Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite
Sechstes Buch. Geschichte der Teutschen

XXI. Constantinus brach von Rom auf zu Anfang des Jahrs 313. Zu
Constanti-
nus
verbindet
sich mit Lici-
nio,
und
stellt die Ver-
folgungen ge-
gen die Chri-
sten ab.
Meiland fand er Licinium. Dieser hatte nach Galerii Tode Constantini Freund-
schafft sorgfältig gesucht; und beyde hatten ietzund gleich viel Ursache, sich gegen
Maximinum in gute Verfassung zu setzen. Es war eine Vermählung zwischen
Licinio, und Constantini Schwester Constantina verabredet worden, und
solches Beylager ward nun zu Meiland vollzogen. Die Kaiser hatten Diocle-
tianum
eingeladen, der Vermählung beyzuwohnen. Derselbe aber hegte schon
A. C. 313.vorhin Verdruß genug gegen Constantinum, und der Befehl, den Constantinus
und Licinius zum besten der Christlichen Religion zu Meiland ausgehen lies-
sen 1, wäre allein genug gewesen, sie beyde in den Augen dieses Verfolgers
verhast zu machen. Er entschuldigte sich also mit seinem Alter. Die beyden
Kaiser schrieben ihm darauf einen empfindlichen Brief, und liessen einige Dro-
hungen mit einfliessen: welches, bey seinem ohne dem kräncklichen Zustande, ihm
so viel Kummer verursachte, daß er bald darauf starb 2, und von seinen grossen
Anschlägen fast nichts, als den Gram über deren üblen Erfolg, mit ins
Grab nahm.

XXII. Constantinus eylte über die Alpen zurücke, weil das Gerüchte erschol-
Constanti-
nus
fällt den
Francken ins
Land.
len, daß die Francken über den Nieder-Rhein gehen wolten. Seine geschwinde
Zurückkunfft machte, daß sie ihr Vorhaben ausstelleten. Weil er aber
einmahl für allemahl diese unruhige Nachbarn in solchen Stand setzen wolte,
daß er weiter von ihnen nichts zu befürchten hätte, und ietzo die beste Zeit dazu
zu haben glaubte; stellte er sich gantz sicher, und als wenn er sich gegen den Ober-

Rhein
[Beginn Spaltensatz] dem tillem. in nota XXXIV. ad uit. Constant.
folget, darwieder einwendet, ist bereits von dem
p. pandvri p. 246. n. 6. wiederleget worden.
1 §. XXI. 1. Dem Leser dörffte nicht unangenehm
seyn, die merckwürdigsten Worte dieses Edicts, so wie
sie beym lactantio l. c. c. 48. befindlich, hier an-
zutreffen. Cum feliciter tam ego Constantinus augu-
stus, quam etiam ego, Licinius augustus, ante Me-
diolanum conuenissemus, atque uniuersa, quae ad
commoda & securitatem publicam pertinerent, in
tractatu haberemus; haec inter caetera, quae ui-
debamus pluribus hominibus profutura, uel in pri-
mis ordinanda esse credidimus, quibus diuinitatis
reuerentia continebatur; ut daremus & Christianis,
& omnibus liberam potestatem sequendi religionem,
quam quisq; uoluisset; quo quicquid diuinitatis in sede
coelesti nobis atque omnibus, qui sub potestate nostra
sunt constituti, placatum & propitium possit existere.
Itaque hoc consilio salubri ac rectissima ratione in-
cundum esse credidimus, ut nulli omnino facultatem
abnegandam putaremus, qui uel obseruationi Chri-
stianorum, uel ei religioni mentem suam dederet,
quam ipse sibi aptissimam esse sentiret; ut possit nobis
summa diuinitas, cuius religioni liberis mentibus
obsequimur, in omnibus solitum fauorem suum bene-
uolentiamque praestare. Quare scire dignationem
[Spaltenumbruch] tuam conuenit, placuisse nobis, ut amotis omnino
conditionibus, quae prius scriptis, ad officium tuum
datis, super Christianorum nomine uidebantur, nunc
caueres, ut simpliciter unusquisque eorum, qui ean-
dem obseruandae religionis Christianorum gerunt
uoluntatem, citra ullam inquietudinem ac molesti-
am sui, id ipsum obseruare contendant. Quae solli-
citudini tuae plenissime significanda esse credidimus,
quo scires, nos liberam atque absolutam colendae re-
ligionis suae facultatem hisce Christianis dedisse.
