Weise, Christian: Überflüßige Gedancken Der grünenden jugend. Leipzig, 1701.Der beschützten Unschuld Borg. (fasset ihn bey dem ermel) Poncinello steh/ steh. Ponc. Jch stehe nicht (er zeucht das wammes aus/ und läst den Borgia den ermel in der hand) Borg. (fasset ihn beym leibe) steh doch du narr. Ponc. Weil ich meinen rechtmässigen titul kriege/ so wil ich doch stehn/ wer ist denn da/ der so viel zu be- fehlen hat? Borg. Wilstu nicht stehn/ so kriegstu kein geld. Ponc. Ach Signor seyd ihrs/ ich lauffe herum und suche euch. Borg. Du bist ein schöner vogel. Jch halte/ wenn ich mich am meisten auff dich verlasse/ so ist es mit was anders versiegelt. Ponc. So ein schlimmer hund ist Poncinello nicht. Borg. Aber du giebst auff die boten so schön ach- tung. Ponc. Herr deßwegen lauff ich so/ ich habe einen in der falle: Doch es ist so schlimm/ er wil mit dem Fla- vio und der Leonore selbst reden. Borg. Was ist es vor ein landsmann? Ponc. Er ist ein unbekanter kerle/ er sagte/ seine stadt hiesse Cathrine. Borg. Höre Poncinello/ ich wil sagen/ ich sey Fla- vio/ unsere Cäcilie soll die Leonore präsentiren/ bringe ihn nur her. Ponc. Das ist trefflich ausgesonnen. Aber wenn [unleserliches Material - 2 Zeichen fehlen] antwort begehrt: Borg. Da laß mich davor sorgen. (Geht ab.) Ponc. (rufft den Diego heraus) Landsmann wo seyd ihr/ kommt fort ich habe sie gefunden. Dieg.
Der beſchuͤtzten Unſchuld Borg. (faſſet ihn bey dem ermel) Poncinello ſteh/ ſteh. Ponc. Jch ſtehe nicht (er zeucht das wammes aus/ und laͤſt den Borgia den ermel in der hand) Borg. (faſſet ihn beym leibe) ſteh doch du naꝛr. Ponc. Weil ich meinen rechtmaͤſſigen titul kriege/ ſo wil ich doch ſtehn/ wer iſt denn da/ der ſo viel zu be- fehlen hat? Borg. Wilſtu nicht ſtehn/ ſo kriegſtu kein geld. Ponc. Ach Signor ſeyd ihrs/ ich lauffe herum und ſuche euch. Borg. Du biſt ein ſchoͤner vogel. Jch halte/ wenn ich mich am meiſten auff dich verlaſſe/ ſo iſt es mit was anders verſiegelt. Ponc. So ein ſchlim̃er hund iſt Poncinello nicht. Borg. Aber du giebſt auff die boten ſo ſchoͤn ach- tung. Ponc. Heꝛr deßwegen lauff ich ſo/ ich habe einen in der falle: Doch es iſt ſo ſchlimm/ eꝛ wil mit dem Fla- vio und der Leonore ſelbſt reden. Borg. Was iſt es vor ein landsmann? Ponc. Er iſt ein unbekanter kerle/ er ſagte/ ſeine ſtadt hieſſe Cathrine. Borg. Hoͤre Poncinello/ ich wil ſagen/ ich ſey Fla- vio/ unſere Caͤcilie ſoll die Leonore praͤſentiren/ bringe ihn nur her. Ponc. Das iſt trefflich ausgeſonnen. Aber wenn [unleserliches Material – 2 Zeichen fehlen] antwort begehrt: Borg. Da laß mich davor ſorgen. (Geht ab.) Ponc. (rufft den Diego heraus) Landsmann wo ſeyd ihr/ kommt fort ich habe ſie gefunden. Dieg.
