubi reversus est Constantinopolim, etiam cum invitaretur, ut intra cancellos ex mo- re consisteret, dum peraguntur mysteria, negavit se facturum, addens, se nemi- nem nosse, qui vere sciret Episcopum gerere, praeter unum Ambrosium.
Nach
K k iij
Vom Gewalt der Schluͤſſel.
minis favorem. Quoque magis liqueat, quod dicimus, primùm rem, deinde perſonas expendamus. Theſſalonicæ quidam è Comitatu Cæſaris per populi tumultum fuit interfectus. Cæſar, ira diſſimulata, plebem ad ludos Circenſes evocat. Ibi repentè circumfuſa militibus inermi multitudine, promiſcuè ſævi- rum eſt in noxios juxta & innoxios, pœnaque non meritis eſt data, ſed furori. Id factum hodiè juſtum videri poſſet. Quoties enim in bello trucidantur, qui- bus ex pacto deditionis prom[iſ]ſa incolumitas? Quoties oppido capto ſævitur propemodum atrocius in immerentes quàm in nocentes? & ſævitiam excuſat odium criminis. Hæc de re. Jam mihi cogita Ambroſium unius civitatis Epi- ſcopum, quæ tum, ut opinor, minus erat ampla minusq; frequens, quàm nunc eſt, nullis aliis armarum præſidiis, quàm quæ decent Epiſcopum, linguâ, preci- bus & vitæ ſanctimonia. Ex adverlo conſidera Cæſarum illius temporis po- tentiam: Cui ſi conferas horum temporum ditionem, eam duntaxat, quam Cæſaris titulus addit electis. (Nam Carolus & ſine Cæſaris titulo Principum miximus eſt. Rem vix ſeriam eſſe dicas: Et tamen talis Epiſcopus talem Cæ- ſarem ob præcipiratum vindictæ jus ab Eccleſiæ foribus ſummovit, exprobrans crudelitatis immanitatem, docensque illum à conſortio Chriſtiani gregis alie- num eſſe: Reverſus eſt in Regiam Cæſar, agnoſcens, æquiſſimum eſſe, ut Chri- ſti legibus cedat humanæ potentiæ faſtigium. Ibi poſt ſex menſes mœrore la- crimisque transactos. per Ruffinum aulæ Præfectum agit, ut anathematis vincu- lo folveretur, quo ſaltem feriis natalitiis, nam inſtabant, liceret intereſſe. Nihil agit Ruffinus. Ipſe Cæſar impatiens non viæ, ſed mœroris, adit Ambroſium, non in templum, ne iterum repelleretur, ſed in locum, quem Græci domum ſa- lutatoriam appellant. Nam ibi fortè tùm ſedebat Epiſcopus, expoſitus, ſi quis quid vellet conſulere Patienter fert objurgantem; nec prius abſolvitur, quàm præter ſolennem pœnitentibus ſatisfactionem etiam legum adverſus edictorum Imperialium ſævitiam pollicetur. Illicò prodita lex, ut ſi qui per edictum Cæ- ſaris juberentur occidi, in triceſimum uſque diem proferretur executio, quo ſpa- cium eſſet cognofcendi, locusq; daretur, vel Chriſtianæ clementiæ vel neceſſa- riæ ſeveritari. Mox poſito Regis diademate, Cæſaris perſonam exuit, pœniten- tis ſuſcepit, humi proſtratus, ac lacry mis ubertim effuſis, rigans ſolum, ſupplici voce precarus eſt Domini miſericordiam. Cui hæc non viderentur in Cæſare plus quàm ſatis? Sed manè dum auditurus (quod & invictam Epiſcopi con- ſtantiam, & Cæfaris non fucatam pietatem magis illuſtrat) quum ex more mu- nus detuliſſet ad altare, rediens conſtitit intra cancellos. Id videns Ambroſius, per Diaconum percontatur, cur ibi moraretur. Reſpondenti, ut videam pera- gi myſteria: rurſum miſſo Diacono renunciavit, ut agnoſceret ſuum locum, nam euni, in quo conſiſteret, eſſe ſacerdotibus deſignatum. Purpura, inquit, Imperatorem facit, ſacerdotem nequaquam. Quid expectas, ut Cæſaris leni- ras tandem excandeſcat? Nequaquam, verùm excuſat ſc, quod non in contem- ptum loci reſtiterit illic, ſed quòd quoniam Conſtantinopoli reperiſſet hunc mo- rem, at Cæſar intra cancellos videret peragi myſteria, credidifſet, idem receptum eſſe Mediolani. His placidè dictis abiit in locum prædictum. Nec eo contentus, ubi reverſus eſt Conſtantinopolim, etiam cùm invitaretur, ut intrà cancellos ex mo- re conſiſteret, dum peraguntur myſteria, negavit ſe facturum, addens, ſe nemi- nem noſſe, qui verè ſciret Epiſcopum gerere, præter unum Ambroſium.
