Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Vandalischen, Svevischen etc. Reichs.
falls in Alarici Gegenwart. Derselbe fand diese Erklärung für die Gothi-
sche Nation so schimpflich, daß er so gleich abbrach, und wieder auf Rom
zugieng. Iovius stellte bey seiner Zurückkunfft in Rauenna, um den Fehler,
dazu ihn die angenommene Vertraulichkeit verleitet, zu bedecken, vor, Alarich
wolle gar keine erträgliche Vorschläge anhören, und feuerte alles mit solcher
Begierde und Muth zum Kriege an, daß Honorius niemahls mit Alarico
Friede zu machen, und er selbst, nebst den andern Generalen, niemahls dazu
zu rathen, schwuren . Aber die Hülfs-Völcker waren fast so feindselig, als
die Gothen selbst. Er nahm 10000. Hunnen in Dienst: und ungeachtet
Alaricus es näher gab, und durch einige Bischöffe anbiethen ließ, daß er mit
den beyden Provintzen des Norici, die ohnedem immer angefochten würden,
und der Käiserlichen Cammer wenig einbrächten, nebst einer jährlichen Liefe-
rung von Proviant, und einer Summe Geldes, vergnügt seyn; dagegen
aber den Römern gegen alle Feinde mit seinen Leuten zu Dienste stehen woll-
te 3: so bestund der Hof dennoch auf dem einmal beschlossenen Kriege 4.

XXIV. Alarichus belagerte ietzt Rom zum andern Mahle; bemächtigteAlarich belä-
gert Rom zum
anderumahl:
wirfft Atta-
lum
zum Käi-
ser auf.

sich des Hafens, und bekam allen Proviant der gantzen Stadt in seine Ge-
walt, so, daß er ietzt nur den Hunger wieder die Römer dorffte streiten las-
sen. Endlich ward ein Vergleich auf diese Maaße getroffen, daß der Rath,
an statt Honorii, Attalum, den bisherigen praefectum urbis, zum Käiser
annehmen muste: durch welchen Alaricus dasjenige, was Honorius abge-

schlagen,
[Beginn Spaltensatz] contendere barbaros suos iussit, quasi confestim
factam sibi totique genti suae iniuriam ulturus.
Iouius autem, ob inexspectatas hasce litteras im-
peratoris ad inopiam consilii reductus, Rauennam
rediit. Quumque se omni culpa liberare uellet,
Honorium sacramentis obstringit, quibus sancte
polliceretur, numquam pacem cum Alaricho fa-
cturum; sed bellum perpetuo gesturum. Simul &
ipse principis tacto capite, iusiurandum praestat;
& a caeteris, qnotquot erant cum potestate, con-
simile quiddam exigit.
3 zosimvs l. c. c. 50. Alarichus autem,
quod eum susceptae aduersus Romam expeditionis
poenituisset, episcopos urbium ablegat, qui simul
& legatione fungerentur, & auctores Honorio es-
sent, ne culpa sua sineret cam urbem, quae iam
a pluribus, quam mille annis, magnae parti or-
bis terrarum imperasset, barbaris uastandam de-
di; nec tantas aedificiorum moles hostili flamma
deleri: sed potius, moderatis admodum conditioni-
bus, pacem componeret. Nec enim opus esse sibi
dignitate potestatis, nec iam se postulatas prius pro-
uincias ad constituendas in eis sedes petere; sed am-
bos tantum Noricos, ad extremas Istri partes sitos,
[Spaltenumbruch] & qui continuis incursionibus uexentur, tenueque
fisco tributum inferant. Praeter haec annonae
tantum in annos singulos adiiceret, quantum ipse
princeps satis esse putaret. Quin & ab auri se
postulato discedere, ac uelle, ut amicitia sit, belli-
que societas, inter se, ac Romanos, aduersus quem-
uis, qui arma sumeret, & ad gerendum aduersus
rempublicam bellum se commoueret.
