Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726.

Bild:
<< vorherige Seite

Vandalischen, Svevischen etc. Reichs.
Arles belagert hielt, seine Dienste, um zu Constantio überzugehen, und er
selbst sahe sich genöthiget, die Belagerung aufzuheben, und nach Spanien zu
fliehen, da er bald darauf, als seine eigene Soldaten wieder ihn aufgestan-
den, sich selbst das Leben genommen: Maximus aber noch Zeit gefunden,
sich zu den Teutschen, die in Spanien stunden, zu retten, unter denen er zu der
Zeit, als orosivs schriebe, noch gelebet 2.

XXXII. Constantius gieng auf Arles loß: und Constantinus beschloß,Constantin9
ziehet Aleman-
nen und Fran-
cken an sich;
wird aber über-
wunden.

es aufs äusserste ankommen zu lassen, weil er seinen praefectum praetorii,
Ecdobicum,
der nach zosimi Bericht ein Francke gewesen, mit einer
starcken Hülffe von Francken und Alemannen 1, täglich vermuthete. Als
Constantius erfahren, daß selbiger unterwegens, setzte er über die Rhone,
um ihm entgegen zu gehen: da denn Ecdobicus geschlagen, und auf der Flucht
umgebracht ward. Honorii General kehrte darauf zur Belägerung von Ar-
les
zurücke. Constantinus, der ietzt ohne alle Hülffe war, legte Crone
und Purpur nieder, entflohe in eine Kirche, und ließ sich zum Priester meyhen,
in Hoffnung, durch solches Mittel sein Leben zu retten. Seine Soldaten
aber, und die Einwohner der Stadt liessen um eine Capitulation anhalten,
die sie auch so gleich erhielten: und in welcher Sicherheit für Constantini,
und seines Sohns Iuliani Leben mit bedungen ward. Beyde wurden zu Ho-

norio
[Beginn Spaltensatz] dere uoluit, quantum & odisset carnis libidinem;
& diligeret castitatem, cum & Vandalos ob so-
lam maxime pudicitiam subiugaret. Quid enim?
Nunquid non erant in omni orbe terrarum barba-
ri fortiores, quibus Hispaniae traderentur? mul-
ti absque dubio, immo
(ni fallor) omnes: sed
ideo infirmissimis hostibus cuncta tradidit; ut
ostenderet scil. non uires ualere, sed causam, ne-
que nos tunc ignauissimorum quorundam hostium
fortitudine obrui; sed sola uitiorum nostrorum
impuritate superari: ut uere in nos uenerit dictum
illud, quod ait: secundum iniquitates suas feci illis,
& auerti faciem meam ab eis &c.
Und weiter
unten spricht er: Quid prodesse nobis praerogati-
ua illa religiosi nominis potest, quod nos catholi-
cos esse dicimus, quod fideles esse iactamus, quod
Gothos ac Vandalos haeretici nominis comproba-
tione despicimus, cum ipsi haeretica prauitate
uiuamus.
uid. not. 1.
§. XXXI. 1. Conf. §. XXXII. not. 2.
2 orosivs Lib. VII. c. 42. Maximus, exu-
tus purpura, destitutusque a militibus Gallicanis,
qui in Africam traiecti, deinde in Italiam reuo-
cati sunt, nunc inter barbaros in Hispania egens
exulat.
1 [Spaltenumbruch] §. XXXII. 1. gregorivs tvronen-
sis
Lib. II. cap. 9. Tamen cum ait, quod
Constantinus, assumta tyrannide, Constantem fili-
um ad se de Hispaniis uenire iussisset, ita disse-
ruit: Accito, Constantinus tyrannus de Hispanis
Constante filio, itemque tyranno, quo de summa
rerum consultarent praesentes, factum est, ut
Constans instrumento aulae, & coniuge sua Cae-
saraugustae dimissis, Gerontio intra Hispanias
omnibus creditis, ad patrem continuato itinere
decurreret. Qui, ubi in unum uenere, interiectis
diebus plurimis, nullo ex Italia metu, Constanti-
nus gulae & uentri deditus, redire ad Hispanias
filium monet. Qui, praemissis agminibus, dum
cum patre resideret, ab Hispania nuncii comme-
ant, a Gerontio Maximum, unum e clientibus
suis, imperio praeditum, atque in se, comitatu
gentium barbararum accinctum parari. Quo ex-
territi, Edobecco ad Germanas gentes praemisso,
Constans, & praefectus iam Decimius Rusticus,
ex officiorum magistro, petunt Gallias, cum Fran-
cis & Alamannis, omnique militum manu ad
Constantinum iam iamque redituri.
Hiemit komt
überein sozomenvs Lib. IX. c. 13. Interea
temporis Gerontius, inter duces Constantini prae-
cipuus, hostis illi factus est: & Maximum, fa-
miliarem suum, quem ad tyrannidem accommo-
datum iudicabat, imperiali ornatu induit, ac