Nach
K k iij
<TEI><text><body><divn="1"><divn="2"><cit><quote><pbfacs="#f0279"n="261"/><fwplace="top"type="header"><hirendition="#b">Vom Gewalt der Schluͤſſel.</hi></fw><lb/><hirendition="#aq">minis favorem. Quoque magis liqueat, quod dicimus, primùm rem, deinde<lb/>
perſonas expendamus. Theſſalonicæ quidam è Comitatu Cæſaris per populi<lb/>
tumultum fuit interfectus. Cæſar, ira diſſimulata, plebem ad ludos Circenſes<lb/>
evocat. Ibi repentè circumfuſa militibus inermi multitudine, promiſcuè ſævi-<lb/>
rum eſt in noxios juxta & innoxios, pœnaque non meritis eſt data, ſed furori.<lb/>
Id factum hodiè juſtum videri poſſet. Quoties enim in bello trucidantur, qui-<lb/>
bus ex pacto deditionis prom<supplied>iſ</supplied>ſa incolumitas? Quoties oppido capto ſævitur<lb/>
propemodum atrocius in immerentes quàm in nocentes? &ſævitiam excuſat<lb/>
odium criminis. Hæc de re. Jam mihi cogita Ambroſium unius civitatis Epi-<lb/>ſcopum, quæ tum, ut opinor, minus erat ampla minusq; frequens, quàm nunc<lb/>
eſt, nullis aliis armarum præſidiis, quàm quæ decent Epiſcopum, linguâ, preci-<lb/>
bus & vitæ ſanctimonia. Ex adverlo conſidera Cæſarum illius temporis po-<lb/>
tentiam<hirendition="#i">:</hi> Cui ſi conferas horum temporum ditionem, eam duntaxat, quam<lb/>
Cæſaris titulus addit electis. (Nam Carolus &ſine Cæſaris titulo Principum<lb/>
miximus eſt. Rem vix ſeriam eſſe dicas: Et tamen talis Epiſcopus talem Cæ-<lb/>ſarem ob præcipiratum vindictæ jus ab Eccleſiæ foribus ſummovit, exprobrans<lb/>
crudelitatis immanitatem, docensque illum à conſortio Chriſtiani gregis alie-<lb/>
num eſſe: Reverſus eſt in Regiam Cæſar, agnoſcens, æquiſſimum eſſe, ut Chri-<lb/>ſti legibus cedat humanæ potentiæ faſtigium. Ibi poſt ſex menſes mœrore la-<lb/>
crimisque transactos. per Ruffinum aulæ Præfectum agit, ut anathematis vincu-<lb/>
lo folveretur, quo ſaltem feriis natalitiis, nam inſtabant, liceret intereſſe. Nihil<lb/>
agit Ruffinus. Ipſe Cæſar impatiens non viæ, ſed mœroris, adit Ambroſium,<lb/>
non in templum, ne iterum repelleretur, ſed in locum, quem Græci domum ſa-<lb/>
lutatoriam appellant. Nam ibi fortè tùm ſedebat Epiſcopus, expoſitus, ſi quis<lb/>
quid vellet conſulere Patienter fert objurgantem; nec prius abſolvitur, quàm<lb/>
præter ſolennem pœnitentibus ſatisfactionem etiam legum adverſus edictorum<lb/>
Imperialium ſævitiam pollicetur. Illicò prodita lex, ut ſi qui per edictum Cæ-<lb/>ſaris juberentur occidi, in triceſimum uſque diem proferretur executio, quo ſpa-<lb/>
cium eſſet cognofcendi, locusq; daretur, vel Chriſtianæ clementiæ vel neceſſa-<lb/>
riæ ſeveritari. Mox poſito Regis diademate, Cæſaris perſonam exuit, pœniten-<lb/>
tis ſuſcepit, humi proſtratus, ac lacry mis ubertim effuſis, rigans ſolum, ſupplici<lb/>
voce precarus eſt Domini miſericordiam. Cui hæc non viderentur in Cæſare<lb/>
plus quàm ſatis? Sed manè dum auditurus (quod & invictam Epiſcopi con-<lb/>ſtantiam, & Cæfaris non fucatam pietatem magis illuſtrat) quum ex more mu-<lb/>
nus detuliſſet ad altare, rediens conſtitit intra cancellos. Id videns Ambroſius,<lb/>
per Diaconum percontatur, cur ibi moraretur. Reſpondenti, ut videam pera-<lb/>