4 ibidem. Cum haec Alarichus leniter a[unleserliches Material - 1 Zeichen fehlt]
modeste proponeret, omnesque simul hominis mo-
derationem admirarentur; Iouius & alii, penes
quos secundum principem potestas omnis erat, haec
postulata concedi propterea posse negabant, quod
omnes magistratus iureiurando se obstrinxissent,
cum Alaricho se pacem nullam facturos. Quippe,
si deo praestitum fuisset iusiurandum, fortasse ne-
gligi posse, permittendo benignitati diuinae faci-
noris impii condonationem. Sed quoniam per ca-
put imperatoris iurassent, non iam eis fas esse,
contra tam graue iusiurandum delinquere.
so-
zomenvs
L. IX. c. 7. & 8. At uero barbarus
non ita multo post poenitentia ductus, significat,
se dignitatem iam nullam petere, quin se auxilia-
rem Romanis fore, si modo commeatum medio-

[Ende Spaltensatz]
crem,

Vandaliſchen, Sveviſchen ꝛc. Reichs.
falls in Alarici Gegenwart. Derſelbe fand dieſe Erklaͤrung fuͤr die Gothi-
ſche Nation ſo ſchimpflich, daß er ſo gleich abbrach, und wieder auf Rom
zugieng. Iovius ſtellte bey ſeiner Zuruͤckkunfft in Rauenna, um den Fehler,
dazu ihn die angenommene Vertraulichkeit verleitet, zu bedecken, vor, Alarich
wolle gar keine ertraͤgliche Vorſchlaͤge anhoͤren, und feuerte alles mit ſolcher
Begierde und Muth zum Kriege an, daß Honorius niemahls mit Alarico
Friede zu machen, und er ſelbſt, nebſt den andern Generalen, niemahls dazu
zu rathen, ſchwuren . Aber die Huͤlfs-Voͤlcker waren faſt ſo feindſelig, als
die Gothen ſelbſt. Er nahm 10000. Hunnen in Dienſt: und ungeachtet
Alaricus es naͤher gab, und durch einige Biſchoͤffe anbiethen ließ, daß er mit
den beyden Provintzen des Norici, die ohnedem immer angefochten wuͤrden,
und der Kaͤiſerlichen Cammer wenig einbraͤchten, nebſt einer jaͤhrlichen Liefe-
rung von Proviant, und einer Summe Geldes, vergnuͤgt ſeyn; dagegen
aber den Roͤmern gegen alle Feinde mit ſeinen Leuten zu Dienſte ſtehen woll-
te 3: ſo beſtund der Hof dennoch auf dem einmal beſchloſſenen Kriege 4.

XXIV. Alarichus belagerte ietzt Rom zum andern Mahle; bemaͤchtigteAlarich belaͤ-
gert Rom zum
anderumahl:
wirfft Atta-
lum
zum Kaͤi-
ſer auf.

ſich des Hafens, und bekam allen Proviant der gantzen Stadt in ſeine Ge-
walt, ſo, daß er ietzt nur den Hunger wieder die Roͤmer dorffte ſtreiten laſ-
ſen. Endlich ward ein Vergleich auf dieſe Maaße getroffen, daß der Rath,
an ſtatt Honorii, Attalum, den bisherigen praefectum urbis, zum Kaͤiſer
annehmen muſte: durch welchen Alaricus dasjenige, was Honorius abge-

ſchlagen,
[Beginn Spaltensatz] contendere barbaros ſuos iuſſit, quaſi confeſtim
factam ſibi totique genti ſuae iniuriam ulturus.
Iouius autem, ob inexſpectatas haſce litteras im-
peratoris ad inopiam conſilii reductus, Rauennam
rediit. Quumque ſe omni culpa liberare uellet,
Honorium ſacramentis obſtringit, quibus ſancte
polliceretur, numquam pacem cum Alaricho fa-
cturum; ſed bellum perpetuo geſturum. Simul &
ipſe principis tacto capite, iusiurandum praeſtat;
& a caeteris, qnotquot erant cum poteſtate, con-
ſimile quiddam exigit.