[Ende Spaltensatz]
Taraconae
A a a 2

Vandaliſchen, Sveviſchen ꝛc. Reichs.
Arles belagert hielt, ſeine Dienſte, um zu Conſtantio uͤberzugehen, und er
ſelbſt ſahe ſich genoͤthiget, die Belagerung aufzuheben, und nach Spanien zu
fliehen, da er bald darauf, als ſeine eigene Soldaten wieder ihn aufgeſtan-
den, ſich ſelbſt das Leben genommen: Maximus aber noch Zeit gefunden,
ſich zu den Teutſchen, die in Spanien ſtunden, zu retten, unter denen er zu der
Zeit, als orosivs ſchriebe, noch gelebet 2.

XXXII. Conſtantius gieng auf Arles loß: und Conſtantinus beſchloß,Conſtantin9
ziehet Aleman-
nen und Fran-
cken an ſich;
wiꝛd abeꝛ uͤbeꝛ-
wunden.

es aufs aͤuſſerſte ankommen zu laſſen, weil er ſeinen praefectum praetorii,
Ecdobicum,
der nach zosimi Bericht ein Francke geweſen, mit einer
ſtarcken Huͤlffe von Francken und Alemannen 1, taͤglich vermuthete. Als
Conſtantius erfahren, daß ſelbiger unterwegens, ſetzte er uͤber die Rhone,
um ihm entgegen zu gehen: da denn Ecdobicus geſchlagen, und auf der Flucht
umgebracht ward. Honorii General kehrte darauf zur Belaͤgerung von Ar-
les
zuruͤcke. Conſtantinus, der ietzt ohne alle Huͤlffe war, legte Crone
und Purpur nieder, entflohe in eine Kirche, und ließ ſich zum Prieſter meyhen,
in Hoffnung, durch ſolches Mittel ſein Leben zu retten. Seine Soldaten
aber, und die Einwohner der Stadt lieſſen um eine Capitulation anhalten,
die ſie auch ſo gleich erhielten: und in welcher Sicherheit fuͤr Conſtantini,
und ſeines Sohns Iuliani Leben mit bedungen ward. Beyde wurden zu Ho-

norio
[Beginn Spaltensatz] dere uoluit, quantum & odiſſet carnis libidinem;
& diligeret caſtitatem, cum & Vandalos ob ſo-
lam maxime pudicitiam ſubiugaret. Quid enim?
Nunquid non erant in omni orbe terrarum barba-
ri fortiores, quibus Hiſpaniae traderentur? mul-
ti absque dubio, immo
(ni fallor) omnes: ſed
ideo infirmiſſimis hoſtibus cuncta tradidit; ut
oſtenderet ſcil. non uires ualere, ſed cauſam, ne-
que nos tunc ignauiſſimorum quorundam hoſtium
fortitudine obrui; ſed ſola uitiorum noſtrorum
impuritate ſuperari: ut uere in nos uenerit dictum
illud, quod ait: ſecundum iniquitates ſuas feci illis,
& auerti faciem meam ab eis &c.
Und weiter
unten ſpricht er: Quid prodeſſe nobis praerogati-
ua illa religioſi nominis poteſt, quod nos catholi-
cos eſſe dicimus, quod fideles eſſe iactamus, quod
Gothos ac Vandalos haeretici nominis comproba-
tione deſpicimus, cum ipſi haeretica prauitate
uiuamus.
uid. not. 1.
§. XXXI. 1. Conf. §. XXXII. not. 2.
2 orosivs Lib. VII. c. 42. Maximus, exu-
tus purpura, deſtitutusque a militibus Gallicanis,
qui in Africam traiecti, deinde in Italiam reuo-
cati ſunt, nunc inter barbaros in Hiſpania egens
exulat.
1 [Spaltenumbruch] §. XXXII. 1. gregorivs tvronen-
sis
Lib. II. cap. 9. Tamen cum ait, quod
Conſtantinus, aſſumta tyrannide, Conſtantem fili-
um ad ſe de Hiſpaniis uenire iuſſiſſet, ita diſſe-
ruit: Accito, Conſtantinus tyrannus de Hiſpanis
Conſtante filio, itemque tyranno, quo de ſumma
rerum conſultarent praeſentes, factum eſt, ut
Conſtans inſtrumento aulae, & coniuge ſua Cae-
ſarauguſtae dimiſſis, Gerontio intra Hiſpanias
omnibus creditis, ad patrem continuato itinere
decurreret. Qui, ubi in unum uenere, interiectis
diebus plurimis, nullo ex Italia metu, Conſtanti-
nus gulae & uentri deditus, redire ad Hiſpanias
filium monet. Qui, praemiſſis agminibus, dum
cum patre reſideret, ab Hiſpania nuncii comme-
ant, a Gerontio Maximum, unum e clientibus
ſuis, imperio praeditum, atque in ſe, comitatu
gentium barbararum accinctum parari. Quo ex-
territi, Edobecco ad Germanas gentes praemiſſo,
Conſtans, & praefectus iam Decimius Ruſticus,
ex officiorum magiſtro, petunt Gallias, cum Fran-
cis & Alamannis, omnique militum manu ad
Conſtantinum iam iamque redituri.
Hiemit komt
uͤberein sozomenvs Lib. IX. c. 13. Interea
temporis Gerontius, inter duces Conſtantini prae-
cipuus, hoſtis illi factus eſt: & Maximum, fa-
miliarem ſuum, quem ad tyrannidem accommo-
datum iudicabat, imperiali ornatu induit, ac