gi myſteria: rurſum miſſo Diacono renunciavit, ut agnoſceret ſuum locum,<lb/>
nam euni, in quo conſiſteret, eſſe ſacerdotibus deſignatum. Purpura, inquit,<lb/>
Imperatorem facit, ſacerdotem nequaquam. Quid expectas, ut Cæſaris leni-<lb/>
ras tandem excandeſcat? Nequaquam, verùm excuſat ſc, quod non in contem-<lb/>
ptum loci reſtiterit illic, ſed quòd quoniam Conſtantinopoli reperiſſet hunc mo-<lb/>
rem, at Cæſar intra cancellos videret peragi myſteria, credidifſet, idem receptum eſſe<lb/>
Mediolani. His placidè dictis abiit in locum prædictum. Nec eo contentus, ubi<lb/>
reverſus eſt Conſtantinopolim, etiam cùm invitaretur, ut intrà cancellos ex mo-<lb/>
re conſiſteret, dum peraguntur myſteria, negavit ſe facturum, addens, ſe nemi-<lb/>
nem noſſe, qui verè ſciret Epiſcopum gerere, præter unum Ambroſium.</hi></quote><bibl/></cit><lb/><fwplace="bottom"type="sig">K k iij</fw><fwplace="bottom"type="catch">Nach</fw><lb/></div></div></body></text></TEI>
[261/0279]
Vom Gewalt der Schluͤſſel.
minis favorem. Quoque magis liqueat, quod dicimus, primùm rem, deinde
perſonas expendamus. Theſſalonicæ quidam è Comitatu Cæſaris per populi
tumultum fuit interfectus. Cæſar, ira diſſimulata, plebem ad ludos Circenſes
evocat. Ibi repentè circumfuſa militibus inermi multitudine, promiſcuè ſævi-
rum eſt in noxios juxta & innoxios, pœnaque non meritis eſt data, ſed furori.
Id factum hodiè juſtum videri poſſet. Quoties enim in bello trucidantur, qui-
bus ex pacto deditionis promiſſa incolumitas? Quoties oppido capto ſævitur
propemodum atrocius in immerentes quàm in nocentes? & ſævitiam excuſat
odium criminis. Hæc de re. Jam mihi cogita Ambroſium unius civitatis Epi-
ſcopum, quæ tum, ut opinor, minus erat ampla minusq; frequens, quàm nunc
eſt, nullis aliis armarum præſidiis, quàm quæ decent Epiſcopum, linguâ, preci-
bus & vitæ ſanctimonia. Ex adverlo conſidera Cæſarum illius temporis po-
tentiam: Cui ſi conferas horum temporum ditionem, eam duntaxat, quam
Cæſaris titulus addit electis. (Nam Carolus & ſine Cæſaris titulo Principum
miximus eſt. Rem vix ſeriam eſſe dicas: Et tamen talis Epiſcopus talem Cæ-
ſarem ob præcipiratum vindictæ jus ab Eccleſiæ foribus ſummovit, exprobrans
crudelitatis immanitatem, docensque illum à conſortio Chriſtiani gregis alie-
num eſſe: Reverſus eſt in Regiam Cæſar, agnoſcens, æquiſſimum eſſe, ut Chri-
ſti legibus cedat humanæ potentiæ faſtigium. Ibi poſt ſex menſes mœrore la-
crimisque transactos. per Ruffinum aulæ Præfectum agit, ut anathematis vincu-
lo folveretur, quo ſaltem feriis natalitiis, nam inſtabant, liceret intereſſe. Nihil
agit Ruffinus. Ipſe Cæſar impatiens non viæ, ſed mœroris, adit Ambroſium,
non in templum, ne iterum repelleretur, ſed in locum, quem Græci domum ſa-
lutatoriam appellant. Nam ibi fortè tùm ſedebat Epiſcopus, expoſitus, ſi quis
quid vellet conſulere Patienter fert objurgantem; nec prius abſolvitur, quàm
præter ſolennem pœnitentibus ſatisfactionem etiam legum adverſus edictorum
Imperialium ſævitiam pollicetur. Illicò prodita lex, ut ſi qui per edictum Cæ-
ſaris juberentur occidi, in triceſimum uſque diem proferretur executio, quo ſpa-
cium eſſet cognofcendi, locusq; daretur, vel Chriſtianæ clementiæ vel neceſſa-