Quod cum hisdem a nobis indultum esse peruideas,
intelligit dignatio tua, etiam aliis religionis suae, uel
obseruantiae potestatem, similiter apertam & libe-
ram, pro quiete temporis nostri esse concessam, ut in
colendo quod quisque diligeret, habeat liberam fa-
cultatem ... Et quoniam iidem Christiani non ea loca
tantum, ad quae conuenire consueuerunt, sed alia
etiam habuisse noscuntur, ad ius corporis eorum, i. e.
Ecclesiarum, non hominum singulorum pertinentia;
ea omnia lege, qua superius comprehendimus, citra
ullam prorsus ambiguitatem, uel controuersiam,
hisdem Christianis, i. e. corpori, & conuenticulis
eorum, reddi iubebis, supradicta scil. ratione serua-
ta, ut ii, qui eadem sine pretio, sicut diximus, restitue-
rint, indemnitatem de nostra beneuolentia sperent.
&c.
2 Die historici kommen in den Umständen nicht
[Ende Spaltensatz]
über-
Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen

XXI. Conſtantinus brach von Rom auf zu Anfang des Jahrs 313. Zu
Conſtanti-
nus
verbindet
ſich mit Lici-
nio,
und
ſtellt die Ver-
folgungen ge-
gen die Chri-
ſten ab.
Meiland fand er Licinium. Dieſer hatte nach Galerii Tode Conſtantini Freund-
ſchafft ſorgfaͤltig geſucht; und beyde hatten ietzund gleich viel Urſache, ſich gegen
Maximinum in gute Verfaſſung zu ſetzen. Es war eine Vermaͤhlung zwiſchen
Licinio, und Conſtantini Schweſter Conſtantina verabredet worden, und
ſolches Beylager ward nun zu Meiland vollzogen. Die Kaiſer hatten Diocle-
tianum
eingeladen, der Vermaͤhlung beyzuwohnen. Derſelbe aber hegte ſchon
A. C. 313.vorhin Verdruß genug gegen Conſtantinum, und der Befehl, den Conſtantinus
und Licinius zum beſten der Chriſtlichen Religion zu Meiland ausgehen lieſ-
ſen 1, waͤre allein genug geweſen, ſie beyde in den Augen dieſes Verfolgers
verhaſt zu machen. Er entſchuldigte ſich alſo mit ſeinem Alter. Die beyden
Kaiſer ſchrieben ihm darauf einen empfindlichen Brief, und lieſſen einige Dro-
hungen mit einflieſſen: welches, bey ſeinem ohne dem kraͤncklichen Zuſtande, ihm
ſo viel Kummer verurſachte, daß er bald darauf ſtarb 2, und von ſeinen groſſen
Anſchlaͤgen faſt nichts, als den Gram uͤber deren uͤblen Erfolg, mit ins
Grab nahm.

XXII. Conſtantinus eylte uͤber die Alpen zuruͤcke, weil das Geruͤchte erſchol-
Conſtanti-
nus
faͤllt den
Francken ins
Land.
len, daß die Francken uͤber den Nieder-Rhein gehen wolten. Seine geſchwinde
Zuruͤckkunfft machte, daß ſie ihr Vorhaben ausſtelleten. Weil er aber
einmahl fuͤr allemahl dieſe unruhige Nachbarn in ſolchen Stand ſetzen wolte,
daß er weiter von ihnen nichts zu befuͤrchten haͤtte, und ietzo die beſte Zeit dazu
zu haben glaubte; ſtellte er ſich gantz ſicher, und als wenn er ſich gegen den Ober-

Rhein
[Beginn Spaltensatz] dem tillem. in nota XXXIV. ad uit. Conſtant.
folget, darwieder einwendet, iſt bereits von dem
p. pandvri p. 246. n. 6. wiederleget worden.