[Ende Spaltensatz]
Taraconae
A a a 2
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <div n="2">
          <p><pb facs="#f0405" n="371"/><fw place="top" type="header"><hi rendition="#b">Vandali&#x017F;chen, Svevi&#x017F;chen &#xA75B;c. Reichs.</hi></fw><lb/><hi rendition="#aq">Arles</hi> belagert hielt, &#x017F;eine Dien&#x017F;te, um zu <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantio</hi> u&#x0364;berzugehen, und er<lb/>
&#x017F;elb&#x017F;t &#x017F;ahe &#x017F;ich geno&#x0364;thiget, die Belagerung aufzuheben, und nach Spanien zu<lb/>
fliehen, da er bald darauf, als &#x017F;eine eigene Soldaten wieder ihn aufge&#x017F;tan-<lb/>
den, &#x017F;ich &#x017F;elb&#x017F;t das Leben genommen: <hi rendition="#aq">Maximus</hi> aber noch Zeit gefunden,<lb/>
&#x017F;ich zu den Teut&#x017F;chen, die in Spanien &#x017F;tunden, zu retten, unter denen er zu der<lb/>
Zeit, als <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">orosivs</hi></hi></hi> &#x017F;chriebe, noch gelebet <note place="foot" n="2"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">orosivs</hi></hi> Lib. VII. c. 42. <hi rendition="#i">Maximus, exu-<lb/>
tus purpura, de&#x017F;titutusque a militibus Gallicanis,<lb/>
qui in Africam traiecti, deinde in Italiam reuo-<lb/>
cati &#x017F;unt, nunc inter barbaros in Hi&#x017F;pania egens<lb/>
exulat.</hi></hi></note>.</p><lb/>
          <p><hi rendition="#aq">XXXII. Con&#x017F;tantius</hi> gieng auf <hi rendition="#aq">Arles</hi> loß: und <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus</hi> be&#x017F;chloß,<note place="right"><hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantin</hi>9<lb/>
ziehet Aleman-<lb/>
nen und Fran-<lb/>
cken an &#x017F;ich;<lb/>
wi&#xA75B;d abe&#xA75B; u&#x0364;be&#xA75B;-<lb/>
wunden.</note><lb/>
es aufs a&#x0364;u&#x017F;&#x017F;er&#x017F;te ankommen zu la&#x017F;&#x017F;en, weil er &#x017F;einen <hi rendition="#aq">praefectum praetorii,<lb/>
Ecdobicum,</hi> der nach <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">zosimi</hi></hi></hi> Bericht ein Francke gewe&#x017F;en, mit einer<lb/>
&#x017F;tarcken Hu&#x0364;lffe von Francken und Alemannen <note xml:id="FN405_01_01" next="#FN405_01_02" place="foot" n="1"><cb/>
§. <hi rendition="#aq">XXXII</hi>. 1. <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">gregorivs tvronen-<lb/>
sis</hi></hi> Lib. II. cap. 9. <hi rendition="#i">Tamen cum ait, quod<lb/>
Con&#x017F;tantinus, a&#x017F;&#x017F;umta tyrannide, Con&#x017F;tantem fili-<lb/>
um ad &#x017F;e de Hi&#x017F;paniis uenire iu&#x017F;&#x017F;i&#x017F;&#x017F;et, ita di&#x017F;&#x017F;e-<lb/>
ruit: Accito, Con&#x017F;tantinus tyrannus de Hi&#x017F;panis<lb/>
Con&#x017F;tante filio, itemque tyranno, quo de &#x017F;umma<lb/>
rerum con&#x017F;ultarent prae&#x017F;entes, factum e&#x017F;t, ut<lb/>
Con&#x017F;tans in&#x017F;trumento aulae, &amp; coniuge &#x017F;ua Cae-<lb/>
&#x017F;araugu&#x017F;tae dimi&#x017F;&#x017F;is, Gerontio intra Hi&#x017F;panias<lb/>
omnibus creditis, ad patrem continuato itinere<lb/>
decurreret. Qui, ubi in unum uenere, interiectis<lb/>
