Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm: Kinder- und Haus-Märchen. Bd. 1. Berlin, 1812.

veel dorum Dag un Nacht, man se kregen keen
und kregen keen. Vör eeren Huse was een
Hoff, darup stund een Machandelboom, ünner
den stund de Fru eens in'n Winter, un schellt
sick eenen Appel, un as se sick den Appel so
schellt, so sneet se sick in'n Finger, un dat
Blood feel in den Snee -- ach! sed de Fru,
un süft so recht hoch up, un sach dat Blood
för sick an, un was so recht wehmödig, hadd ick
doch een Kind so rood as Blood un so witt as
Snee! -- un as se dat sed, so wurd eer so
recht frölich to Moode, eer was recht, as sull dat
wat warden; daar ging se to den Huse un ging
een Maand hen, de Snee vörging, un twee
Maand, daar was dat grön, un dree Maand,
daar kemen de Blömer ut de Eerde, un veer
Maand, daar drungen sick alle Bömer in dat
Holt, un de grönen Twige weeren all in een
anner wussen; daar sungen de Vägelkens, dat
dat ganze Holt schallt, un de Bleujten felen van
de Bömer, daar was de fyfte Maand weg, un
se stund ünner den Machandelboom, de rook
so schön; do sprung eer dat Hart vör Freuden,
un se feel up eere Knee un kunde sick nich la-
ten, un as de söste Maand vörbi was, daar
wurden de Früchte dick un stark, do wurd se
ganz still, un de söwende Maand, do greep se
na de Machandelbeeren un att se so nidsch, do
wurd se trurig un krank; daar ging de achte

veel dorum Dag un Nacht, man ſe kregen keen
und kregen keen. Voͤr eeren Huſe was een
Hoff, darup ſtund een Machandelboom, uͤnner
den ſtund de Fru eens in'n Winter, un ſchellt
ſick eenen Appel, un as ſe ſick den Appel ſo
ſchellt, ſo ſneet ſe ſick in'n Finger, un dat
Blood feel in den Snee — ach! ſed de Fru,
un ſuͤft ſo recht hoch up, un ſach dat Blood
foͤr ſick an, un was ſo recht wehmoͤdig, hadd ick
doch een Kind ſo rood as Blood un ſo witt as
Snee! — un as ſe dat ſed, ſo wurd eer ſo
recht froͤlich to Moode, eer was recht, as ſull dat
wat warden; daar ging ſe to den Huſe un ging
een Maand hen, de Snee voͤrging, un twee
Maand, daar was dat groͤn, un dree Maand,
daar kemen de Bloͤmer ut de Eerde, un veer
Maand, daar drungen ſick alle Boͤmer in dat
Holt, un de groͤnen Twige weeren all in een
anner wuſſen; daar ſungen de Vaͤgelkens, dat
dat ganze Holt ſchallt, un de Bleujten felen van
de Boͤmer, daar was de fyfte Maand weg, un
ſe ſtund uͤnner den Machandelboom, de rook
ſo ſchoͤn; do ſprung eer dat Hart voͤr Freuden,
un ſe feel up eere Knee un kunde ſick nich la-
ten, un as de ſoͤſte Maand voͤrbi was, daar
wurden de Fruͤchte dick un ſtark, do wurd ſe
ganz ſtill, un de ſoͤwende Maand, do greep ſe
na de Machandelbeeren un att ſe ſo nidſch, do
wurd ſe trurig un krank; daar ging de achte