1 §. XXI. 1. Dem Leſer doͤrffte nicht unangenehm
ſeyn, die merckwuͤrdigſten Worte dieſes Edicts, ſo wie
ſie beym lactantio l. c. c. 48. befindlich, hier an-
zutreffen. Cum feliciter tam ego Conſtantinus augu-
ſtus, quam etiam ego, Licinius auguſtus, ante Me-
diolanum conueniſſemus, atque uniuerſa, quae ad
commoda & ſecuritatem publicam pertinerent, in
tractatu haberemus; haec inter caetera, quae ui-
debamus pluribus hominibus profutura, uel in pri-
mis ordinanda eſſe credidimus, quibus diuinitatis
reuerentia continebatur; ut daremus & Chriſtianis,
& omnibus liberam poteſtatem ſequendi religionem,
quam quisq; uoluiſſet; quo quicquid diuinitatis in ſede
coeleſti nobis atque omnibus, qui ſub poteſtate noſtra
ſunt conſtituti, placatum & propitium poſſit exiſtere.
Itaque hoc conſilio ſalubri ac rectiſſima ratione in-
cundum eſſe credidimus, ut nulli omnino facultatem
abnegandam putaremus, qui uel obſeruationi Chri-
ſtianorum, uel ei religioni mentem ſuam dederet,
quam ipſe ſibi aptiſſimam eſſe ſentiret; ut poſſit nobis
ſumma diuinitas, cuius religioni liberis mentibus
obſequimur, in omnibus ſolitum fauorem ſuum bene-
uolentiamque praeſtare. Quare ſcire dignationem
[Spaltenumbruch] tuam conuenit, placuiſſe nobis, ut amotis omnino
conditionibus, quae prius ſcriptis, ad officium tuum
datis, ſuper Chriſtianorum nomine uidebantur, nunc
caueres, ut ſimpliciter unusquisque eorum, qui ean-
dem obſeruandae religionis Chriſtianorum gerunt
uoluntatem, citra ullam inquietudinem ac moleſti-
am ſui, id ipſum obſeruare contendant. Quae ſolli-
citudini tuae pleniſſime ſignificanda eſſe credidimus,
quo ſcires, nos liberam atque abſolutam colendae re-
ligionis ſuae facultatem hiſce Chriſtianis dediſſe.
Quod cum hisdem a nobis indultum eſſe peruideas,
intelligit dignatio tua, etiam aliis religionis ſuae, uel
obſeruantiae poteſtatem, ſimiliter apertam & libe-
ram, pro quiete temporis noſtri eſſe conceſſam, ut in
colendo quod quisque diligeret, habeat liberam fa-
cultatem ... Et quoniam iidem Chriſtiani non ea loca
tantum, ad quae conuenire conſueuerunt, ſed alia
etiam habuiſſe noſcuntur, ad ius corporis eorum, i. e.
Eccleſiarum, non hominum ſingulorum pertinentia;
ea omnia lege, qua ſuperius comprehendimus, citra
ullam prorſus ambiguitatem, uel controuerſiam,
hisdem Chriſtianis, i. e. corpori, & conuenticulis
eorum, reddi iubebis, ſupradicta ſcil. ratione ſerua-
ta, ut ii, qui eadem ſine pretio, ſicut diximus, reſtitue-
rint, indemnitatem de noſtra beneuolentia ſperent.
&c.
