Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Zweyter Theil. Halle, 1724.solum hic attenditur, an raptor animum rapiendi habuerit, an non? l. 2. ff. de vibon. rapt. Ekholt. ad ss. lib. 47. tit. 7. §. 1. Ja gesetzt, daß einer contra legem Juliam de vi publica seu privata handelte, so hat doch nicht die Inquisitio oder die tortura so fort statt. Poena enim utriusque tam vis publicae quam privatae est hodie arbitraria. Struv. Dis. crim. 9. th. 15. Carpz. Prax. crim. p. 1. qu. 40. n. 7. Hinc de jure Sax. raptor committens vim, ad restitutionem rei ablatae & refusionem expensarum cum poena 30. solidorum parti & insuper mulcta 60. solidorum judici solvenda condemnatur. vid. Petr. Heig. ad princ. Instit. de vi bon. rapt. Jam vero inquisitio nec tortura locum habet in delictis (posito sed neutiquam concesso, Inquisitum deliquisse) quorum poena non est corporis afflictiva seu ultimum supplicium. Carpz. Prax. crim. p. 3. qu. 119. n. 34. Ist also irrig, daß die Herren Concipienten fol. act. 86. in ihren rationibus decidendi robariam, depraedationem seu crimen formale vis publicae (haec enim synonyma sunt) praesupponiren wollen, welches sich doch nach Erwegung aller Umstände nicht findet, sondern es ist ein blosses Handgemenge unter einander gewesen, u. weder pro rapina, robaria, seu crimine vis publicae vel privatae zu halten, gestalt das corpus delicti zu Recht beständig nicht erwiesen, sondern man will, GOtt sey es geklagt! erst per torturam, dahin das fol. act. 83. befindliche Urtheil zielet, corpus delicti und personam delinuentis und participationem lucri investigiren. Quodsi enim torturae locus esset ad investiganda delicta, pro quibus levior aliqua poena quam corporis afflictiva imponitur, qualis est relegatio, mulcta pecuniaria, aut carceris poena haud minima inde sequerentur inconvenientia & absurda: siquidem primo id, quod est prohibitum una via directe, ne videlicet ob crimen levius corpus rei poena laceretur, permitteretur alia via & indirecte, nempe pertorturam, l. Avia §. Titio, de condit. & demonstrat. Deinde puniretur quis gravius ex modo probandi quam ex modo condemnandi; & sic poena non esset commensurata delicto, contra legem 8. C. ad L Jul. de vi publ. v. Carpz. elegantissimam argumentandi doctrinam in Prax. Crim. p. 3. qu. 119. n. 10. 11. 12. & sqq. Sehen also die löbliche Thal-Gerichte, daß die Herren Urthels-Verfasser in sententionando verstossen, u. zuweit gegangen, und an statt der rationum decidendi falsa praesupposita sich gemachet, 1) als wären solche indicia vorhanden, die zur tortur genugsam, 2) es vor eine robariam und grosse Gewalt, so auf öffentlichem Wege geschehen, gehalten, 3) es wäre der Schüler Aussage allerdings zu attendiren, 4) es könnte ein Denunciant in seiner eigenen Sache, befundenen Umständen nach, zum Zeugniß wohl zu gelassen werden. 5) Könnte ein Zeuge wohl einen Inquisitum dergestalt graviren, daß obgleich dessen Aussage nicht ad condemnandum, doch ad torquendum genugsam. 6) als wäre nicht nöthig, daß die Zeugen in Gegenwart des Inquisiti vereydet würden. 7) solum hic attenditur, an raptor animum rapiendi habuerit, an non? l. 2. ff. de vibon. rapt. Ekholt. ad ss. lib. 47. tit. 7. §. 1. Ja gesetzt, daß einer contra legem Juliam de vi publica seu privata handelte, so hat doch nicht die Inquisitio oder die tortura so fort statt. Poena enim utriusque tam vis publicae quam privatae est hodie arbitraria. Struv. Dis. crim. 9. th. 15. Carpz. Prax. crim. p. 1. qu. 40. n. 7. Hinc de jure Sax. raptor committens vim, ad restitutionem rei ablatae & refusionem expensarum cum poena 30. solidorum parti & insuper mulcta 60. solidorum judici solvenda condemnatur. vid. Petr. Heig. ad princ. Instit. de vi bon. rapt. Jam vero inquisitio nec tortura locum habet in delictis (posito sed neutiquam concesso, Inquisitum deliquisse) quorum poena non est corporis afflictiva seu ultimum supplicium. Carpz. Prax. crim. p. 3. qu. 119. n. 34. Ist also irrig, daß die Herren Concipienten fol. act. 86. in ihren rationibus decidendi robariam, depraedationem seu crimen formale vis publicae (haec enim synonyma sunt) praesupponiren wollen, welches sich doch nach Erwegung aller Umstände nicht findet, sondern