Anmelden (DTAQ) DWDS     dlexDB     CLARIN-D

Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624.

Bild:
<< vorherige Seite

* Potestaten
vendende a-
diquid, pe-
nes unum
populun aut
himinem.
ce interrogatum, nisi Latine, respondere vetuit. Ipse etiam sermo-
ne Graeco (Tranquilli verba sunt) quanquam alias promptus &
facilis, non tamen usquequaque usus est. Abstinuitque maxime in
senatu: adeo quidem ut * Monopolium nominaturus, prius veniam
postularit, quod sibi verbo peregrino uten dum esset: atque etiam in
quodam decreto patrum, cum
* emblema recitaretur, commutan-
* lithokolleto
ergon, tesel-
latioseu pi-
cturatae
marmorum
crusta, ut
Mamerstus
vocat in
Pan.
dam censuerit vocem, & pro peregrina nostratem requirendam:
aut si non reperiretur, vel pluribus & per ambitum verborum rem
enuntiandam. Juvenalis quoque eundem morbum salse, neque acri-
ter minus insectatur:

Nam quid rancidius, quam quod se non putat ulla
Formosam, nisi quae de Tusca Graecula facta est,
De Sulmonensi mera Cecropis? (omnia Graece,
Cum sit turpe magis nostris nescire Latine.)
* Loquitur
de foeminis
Grate gar-
rientibus.
Sat. VI.Hoc sermone pavent: hoc iram, gandia, curas,
Hoc cuncta effundunt animi secreta; quid ultra
Concumbunt Graece.

* Paura men alla mala ligeos, & quidem satis pro satyrica liberta-
te. Neque timidior alterius ad Imperatorem vox: Tu quidem, Im-

* Pauca que-
dem sed val-
de argute.
perator, peregrinis hominibus dare civitatem potes, verbis non po-
tes. Id nos imitemur. Haud enim nobis quicquam quod quidem
necesse ad rem sit, deesse potest. Ingenium certe verborum nostro-
rum & tractus sententiarum ita decens est, ita felix; ut neque Hispa-

Vide Clap-
mar. lib. 3.
de arcan.
Rerump. c.
22.
Amadis.
norum majestati, neque Italorum decentiae, neque Gallorum ve-
nustae volubilitati concedere debeat. Cujus rei unicam Amadaei hi-
storiam
, in nostrum idioma conversam, optimae fidei testem arcesse-
re possumus. Quem quidem librum, quod quidam ita atroci stylo
& indignanti pungunt ac confodiunt, causam profecto non ha-
bent. Nihil sane est in tam festivo opere, quod non & ad morum co-
mitatem praecepta ingerat, & honesta suavitate conditum, vim qua-
si asperioribus naturis faciat, ac nil tale cogitantes expugnet. Deli-
tiarum omnium pyxidem dixerim, mirothecium Gratiarum, cura-
rum medelam, lenam morum: absque quo nec ipsa Venus satis ve-
nusta. Verba singula majestatem spirant singularem ac elegantiam.
& sensus nostros non ducunt, sed rapiunt. Adeo inusitata facilitas,
gratia inexhausta ac lepos ita lectorem detinet, ut quo magis eadem
repetat, eo minus fastidium relectionis ullum sentire sibi videatur.
Quae omnia & pellicere nos ad se, & invitare ad excogitanda plura

paris

* Poteſtatẽ
vendende a-
diquid, pe-
nes unum
populũ aut
himinem.
cè interrogatum, niſi Latinè, reſpondere vetuit. Ipſe etiam ſermo-
ne Græco (Tranquilli verba ſunt) quanquam aliàs promptus &
facilis, non tamen uſquequaque uſus eſt. Abſtinuitque maximè in
ſenatu: adeò quidem ut * Monopolium nominaturus, prius veniam
poſtulârit, quòd ſibi verbo peregrino uten dum eſſet: atque etiam in
quodam decreto patrum, cum
* ἔμβλημα recitaretur, commutan-
* λιθοκόλλητο
ἔργον, teſel-
latioſeu pi-
cturatæ
marmorum
cruſta, ut
Mamerſtus
vocat in
Pan.
dam cenſuerit vocem, & pro peregrinâ noſtratem requirendam:
aut ſi non reperiretur, vel pluribus & per ambitum verborum rem
enuntiandam. Juvenalis quoque eundem morbum ſalsè, neque acri-
ter minus inſectatur:

Nam quid rancidius, quàm quòd ſe non putat ulla
Formoſam, niſi quæ de Tuſcâ Græcula facta eſt,
De Sulmonenſi mera Cecropis? (omnia Græcè,
Cùm ſit turpè magis noſtris neſcire Latinè.)
* Loquitur
de fœminis
Gratè gar-
rientibus.
Sat. VI.Hoc ſermone pavent: hoc iram, gandia, curas,
Hoc cuncta effundunt animi ſecreta; quid ultra
Concumbunt Græcè.