3 zosimvs l. c. c. 50. Alarichus autem,
quod eum ſuſceptae aduerſus Romam expeditionis
poenituiſſet, epiſcopos urbium ablegat, qui ſimul
& legatione fungerentur, & auctores Honorio eſ-
ſent, ne culpa ſua ſineret cam urbem, quae iam
a pluribus, quam mille annis, magnae parti or-
bis terrarum imperaſſet, barbaris uaſtandam de-
di; nec tantas aedificiorum moles hoſtili flamma
deleri: ſed potius, moderatis admodum conditioni-
bus, pacem componeret. Nec enim opus eſſe ſibi
dignitate poteſtatis, nec iam ſe poſtulatas prius pro-
uincias ad conſtituendas in eis ſedes petere; ſed am-
bos tantum Noricos, ad extremas Iſtri partes ſitos,
[Spaltenumbruch] & qui continuis incurſionibus uexentur, tenueque
fiſco tributum inferant. Praeter haec annonae
tantum in annos ſingulos adiiceret, quantum ipſe
princeps ſatis eſſe putaret. Quin & ab auri ſe
poſtulato diſcedere, ac uelle, ut amicitia ſit, belli-
que ſocietas, inter ſe, ac Romanos, aduerſus quem-
uis, qui arma ſumeret, & ad gerendum aduerſus
rempublicam bellum ſe commoueret.
4 ibidem. Cum haec Alarichus leniter a[unleserliches Material – 1 Zeichen fehlt]
modeſte proponeret, omnesque ſimul hominis mo-
derationem admirarentur; Iouius & alii, penes
quos ſecundum principem poteſtas omnis erat, haec
poſtulata concedi propterea poſſe negabant, quod
omnes magiſtratus iureiurando ſe obſtrinxiſſent,
cum Alaricho ſe pacem nullam facturos. Quippe,
ſi deo praeſtitum fuiſſet iusiurandum, fortaſſe ne-
gligi poſſe, permittendo benignitati diuinae faci-
noris impii condonationem. Sed quoniam per ca-
put imperatoris iuraſſent, non iam eis fas eſſe,
contra tam graue iusiurandum delinquere.
so-
zomenvs
L. IX. c. 7. & 8. At uero barbarus
non ita multo poſt poenitentia ductus, ſignificat,
ſe dignitatem iam nullam petere, quin ſe auxilia-
rem Romanis fore, ſi modo commeatum medio-

[Ende Spaltensatz]
crem,
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0393" n="359"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Vandali&#x017F;chen, Svevi&#x017F;chen &#xA75B;c. Reichs.</hi></fw><lb/>
falls in <hi rendition="#aq">Alarici</hi> Gegenwart. Der&#x017F;elbe fand die&#x017F;e Erkla&#x0364;rung fu&#x0364;r die Gothi-<lb/>
&#x017F;che Nation &#x017F;o &#x017F;chimpflich, daß er &#x017F;o gleich abbrach, und wieder auf Rom<lb/>
zugieng. <hi rendition="#aq">Iovius</hi> &#x017F;tellte bey &#x017F;einer Zuru&#x0364;ckkunfft in <hi rendition="#aq">Rauenna,</hi> um den Fehler,<lb/>
dazu ihn die angenommene Vertraulichkeit verleitet, zu bedecken, vor, Alarich<lb/>
wolle gar keine ertra&#x0364;gliche Vor&#x017F;chla&#x0364;ge anho&#x0364;ren, und feuerte alles mit &#x017F;olcher<lb/>
Begierde und Muth zum Kriege an, daß <hi rendition="#aq">Honorius</hi> niemahls mit <hi rendition="#aq">Alarico</hi><lb/>
Friede zu machen, und er &#x017F;elb&#x017F;t, neb&#x017F;t den andern Generalen, niemahls dazu<lb/>
zu rathen, &#x017F;chwuren <note xml:id="FN392_02_02" prev="#FN392_02_01" place="foot" n="2"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">contendere barbaros &#x017F;uos iu&#x017F;&#x017F;it, qua&#x017F;i confe&#x017F;tim<lb/>
factam &#x017F;ibi totique genti &#x017F;uae iniuriam ulturus.<lb/>