diebus plurimis, nullo ex Italia metu, Con&#x017F;tanti-<lb/>
nus gulae &amp; uentri deditus, redire ad Hi&#x017F;panias<lb/>
filium monet. Qui, praemi&#x017F;&#x017F;is agminibus, dum<lb/>
cum patre re&#x017F;ideret, ab Hi&#x017F;pania nuncii comme-<lb/>
ant, a Gerontio Maximum, unum e clientibus<lb/>
&#x017F;uis, imperio praeditum, atque in &#x017F;e, comitatu<lb/>
gentium barbararum accinctum parari. Quo ex-<lb/>
territi, Edobecco ad Germanas gentes praemi&#x017F;&#x017F;o,<lb/>
Con&#x017F;tans, &amp; praefectus iam Decimius Ru&#x017F;ticus,<lb/>
ex officiorum magi&#x017F;tro, petunt Gallias, cum Fran-<lb/>
cis &amp; Alamannis, omnique militum manu ad<lb/>
Con&#x017F;tantinum iam iamque redituri.</hi></hi> Hiemit komt<lb/>
u&#x0364;berein <hi rendition="#aq"><hi rendition="#g"><hi rendition="#k">sozomenvs</hi></hi> Lib. IX. c. 13. <hi rendition="#i">Interea<lb/>
temporis Gerontius, inter duces Con&#x017F;tantini prae-<lb/>
cipuus, ho&#x017F;tis illi factus e&#x017F;t: &amp; Maximum, fa-<lb/>
miliarem &#x017F;uum, quem ad tyrannidem accommo-<lb/>
datum iudicabat, imperiali ornatu induit, ac</hi></hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Taraconae</hi></hi></fw><lb/>
<fw place="bottom" type="sig">A a a 2</fw><lb/><cb type="end"/>
</note>, ta&#x0364;glich vermuthete. Als<lb/><hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantius</hi> erfahren, daß &#x017F;elbiger unterwegens, &#x017F;etzte er u&#x0364;ber die <hi rendition="#aq">Rhone,</hi><lb/>
um ihm entgegen zu gehen: da denn <hi rendition="#aq">Ecdobicus</hi> ge&#x017F;chlagen, und auf der Flucht<lb/>
umgebracht ward. <hi rendition="#aq">Honorii</hi> General kehrte darauf zur Bela&#x0364;gerung von <hi rendition="#aq">Ar-<lb/>
les</hi> zuru&#x0364;cke. <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantinus,</hi> der ietzt ohne alle Hu&#x0364;lffe war, legte Crone<lb/>
und Purpur nieder, entflohe in eine Kirche, und ließ &#x017F;ich zum Prie&#x017F;ter meyhen,<lb/>
in Hoffnung, durch &#x017F;olches Mittel &#x017F;ein Leben zu retten. Seine Soldaten<lb/>
aber, und die Einwohner der Stadt lie&#x017F;&#x017F;en um eine Capitulation anhalten,<lb/>
die &#x017F;ie auch &#x017F;o gleich erhielten: und in welcher Sicherheit fu&#x0364;r <hi rendition="#aq">Con&#x017F;tantini,</hi><lb/>
und &#x017F;eines Sohns <hi rendition="#aq">Iuliani</hi> Leben mit bedungen ward. Beyde wurden zu <hi rendition="#aq">Ho-</hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">norio</hi></fw><lb/><note xml:id="FN404_07_02" prev="#FN404_07_01" place="foot" n="7"><cb type="start"/><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">dere uoluit, quantum &amp; odi&#x017F;&#x017F;et carnis libidinem;<lb/>
&amp; diligeret ca&#x017F;titatem, cum &amp; Vandalos ob &#x017F;o-<lb/>
lam maxime pudicitiam &#x017F;ubiugaret. Quid enim?<lb/>
Nunquid non erant in omni orbe terrarum barba-<lb/>
ri fortiores, quibus Hi&#x017F;paniae traderentur? mul-<lb/>
ti absque dubio, immo</hi> (<hi rendition="#i">ni fallor</hi>) <hi rendition="#i">omnes: &#x017F;ed<lb/>