* Παῦρα μέν ἀλλὰ μάλα λιγέως, & quidem ſatis pro ſatyricâ liberta-
te. Neque timidior alterius ad Imperatorem vox: Tu quidem, Im-

* Pauca que-
dem ſed val-
de argutè.
perator, peregrinis hominibus dare civitatem potes, verbis non po-
tes. Id nos imitemur. Haud enim nobis quicquam quod quidem
neceſſe ad rem ſit, deeſſe poteſt. Ingenium certè verborum noſtro-
rum & tractus ſententiarum ita decens eſt, ita felix; ut neque Hiſpa-

Vide Clap-
mar. lib. 3.
de arcan.
Rerump. c.
22.
Amadis.
norum majeſtati, neque Italorum decentiæ, neque Gallorum ve-
nuſtæ volubilitati concedere debeat. Cujus rei unicam Amadæi hi-
ſtoriam
, in noſtrum idioma converſam, optimæ fidei teſtem arceſſe-
re poſſumus. Quem quidem librum, quòd quidam ita atroci ſtylo
& indignanti pungunt ac confodiunt, cauſam profectò non ha-
bent. Nihil ſanè eſt in tàm feſtivo opere, quod non & ad morum co-
mitatem præcepta ingerat, & honeſtâ ſuavitate conditum, vim qua-
ſi aſperioribus naturis faciat, ac nil tale cogitantes expugnet. Deli-
tiarum omnium pyxidem dixerim, mirothecium Gratiarum, cura-
rum medelam, lenam morum: abſque quo nec ipſa Venus ſatis ve-
nuſta. Verba ſingula majeſtatem ſpirant ſingularem ac elegantiam.
& ſenſus noſtros non ducunt, ſed rapiunt. Adeò inuſitata facilitas,
gratia inexhauſta ac lepos ita lectorem detinet, ut quò magis eadem
repetat, eò minùs faſtidium relectionis ullum ſentire ſibi videatur.
Quæ omnia & pellicere nos ad ſe, & invitare ad excogitanda plura