Iouius autem, ob inex&#x017F;pectatas ha&#x017F;ce litteras im-<lb/>
peratoris ad inopiam con&#x017F;ilii reductus, Rauennam<lb/>
rediit. Quumque &#x017F;e omni culpa liberare uellet,<lb/>
Honorium &#x017F;acramentis ob&#x017F;tringit, quibus &#x017F;ancte<lb/>
polliceretur, numquam pacem cum Alaricho fa-<lb/>
cturum; &#x017F;ed bellum perpetuo ge&#x017F;turum. Simul &amp;<lb/>
ip&#x017F;e principis tacto capite, iusiurandum prae&#x017F;tat;<lb/>
&amp; a caeteris, qnotquot erant cum pote&#x017F;tate, con-<lb/>
&#x017F;imile quiddam exigit.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt.</note></note>. Aber die Hu&#x0364;lfs-Vo&#x0364;lcker waren fa&#x017F;t &#x017F;o feind&#x017F;elig, als<lb/>
die Gothen &#x017F;elb&#x017F;t. Er nahm 10000. Hunnen in Dien&#x017F;t: und ungeachtet<lb/><hi rendition="#aq">Alaricus</hi> es na&#x0364;her gab, und durch einige Bi&#x017F;cho&#x0364;ffe anbiethen ließ, daß er mit<lb/>
den beyden Provintzen des <hi rendition="#aq">Norici,</hi> die ohnedem immer angefochten wu&#x0364;rden,<lb/>
und der Ka&#x0364;i&#x017F;erlichen Cammer wenig einbra&#x0364;chten, neb&#x017F;t einer ja&#x0364;hrlichen Liefe-<lb/>
rung von Proviant, und einer Summe Geldes, vergnu&#x0364;gt &#x017F;eyn; dagegen<lb/>
aber den Ro&#x0364;mern gegen alle Feinde mit &#x017F;einen Leuten zu Dien&#x017F;te &#x017F;tehen woll-<lb/>
te <note place="foot" n="3"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimvs</hi></hi> l. c. c. 50. <hi rendition="#i">Alarichus autem,<lb/>
quod eum &#x017F;u&#x017F;ceptae aduer&#x017F;us Romam expeditionis<lb/>
poenitui&#x017F;&#x017F;et, epi&#x017F;copos urbium ablegat, qui &#x017F;imul<lb/>
&amp; legatione fungerentur, &amp; auctores Honorio e&#x017F;-<lb/>
&#x017F;ent, ne culpa &#x017F;ua &#x017F;ineret cam urbem, quae iam<lb/>
a pluribus, quam mille annis, magnae parti or-<lb/>
bis terrarum impera&#x017F;&#x017F;et, barbaris ua&#x017F;tandam de-<lb/>
di; nec tantas aedificiorum moles ho&#x017F;tili flamma<lb/>
deleri: &#x017F;ed potius, moderatis admodum conditioni-<lb/>
bus, pacem componeret. Nec enim opus e&#x017F;&#x017F;e &#x017F;ibi<lb/>
dignitate pote&#x017F;tatis, nec iam &#x017F;e po&#x017F;tulatas prius pro-<lb/>
uincias ad con&#x017F;tituendas in eis &#x017F;edes petere; &#x017F;ed am-<lb/>
bos tantum Noricos, ad extremas I&#x017F;tri partes &#x017F;itos,<lb/><cb/>
&amp; qui continuis incur&#x017F;ionibus uexentur, tenueque<lb/>
fi&#x017F;co tributum inferant. Praeter haec annonae<lb/>
tantum in annos &#x017F;ingulos adiiceret, quantum ip&#x017F;e<lb/>
princeps &#x017F;atis e&#x017F;&#x017F;e putaret. Quin &amp; ab auri &#x017F;e<lb/>
po&#x017F;tulato di&#x017F;cedere, ac uelle, ut amicitia &#x017F;it, belli-<lb/>
que &#x017F;ocietas, inter &#x017F;e, ac Romanos, aduer&#x017F;us quem-<lb/>
uis, qui arma &#x017F;umeret, &amp; ad gerendum aduer&#x017F;us<lb/>
rempublicam bellum &#x017F;e commoueret.</hi></hi></note>: &#x017F;o be&#x017F;tund der Hof dennoch auf dem einmal be&#x017F;chlo&#x017F;&#x017F;enen Kriege <note xml:id="FN393_04_01" next="#FN393_04_02" place="foot" n="4"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">ibidem.</hi></hi><hi rendition="#i">Cum haec Alarichus leniter a<gap reason="illegible" unit="chars" quantity="1"/><lb/>