riæ ſeveritari. Mox poſito Regis diademate, Cæſaris perſonam exuit, pœniten-
tis ſuſcepit, humi proſtratus, ac lacry mis ubertim effuſis, rigans ſolum, ſupplici
voce precarus eſt Domini miſericordiam. Cui hæc non viderentur in Cæſare
plus quàm ſatis? Sed manè dum auditurus (quod & invictam Epiſcopi con-
ſtantiam, & Cæfaris non fucatam pietatem magis illuſtrat) quum ex more mu-
nus detuliſſet ad altare, rediens conſtitit intra cancellos. Id videns Ambroſius,
per Diaconum percontatur, cur ibi moraretur. Reſpondenti, ut videam pera-
gi myſteria: rurſum miſſo Diacono renunciavit, ut agnoſceret ſuum locum,
nam euni, in quo conſiſteret, eſſe ſacerdotibus deſignatum. Purpura, inquit,
Imperatorem facit, ſacerdotem nequaquam. Quid expectas, ut Cæſaris leni-
ras tandem excandeſcat? Nequaquam, verùm excuſat ſc, quod non in contem-
ptum loci reſtiterit illic, ſed quòd quoniam Conſtantinopoli reperiſſet hunc mo-
rem, at Cæſar intra cancellos videret peragi myſteria, credidifſet, idem receptum eſſe
Mediolani. His placidè dictis abiit in locum prædictum. Nec eo contentus, ubi
reverſus eſt Conſtantinopolim, etiam cùm invitaretur, ut intrà cancellos ex mo-
re conſiſteret, dum peraguntur myſteria, negavit ſe facturum, addens, ſe nemi-
nem noſſe, qui verè ſciret Epiſcopum gerere, præter unum Ambroſium.
Nach
K k iij
Informationen zur CAB-Ansicht
Diese Ansicht bietet Ihnen die Darstellung des Textes in normalisierter Orthographie.
Diese Textvariante wird vollautomatisch erstellt und kann aufgrund dessen auch Fehler enthalten.
Alle veränderten Wortformen sind grau hinterlegt. Als fremdsprachliches Material erkannte
Textteile sind ausgegraut dargestellt.
Dannhauer, Johann Conrad: Catechismus Milch. Bd. 10. Straßburg, 1673, S. 261. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/dannhauer_catechismus10_1673/279>, abgerufen am 22.11.2024.
Alle Inhalte dieser Seite unterstehen, soweit nicht anders gekennzeichnet, einer
Creative-Commons-Lizenz.
Die Rechte an den angezeigten Bilddigitalisaten, soweit nicht anders gekennzeichnet, liegen bei den besitzenden Bibliotheken.
Weitere Informationen finden Sie in den DTA-Nutzungsbedingungen.
Insbesondere im Hinblick auf die §§ 86a StGB und 130 StGB wird festgestellt, dass die auf
diesen Seiten abgebildeten Inhalte weder in irgendeiner Form propagandistischen Zwecken
dienen, oder Werbung für verbotene Organisationen oder Vereinigungen darstellen, oder
nationalsozialistische Verbrechen leugnen oder verharmlosen, noch zum Zwecke der
Herabwürdigung der Menschenwürde gezeigt werden.
Die auf diesen Seiten abgebildeten Inhalte (in Wort und Bild) dienen im Sinne des
§ 86 StGB Abs. 3 ausschließlich historischen, sozial- oder kulturwissenschaftlichen
Forschungszwecken. Ihre Veröffentlichung erfolgt in der Absicht, Wissen zur Anregung
der intellektuellen Selbstständigkeit und Verantwortungsbereitschaft des Staatsbürgers zu
vermitteln und damit der Förderung seiner Mündigkeit zu dienen.
Zitierempfehlung: Deutsches Textarchiv. Grundlage für ein Referenzkorpus der neuhochdeutschen Sprache. Herausgegeben von der Berlin-Brandenburgischen Akademie der Wissenschaften, Berlin 2024. URL: https://www.deutschestextarchiv.de/.
