Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Hartmann, Eugen: Entwicklungs-Geschichte der Posten von den ältesten Zeiten bis zur Gegenwart. Leipzig, 1868.

Bild:
<< vorherige Seite

stellen, weil sie zu den rebus "maxime necessariis" gehörten,
welche keinen Aufschub erleiden dürfen.

Das nächste Gesetz1), welches im folgenden Jahre (363)
vom Kaiser Julian in diesem Betreffe erlassen wurde, schränkte
die Befugniß zur Ertheilung von Evectionen noch mehr ein
und entzog die Berechtigung dazu auch den vicariis, prae-
sidibus
und consularibus, nachdem trotz der Verordnung des
Constantin die eingerissenen Mißbräuche nicht aufhörten und
namentlich die Bischöfe bei ihren Reisen zu den Concilien
ihre bisher genossenen Vortheile nicht aufgeben wollten.

Auch dieses Gesetz gewährt einen tiefen Einblick in die
Desorganisation des cursus publicus; es lautet:

"Quoniam cursum publicum fatigavit quorundam
imoderata praesumptio et evectionum frequentia, quas
Vicaria potestas et Praesidum atque Consularum officia
prorogare non desinunt, curam ac sollitudinem hujus
rei nos subire conpulsi, faciendarum evectionum licentiam
cunctis abduximus. Exceptis igitur vobis nulli evectionem
licebit facere de cetero. -- Sed ut necessitates publicae
impleantur, Vicariis denas vel duodenas evectiones manu
mea praescriptas ipse permittam. Praesidibus vero binas
annuas faciat Vestra Sublimitas, quibus ad separatas pro-
vinciarum secretasque partes necessariis ex causis Officiales
suos dirigere possint. Sed his quoque Nostra etiam man-
suetudo evectiones singulas dabit, ut ad nos referre possint,
cum id fieri necessitas quaedam exegerit."

1) Cod. Theod. d. c. p. Lex XII.

ſtellen, weil ſie zu den rebus „maxime necessariis“ gehörten,
welche keinen Aufſchub erleiden dürfen.

Das nächſte Geſetz1), welches im folgenden Jahre (363)
vom Kaiſer Julian in dieſem Betreffe erlaſſen wurde, ſchränkte
die Befugniß zur Ertheilung von Evectionen noch mehr ein
und entzog die Berechtigung dazu auch den vicariis, prae-
sidibus
und consularibus, nachdem trotz der Verordnung des
Constantin die eingeriſſenen Mißbräuche nicht aufhörten und
namentlich die Biſchöfe bei ihren Reiſen zu den Concilien
ihre bisher genoſſenen Vortheile nicht aufgeben wollten.

Auch dieſes Geſetz gewährt einen tiefen Einblick in die
Desorganiſation des cursus publicus; es lautet:

„Quoniam cursum publicum fatigavit quorundam
imoderata praesumptio et evectionum frequentia, quas
Vicaria potestas et Praesidum atque Consularum officia
prorogare non desinunt, curam ac sollitudinem hujus
rei nos subire conpulsi, faciendarum evectionum licentiam
cunctis abduximus. Exceptis igitur vobis nulli evectionem
licebit facere de cetero. — Sed ut necessitates publicae
impleantur, Vicariis denas vel duodenas evectiones manu
mea praescriptas ipse permittam. Praesidibus vero binas
annuas faciat Vestra Sublimitas, quibus ad separatas pro-
vinciarum secretasque partes necessariis ex causis Officiales
suos dirigere possint. Sed his quoque Nostra etiam man-
suetudo evectiones singulas dabit, ut ad nos referre possint,
cum id fieri necessitas quaedam exegerit.“