2 Die hiſtorici kommen in den Umſtaͤnden nicht
[Ende Spaltensatz]
uͤber-
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <pb facs="#f0254" n="220"/>
          <fw place="top" type="header"> <hi rendition="#b">Sech&#x017F;tes Buch. Ge&#x017F;chichte der Teut&#x017F;chen</hi> </fw><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXI. Con&#x017F;tantinus</hi> brach von Rom auf zu Anfang des Jahrs 313. Zu<lb/><note place="left"><hi rendition="#aq">Con&#x017F;t<hi rendition="#g">anti-</hi><lb/>
nus</hi> verbindet<lb/>
&#x017F;ich mit <hi rendition="#aq">Lici-<lb/>
nio,</hi> <hi rendition="#g">und</hi><lb/>
&#x017F;tellt die Ver-<lb/>
folgungen ge-<lb/>
gen die Chri-<lb/>
&#x017F;ten ab.</note>Meiland fand er <hi rendition="#aq">Licinium.</hi> Die&#x017F;er hatte nach <hi rendition="#aq">Galerii</hi> Tode <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantini</hi> Freund-<lb/>
&#x017F;chafft &#x017F;orgfa&#x0364;ltig ge&#x017F;ucht; und beyde hatten ietzund gleich viel Ur&#x017F;ache, &#x017F;ich gegen<lb/><hi rendition="#aq">Maximinum</hi> in gute Verfa&#x017F;&#x017F;ung zu &#x017F;etzen. Es war eine Verma&#x0364;hlung zwi&#x017F;chen<lb/><hi rendition="#aq">Licinio,</hi> und <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantini</hi> Schwe&#x017F;ter <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantina</hi> verabredet worden, und<lb/>
&#x017F;olches Beylager ward nun zu Meiland vollzogen. Die Kai&#x017F;er hatten <hi rendition="#aq">Diocle-<lb/>
tianum</hi> eingeladen, der Verma&#x0364;hlung beyzuwohnen. Der&#x017F;elbe aber hegte &#x017F;chon<lb/><note place="left"><hi rendition="#aq">A. C.</hi> 313.</note>vorhin Verdruß genug gegen <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinum,</hi> und der Befehl, den <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus</hi><lb/>
und <hi rendition="#aq">Licinius</hi> zum be&#x017F;ten der Chri&#x017F;tlichen Religion zu Meiland ausgehen lie&#x017F;-<lb/>
&#x017F;en <note place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXI</hi>. 1. Dem Le&#x017F;er do&#x0364;rffte nicht unangenehm<lb/>
&#x017F;eyn, die merckwu&#x0364;rdig&#x017F;ten Worte die&#x017F;es Edicts, &#x017F;o wie<lb/>
&#x017F;ie beym <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">lactantio</hi></hi> l. c. c.</hi> 48. befindlich, hier an-<lb/>
zutreffen. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Cum feliciter tam ego Con&#x017F;tantinus augu-<lb/>
&#x017F;tus, quam etiam ego, Licinius augu&#x017F;tus, ante Me-<lb/>
diolanum conueni&#x017F;&#x017F;emus, atque uniuer&#x017F;a, quae ad<lb/>
commoda &amp; &#x017F;ecuritatem publicam pertinerent, in<lb/>
tractatu haberemus; haec inter caetera, quae ui-<lb/>
debamus pluribus hominibus profutura, uel in pri-<lb/>
mis ordinanda e&#x017F;&#x017F;e credidimus, quibus diuinitatis<lb/>
reuerentia continebatur; ut daremus &amp; Chri&#x017F;tianis,<lb/>
&amp; omnibus liberam pote&#x017F;tatem &#x017F;equendi religionem,<lb/>
quam quisq; uolui&#x017F;&#x017F;et; quo quicquid diuinitatis in &#x017F;ede<lb/>
coele&#x017F;ti nobis atque omnibus, qui &#x017F;ub pote&#x017F;tate no&#x017F;tra<lb/>