ideo infirmi&#x017F;&#x017F;imis ho&#x017F;tibus cuncta tradidit; ut<lb/>
o&#x017F;tenderet &#x017F;cil. non uires ualere, &#x017F;ed cau&#x017F;am, ne-<lb/>
que nos tunc ignaui&#x017F;&#x017F;imorum quorundam ho&#x017F;tium<lb/>
fortitudine obrui; &#x017F;ed &#x017F;ola uitiorum no&#x017F;trorum<lb/>
impuritate &#x017F;uperari: ut uere in nos uenerit dictum<lb/>
illud, quod ait: &#x017F;ecundum iniquitates &#x017F;uas feci illis,<lb/>
&amp; auerti faciem meam ab eis &amp;c.</hi></hi> Und weiter<lb/>
unten &#x017F;pricht er: <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Quid prode&#x017F;&#x017F;e nobis praerogati-<lb/>
ua illa religio&#x017F;i nominis pote&#x017F;t, quod nos catholi-<lb/>
cos e&#x017F;&#x017F;e dicimus, quod fideles e&#x017F;&#x017F;e iactamus, quod<lb/>
Gothos ac Vandalos haeretici nominis comproba-<lb/>
tione de&#x017F;picimus, cum ip&#x017F;i haeretica prauitate<lb/>
uiuamus.</hi></hi><note type="editorial">Es handelt sich um eine fortlaufende Fußnote, deren Text auf der vorherigen Seite beginnt. Im Druck ist die Fußnotenfortsetzung an erster Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN404_08_02" prev="#FN404_08_01" place="foot" n="8"><hi rendition="#aq">uid. not.</hi> 1.<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an zweiter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/><note xml:id="FN404_01_02" prev="#FN404_01_01" place="foot" n="1">§. <hi rendition="#aq">XXXI</hi>. 1. <hi rendition="#aq">Conf. §. XXXII. not.</hi> 2.<note type="editorial">Die Fußnotenreferenz befindet sich auf der vorherigen Seite. Im Druck ist diese Fußnote an dritter Stelle auf dieser Seite aufgelistet.</note></note><lb/></p>
        </div>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[371/0405] Vandaliſchen, Sveviſchen ꝛc. Reichs. Arles belagert hielt, ſeine Dienſte, um zu Conſtantio uͤberzugehen, und er ſelbſt ſahe ſich genoͤthiget, die Belagerung aufzuheben, und nach Spanien zu fliehen, da er bald darauf, als ſeine eigene Soldaten wieder ihn aufgeſtan- den, ſich ſelbſt das Leben genommen: Maximus aber noch Zeit gefunden, ſich zu den Teutſchen, die in Spanien ſtunden, zu retten, unter denen er zu der Zeit, als orosivs ſchriebe, noch gelebet 2. XXXII. Conſtantius gieng auf Arles loß: und Conſtantinus beſchloß, es aufs aͤuſſerſte ankommen zu laſſen, weil er ſeinen praefectum praetorii, Ecdobicum, der nach zosimi Bericht ein Francke geweſen, mit einer ſtarcken Huͤlffe von Francken und Alemannen 1, taͤglich vermuthete. Als Conſtantius erfahren, daß ſelbiger unterwegens, ſetzte er uͤber die Rhone, um ihm entgegen zu gehen: da denn Ecdobicus geſchlagen, und auf der Flucht umgebracht ward. Honorii General kehrte darauf zur Belaͤgerung von Ar- les zuruͤcke. Conſtantinus, der ietzt ohne alle Huͤlffe war, legte Crone und Purpur nieder, entflohe in eine Kirche, und ließ ſich zum Prieſter meyhen, in Hoffnung, durch ſolches Mittel ſein Leben zu retten. Seine Soldaten aber, und die Einwohner der Stadt lieſſen um eine Capitulation anhalten, die ſie auch ſo gleich erhielten: und in welcher Sicherheit fuͤr Conſtantini, und ſeines Sohns Iuliani Leben mit bedungen ward. Beyde wurden zu Ho- norio 7 8 1 Conſtantin9 ziehet Aleman- nen und Fran- cken an ſich; wiꝛd abeꝛ uͤbeꝛ- wunden. 