es ist ein blosses Handgemenge unter einander gewesen, u. weder pro rapina, robaria, seu crimine vis publicae vel privatae zu halten, gestalt das corpus delicti zu Recht beständig nicht erwiesen, sondern man will, GOtt sey es geklagt! erst per torturam, dahin das fol. act. 83. befindliche Urtheil zielet, corpus delicti und personam delinuentis und participationem lucri investigiren. Quodsi enim torturae locus esset ad investiganda delicta, pro quibus levior aliqua poena quam corporis afflictiva imponitur, qualis est relegatio, mulcta pecuniaria, aut carceris poena haud minima inde sequerentur inconvenientia & absurda: siquidem primo id, quod est prohibitum una via directe, ne videlicet ob crimen levius corpus rei poena laceretur, permitteretur alia via & indirecte, nempe pertorturam, l. Avia §. Titio, de condit. & demonstrat. Deinde puniretur quis gravius ex modo probandi quam ex modo condemnandi; & sic poena non esset commensurata delicto, contra legem 8. C. ad L Jul. de vi publ. v. Carpz. elegantissimam argumentandi doctrinam in Prax. Crim. p. 3. qu. 119. n. 10. 11. 12. & sqq. Sehen also die löbliche Thal-Gerichte, daß die Herren Urthels-Verfasser in sententionando verstossen, u. zuweit gegangen, und an statt der rationum decidendi falsa praesupposita sich gemachet, 1) als wären solche indicia vorhanden, die zur tortur genugsam, 2) es vor eine robariam und grosse Gewalt, so auf öffentlichem Wege geschehen, gehalten, 3) es wäre der Schüler Aussage allerdings zu attendiren, 4) es könnte ein Denunciant in seiner eigenen Sache, befundenen Umständen nach, zum Zeugniß wohl zu gelassen werden. 5) Könnte ein Zeuge wohl einen Inquisitum dergestalt graviren, daß obgleich dessen Aussage nicht ad condemnandum, doch ad torquendum genugsam. 6) als wäre nicht nöthig, daß die Zeugen in Gegenwart des Inquisiti vereydet würden. 7) <TEI> <text> <body> <div> <p><pb facs="#f0085" n="77"/> solum hic attenditur, an raptor animum rapiendi habuerit, an non? l. 2. ff. de vibon. rapt. Ekholt. ad ss. lib. 47. tit. 7. §. 1. Ja gesetzt, daß einer contra legem Juliam de vi publica seu privata handelte, so hat doch nicht die Inquisitio oder die tortura so fort statt. Poena enim utriusque tam vis publicae quam privatae est hodie arbitraria. Struv. Dis. crim. 9. th. 15. Carpz. Prax. crim. p. 1. qu. 40. n. 7. Hinc de jure Sax. raptor committens vim, ad restitutionem rei ablatae & refusionem expensarum cum poena 30. solidorum parti & insuper mulcta 60. solidorum judici solvenda condemnatur. vid. Petr. Heig. ad princ. Instit. de vi bon. rapt. Jam vero inquisitio nec tortura locum habet in delictis (posito sed neutiquam concesso, Inquisitum deliquisse) quorum poena non est corporis afflictiva seu ultimum supplicium. Carpz. Prax. crim. p. 3. qu. 119. n. 34. Ist also irrig, daß die Herren Concipienten fol. act. 86. in ihren rationibus decidendi robariam, depraedationem seu crimen formale vis publicae (haec enim synonyma sunt) praesupponiren wollen, welches sich doch nach Erwegung aller Umstände nicht findet, sondern es ist ein blosses Handgemenge unter einander gewesen, u. weder pro rapina, robaria, seu crimine vis publicae vel privatae zu halten, gestalt das corpus delicti zu Recht beständig nicht erwiesen, sondern man will, GOtt sey es geklagt! erst per torturam, dahin das fol. act. 83. befindliche Urtheil zielet, corpus delicti und personam delinuentis und participationem lucri investigiren. Quodsi enim torturae locus esset ad investiganda delicta, pro quibus levior aliqua poena quam corporis afflictiva imponitur, qualis est relegatio, mulcta pecuniaria, aut carceris poena haud minima inde sequerentur inconvenientia & absurda: siquidem primo id, quod est prohibitum una via directe, ne videlicet ob crimen levius corpus rei poena laceretur, permitteretur alia via & indirecte, nempe pertorturam, l. Avia §. Titio, de condit. & demonstrat. Deinde puniretur quis gravius ex modo probandi quam ex modo condemnandi; & sic poena non esset commensurata delicto, contra legem 8. C. ad L Jul. de vi publ. v. Carpz. elegantissimam argumentandi doctrinam in Prax. Crim. p. 3. qu. 119. n. 10. 11. 