&#x017F;unt con&#x017F;tituti, placatum &amp; propitium po&#x017F;&#x017F;it exi&#x017F;tere.<lb/>
Itaque hoc con&#x017F;ilio &#x017F;alubri ac recti&#x017F;&#x017F;ima ratione in-<lb/>
cundum e&#x017F;&#x017F;e credidimus, ut nulli omnino facultatem<lb/>
abnegandam putaremus, qui uel ob&#x017F;eruationi Chri-<lb/>
&#x017F;tianorum, uel ei religioni mentem &#x017F;uam dederet,<lb/>
quam ip&#x017F;e &#x017F;ibi apti&#x017F;&#x017F;imam e&#x017F;&#x017F;e &#x017F;entiret; ut po&#x017F;&#x017F;it nobis<lb/>
&#x017F;umma diuinitas, cuius religioni liberis mentibus<lb/>
ob&#x017F;equimur, in omnibus &#x017F;olitum fauorem &#x017F;uum bene-<lb/>
uolentiamque prae&#x017F;tare. Quare &#x017F;cire dignationem<lb/><cb/>
tuam conuenit, placui&#x017F;&#x017F;e nobis, ut amotis omnino<lb/>
conditionibus, quae prius &#x017F;criptis, ad officium tuum<lb/>
datis, &#x017F;uper Chri&#x017F;tianorum nomine uidebantur, nunc<lb/>
caueres, ut &#x017F;impliciter unusquisque eorum, qui ean-<lb/>
dem ob&#x017F;eruandae religionis Chri&#x017F;tianorum gerunt<lb/>
uoluntatem, citra ullam inquietudinem ac mole&#x017F;ti-<lb/>
am &#x017F;ui, id ip&#x017F;um ob&#x017F;eruare contendant. Quae &#x017F;olli-<lb/>
citudini tuae pleni&#x017F;&#x017F;ime &#x017F;ignificanda e&#x017F;&#x017F;e credidimus,<lb/>
quo &#x017F;cires, nos liberam atque ab&#x017F;olutam colendae re-<lb/>
ligionis &#x017F;uae facultatem hi&#x017F;ce Chri&#x017F;tianis dedi&#x017F;&#x017F;e.<lb/>
Quod cum hisdem a nobis indultum e&#x017F;&#x017F;e peruideas,<lb/>
intelligit dignatio tua, etiam aliis religionis &#x017F;uae, uel<lb/>
ob&#x017F;eruantiae pote&#x017F;tatem, &#x017F;imiliter apertam &amp; libe-<lb/>
ram, pro quiete temporis no&#x017F;tri e&#x017F;&#x017F;e conce&#x017F;&#x017F;am, ut in<lb/>
colendo quod quisque diligeret, habeat liberam fa-<lb/>
cultatem ... Et quoniam iidem Chri&#x017F;tiani non ea loca<lb/>
tantum, ad quae conuenire con&#x017F;ueuerunt, &#x017F;ed alia<lb/>
etiam habui&#x017F;&#x017F;e no&#x017F;cuntur, ad ius corporis eorum, i. e.<lb/>
Eccle&#x017F;iarum, non hominum &#x017F;ingulorum pertinentia;<lb/>
ea omnia lege, qua &#x017F;uperius comprehendimus, citra<lb/>
ullam pror&#x017F;us ambiguitatem, uel controuer&#x017F;iam,<lb/>
hisdem Chri&#x017F;tianis, i. e. corpori, &amp; conuenticulis<lb/>
eorum, reddi iubebis, &#x017F;upradicta &#x017F;cil. ratione &#x017F;erua-<lb/>
ta, ut ii, qui eadem &#x017F;ine pretio, &#x017F;icut diximus, re&#x017F;titue-<lb/>
rint, indemnitatem de no&#x017F;tra beneuolentia &#x017F;perent.</hi> &amp;<hi rendition="#i">c.</hi></hi></note>, wa&#x0364;re allein genug gewe&#x017F;en, &#x017F;ie beyde in den Augen die&#x017F;es Verfolgers<lb/>
verha&#x017F;t zu machen. Er ent&#x017F;chuldigte &#x017F;ich al&#x017F;o mit &#x017F;einem Alter. Die beyden<lb/>
Kai&#x017F;er &#x017F;chrieben ihm darauf einen empfindlichen Brief, und lie&#x017F;&#x017F;en einige Dro-<lb/>
hungen mit einflie&#x017F;&#x017F;en: welches, bey &#x017F;einem ohne dem kra&#x0364;ncklichen Zu&#x017F;tande, ihm<lb/>
&#x017F;o viel Kummer verur&#x017F;achte, daß er bald darauf &#x017F;tarb <note xml:id="FN254_02_01" next="#FN254_02_02" place="foot" n="2">Die <hi rendition="#aq">hi&#x017F;torici</hi> kommen in den Um&#x017F;ta&#x0364;nden nicht<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">u&#x0364;ber-</fw><cb type="end"/>