paris
<TEI>
  <text>
    <body>
      <div n="1">
        <p><pb facs="#f0130" n="110"/><note place="left">* <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Pote&#x017F;tate&#x0303;<lb/>
vendende a-<lb/>
diquid, pe-<lb/>
nes unum<lb/>
populu&#x0303; aut<lb/>
himinem.</hi></hi></note><hi rendition="#aq">cè interrogatum, ni&#x017F;i Latinè, re&#x017F;pondere vetuit. Ip&#x017F;e etiam &#x017F;ermo-<lb/>
ne Græco (Tranquilli verba &#x017F;unt) quanquam aliàs promptus &amp;<lb/>
facilis, non tamen u&#x017F;quequaque u&#x017F;us e&#x017F;t. Ab&#x017F;tinuitque maximè in<lb/>
&#x017F;enatu: adeò quidem ut * Monopolium nominaturus, prius veniam<lb/>
po&#x017F;tulârit, quòd &#x017F;ibi verbo peregrino uten dum e&#x017F;&#x017F;et: atque etiam in<lb/>
quodam decreto patrum, cum</hi> * &#x1F14;&#x03BC;&#x03B2;&#x03BB;&#x03B7;&#x03BC;&#x03B1; <hi rendition="#aq">recitaretur, commutan-</hi><lb/><note place="left">* &#x03BB;&#x03B9;&#x03B8;&#x03BF;&#x03BA;&#x03CC;&#x03BB;&#x03BB;&#x03B7;&#x03C4;&#x03BF;<lb/>
&#x1F14;&#x03C1;&#x03B3;&#x03BF;&#x03BD;, <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">te&#x017F;el-<lb/>
latio&#x017F;eu pi-<lb/>
cturatæ<lb/>
marmorum<lb/>
cru&#x017F;ta, ut<lb/>
Mamer&#x017F;tus<lb/>
vocat in<lb/>
Pan.</hi></hi></note><hi rendition="#aq">dam cen&#x017F;uerit vocem, &amp; pro peregrinâ no&#x017F;tratem requirendam:<lb/>
aut &#x017F;i non reperiretur, vel pluribus &amp; per ambitum verborum rem<lb/>
enuntiandam. Juvenalis quoque eundem morbum &#x017F;alsè, neque acri-<lb/>
ter minus in&#x017F;ectatur:</hi></p><lb/>
        <lg type="poem">
          <l> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">Nam quid rancidius, quàm quòd &#x017F;e non putat ulla</hi> </hi> </l><lb/>
          <l> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">Formo&#x017F;am, ni&#x017F;i quæ de Tu&#x017F;câ Græcula facta e&#x017F;t,</hi> </hi> </l><lb/>
          <l> <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">De Sulmonen&#x017F;i mera Cecropis?</hi> (<hi rendition="#i">omnia Græcè,</hi></hi> </l><lb/>
          <l> <hi rendition="#i"><hi rendition="#i">Cùm &#x017F;it turpè magis no&#x017F;tris ne&#x017F;cire Latinè.</hi>)</hi> </l><lb/>
          <l>
            <note place="left">* <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Loquitur</hi></hi></note>
          </l><lb/>
          <l>
            <note place="left"> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">de f&#x0153;minis</hi> </hi> </note>
          </l><lb/>
          <l>
            <note place="left"> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">Gratè gar-</hi> </hi> </note>
          </l><lb/>
          <l>
            <note place="left"> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">rientibus.</hi> </hi> </note>
          </l><lb/>
          <l>
            <note place="left"> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">Sat. VI.</hi> </hi> </note> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">Hoc &#x017F;ermone pavent: hoc iram, gandia, curas,</hi> </hi> </l><lb/>
          <l> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">Hoc cuncta effundunt animi &#x017F;ecreta; quid ultra</hi> </hi> </l><lb/>
          <l> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">Concumbunt Græcè.</hi> </hi> </l>
        </lg><lb/>
        <p>* &#x03A0;&#x03B1;&#x1FE6;&#x03C1;&#x03B1; &#x03BC;&#x03AD;&#x03BD; &#x1F00;&#x03BB;&#x03BB;&#x1F70; &#x03BC;&#x03AC;&#x03BB;&#x03B1; &#x03BB;&#x03B9;&#x03B3;&#x03AD;&#x03C9;&#x03C2;, <hi rendition="#aq">&amp; quidem &#x017F;atis pro &#x017F;atyricâ liberta-<lb/>
te. Neque timidior alterius ad Imperatorem vox: Tu quidem, Im-</hi><lb/><note place="left">* <hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Pauca que-<lb/>
dem &#x017F;ed val-<lb/>
de argutè.</hi></hi></note><hi rendition="#aq">perator, peregrinis hominibus dare civitatem potes, verbis non po-<lb/>
tes. Id nos imitemur. Haud enim nobis quicquam quod quidem<lb/>
nece&#x017F;&#x017F;e ad rem &#x017F;it, dee&#x017F;&#x017F;e pote&#x017F;t. Ingenium certè verborum no&#x017F;tro-<lb/>
rum &amp; tractus &#x017F;ententiarum ita decens e&#x017F;t, ita felix; ut neque Hi&#x017F;pa-</hi><lb/><note place="left"><hi rendition="#aq"><hi rendition="#i">Vide Clap-<lb/>
mar. lib. 3.<lb/>
de arcan.<lb/>
Rerump. c.<lb/>
22.<lb/>
Amadis.</hi></hi></note><hi rendition="#aq">norum maje&#x017F;tati, neque Italorum decentiæ, neque Gallorum ve-<lb/>
nu&#x017F;tæ volubilitati concedere debeat. Cujus rei unicam <hi rendition="#i">Amadæi hi-<lb/>
&#x017F;toriam</hi>, in no&#x017F;trum idioma conver&#x017F;am, optimæ fidei te&#x017F;tem arce&#x017F;&#x017F;e-<lb/>