12. & sqq. Sehen also die löbliche Thal-Gerichte, daß die Herren Urthels-Verfasser in sententionando verstossen, u. zuweit gegangen, und an statt der rationum decidendi falsa praesupposita sich gemachet, 1) als wären solche indicia vorhanden, die zur tortur genugsam, 2) es vor eine robariam und grosse Gewalt, so auf öffentlichem Wege geschehen, gehalten, 3) es wäre der Schüler Aussage allerdings zu attendiren, 4) es könnte ein Denunciant in seiner eigenen Sache, befundenen Umständen nach, zum Zeugniß wohl zu gelassen werden. 5) Könnte ein Zeuge wohl einen Inquisitum dergestalt graviren, daß obgleich dessen Aussage nicht ad condemnandum, doch ad torquendum genugsam. 6) als wäre nicht nöthig, daß die Zeugen in Gegenwart des Inquisiti vereydet würden. 7) </p> </div> </body> </text> </TEI> [77/0085]
solum hic attenditur, an raptor animum rapiendi habuerit, an non? l. 2. ff. de vibon. rapt. Ekholt. ad ss. lib. 47. tit. 7. §. 1. Ja gesetzt, daß einer contra legem Juliam de vi publica seu privata handelte, so hat doch nicht die Inquisitio oder die tortura so fort statt. Poena enim utriusque tam vis publicae quam privatae est hodie arbitraria. Struv. Dis. crim. 9. th. 15. Carpz. Prax. crim. p. 1. qu. 40. n. 7. Hinc de jure Sax. raptor committens vim, ad restitutionem rei ablatae & refusionem expensarum cum poena 30. solidorum parti & insuper mulcta 60. solidorum judici solvenda condemnatur. vid. Petr. Heig. ad princ. Instit. de vi bon. rapt. Jam vero inquisitio nec tortura locum habet in delictis (posito sed neutiquam concesso, Inquisitum deliquisse) quorum poena non est corporis afflictiva seu ultimum supplicium. Carpz. Prax. crim. p. 3. qu. 119. n. 34. Ist also irrig, daß die Herren Concipienten fol. act. 86. in ihren rationibus decidendi robariam, depraedationem seu crimen formale vis publicae (haec enim synonyma sunt) praesupponiren wollen, welches sich doch nach Erwegung aller Umstände nicht findet, sondern es ist ein blosses Handgemenge unter einander gewesen, u. weder pro rapina, robaria, seu crimine vis publicae vel privatae zu halten, gestalt das corpus delicti zu Recht beständig nicht erwiesen, sondern man will, GOtt sey es geklagt! erst per torturam, dahin das fol. act. 83. befindliche Urtheil zielet, corpus delicti und personam delinuentis und participationem lucri investigiren. Quodsi enim torturae locus esset ad investiganda delicta, pro quibus levior aliqua poena quam corporis afflictiva imponitur, qualis est relegatio, mulcta pecuniaria, aut carceris poena haud minima inde sequerentur inconvenientia & absurda: siquidem primo id, quod est prohibitum una via directe, ne videlicet ob crimen levius corpus rei poena laceretur, permitteretur alia via & indirecte, nempe pertorturam, l. Avia §. Titio, de condit. & demonstrat. Deinde puniretur quis gravius ex modo probandi quam ex modo condemnandi; & sic poena non esset commensurata delicto, contra legem 8. C. ad L Jul. de vi publ. v. Carpz. elegantissimam argumentandi doctrinam in Prax. Crim. p. 3. qu. 119. n. 10. 11. 12. & sqq. Sehen also die löbliche Thal-Gerichte, daß die Herren Urthels-Verfasser in sententionando verstossen, u. zuweit gegangen, und an statt der rationum decidendi falsa praesupposita sich gemachet, 1) als wären solche indicia vorhanden, die zur tortur genugsam, 2) es vor eine robariam und grosse Gewalt, so auf öffentlichem Wege geschehen, gehalten, 3) es wäre der Schüler Aussage allerdings zu attendiren, 4) es könnte ein Denunciant in seiner eigenen Sache, befundenen Umständen nach, zum Zeugniß wohl zu gelassen werden. 5) Könnte ein Zeuge wohl einen Inquisitum dergestalt graviren, daß obgleich dessen Aussage nicht ad condemnandum, doch ad torquendum genugsam. 6) als wäre nicht nöthig, daß die Zeugen in Gegenwart des Inquisiti vereydet würden. 7)
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte02_1724 |
URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte02_1724/85 |
Zitationshilfe: | Thomasius, Christian: Ernsthaffte, aber doch Muntere und Vernünfftige Thomasische Gedancken und Errinnerungen über allerhand außerlesene Juristische Händel. Zweyter Theil. Halle, 1724, S. 77. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/thomasius_ernsthaffte02_1724/85>, abgerufen am 18.06.2024. |