</note>, und von &#x017F;einen gro&#x017F;&#x017F;en<lb/>
An&#x017F;chla&#x0364;gen fa&#x017F;t nichts, als den Gram u&#x0364;ber deren u&#x0364;blen Erfolg, mit ins<lb/>
Grab nahm.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXII. Con&#x017F;tantinus</hi> eylte u&#x0364;ber die Alpen zuru&#x0364;cke, weil das Geru&#x0364;chte er&#x017F;chol-<lb/><note place="left"><hi rendition="#aq">Con&#x017F;tanti-<lb/>
nus</hi> fa&#x0364;llt den<lb/>
Francken ins<lb/>
Land.</note>len, daß die Francken u&#x0364;ber den Nieder-Rhein gehen wolten. Seine ge&#x017F;chwinde<lb/>
Zuru&#x0364;ckkunfft machte, daß &#x017F;ie ihr Vorhaben aus&#x017F;telleten. Weil er aber<lb/>
einmahl fu&#x0364;r allemahl die&#x017F;e unruhige Nachbarn in &#x017F;olchen Stand &#x017F;etzen wolte,<lb/>
daß er weiter von ihnen nichts zu befu&#x0364;rchten ha&#x0364;tte, und ietzo die be&#x017F;te Zeit dazu<lb/>
zu haben glaubte; &#x017F;tellte er &#x017F;ich gantz &#x017F;icher, und als wenn er &#x017F;ich gegen den Ober-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">Rhein</fw><lb/><note xml:id="FN253_05_02" prev="#FN253_05_01" place="foot" n="5"><cb type="start"/>
dem <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">tillem.</hi></hi> in nota XXXIV. ad uit. Con&#x017F;tant.</hi><lb/>
folget, darwieder einwendet, i&#x017F;t bereits von dem<lb/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#k">p. <hi rendition="#g">pandvri</hi></hi> p. 246. n.</hi> 6. wiederleget worden.<note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[220/0254] Sechſtes Buch. Geſchichte der Teutſchen XXI. Conſtantinus brach von Rom auf zu Anfang des Jahrs 313. Zu Meiland fand er Licinium. Dieſer hatte nach Galerii Tode Conſtantini Freund- ſchafft ſorgfaͤltig geſucht; und beyde hatten ietzund gleich viel Urſache, ſich gegen Maximinum in gute Verfaſſung zu ſetzen. Es war eine Vermaͤhlung zwiſchen Licinio, und Conſtantini Schweſter Conſtantina verabredet worden, und ſolches Beylager ward nun zu Meiland vollzogen. Die Kaiſer hatten Diocle- tianum eingeladen, der Vermaͤhlung beyzuwohnen. Derſelbe aber hegte ſchon vorhin Verdruß genug gegen Conſtantinum, und der Befehl, den Conſtantinus und Licinius zum beſten der Chriſtlichen Religion zu Meiland ausgehen lieſ- ſen 1, waͤre allein genug geweſen, ſie beyde in den Augen dieſes Verfolgers verhaſt zu machen. Er entſchuldigte ſich alſo mit ſeinem Alter. Die beyden Kaiſer ſchrieben ihm darauf einen empfindlichen Brief, und lieſſen einige Dro- hungen mit einflieſſen: welches, bey ſeinem ohne dem kraͤncklichen Zuſtande, ihm ſo viel Kummer verurſachte, daß er bald darauf ſtarb 2, und von ſeinen groſſen Anſchlaͤgen faſt nichts, als den Gram uͤber deren uͤblen Erfolg, mit ins Grab nahm. Conſtanti- nus verbindet ſich mit Lici- nio, und ſtellt die Ver- folgungen ge- gen die Chri- ſten ab. A. C. 313. XXII. Conſtantinus eylte uͤber die Alpen zuruͤcke, weil das Geruͤchte erſchol- len, daß die Francken uͤber den Nieder-Rhein gehen wolten. Seine geſchwinde Zuruͤckkunfft machte, daß ſie ihr Vorhaben ausſtelleten. Weil