re po&#x017F;&#x017F;umus. Quem quidem librum, quòd quidam ita atroci &#x017F;tylo<lb/>
&amp; indignanti pungunt ac confodiunt, cau&#x017F;am profectò non ha-<lb/>
bent. Nihil &#x017F;anè e&#x017F;t in tàm fe&#x017F;tivo opere, quod non &amp; ad morum co-<lb/>
mitatem præcepta ingerat, &amp; hone&#x017F;&#x017F;uavitate conditum, vim qua-<lb/>
&#x017F;i a&#x017F;perioribus naturis faciat, ac nil tale cogitantes expugnet. Deli-<lb/>
tiarum omnium pyxidem dixerim, mirothecium Gratiarum, cura-<lb/>
rum medelam, lenam morum: ab&#x017F;que quo nec ip&#x017F;a Venus &#x017F;atis ve-<lb/>
nu&#x017F;ta. Verba &#x017F;ingula maje&#x017F;tatem &#x017F;pirant &#x017F;ingularem ac elegantiam.<lb/>
&amp; &#x017F;en&#x017F;us no&#x017F;tros non ducunt, &#x017F;ed rapiunt. Adeò inu&#x017F;itata facilitas,<lb/>
gratia inexhau&#x017F;ta ac lepos ita lectorem detinet, ut quò magis eadem<lb/>
repetat, eò minùs fa&#x017F;tidium relectionis ullum &#x017F;entire &#x017F;ibi videatur.<lb/>
Quæ omnia &amp; pellicere nos ad &#x017F;e, &amp; invitare ad excogitanda plura</hi><lb/>
<fw place="bottom" type="catch"><hi rendition="#aq">paris</hi></fw><lb/></p>
      </div>
    </body>
  </text>
</TEI>
[110/0130] cè interrogatum, niſi Latinè, reſpondere vetuit. Ipſe etiam ſermo- ne Græco (Tranquilli verba ſunt) quanquam aliàs promptus & facilis, non tamen uſquequaque uſus eſt. Abſtinuitque maximè in ſenatu: adeò quidem ut * Monopolium nominaturus, prius veniam poſtulârit, quòd ſibi verbo peregrino uten dum eſſet: atque etiam in quodam decreto patrum, cum * ἔμβλημα recitaretur, commutan- dam cenſuerit vocem, & pro peregrinâ noſtratem requirendam: aut ſi non reperiretur, vel pluribus & per ambitum verborum rem enuntiandam. Juvenalis quoque eundem morbum ſalsè, neque acri- ter minus inſectatur: * Poteſtatẽ vendende a- diquid, pe- nes unum populũ aut himinem. * λιθοκόλλητο ἔργον, teſel- latioſeu pi- cturatæ marmorum cruſta, ut Mamerſtus vocat in Pan. Nam quid rancidius, quàm quòd ſe non putat ulla Formoſam, niſi quæ de Tuſcâ Græcula facta eſt, De Sulmonenſi mera Cecropis? (omnia Græcè, Cùm ſit turpè magis noſtris neſcire Latinè.) Hoc ſermone pavent: hoc iram, gandia, curas, Hoc cuncta effundunt animi ſecreta; quid ultra Concumbunt Græcè. * Παῦρα μέν ἀλλὰ μάλα λιγέως, & quidem ſatis pro ſatyricâ liberta- te. Neque timidior alterius ad Imperatorem vox: Tu quidem, Im- perator, peregrinis hominibus dare civitatem potes, verbis non po- tes. Id nos imitemur. Haud enim nobis quicquam quod quidem neceſſe ad rem ſit, deeſſe poteſt. Ingenium certè verborum noſtro- rum & tractus ſententiarum ita decens eſt, ita felix; ut neque Hiſpa- norum majeſtati, neque Italorum decentiæ, neque Gallorum ve- nuſtæ volubilitati concedere debeat. Cujus rei unicam Amadæi hi- ſtoriam, in noſtrum idioma converſam, optimæ fidei teſtem arceſſe- re poſſumus. Quem quidem librum, quòd quidam ita atroci ſtylo & indignanti pungunt ac confodiunt, cauſam profectò non ha- bent. Nihil ſanè eſt in tàm feſtivo opere, quod non & ad morum co- mitatem præcepta ingerat, & honeſtâ ſuavitate conditum, vim qua- ſi aſperioribus naturis faciat, ac nil tale cogitantes expugnet. Deli- tiarum omnium pyxidem dixerim, mirothecium Gratiarum, cura- rum medelam, lenam morum: abſque quo nec ipſa Venus ſatis ve- nuſta. Verba ſingula majeſtatem ſpirant ſingularem ac elegantiam. & ſenſus noſtros non ducunt, ſed rapiunt. Adeò inuſitata facilitas, gratia inexhauſta ac lepos ita lectorem detinet, ut quò magis eadem repetat, eò minùs faſtidium relectionis ullum ſentire ſibi videatur. Quæ omnia & pellicere nos ad ſe, & invitare ad excogitanda plura paris * Pauca que- dem ſed val- de argutè. Vide Clap- mar. lib. 3. de arcan. Rerump. c. 22. Amadis.

Suche im Werk

Hilfe

Informationen zum Werk

Download dieses Werks

XML (TEI P5) · HTML · Text
TCF (text annotation layer)
XML (TEI P5 inkl. att.linguistic)

Metadaten zum Werk

TEI-Header · CMDI · Dublin Core

Ansichten dieser Seite

Voyant Tools ?

Language Resource Switchboard?

Feedback

Sie haben einen Fehler gefunden? Dann können Sie diesen über unsere Qualitätssicherungsplattform DTAQ melden.

Kommentar zur DTA-Ausgabe

Dieses Werk wurde gemäß den DTA-Transkriptionsrichtlinien im Double-Keying-Verfahren von Nicht-Muttersprachlern erfasst und in XML/TEI P5 nach DTA-Basisformat kodiert.




Ansicht auf Standard zurückstellen

URL zu diesem Werk: https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624
URL zu dieser Seite: https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/130
Zitationshilfe: Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624, S. 110. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/130>, abgerufen am 21.11.2024.