mode&#x017F;te proponeret, omnesque &#x017F;imul hominis mo-<lb/>
derationem admirarentur; Iouius &amp; alii, penes<lb/>
quos &#x017F;ecundum principem pote&#x017F;tas omnis erat, haec<lb/>
po&#x017F;tulata concedi propterea po&#x017F;&#x017F;e negabant, quod<lb/>
omnes magi&#x017F;tratus iureiurando &#x017F;e ob&#x017F;trinxi&#x017F;&#x017F;ent,<lb/>
cum Alaricho &#x017F;e pacem nullam facturos. Quippe,<lb/>
&#x017F;i deo prae&#x017F;titum fui&#x017F;&#x017F;et iusiurandum, forta&#x017F;&#x017F;e ne-<lb/>
gligi po&#x017F;&#x017F;e, permittendo benignitati diuinae faci-<lb/>
noris impii condonationem. Sed quoniam per ca-<lb/>
put imperatoris iura&#x017F;&#x017F;ent, non iam eis fas e&#x017F;&#x017F;e,<lb/>
contra tam graue iusiurandum delinquere.</hi><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">so-<lb/>
zomenvs</hi></hi> L. IX. c. 7. &amp; 8. <hi rendition="#i">At uero barbarus<lb/>
non ita multo po&#x017F;t poenitentia ductus, &#x017F;ignificat,<lb/>
&#x017F;e dignitatem iam nullam petere, quin &#x017F;e auxilia-<lb/>
rem Romanis fore, &#x017F;i modo commeatum medio-</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">crem,</hi></hi></fw><cb type="end"/></note>.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXIV. Alarichus</hi> belagerte ietzt Rom zum andern Mahle; bema&#x0364;chtigte<note place="right">Alarich bela&#x0364;-<lb/>
gert Rom zum<lb/>
anderumahl:<lb/>
wirfft <hi rendition="#aq">Atta-<lb/>
lum</hi> zum Ka&#x0364;i-<lb/>
&#x017F;er auf.</note><lb/>
&#x017F;ich des Hafens, und bekam allen Proviant der gantzen Stadt in &#x017F;eine Ge-<lb/>
walt, &#x017F;o, daß er ietzt nur den Hunger wieder die Ro&#x0364;mer dorffte &#x017F;treiten la&#x017F;-<lb/>
&#x017F;en. Endlich ward ein Vergleich auf die&#x017F;e Maaße getroffen, daß der Rath,<lb/>
an &#x017F;tatt <hi rendition="#aq">Honorii, Attalum,</hi> den bisherigen <hi rendition="#aq">praefectum urbis,</hi> zum Ka&#x0364;i&#x017F;er<lb/>
annehmen mu&#x017F;te: durch welchen <hi rendition="#aq">Alaricus</hi> dasjenige, was <hi rendition="#aq">Honorius</hi> abge-<lb/>
<fw place="bottom" type="catch">&#x017F;chlagen,</fw><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[359/0393] Vandaliſchen, Sveviſchen ꝛc. Reichs. falls in Alarici Gegenwart. Derſelbe fand dieſe Erklaͤrung fuͤr die Gothi- ſche Nation ſo ſchimpflich, daß er ſo gleich abbrach, und wieder auf Rom zugieng. Iovius ſtellte bey ſeiner Zuruͤckkunfft in Rauenna, um den Fehler, dazu ihn die angenommene Vertraulichkeit verleitet, zu bedecken, vor, Alarich wolle gar keine ertraͤgliche Vorſchlaͤge anhoͤren, und feuerte alles mit ſolcher Begierde und Muth zum Kriege an, daß Honorius niemahls mit Alarico Friede zu machen, und er ſelbſt, nebſt den andern Generalen, niemahls dazu zu rathen, ſchwuren 2. Aber die Huͤlfs-Voͤlcker waren faſt ſo feindſelig, als die Gothen ſelbſt. Er nahm 10000. Hunnen in Dienſt: und ungeachtet Alaricus es naͤher gab, und durch einige Biſchoͤffe anbiethen ließ, daß er mit den beyden Provintzen des Norici, die ohnedem immer angefochten wuͤrden, und der Kaͤiſerlichen Cammer wenig einbraͤchten, nebſt einer jaͤhrlichen Liefe- rung von Proviant, und