er aber einmahl fuͤr allemahl dieſe unruhige Nachbarn in ſolchen Stand ſetzen wolte, daß er weiter von ihnen nichts zu befuͤrchten haͤtte, und ietzo die beſte Zeit dazu zu haben glaubte; ſtellte er ſich gantz ſicher, und als wenn er ſich gegen den Ober- Rhein 5 Conſtanti- nus faͤllt den Francken ins Land. 1 §. XXI. 1. Dem Leſer doͤrffte nicht unangenehm ſeyn, die merckwuͤrdigſten Worte dieſes Edicts, ſo wie ſie beym lactantio l. c. c. 48. befindlich, hier an- zutreffen. Cum feliciter tam ego Conſtantinus augu- ſtus, quam etiam ego, Licinius auguſtus, ante Me- diolanum conueniſſemus, atque uniuerſa, quae ad commoda & ſecuritatem publicam pertinerent, in tractatu haberemus; haec inter caetera, quae ui- debamus pluribus hominibus profutura, uel in pri- mis ordinanda eſſe credidimus, quibus diuinitatis reuerentia continebatur; ut daremus & Chriſtianis, & omnibus liberam poteſtatem ſequendi religionem, quam quisq; uoluiſſet; quo quicquid diuinitatis in ſede coeleſti nobis atque omnibus, qui ſub poteſtate noſtra ſunt conſtituti, placatum & propitium poſſit exiſtere. Itaque hoc conſilio ſalubri ac rectiſſima ratione in- cundum eſſe credidimus, ut nulli omnino facultatem abnegandam putaremus, qui uel obſeruationi Chri- ſtianorum, uel ei religioni mentem ſuam dederet, quam ipſe ſibi aptiſſimam eſſe ſentiret; ut poſſit nobis ſumma diuinitas, cuius religioni liberis mentibus obſequimur, in omnibus ſolitum fauorem ſuum bene- uolentiamque praeſtare. Quare ſcire dignationem tuam conuenit, placuiſſe nobis, ut amotis omnino conditionibus, quae prius ſcriptis, ad officium tuum datis, ſuper Chriſtianorum nomine uidebantur, nunc caueres, ut ſimpliciter unusquisque eorum, qui ean- dem obſeruandae religionis Chriſtianorum gerunt uoluntatem, citra ullam inquietudinem ac moleſti- am ſui, id ipſum obſeruare contendant. Quae ſolli- citudini tuae pleniſſime ſignificanda eſſe credidimus, quo ſcires, nos liberam atque abſolutam colendae re- ligionis ſuae facultatem hiſce Chriſtianis dediſſe. Quod cum hisdem a nobis indultum eſſe peruideas, intelligit dignatio tua, etiam aliis religionis ſuae, uel obſeruantiae poteſtatem, ſimiliter apertam & libe- ram, pro quiete temporis noſtri eſſe conceſſam, ut in colendo quod quisque diligeret, habeat liberam fa- cultatem ... Et quoniam iidem Chriſtiani non ea loca tantum, ad quae conuenire conſueuerunt, ſed alia etiam habuiſſe noſcuntur, ad ius corporis eorum, i. e. Eccleſiarum, non hominum ſingulorum pertinentia; ea omnia lege, qua ſuperius comprehendimus, citra ullam prorſus ambiguitatem, uel controuerſiam, hisdem Chriſtianis, i. e. corpori, & conuenticulis eorum, reddi iubebis, ſupradicta ſcil. ratione ſerua- ta, ut ii, qui eadem ſine pretio, ſicut diximus, reſtitue- rint, indemnitatem de noſtra beneuolentia ſperent. &c. 2 Die hiſtorici kommen in den Umſtaͤnden nicht uͤber- 5 dem tillem. in nota XXXIV. ad uit. Conſtant. folget, darwieder einwendet, iſt bereits von dem p. pandvri p. 246. n. 6. wiederleget worden.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/254
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 220. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/254>, abgerufen am 02.06.2024.