<TEI> <text> <body> <div n="1"> <div n="2"> <pb facs="#f0512" n="496"/> <fw place="top" type="header">Der beſchuͤtzten Unſchuld</fw><lb/> <sp> <speaker>Borg.</speaker> <stage>(faſſet ihn bey dem ermel)</stage> <p>Poncinello<lb/> ſteh/ ſteh.</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Ponc.</speaker> <p>Jch ſtehe nicht</p> </sp> <stage>(er zeucht das wammes<lb/> aus/ und laͤſt den Borgia den ermel in der<lb/> hand)</stage><lb/> <sp> <speaker>Borg.</speaker> <stage>(faſſet ihn beym leibe)</stage> <p>ſteh doch du naꝛr.</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Ponc.</speaker> <p>Weil ich meinen rechtmaͤſſigen titul kriege/<lb/> ſo wil ich doch ſtehn/ wer iſt denn da/ der ſo viel zu be-<lb/> fehlen hat?</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Borg.</speaker> <p>Wilſtu nicht ſtehn/ ſo kriegſtu kein geld.</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Ponc.</speaker> <p>Ach <hi rendition="#fr">S</hi>ignor ſeyd ihrs/ ich lauffe herum und<lb/> ſuche euch.</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Borg.</speaker> <p><hi rendition="#fr">D</hi>u biſt ein ſchoͤner vogel. Jch halte/ wenn<lb/> ich mich am meiſten auff dich verlaſſe/ ſo iſt es mit was<lb/> anders verſiegelt.</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Ponc.</speaker> <p>So ein ſchlim̃er hund iſt Poncinello nicht.</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Borg.</speaker> <p>Aber du giebſt auff die boten ſo ſchoͤn ach-<lb/> tung.</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Ponc.</speaker> <p>Heꝛr deßwegen lauff ich ſo/ ich habe einen<lb/> in der falle: <hi rendition="#fr">D</hi>och es iſt ſo ſchlimm/ eꝛ wil mit dem Fla-<lb/> vio und der Leonore ſelbſt reden.</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Borg.</speaker> <p>Was iſt es vor ein landsmann?</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Ponc.</speaker> <p>Er iſt ein unbekanter kerle/ er ſagte/ ſeine<lb/> ſtadt hieſſe Cathrine.</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Borg.</speaker> <p>Hoͤre Poncinello/ ich wil ſagen/ ich ſey Fla-<lb/> vio/ unſere Caͤcilie ſoll die Leonore praͤſentiren/ bringe<lb/> ihn nur her.</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Ponc.</speaker> <p>Das iſt trefflich ausgeſonnen. Aber wenn<lb/><gap reason="illegible" unit="chars" quantity="2"/> antwort begehrt:</p> </sp><lb/> <sp> <speaker>Borg.</speaker> <p>Da laß mich davor ſorgen.</p> </sp> <stage>(Geht ab.)</stage><lb/> <sp> <speaker>Ponc.</speaker> <stage>(rufft den Diego heraus)</stage> <p>Landsmann<lb/> wo ſeyd ihr/ kommt fort ich habe ſie gefunden.</p> </sp><lb/> <fw place="bottom" type="catch">Dieg.</fw><lb/> </div> </div> </body> </text> </TEI> [496/0512]
Der beſchuͤtzten Unſchuld
Borg. (faſſet ihn bey dem ermel) Poncinello
ſteh/ ſteh.
Ponc. Jch ſtehe nicht
(er zeucht das wammes
aus/ und laͤſt den Borgia den ermel in der
hand)
Borg. (faſſet ihn beym leibe) ſteh doch du naꝛr.
Ponc. Weil ich meinen rechtmaͤſſigen titul kriege/
ſo wil ich doch ſtehn/ wer iſt denn da/ der ſo viel zu be-
fehlen hat?
Borg. Wilſtu nicht ſtehn/ ſo kriegſtu kein geld.
Ponc. Ach Signor ſeyd ihrs/ ich lauffe herum und
ſuche euch.
Borg. Du biſt ein ſchoͤner vogel. Jch halte/ wenn
ich mich am meiſten auff dich verlaſſe/ ſo iſt es mit was
anders verſiegelt.
Ponc. So ein ſchlim̃er hund iſt Poncinello nicht.
Borg. Aber du giebſt auff die boten ſo ſchoͤn ach-
tung.
Ponc. Heꝛr deßwegen lauff ich ſo/ ich habe einen
in der falle: Doch es iſt ſo ſchlimm/ eꝛ wil mit dem Fla-
vio und der Leonore ſelbſt reden.
Borg. Was iſt es vor ein landsmann?
Ponc. Er iſt ein unbekanter kerle/ er ſagte/ ſeine
ſtadt hieſſe Cathrine.
Borg. Hoͤre Poncinello/ ich wil ſagen/ ich ſey Fla-
vio/ unſere Caͤcilie ſoll die Leonore praͤſentiren/ bringe
ihn nur her.
Ponc. Das iſt trefflich ausgeſonnen. Aber wenn
__ antwort begehrt:
Borg. Da laß mich davor ſorgen.
(Geht ab.)
Ponc. (rufft den Diego heraus) Landsmann
wo ſeyd ihr/ kommt fort ich habe ſie gefunden.
Dieg.
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/weise_jugend_1701 |
URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/weise_jugend_1701/512 |
Zitationshilfe: | Weise, Christian: Überflüßige Gedancken Der grünenden jugend. Leipzig, 1701, S. 496. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/weise_jugend_1701/512>, abgerufen am 20.06.2024. |