2 orosivs Lib. VII. c. 42. Maximus, exu- tus purpura, deſtitutusque a militibus Gallicanis, qui in Africam traiecti, deinde in Italiam reuo- cati ſunt, nunc inter barbaros in Hiſpania egens exulat. 1 §. XXXII. 1. gregorivs tvronen- sis Lib. II. cap. 9. Tamen cum ait, quod Conſtantinus, aſſumta tyrannide, Conſtantem fili- um ad ſe de Hiſpaniis uenire iuſſiſſet, ita diſſe- ruit: Accito, Conſtantinus tyrannus de Hiſpanis Conſtante filio, itemque tyranno, quo de ſumma rerum conſultarent praeſentes, factum eſt, ut Conſtans inſtrumento aulae, & coniuge ſua Cae- ſarauguſtae dimiſſis, Gerontio intra Hiſpanias omnibus creditis, ad patrem continuato itinere decurreret. Qui, ubi in unum uenere, interiectis diebus plurimis, nullo ex Italia metu, Conſtanti- nus gulae & uentri deditus, redire ad Hiſpanias filium monet. Qui, praemiſſis agminibus, dum cum patre reſideret, ab Hiſpania nuncii comme- ant, a Gerontio Maximum, unum e clientibus ſuis, imperio praeditum, atque in ſe, comitatu gentium barbararum accinctum parari. Quo ex- territi, Edobecco ad Germanas gentes praemiſſo, Conſtans, & praefectus iam Decimius Ruſticus, ex officiorum magiſtro, petunt Gallias, cum Fran- cis & Alamannis, omnique militum manu ad Conſtantinum iam iamque redituri. Hiemit komt uͤberein sozomenvs Lib. IX. c. 13. Interea temporis Gerontius, inter duces Conſtantini prae- cipuus, hoſtis illi factus eſt: & Maximum, fa- miliarem ſuum, quem ad tyrannidem accommo- datum iudicabat, imperiali ornatu induit, ac Taraconae 7 dere uoluit, quantum & odiſſet carnis libidinem; & diligeret caſtitatem, cum & Vandalos ob ſo- lam maxime pudicitiam ſubiugaret. Quid enim? Nunquid non erant in omni orbe terrarum barba- ri fortiores, quibus Hiſpaniae traderentur? mul- ti absque dubio, immo (ni fallor) omnes: ſed ideo infirmiſſimis hoſtibus cuncta tradidit; ut oſtenderet ſcil. non uires ualere, ſed cauſam, ne- que nos tunc ignauiſſimorum quorundam hoſtium fortitudine obrui; ſed ſola uitiorum noſtrorum impuritate ſuperari: ut uere in nos uenerit dictum illud, quod ait: ſecundum iniquitates ſuas feci illis, & auerti faciem meam ab eis &c. Und weiter unten ſpricht er: Quid prodeſſe nobis praerogati- ua illa religioſi nominis poteſt, quod nos catholi- cos eſſe dicimus, quod fideles eſſe iactamus, quod Gothos ac Vandalos haeretici nominis comproba- tione deſpicimus, cum ipſi haeretica prauitate uiuamus. 8 uid. not. 1. 1 §. XXXI. 1. Conf. §. XXXII. not. 2. A a a 2

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
TCF (tokenisiert, serialisiert, lemmatisiert, normalisiert)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Ergänzungsvorschlag vom DWB [mehr]

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/405
Zitationshilfe: Mascov, Johann Jakob: Geschichte der Teutschen. Bd. 1. Leipzig, 1726, S. 371. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/mascov_geschichte01_1726/405>, abgerufen am 17.06.2024.