1) Cod. Theod. d. c. p. Lex XII.
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <div n="3">
            <div n="4">
              <div n="5">
                <p><pb facs="#f0079" n="66"/>
&#x017F;tellen, weil &#x017F;ie zu den <hi rendition="#aq">rebus &#x201E;maxime necessariis&#x201C;</hi> gehörten,<lb/>
welche keinen Auf&#x017F;chub erleiden dürfen.</p><lb/>
                <p>Das näch&#x017F;te Ge&#x017F;etz<note place="foot" n="1)"><hi rendition="#aq">Cod. Theod. d. c. p. Lex XII.</hi></note>, welches im folgenden Jahre (363)<lb/>
vom Kai&#x017F;er <hi rendition="#aq">Julian</hi> in die&#x017F;em Betreffe erla&#x017F;&#x017F;en wurde, &#x017F;chränkte<lb/>
die Befugniß zur Ertheilung von Evectionen noch mehr ein<lb/>
und entzog die Berechtigung dazu auch den <hi rendition="#aq">vicariis, prae-<lb/>
sidibus</hi> und <hi rendition="#aq">consularibus</hi>, nachdem trotz der Verordnung des<lb/><hi rendition="#aq">Constantin</hi> die eingeri&#x017F;&#x017F;enen Mißbräuche nicht aufhörten und<lb/>
namentlich die Bi&#x017F;chöfe bei ihren Rei&#x017F;en zu den Concilien<lb/>
ihre bisher geno&#x017F;&#x017F;enen Vortheile nicht aufgeben wollten.</p><lb/>
                <p>Auch die&#x017F;es Ge&#x017F;etz gewährt einen tiefen Einblick in die<lb/>
Desorgani&#x017F;ation des <hi rendition="#aq">cursus publicus</hi>; es lautet:</p><lb/>
                <cit>
                  <quote> <hi rendition="#et"> <hi rendition="#aq">&#x201E;Quoniam cursum publicum <hi rendition="#g">fatigavit</hi> quorundam<lb/><hi rendition="#g">imoderata</hi> praesumptio et evectionum frequentia, quas<lb/>
Vicaria potestas et Praesidum atque Consularum officia<lb/><hi rendition="#g">prorogare</hi> non desinunt, curam ac sollitudinem hujus<lb/>
rei nos subire conpulsi, faciendarum evectionum licentiam<lb/>
cunctis abduximus. Exceptis igitur vobis nulli evectionem<lb/>
licebit facere de cetero. &#x2014; Sed ut necessitates publicae<lb/>
impleantur, Vicariis denas vel duodenas evectiones manu<lb/>
mea praescriptas <hi rendition="#g">ipse</hi> permittam. Praesidibus vero binas<lb/>
annuas faciat Vestra Sublimitas, quibus ad separatas pro-<lb/>
vinciarum secretasque partes necessariis ex causis Officiales<lb/>
suos dirigere possint. Sed his quoque Nostra etiam man-<lb/>
suetudo evectiones singulas dabit, ut ad nos referre possint,<lb/>
cum id fieri necessitas quaedam exegerit.&#x201C;</hi> </hi> </quote>
                </cit><lb/>
              </div>
            </div>
          </div>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[66/0079] ſtellen, weil ſie zu den rebus „maxime necessariis“ gehörten, welche keinen Aufſchub erleiden dürfen. Das nächſte Geſetz 1), welches im folgenden Jahre (363) vom Kaiſer Julian in dieſem Betreffe erlaſſen wurde, ſchränkte die Befugniß zur Ertheilung von Evectionen noch mehr ein und entzog die Berechtigung dazu auch den vicariis, prae- sidibus und consularibus, nachdem trotz der Verordnung des Constantin die eingeriſſenen Mißbräuche nicht aufhörten und namentlich die Biſchöfe bei ihren Reiſen zu den Concilien ihre bisher genoſſenen Vortheile nicht aufgeben wollten. Auch dieſes Geſetz gewährt einen tiefen Einblick in die Desorganiſation des cursus publicus; es lautet: „Quoniam cursum publicum fatigavit quorundam imoderata praesumptio et evectionum frequentia, quas Vicaria potestas et Praesidum atque Consularum officia prorogare non desinunt, curam ac sollitudinem hujus rei nos subire conpulsi, faciendarum evectionum licentiam cunctis abduximus. Exceptis igitur vobis nulli evectionem licebit facere de cetero. — Sed ut necessitates publicae impleantur, Vicariis denas vel duodenas evectiones manu mea praescriptas ipse permittam. Praesidibus vero binas annuas faciat Vestra Sublimitas, quibus ad separatas pro- vinciarum secretasque partes necessariis ex causis Officiales suos dirigere possint. Sed his quoque Nostra etiam man- suetudo evectiones singulas dabit, ut ad nos referre possint, cum id fieri necessitas quaedam exegerit.“ 1) Cod. Theod. d. c. p. Lex XII.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/hartmann_posten_1868
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/hartmann_posten_1868/79
Zitationshilfe: Hartmann, Eugen: Entwicklungs-Geschichte der Posten von den ältesten Zeiten bis zur Gegenwart. Leipzig, 1868, S. 66. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/hartmann_posten_1868/79>, abgerufen am 27.05.2024.