einer Summe Geldes, vergnuͤgt ſeyn; dagegen aber den Roͤmern gegen alle Feinde mit ſeinen Leuten zu Dienſte ſtehen woll- te 3: ſo beſtund der Hof dennoch auf dem einmal beſchloſſenen Kriege 4. XXIV. Alarichus belagerte ietzt Rom zum andern Mahle; bemaͤchtigte ſich des Hafens, und bekam allen Proviant der gantzen Stadt in ſeine Ge- walt, ſo, daß er ietzt nur den Hunger wieder die Roͤmer dorffte ſtreiten laſ- ſen. Endlich ward ein Vergleich auf dieſe Maaße getroffen, daß der Rath, an ſtatt Honorii, Attalum, den bisherigen praefectum urbis, zum Kaͤiſer annehmen muſte: durch welchen Alaricus dasjenige, was Honorius abge- ſchlagen, Alarich belaͤ- gert Rom zum anderumahl: wirfft Atta- lum zum Kaͤi- ſer auf. 2 contendere barbaros ſuos iuſſit, quaſi confeſtim factam ſibi totique genti ſuae iniuriam ulturus. Iouius autem, ob inexſpectatas haſce litteras im- peratoris ad inopiam conſilii reductus, Rauennam rediit. Quumque ſe omni culpa liberare uellet, Honorium ſacramentis obſtringit, quibus ſancte polliceretur, numquam pacem cum Alaricho fa- cturum; ſed bellum perpetuo geſturum. Simul & ipſe principis tacto capite, iusiurandum praeſtat; & a caeteris, qnotquot erant cum poteſtate, con- ſimile quiddam exigit. 3 zosimvs l. c. c. 50. Alarichus autem, quod eum ſuſceptae aduerſus Romam expeditionis poenituiſſet, epiſcopos urbium ablegat, qui ſimul & legatione fungerentur, & auctores Honorio eſ- ſent, ne culpa ſua ſineret cam urbem, quae iam a pluribus, quam mille annis, magnae parti or- bis terrarum imperaſſet, barbaris uaſtandam de- di; nec tantas aedificiorum moles hoſtili flamma deleri: ſed potius, moderatis admodum conditioni- bus, pacem componeret. Nec enim opus eſſe ſibi dignitate poteſtatis, nec iam ſe poſtulatas prius pro- uincias ad conſtituendas in eis ſedes petere; ſed am- bos tantum Noricos, ad extremas Iſtri partes ſitos, & qui continuis incurſionibus uexentur, tenueque fiſco tributum inferant. Praeter haec annonae tantum in annos ſingulos adiiceret, quantum ipſe princeps ſatis eſſe putaret. Quin & ab auri ſe poſtulato diſcedere, ac uelle, ut amicitia ſit, belli- que ſocietas, inter ſe, ac Romanos, aduerſus quem- uis, qui arma ſumeret, & ad gerendum aduerſus rempublicam bellum ſe commoueret. 4 ibidem. Cum haec Alarichus leniter a_ modeſte proponeret, omnesque ſimul hominis mo- derationem admirarentur; Iouius & alii, penes quos ſecundum principem poteſtas omnis erat, haec poſtulata concedi propterea poſſe negabant, quod omnes magiſtratus iureiurando ſe obſtrinxiſſent, cum Alaricho ſe pacem nullam facturos. Quippe, ſi deo praeſtitum fuiſſet iusiurandum, fortaſſe ne- gligi poſſe, permittendo benignitati diuinae faci- noris impii condonationem. Sed quoniam per ca- put imperatoris iuraſſent, non iam eis fas eſſe, contra tam graue iusiurandum delinquere. so- zomenvs L. IX. c. 7. & 8. At uero barbarus non ita multo poſt poenitentia ductus, ſignificat, ſe dignitatem iam nullam petere, quin ſe auxilia- rem Romanis fore, ſi modo commeatum medio- crem,

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/393
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 359. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/393>, abgerufen am 16.07.2024.